Η αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών είναι ένα παλιό όνειρο των κύκλων του συστήματος. Αποτελεί ένα πολυεργαλείο επίθεσης, το οποίο, ειδικά στο σημερινό πλαίσιο της αχαλίνωτης εφόδου στο σύνολο των κατακτήσεων, αποκτά ιδιαίτερα βαρύνουσα σημασία. Μέσα από ένα πολυπλόκαμο σύστημα δεικτών και με όχημα έναν ιδιαίτερα μεγάλο μηχανισμό ελεγκτών της εφαρμογής της, το σύστημα και οι κυβερνήσεις του επιδιώκουν:
-την ταξική κατηγοριοποίηση σχολείων,
-την απόσυρση του κράτους από τα βαρίδια να παρέχει τα απαιτούμενα για τη λειτουργία των σχολείων (η λεγόμενη αυτονομία) και ταυτόχρονα την κεντρική και αυστηρή ελεγκτική του παρουσία,
- την τρομοκράτηση του σώματος των εκπαιδευτικών και την απόλυτη εφαρμογή του ρόλου του «κρατικού υπαλλήλου», ο οποίος απλώς θα εκτελεί διαταγές (ενάντια στα παιδιά του λαού και τους συναδέλφους του),
-τη διασφάλιση ότι οι εκπαιδευτικοί θα είναι ο καθημερινός ιμάντας μεταβίβασης της αντιδραστικής κρατικής πολιτικής απέναντι στους μαθητές,
- την πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και την κατηγοριοποίηση των εκπαιδευτικών,
- τη μεταφορά της ευθύνης για την απόρριψη μαθητών αλλά και για τη συνολική κρίση της αστικής εκπαίδευσης στα ίδια τα θύματα. Για το γεγονός ότι απορρίπτεται από την Α’ Λυκείου το παιδί των ανέργων μιας λαϊκής γειτονιάς, θα φταίει το ίδιο κι ο δάσκαλός του.
Σε μια περίοδο σαν τη σημερινή, όπου εξελίσσεται ταυτόχρονα μια άγρια ταξική επίθεση στο δικαίωμα των νέων να τελειώσουν το λύκειο και να ελπίζουν στη συνέχιση των σπουδών τους στο πανεπιστήμιο (μέσω της Τράπεζας Θεμάτων και της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής), η εφαρμογή της αξιολόγησης είναι κάτι πιο μεγάλο από μια απλή επιδείνωση.
Η προσπάθεια της κυβέρνησης να την προωθήσει τον προηγούμενο Φλεβάρη συνάντησε τη συντριπτική αντίθεση των εκπαιδευτικών, οι οποίοι κατά 90% δεν αποδέχτηκαν να συμμετέχουν στις διαδικασίες αυτοαξιολόγησης των σχολικών μονάδων, χρησιμοποιώντας την απεργία-αποχή που είχαν κηρύξει οι ΟΛΜΕ-ΔΟΕ. Το ποσοστό ήταν τόσο μεγάλο, που αιφνιδίασε την κυβέρνηση, αλλά και τις ίδιες τις ηγεσίες των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, που είδαν ότι μια διαδικασία που πρότειναν προσχηματικά, για να δικαιολογήσουν απλώς τον ρόλο τους, δημιούργησε ένα μίνι πολιτικό γεγονός.
Στον ν.4823 (με τον ευφάνταστο τίτλο «Αναβάθμιση του σχολείου, ενδυνάμωση των εκπαιδευτικών και άλλες διατάξεις»!) η κυβέρνηση πέρασε διάταξη, στην οποία για αυτούς που «παραλείπουν να συμμετέχουν» σε «οποιοδήποτε στάδιο της αξιολογικής διαδικασίας») προβλέπει τις… σουρεαλιστικές ποινές του προστίμου ενός μισθού, του παγώματος της μισθολογικής εξέλιξης, της καθαίρεσης και του αποκλεισμού στελεχών από θέσεις ευθύνης για οκτώ χρόνια!
Στην αρχή της σχολικής χρονιάς, το Υπουργείο φρόντισε με απανωτά στρατιωτικά διατάγματα να «θυμίσει» στους εκπαιδευτικούς αυτές τις τρομοκρατικές διατάξεις, αλλά και τις φασίζουσες αντιαπεργιακές διατάξεις του νόμου Χατζηδάκη (ν.4808). Επιδίωξη ήταν να εξανεμιστούν τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία-αποχή.
Ένας κλάδος που για χρόνια έχει λοιδορηθεί, που για χρόνια έχει ταλαιπωρηθεί από απανωτά παζάρια και ξεπουλήματα των συνδικαλιστικών ηγεσιών, έκανε τη δεύτερη έκπληξη! Παρά τον φόβο, πολύ μεγάλες πλειοψηφίες επιμένουν ακόμα στην απεργία-αποχή. Η εικόνα ότι κάτι κινείται ενισχύεται και από την πολύ πλατιά άρνηση εκπαιδευτικών να κάνουν τηλε-«εκπαίδευση» ενάντια στις μαθητικές καταλήψεις. Και το παζλ συμπληρώνεται από το γεγονός ότι η άποψη των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών ότι απαιτείται κεντρικός αγώνας σύγκρουσης με την κυβερνητική πολιτική γίνεται όλο και πιο κατανοητή.
Όλα δείχνουν ότι ο κλάδος των εκπαιδευτικών ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΤΟΥ. Μπορεί να αντισταθεί μαζί με τους μαθητές και τους φοιτητές στο μαύρο μέλλον που επιφυλάσσει το σύστημα. Με αιχμές την ανατροπή της αξιολόγησης, της Τράπεζας Θεμάτων και της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, μπορεί να μπει μπροστά ένας μεγάλος αγώνας, που θα εξελιχθεί σε ήττα της αντιδραστικής πολιτικής στην εκπαίδευση.
