Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 897)
Μπροστά σε κρίσιμη καμπή το συνδικαλιστικό κίνημα
Οι τελευταίες βδομάδες ήταν (δυστυχώς με επίπονο τρόπο) πολύ αποκαλυπτικές τόσο για τις επιδιώξεις συστήματος – κυβέρνησης όσο και για την πραγματική κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και την πολιτική κατεύθυνση των συνδικαλιστικών παρατάξεων που βρίσκονται στην ηγεσία των Ομοσπονδιών των εκπαιδευτικών ΟΛΜΕ-ΔΟΕ αλλά και της ΑΔΕΔΥ.
Ας θυμίσουμε σύντομα τα γεγονότα:
Μια σειρά Εργατικά Κέντρα αλλά και ΑΔΕΔΥ - ΠΑΜΕ προκηρύσσουν 24ωρη απεργία στις 3/6 ενάντια στο άθλιο νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Γίνονται λιγότερο ή περισσότερο πραγματικές κινήσεις προπαγάνδισης της απεργίας και σε κάποια σωματεία προσπάθειες συνελεύσεων. Γενικά όλη η κοινωνία ξέρει ότι στις 3/6 υπάρχει απεργία. Όλη εκτός από τη ΓΣΕΕ, η οποία συνεδριάζει στις 31/5 και αποφασίζει απεργία στις 10/6. Μέσα σε λίγα λεπτά η, κατά τα άλλα δυσκίνητη, συνδικαλιστική ηγεσία Εργατικών Κέντρων και ΑΔΕΔΥ - ΠΑΜΕ ακυρώνει την απεργία της 3/6 μέσω απλών… «ορθών ανακοινοποιήσεων», στις οποίες αντιγράφει το περιεχόμενο των παλιών ανακοινώσεων με αλλαγμένη την ημερομηνία της απεργίας από 3/6 σε 10/6!
Η δικαιολόγηση της ακύρωσης της απεργίας δεν διατυπώνεται πουθενά καθαρά, αλλά, στις πολιτικές πιάτσες διακινείται το «αστείο» ότι δεν γίνεται να γίνει «απεργία χωρίς απεργούς», εκτιμώντας ότι ο «πόλεμος» που είχαν κηρύξει οι ηγεσίες αυτές δεν ήταν ούτε καν μια μάχη. Η κυβέρνηση παίρνει το μήνυμα και φορτώνει την τελευταία στιγμή το νομοσχέδιο Χατζηδάκη με νέες αντεργατικές ρυθμίσεις.
Οι αθλιότητες που διαπράχθηκαν στις 3 Ιούνη με την ακύρωση της απεργίας, λίγες μόλις ώρες πριν από την πραγματοποίησή της, ξεπεράστηκαν από ακόμα μεγαλύτερες αθλιότητες στις 16 Ιούνη. Όταν:
- Η ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ) έκανε την πρωτοφανή κίνηση να αιτηθεί από την ΑΔΕΔΥ την εξαίρεσή της από την απεργία (!) λόγω των πανελλαδικών, κίνηση που εκμεταλλεύτηκε η Κεραμέως και έκανε αγωγή ενάντια σε όλους τους κλάδους που θεωρούσε ότι εμπλέκονται στις πανελλαδικές (μετρό, λεωφορεία κ.λπ.)
- Η ΑΔΕΔΥ (ίδιες δυνάμεις συν την αποφασιστική επικουρία του ΠΑΜΕ) προχώρησε στη δεύτερη πρωτοφανή κίνηση να προλάβει την απόφαση του δικαστηρίου και να εξαιρέσει όχι όλους τους κλάδους αλλά όσους εμπλέκονταν στις πανελλαδικές! Η απεργία στο μετρό περιορίστηκε μετά τις 10 το πρωί και συνέβη το πρωτοφανές, εργαζόμενοι στον ίδιο χώρο δουλειάς (εκπαιδευτικοί) άλλοι να έχουν δικαίωμα να απεργήσουν και άλλοι όχι! Το δικαστήριο συντάχθηκε με τη σουρεαλιστική πρόταση ΑΔΕΔΥ – ΠΑΜΕ.
Τι έγινε, δηλαδή, με δυο απλά λόγια; Τμήμα της συνδικαλιστικής ηγεσίας (ΟΛΜΕ) έκανε μόνη της «επιστράτευση» του κλάδου ενώ άλλο τμήμα της (ΑΔΕΔΥ - οι ίδιες δυνάμεις συν ΠΑΜΕ) έκανε εφαρμογή της διάταξης Χατζηδάκη περί προσωπικού ασφαλείας πριν ακόμα ο νόμος ψηφιστεί! Επιτρέπεται να απεργείς αρκεί η απεργία σου να μην ενοχλεί!
Εδώ πια δεν μιλάμε για κυβερνητικό συνδικαλισμό, αλλά ότι τα ίδια τα συνδικάτα ασκούν αντιδραστική, αντισυνδικαλιστική, κρατική πολιτική. Πρόκειται περί απόλυτης κατάντιας!
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών διατύπωσαν ανοιχτή επείγουσα πρόταση προς όλα τα ΔΣ των ΕΛΜΕ και κάλεσαν όλες τις δυνάμεις, κεντρικά και τοπικά, να τοποθετηθούν πάνω σε αυτήν. Η πρόταση συμπυκνωνόταν στα παρακάτω:
«Το ΔΣ της ΕΛΜΕ
Παρά τις προσπάθειες των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών, η πρόταση είτε δεν απαντήθηκε είτε καταψηφίστηκε – με πιο αποκαλυπτική την περίπτωση της Σάμου, όπου καταψηφίστηκε από ΠΑΜΕ και Παρεμβάσεις (αναφέρουμε τη Σάμο, γιατί οι δύο έδρες των Αγωνιστικών Κινήσεων με τις δύο έδρες των Παρεμβάσεων θα διέθεταν πλειοψηφία στο επταμελές ΔΣ)! Οι Παρεμβάσεις αλλού δεν απάντησαν καν…
Πολύ αποκαλυπτικός ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, μέσω δήλωσης του στελέχους του, Φίλη, δήλωνε με θράσος ότι «η Κεραμέως κάνει αγωγή σε ανύπαρκτη απεργία», υπονοώντας ότι οι εκπαιδευτικοί δεν θα έπρεπε να συμμετέχουν στην απεργία της ΑΔΕΔΥ! Από κοντά και ο Παφίλης του ΚΚΕ με αντίστοιχες δηλώσεις και το ΠΑΜΕ – αρχιτέκτονας του «προσωπικού ασφαλείας» στα σχολεία, αποδείχνοντας την κοινή βάση σεβασμού του συστήματος που συνδέει ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, με όλους αυτούς τους απεργοσπαστικούς χειρισμούς, κατάφεραν η απεργία στην εκπαίδευση στις 16/6 να είναι μια «απεργία χωρίς απεργούς». Την πρωτοφανή κίνηση των συνδικαλιστικών ηγεσιών να εφαρμόσουν από μόνες τους αντιλαϊκό νόμο πριν ψηφιστεί ακολούθησαν ανακοινώσεις που το μόνο που προκαλούν είναι γέλιο. Κλαψουρίσματα γιατί η κυβέρνηση έκανε την ατιμία να φέρει το νομοσχέδιο ημέρες πανελλαδικών, λες και η κυβέρνηση θα έκανε κάτι άλλο από ατιμία. Κάλπικους πανηγυρισμούς (ανακοινώσεις ΠΑΜΕ) επειδή τελικά κέρδισε η γραμμή του «προσωπικού ασφαλείας» και όχι εκείνη της επιστράτευσης! Ο «Ριζοσπάστης» την επόμενη μέρα από την ψήφιση του νομοσχεδίου βλέπει όλο καμάρι: «χιλιάδες εργαζόμενους και εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις που δίνουν τη μάχη με καλύτερους όρους»! Άρα, μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, οι εργαζόμενοι θα δώσουν τη μάχη με καλύτερους όρους! Θα αντιγράφαμε μια φράση που λέγεται τα τελευταία χρόνια: πιο υποκριτής πεθαίνεις…
Η υπευθυνότητα όλων τους είναι υπευθυνότητα απέναντι στο σύστημα και την επίθεσή του. Είναι κατρακύλα χωρίς τέλος, κόντρα σε αυτό που κηρύττουν ότι υπηρετούν. Όλη αυτή η παρέα κυβερνητικών και ρεφορμιστών έχει την αυταπάτη ότι οι υπηρεσίες τους θα εξευμενίσουν το σύστημα και θα τους επιφυλάξει πιο «ευγενικό» ποδοπάτημα κατά την επέλασή του. Θα διαπιστώσουν ότι κάνουν λάθος…
Τι έρχεται
Δεν προκαλεί καμία εντύπωση σε εμάς αυτό που περιγράφεται σε διπλανό άρθρο. Η ζωή δεν έχει κενά και τις απανωτές κινήσεις συμμόρφωσης και υποταγής τής ΟΛΜΕ τις διαδέχεται νέο κύμα επίθεσης σε μαθητές και εκπαιδευτικούς. Αξιολόγηση και καθημερινή τρομοκράτηση των εκπαιδευτικών, «αυτονομία» σχολικών μονάδων και πολλά ακόμα θα έρθουν να συμπληρώσουν το παζλ της τράπεζας θεμάτων, της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας, της τηλε-«εκπαίδευσης» και της απόλυτης ποινικοποίησης των μαθητικών κινητοποιήσεων.
Ο στόχος: μια «κανονική» ταξική παιδεία σε μια «κανονική» χώρα εργαζόμενων – σκλάβων.
Η μάχη που πρέπει να δοθεί στους χώρους της εκπαίδευσης δεν είναι «εκπαιδευτική». Αφορά όλον τον εργαζόμενο λαό όχι μόνο γιατί αφορά τα παιδιά του, αλλά και γιατί αφορά τους όρους δουλειάς και ζωής των αυριανών εργαζομένων. Είναι μάχη λαϊκή.
Αυτή τη μάχη δεν μπορούν και δεν θέλουν να τη δώσουν ΔΑΚΕ-ΠΕΚ/ΔΗΣΥ-ΣΥΝΕΚ/ΕΡΑ-ΠΑΜΕ. Αυτοί αρκούνται σε λόγια για μεγάλες μάχες και σε έργα για μεγάλες υποχωρήσεις.
Όσο μας αφορά, δεν διαθέτουμε συνταγές σε αυτό το πρωτοφανές πεδίο που χαρακτηρίζεται από το δίπολο επέλαση του συστήματος – ξεπούλημα από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αυτό που ξέρουμε είναι το εξής:
Το σύστημα μάς γυρίζει χρόνια πίσω. Με μια έννοια, και εμείς οι εργαζόμενοι πρέπει να «γυρίσουμε χρόνια πίσω». Για να βρούμε ξανά εκείνα τα πρώτα βήματα που έσπρωξαν τους εργαζόμενους να φτιάξουν σωματεία. Για να φτιάξουμε σωματεία που δεν θα είναι φορείς και εφαρμοστές της επίθεσης του συστήματος, ούτε μηχανισμοί μιας «εργατικής αριστοκρατίας» που θα παζαρεύει με το σύστημα, ούτε εικονικοί στρατοί έτοιμοι στα λόγια για μεγάλες μάχες και στην πραγματικότητα για μεγάλες υποχωρήσεις. Για να ανακαλύψουμε ξανά ότι ο αγώνας για μια ζωή με δικαιώματα δεν τελειώνει σε μια πορεία – σε μια απεργία. Ότι η αναμονή για μια κυβέρνηση που θα μας σώσει είναι απλή σύγχυση και αναστολή αγώνων. Ότι οι επερωτήσεις και οι προτάσεις νόμου δεν αποτελούν τίποτε άλλο από ψάρεμα ψήφων. Ότι οι νομικές προσφυγές αποτελούν στημένο παιχνίδι. Ότι ο αγώνας είναι ο μόνος δρόμος. Και για να έχει αποτέλεσμα απαιτεί επιμονή, αποφασιστικότητα, ξεκαθάρισμα με παραλυτικές απόψεις.
Με αυτή τη λογική, η πρωτοβουλία δράσης που κατέθεσαν οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών ήταν σημαντική και παρά το ότι δεν παρήγαγε αποτελέσματα αποτελεί μια κίνηση στη σωστή κατεύθυνση για όποιον θέλει να παλέψει για τη συγκρότηση των αντιστάσεων την επόμενη περίοδο. Ας τελειώνουμε με τους βερμπαλισμούς, τα ψεύτικα μεγάλα λόγια και τις εικονικές μάχες. Και ας παλέψουμε στον δύσκολο αλλά μόνο δρόμο της συγκρότησης πραγματικού κινήματος.
