Μας πηγαίνουν στις ευρωκάλπες, αλλά ο δημόσιος και κυρίαρχος λόγος μόνο με τα πραγματικά χαρακτηριστικά και την κατάσταση της ΕΕ δεν ασχολείται! Τα κόμματα του συστήματος ενόψει των ευρωεκλογών αρκούνται σε αυτό που είναι πράγματι αναγκαίο για την αστική τάξη. Να θεωρείται αδιαμφισβήτητο το δέσιμο της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό αυτό συνασπισμό, να εμπεδώνεται στη λαϊκή συνείδηση ότι «δεν μπορεί» να μην είμαστε στην ΕΕ και να μένει πολιτικά «παράνομη» η συζήτηση που αναδεικνύει τις ολέθριες επιπτώσεις της πορείας των 38 χρόνων πρόσδεσης και ένταξης σε ΕΟΚ/ΕΕ/ΟΝΕ στις λαϊκές- εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα, στην παραγωγική-οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας.
Από κοντά και από δίπλα στα αστικά κόμματα, οι δυνάμεις της Αριστεράς έως και υπερθεματίζουν στην… ευρωαπάτη! Με αποκλειστικό κριτήριο να βρουν πολλά ψηφοδέλτιά τους στην ευρωκάλπη, δεν διστάζουν να «ξεχάσουν» σε ποιες εκλογές καλούν το λαό να συμμετάσχει και για να εμφανίζονται πειστικά τα κηρύγματά τους φτάνουν να παρουσιάζουν το Ευρωκοινοβούλιο ως πεδίο πάλης στο οποίο μπορεί να κριθούν τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα! Ως εκ τούτου, ισχυρίζονται ότι η αντίθεση στην πολιτική των κομμάτων του συστήματος πρέπει να «εκφραστεί» με την υπερψήφιση των δικών τους συνδυασμών. Δηλαδή η καταγγελία του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού της ΕΕ, η ανάδειξη του ΟΧΙ-ΕΞΩ από την ΕΕ γίνεται με την αποδοχή της ευρωφιέστας, με τη στήριξη από τα «αριστερά» της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας!
Αυτός ο εκλογικός κρετινισμός που πριονίζει συνειδήσεις και υπονομεύει τις δυνατότητες πάλης και κινήματος εκδηλώνεται σε ένα ευρύτατο φάσμα ζητημάτων. Και απαιτεί πολιτική απάντηση, αγωνιστική και κινηματική, κόντρα στην απογοήτευση και την αποστράτευση που είναι το «τελικό όπλο» κάθε ρεφορμιστικής και υποταγμένης στο σύστημα πολιτικής γραμμής.
Η αντιλαϊκή «μεγάλη ιδέα» της ΕΕ
Η αστική τάξη, η πολιτική της κυβέρνησης και των κομμάτων του συστήματος αντιμετωπίζει αναμφίβολα σοβαρά προβλήματα και αδιέξοδα στη βάση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησής της και της δοσμένης κατάστασης των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Ωστόσο, η αστική τάξη δεν έχει αυταπάτες σχετικά με το τι είναι και το τι μπορεί να είναι η ΕΕ. Τα παραμύθια της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» τα αναπαράγει και τα καλλιεργεί πριν από όλα για να εμφανίζεται απέναντι στο λαό ως η ηγέτιδα τάξη που έχει «όραμα» και «σχέδιο» για τη χώρα. Γνωρίζει και αντιλαμβάνεται ότι το οικοδόμημα της ΕΕ στήθηκε από τις ιμπεριαλιστικές ευρωπαϊκές δυνάμεις για να υπηρετηθούν τα δικά τους (των ιμπεριαλιστών) συμφέροντα και οι παγκόσμιες φιλοδοξίες και επιδιώξεις τους. Η δικιά της πρόσδεση σε αυτό το συνασπισμό –και μαζί με αυτήν τα δεσμά που επιβάλλονται στο λαό και στη χώρα- έγινε για να υπηρετηθούν τα δικά της (της αστικής τάξης) ταξικά συμφέροντα. Η σχεδόν 40χρονη αυτή πρόσδεση επιβεβαίωσε αυτό το λογαριασμό της αστικής τάξης, κρίνοντας βέβαια από τη σκοπιά της εξάρτησής της, από τη σκοπιά του κομπραδόρικου και παρασιτικού χαραχτήρα της. Σε αυτή τη βάση, οι ζημιές και οι απώλειες που είχε υπερκεράζονται από την «πολιτική προστασία» που της παρείχαν οι ευρωπαίοι πάτρωνές της, ακόμα και από το ότι αυτοί ανέλαβαν μέσα σε αυτές τις πολυτάραχες δεκαετίες να της «οργανώσουν» οικονομικά και κοινωνικά μια χώρα που οι ίδιοι διέλυσαν παραγωγικά και οικονομικά!
Σήμερα πια, ακριβώς εξαιτίας του παραγωγικού-οικονομικού ξετινάγματος της χώρας, ακριβώς επειδή κάθε οικονομικός και κοινωνικός αρμός της χώρας λειτουργεί –όπως λειτουργεί- ελέω ΕΣΠΑ και ευρωπαϊκών επιτρόπων, η «μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα» είναι, για την αστική τάξη, ακόμα πιο μεγάλη!
Ταυτόχρονα, στο καθαυτό «ευρωπαϊκό πεδίο» η κατάσταση έχει γίνει πολύ περίπλοκή και ομιχλώδης? από τη μια εξαιτίας των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι βασικοί ιμπεριαλιστικοί πυλώνες της ΕΕ, Γαλλία και Γερμανία και από την άλλη εξαιτίας του εξελισσόμενου Brexit με βάση το οποίο αποχωρεί –προς «άγνωστη» κατεύθυνση- η τρίτη ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη του συνασπισμού. Μαζί με αυτά και σε στενή αλληλεπίδραση με αυτά, οξύνεται η αντιπαράθεση των ιμπεριαλιστών της ΕΕ με τις ΗΠΑ, οι αντιθέσεις με τη Ρωσία αλλά και με την Κίνα. Για αυτές τις σχέσεις- αντιθέσεις, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ έχουν η κάθε μια διαφορετική τακτική στάση, διαφορετικές δεσμεύσεις και επιδιώξεις. Από αυτό το κουβάρι των εντός της ΕΕ αλλά και με τις εκτός ΕΕ ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, έχουν παραχθεί μια σειρά τακτικές ομαδοποιήσεις (Βίσενγκραντ, οι «8 του Βορρά», οι «7 του Νότου» κ.λπ.) αλλά και ευρύτερης εμβέλειας τακτικά σχέδια όπως το Berlin Process Plus που είναι απέναντι στο αμερικάνικο σχέδιο των «Τριών θαλασσών» και αφορούν στον έλεγχο της Κεντρικής–Ανατολικής και Νότιας Ευρώπης με κρίσιμο πεδίο αυτό των Βαλκανίων.
Για όλα αυτά, το εγχώριο πολιτικό προσωπικό και η αστική τάξη γνωρίζουν ότι δεν έχουν λόγο και πραγματικό ρόλο. Μπορεί βέβαια οι Τσίπρας-Κοτζιάς να καμάρωναν και να παρίσταναν τον «οικοδεσπότη» της ιμπεριαλιστικής Γαλλίας στη συνάντηση των «7 του Νότου» αλλά πρέπει να έχουν επίγνωση ότι δεν είναι παρά συμπληρώματα τακτικών κινήσεων των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει διακηρύξει και προχωρήσει στην υλοποίηση της πιο αποφασιστικής ένταξης της χώρας στα γεωπολιτικά σχέδια των ΗΠΑ για την ευρύτερη περιοχή. Αλλά φυσικά, δεν έχει παραλείψει να τα πηγαίνει καλά με Γερμανία και Γαλλία και να συνεχίζει να προσδοκά και να αιτείται για λογαριασμό της αστικής τάξης στήριξη στην οικονομική της λειτουργία από τους ευρωπαίους αφέντες. Η επιδιωκόμενη «προπληρωμή» του ΔΝΤ θα λέγαμε ότι πιο έντονα εκφράζει αυτή τη «μοιρασιά ρόλων» στη διπλή εξάρτηση της χώρας. Και παρόλο που οι Αμερικάνοι έχουν ενισχύσει και την οικονομική εισβολή τους στη χώρα, τα ζητήματα της χρηματοδότησης και των τραπεζών παραμένουν βασική «αρμοδιότητα» των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Η άρνηση αναβάθμισης της ελληνικής οικονομίας από την αμερικάνικη Standard & Poors -παρότι είχε διακηρυχτεί ως αναμενόμενη- είναι ίσως μια επιβεβαίωση, με ανταγωνιστικούς βέβαια όρους, αυτής της μοιρασιάς.
Διαπραγμάτευση ξανά!
Στη βάση των παραπάνω, δεν είναι καθόλου περίεργο ότι η κυβέρνηση ενόψει των ευρωεκλογών -και ακόμα περισσότερο ενόψει των βουλευτικών εκλογών- επανέρχεται με αιτήματα επαναδιαπραγμάτευσης έναντι των ευρωπαίων πιστωτών της. Ως στηρίγματα των αιτημάτων της (για τη μη μείωση του αφορολόγητου που η ίδια έχει ήδη ψηφίσει, για τη μείωση του ΦΠΑ, για έκτακτο επίδομα στους συνταξιούχους…) παρουσιάζει τις επιτυχίες της από τα υπερπλεονάσματα που έχει πετύχει στραγγίζοντας τα λαϊκά εισοδήματα. Αλλά ταυτόχρονα, η κυβέρνηση εκτιμά ότι στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί εντός της ΕΕ έχει υποχρεωτικά περιοριστεί η «αυστηρότητα» των αφεντικών καθώς το Βερολίνο πράγματι δεν έχει τη δυνατότητα να επανέλθει σε σκέψεις και απειλές για «αποπομπή» χωρών της περιφέρειας που δεν συντάσσονται πλήρως με τα κελεύσματά του. Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, τα κυβερνητικά αιτήματα δεν βγαίνουν έξω από το πλαίσιο της περιβόητης δημοσιονομικής σταθερότητας και δεν έχουν καθόλου την πρόθεση να αμφισβητήσουν τα κεκτημένα της επίθεσης της τελευταίας δεκαετίας.
Παράλληλα, είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητεί στοιχεία στήριξης και επιβεβαίωσης της πολιτικής του από τους ιμπεριαλιστές που θα μπορεί να τα παρουσιάσει στο λαό ως αποδείξεις της «εξόδου από την κρίση» και της «επιστροφής στην κανονικότητα». Με μια έννοια, αυτό αποτελεί ανάγκη συνολικά του πολιτικού συστήματος. Γι αυτό ο Μητσοτάκης έσπευσε να καταθέσει τροπολογία κατάργησης της μείωσης του αφορολόγητου ενώ το ΚΙΝΑΛ έχει καταθέσει ανάλογη τροπολογία από τον περασμένο Φλεβάρη!
Το αν, ποια και πώς –με τι «αντισταθμίσματα»- από αυτά τα αιτήματα ΣΥΡΙΖΑ θα γίνουν δεκτά από τους Ευρωπαίους μένει να το δούμε. Φυσικά, αυτή η εξέλιξη θα παίξει το ρόλο της και στα αποτελέσματα των (βουλευτικών) εκλογών και ίσως και στο χρόνο της διεξαγωγής τους. Αλλά αν κάτι επιβεβαιώνει αυτή η κατάσταση διαπραγμάτευσης στην οποία βρίσκεται η κυβέρνηση και συνολικά το πολιτικό σύστημα, αυτό δεν είναι άλλο από το βάθεμα της εξάρτησης και τις συνθήκες αστάθειας και αποδυνάμωσης του πολιτικού συστήματος. Και φυσικά, κάθε άλλο παρά προοιωνίζει μικρή έστω ανακούφιση για το λαό! Αντίθετα, αποτελεί από τη μια απόδειξη των συνθηκών εξαθλίωσης που έχουν επιβληθεί και από την άλλη, άλλο ένα σήμα για τα νέα κύματα της αντιλαϊκής επίθεσης που προετοιμάζονται για μετά τις εκλογές.
Να στηριχθεί η κατεύθυνση της πάλης
Στο λαό μας -και σε κανέναν λαό- δεν αξίζει μια κατάσταση επαίτη, μια κατάσταση στην οποία οι προσδοκίες του θα αφορούν στο αν σε κάποιο βασικό είδος διατροφής ο φόρος θα μειωθεί από το 24% στο 21%! Οι πολιτικές επιλογές των μαζών δεν μπορεί να αφορούν στο μέτρημα της εξαθλίωσής τους. Δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη η κατάσταση του εργασιακού μεσαίωνα, της εκτεταμένης ανεργίας και εξαθλίωσης, της μετατροπής της χώρας σε οικονομικό παράρτημα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και σε βάση των πολεμικών εξορμήσεων των αμερικανοΝΑΤΟϊκών. Πρέπει και μπορεί να αφορούν στην κατεύθυνση της υπεράσπισης και κατάκτησης όλων των βασικών δικαιωμάτων τους, εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών. Πρέπει να εμπνέονται από την κατεύθυνση της ανάδειξης της πάλης τους σε καθοριστικό παράγοντα των εξελίξεων και στην προοπτική της ανατροπής της ιμπεριαλιστικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας, στην προοπτική του να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του!
Η απουσία αυτής της πολιτικής κατεύθυνσης είναι στην πραγματικότητα η βασική αιτία που η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και όλες οι δυνάμεις του συστήματος, εμφανίζονται ως «πανίσχυροι» απέναντι στο λαό, την ίδια στιγμή που με τον πιο κυνικό τρόπο προωθούν και «τάζουν» κάθε μέρα τα χειρότερα!
Η ύπαρξη αυτής της κατεύθυνσης δεν κρίνεται από το αν –όσο και όπως- υπάρχει ως αναφορά σε κάποιους βερμπαλισμούς και διακηρύξεις των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα. Η ύπαρξή της κρίνεται από το συγκεκριμένο πολιτικό και καθημερινό δια ταύτα που παράγει στην καθημερινή πολιτική και ταξική πάλη. Με αυτό το κριτήριο, είναι εύκολο στον κάθε αγωνιστή, στον κάθε λαϊκό άνθρωπο να διαπιστώσει μια κατάσταση εκφυλισμού και χρεοκοπίας στις δυνάμεις που αναφέρονται στη λαϊκή υπόθεση. Πρόκειται για μια κατάσταση παραίτησης από τη λογική της μαζικής αντίστασης και της διεκδίκησης, από κάθε προσπάθεια δημιουργίας όρων μέσα στο λαό και με το λαό να διαμορφωθούν συνθήκες για μαζικές απαντήσεις στην επίθεση του συστήματος? από τη βροχή των τροπολογιών του ΚΚΕ, που το μόνο που δεν έχει κάνει για να ολοκληρώσει την αντιγραφή των αστικών πρακτικών και την αποθέωση του κοινοβουλευτικού κρετινισμού είναι να ανακοινώσει τη «σκιώδη» κυβέρνησή του, ως την ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ. που επανέλαβαν την 1η Μάη τα πιο άθλια καμώματα ακόμα και απέναντι στον κίνδυνο ανοιχτής αμερικανικής επέμβασης ενάντια στο λαό της Βενεζουέλας.
Αυτή η κατάσταση, αυτές οι πρακτικές και πολιτικές επιλογές αναμφίβολα σπρώχνουν στην απογοήτευση, στην αποστράτευση, στην ιδιώτευση αγωνιστές και δυνάμεις του κινήματος. Ταυτόχρονα παράγουν και αποστοίχιση από τα αριστερά, αφήνουν ένα σημαντικό δυναμικό χωρίς πολιτική κάλυψη να βάλλεται από διάφορους εκβιασμούς που οξύνονται στην προεκλογική περίοδο.
Το ΚΚΕ(μ-λ) και με την ώθηση από την 9η Συνδιάσκεψή του επιμένει στην κατεύθυνση της μαζικής πάλης, επιμένει να αρνείται να μπει στο «μέσο όρο» που πολιτικά και πρακτικά υπάρχει σήμερα στην Αριστερά στη χώρα. Επιμένει να αναζητεί όρους συγκρότησης δυνάμεων αντίστασης, διεκδίκησης και πάλης μέσα στο λαό και στη νεολαία. Γι αυτό πρέπει αποφασιστικά και θαρραλέα να απευθυνθεί και στον κόσμο αυτόν που αποστοιχίζεται και μένει ταλαντευόμενος ανάμεσα στους πολλαπλούς εκβιασμούς και τις συγχύσεις που καλλιεργούνται. Και να του ζητήσει να στηρίξει ενεργητικά την κατεύθυνση της πάλης, τις πολιτικές και κινηματικές πρωτοβουλίες που μπορούν να δώσουν βήματα σε αυτή την κατεύθυνση. Γιατί η εκλογικίστικη λογική όχι μόνο δεν στέκεται απέναντι στις επιδιώξεις του συστήματος, αλλά αντίθετα δίνει έδαφος σε αυτές. Γιατί το σύστημα χρησιμοποιεί και αξιοποιεί τις εκλογές –που είναι δικό του πεδίο και όχι του λαού- για να προετοιμάσει την επόμενη μέρα σύμφωνα με τις δικές του κατευθύνσεις. Γιατί η τροχιά των εξελίξεων και η κατάσταση που αντιμετωπίζει ο λαός και η νεολαία δεν επιτρέπει να «περιμένουμε» ως τις 26 Μάη ή ακόμα χειρότερα ως τις βουλευτικές εκλογές. Χρειάζεται σήμερα και κάθε μέρα να παλεύουμε για τη συγκρότηση όρων για να αντιστραφεί η πορεία υποχώρησης της πάλης και του κινήματος.
