Η τύφλωση της εκλογολαγνείας
Σε κάθε περίπτωση, η οποιαδήποτε κάλπη απλά καταγράφει συσχετισμούς. Οι πολιτικοί συσχετισμοί ανάμεσα σε λαϊκές δυνάμεις και στις δυνάμεις του συστήματος διαμορφώνονται στα πεδία των ταξικών αγώνων, στις πολιτικές αντιπαραθέσεις, στις κάθε λογής καθημερινές συγκρούσεις που η έκβασή τους συγκροτεί ή αποσυγκροτεί, δυναμώνει ή αποδυναμώνει την κάθε πλευρά.
Υπάρχουν βεβαίως και οι εκλογικές μάχες. Και καθαυτές έχουν τη σημασία τους, παρότι ο λαός στο εκλογικό πεδίο σχεδόν πάντα είναι εκτός έδρας. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι το σημείο να θεωρητικοποιείται από την αριστερά η συμμετοχή στην κάθε λογής κάλπη υπάρχει μεγάλη απόσταση. Και αυτή την απόσταση την έχει διανύσει εδώ και δεκαετίες η αριστερά «μας», μετακομίζοντας από το δρόμο της μαζικής πάλης, της σύγκρουσης και της επαναστατικής προοπτικής, στο δρόμο ευκολίας της ψήφου. Στο δρόμο των αυταπατών και της υποταγής στο σύστημα.
«Στις 18 σοσιαλισμό» έταζε ο παπατζής το 1981… και πού να φαντάζονταν πως ο τρίτος δρόμος του θα γινόταν, παρά τα συσσωρευμένα ιστορικά δεδομένα, τόσο ελκτικός για την ίδια την αριστερά στο σύνολό της! «Αν οι εκλογές έφερναν την αλλαγή, θα ήταν παράνομες», λέει η γνωστή ρήση του Μαρξ. Και όμως, παρότι ο χρουτσοφικός ειρηνικός δρόμος διαψεύστηκε παταγωδώς ξανά και ξανά, παρότι το σύστημα σήμερα αγνοεί όχι μόνο την εκλογική βούληση των λαών αλλά και την ίδια τη θέλησή τους για ζωή, παρότι η πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ (ιδιαίτερα όταν ο λαός αδρανοποιείται κινηματικά), ο πειθαναγκασμός και η φασιστικοποίηση καλά κρατούν, παρόλα αυτά, για την αριστερά «μας», κάθε λογής κάλπη αποτελεί τη μητέρα των μαχών. Τι κι αν ψηφίζονται σαρωτικά πολυνομοσχέδια, τι κι αν απολύεται κόσμος και η φτώχεια και η ανεργία πνίγει τον κόσμο της δουλειάς, τι κι αν απαγορεύονται απεργίες και διαδηλώσεις… οι εκλογές είναι εκλογές.
Κάπως έτσι οδηγούνται να μη διακρίνουν και τόσο ούτε καν τους όρους και τις επιδιώξεις του έτσι κι αλλιώς στημένου εκλογικού παιχνιδιού. «Αν το ΝΑΤΟ έστηνε κάλπες και έκανε εκλογές, θα συμμετείχατε;», ρωτούσαμε πριν κάμποσα χρόνια τους εκλογολάγνους του ρεφορμισμού των διαφόρων αριστερών κομμάτων και τους φέρναμε σε αμηχανία. Σήμερα είναι ν’ αμφιβάλλει κανείς κατά πόσο και πόσοι από την αριστερά μας θα αρνούνταν και αυτή ακόμη την κάλπη.
Η απάτη του ευρωκοινοβουλίου και ο εξωραϊσμός της βαρβαρότητας
Είναι εύκολο να διακρίνει κανείς την απαξία του ευρωκοινοβουλίου από τους λαούς σαν αποτέλεσμα του πραγματικού του ρόλου στη λειτουργία του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού της Ε.Ε. και κατά συνέπεια στη ζωή του. Είναι χαρακτηριστικό το πρόσφατο ψήφισμά του ενάντια στην τρόικα τέσσερα χρόνια μετά και αφού ήδη η βασική βρώμικη δουλειά είχε συντελεστεί μέσα από ΕΚΟΦΙΝ, συνόδους κορυφής και κυρίως μέσω των ευρωπαίων μεγαλοτραπεζιτών και των εκπροσώπων τους σαν τον Μπαρόζο, τον Όλι Ρεν, τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε.
Όλοι ξέρουν πως το ευρωκοινοβούλιο δεν έχει κανένα αποφασιστικό ρόλο και απλά γνωμοδοτεί, γκρινιάζει και κυρίως αξιοποιείται για την αναγκαία δημοκρατικοφάνεια του αντιδραστικού ιμπεριαλιστικού συνασπισμού. Όλοι βλέπουν επίσης πως, όσο η κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος βαθαίνει και το σύστημα αντιδραστικοποιείται, άλλο τόσο κάτι τέτοιο αποτυπώνεται και στη λειτουργία της Ε.Ε.
Είναι άλλωστε ένας συνασπισμός των ισχυρών της Ευρώπης απέναντι στον παγκόσμιο ανταγωνισμό (παρότι δε λύνει τις εσωτερικές αντιθέσεις και παραμένει λυκοσυμμαχία) και κυρίως απέναντι στον κόσμο της δουλειάς της ίδιας της ευρωζώνης. Όλοι ξέρουν από τα πράγματα πως η Ε.Ε. δεν είναι των λαών αλλά του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών. Όχι ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί διαφορετικά, μα από την κοινή αγορά στην ΕΟΚ και από κει στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, βήμα το βήμα ο ιμπεριαλιστικός συνασπισμός σφίγγει τις αλυσίδες της ασφυκτικής εξάρτησης στις αδύναμες εξαρτημένες χώρες και ταυτόχρονα ολοένα και πιο αχόρταγα ισοπεδώνει εργατολαϊκά δικαιώματα που κατακτήθηκαν στο πεδίο της ταξικής πάλης στον ευρωπαϊκό χώρο.
Αλήθεια, τι αυτοκριτική κάνουν απέναντι στον κόσμο της δουλειάς στη χώρα μας οι αριστεροί της Ευρώπης των λαών και εκείνοι που θα πάλευαν από μέσα τις συνέπειες της ένταξης;
Όσο για το ντόπιο κηφηναριό και όλο τον εσμό των εοκανθρώπων που έταζαν χρυσά κουτάλια στους αγρότες και όλο το λαό, σήμερα βλέπουμε πως κάνουν συστηματικά το κορόιδο γιατί οι ίδιοι όχι μόνο τα φάγανε με χρυσά κουτάλια, μα συνεχίζουν να τρώνε ακατάπαυστα, λεηλατώντας πλέον κάθε πλούτο και μέλλον της χώρας και διαλύοντας την ίδια τη ζωή των ανθρώπων της δουλειάς. Θα έλεγε λοιπόν κανείς, πως, με όλα τούτα που έχουν συμβεί, με τόσο μίσος που έχει συσσωρεύσει ο λαός μας για την Ε.Ε. της Μέρκελ, του Σόιμπλε και του «νέου ανέμου» του Ολάντ, η αριστερά μπροστά στην κάλπικη άλλωστε κάλπη των ευρωεκλογών θα μπορούσε ίσως να σκεφτεί τη συμμετοχή της. Να την απασχολήσει το πώς θα αξιοποιήσει τη δραματική εμπειρία που απέκτησε ο λαός μας για το ρόλο της Ε.Ε. και τουλάχιστον να διαμορφώσει ένα συσχετισμό αντιιμπεριαλιστικό που θα ήταν κρίσιμη παρακαταθήκη για τη λαϊκή πάλη στη συνέχεια. Κάτι τέτοιο, αν ένα σημαντικό κομμάτι έστω της αριστεράς στη χώρα το επέλεγε με τόλμη και αποφασιστικότητα, ήταν εφικτό να προκύψει. Η κάλπικη ευρωκάλπη θα μπορούσε να απαξιωθεί μαζικά, πολύ περισσότερο απ’ ότι θα συμβεί έτσι κι αλλιώς. Αυτό θα αποτελούσε πράγματι μια σπουδαία εκλογική μάχη η οποία παράλληλα θα έδινε δυναμική αντί να παραλύει τις λαϊκές αντιστάσεις.
Δυστυχώς οι συσχετισμοί στην αριστερά μας είναι άλλοι και ως εκ τούτου, και παρά τα πανηγύρια και τους αλαλαγμούς μπροστά στις κάλπες, θα αποδειχθεί για άλλη μια φορά πως υπολείπεται πολύ από το να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων της ταξικής πάλης, προκειμένου να συμβάλλει αποτελεσματικά στη διαφοροποίηση και ανατροπή των συσχετισμών στο λαό και στην κοινωνία.
Η προοπτική του λαού μας δε χωρά στο αντιδραστικό κατασκεύασμα της Ε.Ε.
Ναι οι ερχόμενες ευρωεκλογές είναι κρίσιμες. Για τι πράγμα όμως; Μήπως θα κρίνουν τη συγκρότηση, ανασυγκρότηση, «αντεπίθεση» του λαϊκού κινήματος; Εμείς σ’ αυτό είμαστε κάθετοι. Θα αποτυπώσουν μεν τη λαϊκή οργή, πάντα με παραμορφωμένο τρόπο, αλλά η κρισιμότητά τους δεν έχει να κάνει με την υπόθεση του κινήματος. Το χειρότερο είναι πως ο εκλογικός κρετινισμός ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ τους έχει κάνει να ξεχάσουν ένα παραπάνω αυτή την υπόθεση στην οποία άλλωστε καιρό τώρα δε πιστεύουν και απλά τη διαχειρίζονται διαγκωνιζόμενοι συχνά με τον πιο άθλιο τρόπο.
Όσο σπουδαία ποσοστά και αν πάρουν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όλοι μαζί και ο καθένας τους, η υπόθεση του κινήματος δε μπορεί να πατήσει σ’ αυτά και να πάει μπροστά. Οι συγκεκριμένοι φορείς μάλιστα ενδέχεται να πατήσουν σ’ αυτά (και δε μιλάμε μόνο για το ΣΥΡΙΖΑ) και να διεκδικήσουν με νέες αξιώσεις από το σύστημα πιο υπεύθυνους ρόλους που χρόνια διεκδικούν και που ίσως το σύστημα αναγκαστεί να τους δώσει. Ρόλους όμως που θα υπηρετούν το σύστημα και όχι μετερίζια για να το βλάψουν ή (προς θεού) να το ανατρέψουν σε μια πορεία.
Άλλωστε ήδη ως αντιπολίτευση και ως συνδικαλιστική ηγεσία, η αριστερά «μας» αποδείχνει περίτρανα την υπευθυνότητά της. Κατηγορούν το λαό πως είναι στον καναπέ και τον καθυβρίζουν την ίδια ώρα που τον καλούν να διώξει με την ψήφο του τους κυβερνώντες και να φέρει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, την αριστερή κυβέρνηση της δυαδικής εξουσίας ή ψήφο την ψήφο τη λαϊκή εξουσία του ΚΚΕ.
Όπως και να είναι τα πράγματα στην αριστερά, ο λαός μας, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς που δε κρύβονται με χαζοχαρούμενες ιαχές, θα επιμένει να θέλει να ζήσει. Γι’ αυτό, θα ξεπεράσει ελπίζουμε γρήγορα τα όποια εμπόδια και δυσκολίες, θα δώσει αργά ή γρήγορα τις απαιτούμενες απαντήσεις, θα βγει στο δρόμο ξανά και ξανά, θα διεκδικήσει τη ζωή του, το δίκιο και την προοπτική του.
Εμείς θα συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε την υπόθεση της λαϊκής πάλης και να υποστηρίζουμε το μονόδρομο της σύγκρουσης με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Σε μια τέτοια κατεύθυνση θα καλέσουμε τους εργαζόμενους και τη νεολαία να απαξιώσουν τη μητέρα των μαχών, όπως βαφτίζουν οι κάθε λογής ρεφορμιστές την ευρωκάλπη. Οι ευρωεκλογές, όπως είπαμε, έχουν πράγματι κρίσιμο χαρακτήρα. Όχι όμως για την υπόθεση του λαού. Είναι κρίσιμες για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού προσωπικού που θα συνεχίζει να διαχειρίζεται το καθεστώς της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Κυρίαρχα, στη συγκυρία, είναι κρίσιμες για την επανενσωμάτωση των λαών στη λεγόμενη ευρωπαϊκή ιδέα.
Ο Σαμαράς πριν λίγους μήνες από τις ΗΠΑ έβγαλε στην παρανομία τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ – ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε. Εμείς θα συνεχίσουμε να τα φωνάζουμε με νόημα!
Εμπρός λαέ έξω από το ΝΑΤΟ και απ’ την Ε.Ε.
Θα επιμένουμε επίσης με νόημα, πως η υπόθεση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης είναι αναγκαία για το δυνάμωμα της λαϊκής αντίστασης. Είναι αναγκαίο να πάψει ο λαός μας να εκβιάζεται πολιτικά με το ευρώ και τη γενικότερη ιμπεριαλιστική τρομοκρατία. Όχι μέσα από διαχειριστικά ψευτο-διλήμματα γι’ αυτό ή το άλλο νόμισμα. Ούτε με σχέδια βήτα για τη σωτηρία του συστήματος αλλά με όρους πάλης. Η ειρήνη, η δουλειά και η δημοκρατία στη χώρα μας μπαίνουν σε μόνιμη αμφισβήτηση. Το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης από ΗΠΑ- Ε.Ε. όχι μόνο δεν εγγυάται τη ζωή και το μέλλον του λαού μας, μα ολοένα το υποθηκεύει.
Το βάθεμα της εξάρτησης είναι ζωτική επιλογή της συγκεκριμένης αστικής τάξης που έχει ο λαός στο σβέρκο του. Ιδιαίτερα στους σημερινούς συσχετισμούς και στη σημερινή συγκυρία, αυτή η αστική τάξη όσο στριμώχνεται άλλο τόσο θα ευνοεί τις ιμπεριαλιστικές αλυσίδες στο λαό και τη χώρα. Απέναντι σ’ αυτό το βασικό πολιτικό προσανατολισμό της αστικής τάξης, ο κόσμος της δουλειάς οφείλει να συγκροτήσει χωρίς καθυστέρηση την απάντησή του.
Τίποτα καλό δεν έχει να φέρει στον κόσμο της δουλειάς η Ε.Ε., το ΝΑΤΟ και κάθε λογής ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Οι ιμπεριαλιστές είναι φονιάδες και ληστές και αυτό θα αποκαλύπτεται συνεχώς σε κάθε χώρα και στη χώρα μας, όσο μάλιστα η κρίση βαθαίνει και συμπλέκεται όλο και πιο έντονα με τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.
Τίποτα το κοινό δεν έχει η εργατική τάξη και ο κόσμος της δουλειάς με το ντόπιο κηφηναριό. Αντίθετα, η υπόθεση της ζωής του, της ειρήνης, της δουλειάς, της δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας είναι υπόθεση των αγώνων του σε σύγκρουση με ντόπιους και ξένους δυνάστες – εκμεταλλευτές του.
Κατά συνέπεια, η υπόθεση της πάλης για το σπάσιμο των αλυσίδων της εξάρτησης είναι κρίσιμη υπόθεση της εργατικής τάξης και του κόσμου της δουλειάς. Αφορά το σήμερα των αντιστάσεων και των διεκδικήσεων του λαού μας, μα ταυτόχρονα και την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης. Είναι μια υπόθεση που δεν αφορά σημεία κοινών πλαισίων ανεκτών από το σύστημα αλλά αφορά το επίπεδο της λαϊκής συνείδησης που κατακτιέται στο δρόμο του αγώνα και επιδρά καθοριστικά στον κάθε φορά συσχετισμό.
Είναι μια υπόθεση πάλης που αντλεί τη νομιμότητά της από το ακλόνητο δίκιο του λαού να διεκδικεί τη ζωή, το μέλλον και την πρόοδο έξω από συνασπισμούς που απλώνουν τη φτώχεια, τη φασιστικοποίηση και τον πόλεμο. Είναι μια υπόθεση που δεν υπηρετείται από τη συμμετοχή στην επιχείρηση εξωραϊσμού της Ε.Ε. με την ευρωκάλπη, την ίδια ώρα που τα μνημόνια διαρκείας και η πολιτική φασιστικοποίησης παγιώνονται για να μπορέσει το ευρωπαϊκό κεφάλαιο να σταθεί στον ολοένα και πιο άγριο παγκόσμιο ανταγωνισμό, ο οποίος με τη σειρά του γεννά ολοένα και μεγαλύτερους κινδύνους για ολάκερη την ανθρωπότητα.
