Μέσα από «ναυάγια», σαν αυτό στη Ρίγα της Λετονίας, και έμμεση επιβολή ανασχηματισμών, όπως έγινε με την υποβάθμιση Βαρουφάκη, η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους ιμπεριαλιστές βαδίζει το δρόμο της και πλησιάζει το στόχο της. Το ποιος μπορεί να είναι αυτός ο στόχος φαίνεται εκτός των άλλων από την… στεντόρεια απαίτηση της κυβέρνησης, «να τηρηθεί η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου»! Δηλαδή η συμφωνία με την οποία αναγνώρισε πλήρως τις «υποχρεώσεις» της χώρας στους «δανειστές» και το αναφαίρετο δικαίωμα των τελευταίων να ορίζουν το πλαίσιο της πολιτικής που θα εφαρμόζεται στη χώρα.
Ποιος μπορεί λοιπόν να είναι ο στόχος για να τηρείται μια τέτοια συμφωνία; Είναι αλήθεια ότι μέσα στις πολλές διαστροφές που υπηρετεί και προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ενάντια στο λαό για να τον παραλύσει και να λειτουργήσει αποτελεσματικά -παρότι ανορθόγραφη- στην υπηρεσία του συστήματος, κεντρική θέση έχει η διαστροφή της βασικής αλήθειας που αφορά στη χώρα και στην κοινωνία. Χώρα και κοινωνία που επικυρίαρχοι και αφέντες είναι οι ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο. Αυτοί ορίζουν σήμερα την οικονομική, κοινωνική πραγματικότητα, σε συνθήκες κρίσης και οξυμένου ανταγωνισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Σε ένα πλαίσιο γενικευμένης επίθεσης ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς παντού στον κόσμο. Και αν κάτι δεν πρόκειται να «αμφισβητήσουν» και πολύ περισσότερο να αναιρέσουν οικειοθελώς οι δυνάμεις αυτές, είναι ακριβώς αυτό το πλαίσιο της επίθεσης. Δεν πρόκειται δηλαδή με δικιά τους απόφαση να «παραιτηθούν» και να ανακόψουν την επίθεση τους, την πολιτική της βίαιης απόσπασης πλούτου που έχουν εδώ και πολλά χρόνια –πριν το ξέσπασμα της κρίσης- επιβάλλει. Και οι πηγές άντλησης αυτού του πλούτου είναι πολύ γνωστές και φανερές για μια εξαρτημένη καπιταλιστική χώρα και κοινωνία.
Είναι κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή και κάθε υποδομή που υπάρχει στη χώρα μας. Είναι η εργατική τάξη που δημιουργεί αξία και παράγει υπεραξία και η οποία «μπορεί» να καταληστευτεί πολύ περισσότερο. Είναι το λαϊκό εισόδημα και κάθε μορφής κοινωνική κατάκτηση και δικαίωμα μέσω των οποίων ένα μέρος της εργατικής υπεραξίας επέστρεφε στο λαό.
Σε αυτές και μόνο σε αυτές τις πηγές είναι στραμμένα τα αρπακτικά του ιμπεριαλισμού και του ντόπιου κεφαλαίου. Την ένταση της υπεράντλησής τους απαιτούν, προωθούν και μεθοδεύουν. Και οι λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» της κυβερνητικής προπαγάνδας -που τόσο πολύ τις ακούσαμε και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις- καθόλου δεν αφορούν τους εργάτες και το λαό. Γιατί δεν αμφισβητούν ούτε στο ελάχιστο- δεν μπορούν άλλωστε ακόμα και να ήθελαν- πως αυτές είναι οι πηγές που πρέπει να ληστευθούν. Το ζήτημα για τους εργάτες και το λαό δεν αλλάζει ακόμα και όταν στις «πηγές» προστεθεί η καταβύθιση μεσαίων αστικών στρωμάτων. Γιατί αυτή η καταβύθιση δεν γίνεται από τους ιμπεριαλιστές για να «ανακουφιστούν» οι εργάτες και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Δεν γίνεται για να γίνει πιο «δίκαιη» η μοιρασιά στους από κάτω, αλλά για να γιγαντωθούν ακόμα περισσότερο οι από πάνω, σε ένα ταξικό-πολιτικό συσχετισμό που τους έχει αποχαλινώσει. Ουσιαστικά η καταβύθιση αυτή γίνεται στο πλαίσιο και υπό την προϋπόθεση της ακόμα μεγαλύτερης εξαθλίωσης του λαού, της ακόμα πιο βάρβαρης εκμετάλλευσης των εργατών.
Τι είναι λοιπόν αυτό που έρχεται και θα αντιμετωπίσει ο λαός, καθώς η διαπραγμάτευση φτάνει σε σημείο καμπής και όπως φαίνεται θα υπάρξουν πιο συγκεκριμένες αποκρυσταλλώσεις;
Η «μικρή» και η «μεγάλη» συμφωνία
Για το ερώτημα αυτό δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία. Ο λαός θα βρεθεί αντιμέτωπος με νέα σκληρά μέτρα και επείγει να προετοιμαστεί για να τα αντιμετωπίσει με μαζικό και αγωνιστικό ξεσηκωμό! Η κυβέρνηση όχι μόνο έχει «καταπιεί» ή αναστείλει τις προεκλογικές και μετεκλογικές εξαγγελίες ανακούφισής του αλλά επιπλέον «ζυμώνει» ήδη με πολλά δημοσιεύματα σχέδια («αναπόφευκτων») αντιλαϊκών μέτρων στο ασφαλιστικό, τα εργασιακά, σε νέες φοροεπιδρομές κλπ. Ανταποκρίνεται έτσι στους κλιμακούμενους ιμπεριαλιστικούς εκβιασμούς αλλά και τις απαιτήσεις της αστικής τάξης που όλο και πιο φανερά εδώ και ένα διάστημα με μια σειρά μηχανισμούς της απαιτεί την κυβερνητική συμμόρφωση και προχώρημα της πολιτικής της στο πλαίσιο που έτσι κι αλλιώς υπάρχει. Έτσι εμφανίστηκαν και τα γκάλοπ μείωσης της λαϊκής στήριξης στην κυβέρνηση και σειρά παρεμβάσεων στα «βαριά» συγκροτήματα που απαιτούν από τον Τσίπρα «να προχωρήσει».
Το κυβερνητικό κέντρο βρίσκεται ήδη σε αυτήν την πορεία. Από τον Σκουρλέτη που αναγορεύει κεφάλαιο και εργοδοσία στους αποφασιστικούς συνομιλητές του για το τι πρέπει να γίνει με τις εργατικές συμβάσεις. Ως τον πρωθυπουργό που συμμορφώνεται στις απαιτήσεις των Ευρωπαίων επιτρόπων για τη σύνθεση της «διαπραγματευτικής ομάδας» και προστρέχει ξανά και ξανά στη Μέρκελ και στον Ομπάμα -μέσω και της ενεργοποίησης της τριμερούς με Κύπρο, Αίγυπτο. Ωστόσο, η κυβέρνηση συνεχίζει να χρειάζεται «χρόνο ωρίμανσης» για να εξελιχθεί σε φορέα της επίθεσης και όπως την απαιτούν οι ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο. Υπερασπίζεται λοιπόν τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, όπως αναφέραμε, ζητώντας μια πρώτη «μικρή συμφωνία» στα πλαίσια του 4μήνου, ζητώντας δηλαδή ένα «μετριασμένο» πακέτο μέτρων με ταυτόχρονη και παράλληλη άρση της πιστωτικής ασφυξίας. Και υπόσχεται για τη συνέχεια ότι θα διαμορφώσει τη δυνατότητα «μεγάλης συμφωνίας» και αντίστοιχων μέτρων. Σε αυτή την κυβερνητική διεκδίκηση και μεθόδευση αναφέρονται και οι «κόκκινες γραμμές της» και τα σχετικά περί δημοψηφίσματος που τα κυβερνητικά στελέχη και ο ίδιος ο Τσίπρας θέτουν.
Πιο έντονη (για το σύστημα) η ανάγκη αναμόρφωσης!
Εξαιτίας αυτής της κυβερνητικής δυσχέρειας να προχωρήσει αποφασιστικά στη γραμμή που απαιτούν οι ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο υπάρχει ζήτημα συνολικά για το σύστημα. Τα κέντρα μέσα και έξω από τη χώρα δεν σκοπεύουν βέβαια να «καθυστερούν» στο έργο τους και στους στόχους τους και κυρίως αμφιβάλλουν για τη φερεγγυότητα του κυβερνητικού σχεδίου, για το αν και πόσο θα μπορέσει σχετικά σύντομα να εξελιχτεί η σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία σε ικανό για τα μέτρα τους φορέα της επίθεσης. Ταυτόχρονα τους απασχολεί συνολικά η κατάσταση του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων τους, η ανάγκη ανασυγκρότησής τους και αναμόρφωσής τους. Οι «εκκρεμότητες» της σημερινής ρευστότητας, από την κατάσταση στη ΝΔ, τις «κεντροαριστερές» λεγόμενες δυνάμεις (ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ, ΚΙΔΗΣΟ) ως το ζήτημα της Χ.Α., απαιτούν απαντήσεις στη βάση της επίθεσης, της φασιστικοποίησης και των απαιτήσεων που βάζουν στη χώρα οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, με ιδιαίτερη αλλά σημαντική παράμετρο το φούντωμα του προσφυγικού ρεύματος που δεν πρόκειται να ανακοπεί. Εξάλλου τα κέντρα του συστήματος δεν έχουν την άποψη που καλλιεργούν και επιδιώκουν να εμπεδώσουν για το λαό οι δυνάμεις και οι αντιλήψεις του ρεφορμισμού και της υποταγής. Λογαριάζουν το λαό και τη νεολαία ως μεγάλες δυνάμεις και ανησυχούν για τον κίνδυνο για αυτούς αγώνων και εκρήξεων.
Με κεντρικό λοιπόν το κυβερνητικό ζήτημα και την ταχεία μετεξέλιξη- ξεσκαρτάρισμα στο ΣΥΡΙΖΑ, για το σύστημα υπάρχει πιο έντονα η ανάγκη μιας επιχείρησης αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος και απάντησης αυτών των «εκκρεμοτήτων». Και προφανώς το δημοψήφισμα δεν είναι το πιο κατάλληλο εργαλείο για την προώθηση μιας τέτοιας επιχείρησης. Εκλογές λοιπόν; Δεν είναι κάτι που μπορεί να εκτιμηθεί με βεβαιότητα, μιας και για αυτές πρέπει να δημιουργηθεί το κατάλληλο πολιτικό πλαίσιο που θα «μαζεύει» τα πράγματα και τις δυνάμεις κατά πώς χρειάζονται τα κυρίαρχα κέντρα. Οπωσδήποτε με την ένταση των ιμπεριαλιστικών-συστημικών εκβιασμών όλου του τελευταίου διαστήματος, την αναγόρευση των ιμπεριαλιστών σε συμμάχους και εταίρους από την κυβέρνηση με κορμό, υποτίθεται, την αριστερά, και την ανάδειξη των αδιεξόδων της κυβερνητικής διαπραγμάτευσης, έχουν γίνει βήματα σε αυτή την κατεύθυνση. Έχουν δηλαδή γίνει βήματα σε μια συνολικά δεξιά μετατόπιση, έχουν «ανακτήσει» πολιτικό λόγο οι «παραδοσιακές» συστημικές δυνάμεις και τα «επιχειρήματα» υπέρ της υποτέλειας και της υποταγής στους κυρίαρχους. Αν λοιπόν δεν υπάρξει αυτό που συμβατικά ονομάζουμε «ατύχημα» και το όλο πλαίσιο των εξελίξεων για τη χώρα παραμείνει εντός της… συνολικής Δύσης και οι εντάσεις και οι εκβιασμοί στα ελεγχόμενα πλαίσια της διπλής εξάρτησης, οι εκλογές θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια επιλογή για το σύστημα στην κατεύθυνση στερέωσης των επιτυχιών του τελευταίου διαστήματος και απάντησης των πολιτικών ζητημάτων του.
Μεγάλη αντίσταση και αγώνα χρειάζεται ο λαός!
Ο λαός βέβαια δεν μπορεί να ελπίζει στη «μικρή επίθεση» που θα ανοίξει το δρόμο στη μεγάλη, όπως ουσιαστικά του ζητάει η κυβέρνηση! Ο λαός βρίσκεται ήδη στη δίνη μιας μεγάλης επίθεσης που έχει γκρεμίσει και τσακίσει κατακτήσεις και δικαιώματα ενός αιώνα και δεν έχει τίποτε να προσδοκά από τις μεθοδεύσεις και τις αντιθέσεις των πάνω και των έξω. Κοινός παρανομαστής όλων αυτών ήταν και παραμένει η επίθεση στα πιο στοιχειώδη της ζωής του, η απώθησή του στο περιθώριο των εξελίξεων, η καθυπόταξή του. Γιατί όλοι οι δυνάστες του λαού και οι πολιτικοί τους υπηρέτες γνωρίζουν καλά την «αντίστροφη» αλήθεια. Ο λαός στο προσκήνιο, ο λαός στους δρόμους και στη μαζική πάλη είναι ο μόνος φόβος τους, η μόνη ρεαλιστική δυνατότητα για να υποστεί ρήγματα η επίθεση, για να συγκροτείται συνδικαλιστικά, πολιτικά, ιδεολογικά, θεωρητικά και οργανωτικά η διέξοδος των μαζών. Η διέξοδος της επαναστατικής ανατροπής του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, για την ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό.
Γι αυτό και ξεκινώντας από εκεί που σήμερα βρισκόμαστε, δεν έχουμε πράγματι «καθόλου χρόνο». Στα σωματεία, και στους συλλόγους, στις γειτονιές των πόλεων και στα χωριά, τα σχήματα των εργαζομένων και της νεολαίας, η Λαϊκή Αντίσταση- ΑΑΣ, μέσα στο λαό και τη νεολαία, μαζί με το λαό και τη νεολαία, να διαμορφώσουν και να αναπτύξουν όρους αντίστασης, διεκδίκησης και ξεσηκωμού, για δουλειά, ψωμί, σπουδές, ειρήνη, ελευθερίες, ανεξαρτησία. Όρους μαζικού αγώνα για την ανατροπή παλιών μνημονίων και αντεργατικών μέτρων και για να μην περάσουν τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που ετοιμάζουν!
