Α. Το μετεκλογικό πολιτικό τοπίο- Αποτίμηση του αποτελέσματος της εκλογικής συνεργασίας
1. Με τις εκλογές της 20/9, έκλεισε ο κύκλος της πολιτικής αναταραχής που προκλήθηκε και τροφοδοτήθηκε από τους αγώνες του λαού την περίοδο 2010-12. Κεντρικό στοιχείο αυτής της διαδρομής υπήρξε η προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα της μικροαστικής ρεφορμιστικής διαμαρτυρίας σε δύναμη-φορέα της επίθεσης για λογαριασμό του ιμπεριαλισμού και του συστήματος. Στις εκλογές της 20/9, ο ΣΥΡΙΖΑ επικύρωσε αυτή την προσαρμογή του και επικράτησε με τη γραμμή της «δεύτερης ευκαιρίας». Συνολικά στο εκλογικό αποτέλεσμα καταγράφεται και απηχείται η αίσθηση της απογοήτευσης και της παραίτησης ακόμα των λαϊκών μαζών στη βάση των όρων που είχαν δημιουργηθεί όλο το προηγούμενο διάστημα και οι οποίοι δεν μπορούσαν βέβαια να ανατραπούν στα πλαίσια των εκλογών.
2. Ταυτόχρονα το εκλογικό αποτέλεσμα δεν μπορούσε να άρει τις αιτίες της πολιτικής αστάθειας και κρίσης. Οι συνθήκες για νέες εκδηλώσεις αυτής της αστάθειας είναι ενεργές και δεν μπορούν να ξεπεραστούν από το γεγονός ότι στις εκλογές της 20/9 αποτυπώθηκε ένα ακόμα πιο αντιδραστικό κλίμα και πλαίσιο, στη βάση του, συνολικά αρνητικού για το λαό, συσχετισμού. Οι συνθήκες αυτές αποτυπώνονται και στον κατακερματισμό των πολιτικών κομμάτων του συστήματος και κυρίως στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δύο υπό διαμόρφωση πολιτικοί πυλώνες του.
-Στο ΣΥΡΙΖΑ, γύρω από τον οποίο επιχειρείται να συγκροτηθεί η λεγόμενη «κεντροαριστερά», όπου και οι συνέπειες της προσαρμογής του δεν έχουν ακόμα όλες εκδηλωθεί αλλά κυρίως θα ανακύψουν νέες αντιφάσεις και προβλήματα καθώς ως κυβερνητικός κορμός θα προωθεί τη νέα επίθεση και θα υλοποιεί τις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις σε όλα τα πεδία.
-Στη Ν.Δ., γύρω από την οποία επιδιώκεται να συγκροτηθεί ο άλλος, ο κεντροδεξιός πυλώνας. Ωστόσο, είναι φανερό πως πίσω από τη διαμάχη για αρχηγό στο κόμμα αυτό, βρίσκεται η αναζήτηση γραμμής και πολιτικής φυσιογνωμίας με την οποία αφενός θα υπηρετείται η βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου αλλά και θα δίνει τη δυνατότητα ανασυγκρότησης των δυνάμεων αυτού του κόμματος.
Γύρω από αυτές τις προσπάθειες των δύο κομμάτων –που θα εξελίσσονται σε ένα τοπίο που το καθορίζει η επίθεση στο λαό και οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στη χώρα και στην περιοχή- θα κριθεί και η «τύχη» των συμπληρωματικών δυνάμεων του συστήματος (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ, Ένωση Κεντρώων) ενώ κρίσιμο ζήτημα αναφορικά με την επιδίωξη σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος αποτελεί η φασιστική Χ.Α. Το σύστημα όχι μόνο δεν στοχεύει στην εξάρθρωσή της αλλά αντίθετα επιδιώκει να αξιοποιήσει τις «παρακαταθήκες» της εγκληματικής δράσης της και των μαύρων ιδεών της, εντάσσοντας την οργανικά στην πολιτική του υπηρεσία. Αυτή η κατεύθυνση του συστήματος εκδηλώθηκε και προεκλογικά και η εξελισσόμενη δίκη της αποτελεί ακριβώς μια βασική και ορατή πλευρά αυτής της επιδίωξης.
3. Το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα που κατέγραψαν συνολικά οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΕΕΚ) δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να «χρεωθεί» στο λαό. Αποτελεί ήττα της γραμμής των αυταπατών και των ρεφορμιστικών σχεδίων διαφόρων εκδοχών που δεν μπορούν να «σταθούν» απέναντι στην άγρια επίθεση που δέχεται ο λαός, απέναντι στις πραγματικές απαιτήσεις της ταξικής πάλης από τις οποίες αυτή η γραμμή και αυτά τα σχέδια επιχειρούν να διαφύγουν. Πιστοποιείται και από τα εκλογικά αποτελέσματα για άλλη μια φορά ότι μια μαχόμενη αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική αριστερά, μια πολιτική δύναμη που θέλει να αγωνιστεί σε επαναστατική κομμουνιστική κατεύθυνση, οικοδομεί απαντήσεις μέσα στο λαό και την ταξική πάλη και όχι στις κάλπες με κάλπικα σχέδια. Η διαπίστωση αυτή δεν είναι μόνο μια θεωρητική-ιδεολογική θέση. Αλλά και μια πραγματική κατάσταση που αντιμετώπισε τα προηγούμενα χρόνια και ζει σήμερα ο κόσμος του αγώνα και ο λαός μας συνολικά. Γι αυτό απαιτείται να δυναμώσει η πολιτική-ιδεολογική αντιπαράθεση στις γραμμές του συμβιβασμού, της συμμόρφωσης, των αυταπατών, να παλευτεί μέσα στους αγώνες και με τους αγώνες η ανατροπή του συσχετισμού που επικρατεί στο πολιτικό τοπίο που συνθέτουν οι δυνάμεις με αναφορά στο κίνημα και στην Αριστερά. Ειδικότερα επισημαίνουμε:
-Η εκλογική αποτυχία της ΛΑΕ είναι μια σαφής ήττα της ξαναζεσταμένης γραμμής της διαπραγμάτευσης, της γραμμής που προβλέπει μετάβαση (…μέχρι και το σοσιαλισμό) μέσω της συνεννόησης με τους ιμπεριαλιστές και με την ανοχή έως και τη σύμπλευση της αστικής τάξης. Επιπλέον όλα τα ειδικότερα στοιχεία αυτής της γραμμής και της φυσιογνωμίας της ΛΑΕ, όπως προεκλογικά προβλήθηκαν, κάθε άλλο παρά ευνοούν μετεκλογικά την ανάληψη ή τη συμμετοχή δυνάμεών της σε κινηματικές πρωτοβουλίες και αγώνες.
-Η ηγεσία του ΚΚΕ διεκδίκησε μια εκλογική δικαίωση σε ιδανικές για την πολιτική της αντίληψη και γραμμή συνθήκες. Με το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση να έχει ψηφίσει το τρίτο Μνημόνιο μαζί με όλο το «παλιό» πολιτικό σύστημα, και με το κίνημα σε παύση ήδη από τις αρχές του 2012, άρα χωρίς τα «ενοχλητικά προβλήματα» που θέτουν στη γραμμή της η ανάπτυξη των αγώνων. Αντί για δικαίωση, ωστόσο, εισέπραξε εκλογική πτώση, παρόλο που οι αυταπάτες της ΛΑΕ δεν μπόρεσαν να καταγράψουν εκλογική επιτυχία. Πρόκειται για μια από τις πιο ανάγλυφες εκφράσεις των αδιεξόδων του που οι αιτίες τους (γραμμή απόσυρσης από την ταξική πάλη, πολιτικές θέσεις άρνησης της αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης, σώμα ρεφορμιστικών θέσεων και ιδεολογικά αλλοπρόσαλλη κατάσταση «υπεράσπισης» του κομμουνιστικού κινήματος του 20ου αιώνα από θέσεις υπεράσπισης του ρεβιζιονισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού…) δεν μπορούν να αναιρεθούν από τις όποιες ειδικότερες εκλογικές-πολιτικές συγκυρίες.
-Τέλος, η εκλογική συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΕΕΚ πέτυχε αύξηση (περίπου 4.000 ψήφοι) της εκλογικής της δύναμης, εισπράττοντας από τη διαμαρτυρία, κινούμενη στην «πολιτική σκιά» της ΛΑΕ δηλαδή με προεκλογικό σώμα θέσεων ακόμα πιο δεξιά μετατοπισμένο στην κατεύθυνση μεταρρυθμίσεων εντός του συστήματος και των ορίων που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θεωρεί ότι το σύστημα έχει. Αλλά ταυτόχρονα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαπιστώνει πως αυτή η μετατόπιση δεν οδηγεί στην υπέρβαση των εκλογικών της ορίων και στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, η οποία στη διάσπαση της συνομολογήθηκε από όλες τις πλευρές ως όρος «εκ των ων ουκ άνευ» για την προώθηση των επιδιώξεων της…
4.Το Καθοδηγητικό Όργανο επικύρωσε τις πρώτες απολογιστικές εκτιμήσεις («ένα θετικό αποτέλεσμα που αναδεικνύει τα όρια που πρέπει να ξεπεράσουμε») αναφορικά με το αποτέλεσμα της εκλογικής συνεργασίας ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ όπως αυτές καταγράφηκαν στην Προλεταριακή Σημαία της 4-10-15. Σε αυτή τη βάση το Κ.Ο. θεωρεί πως σωστά εκτιμήθηκε η δυνατότητα μιας πιο διευρυμένης εκλογικής καταγραφής και ότι στην εκτίμηση αυτή στηρίχτηκε πολιτικά και η πιο αποφασιστική και με λιγότερες αδυναμίες εκλογική μάχη που δώσαμε. Ταυτόχρονα το Κ.Ο. στάθηκε στο ζήτημα των ορίων που αναδεικνύει το αποτέλεσμα της συνεργασίας.
-Πρώτον, από τη σκοπιά του εκλογικού αποτελέσματος καθαυτού, για το οποίο εκτιμήθηκε ότι θα μπορούσε να είναι πιο διευρυμένο αν η έκταση και η στενότητα των δεσμών μας με ένα κόσμο μας έδινε τη δυνατότητα την τελευταία και πιο κρίσιμη εβδομάδα της προεκλογικής περιόδου να «στερεώσουμε», κόντρα στον εκβιασμό της «δεύτερης ευκαιρίας» αλλά και στην παραίτηση της αποχής, την πολιτική-εκλογική παρέμβαση μας του προηγούμενου διαστήματος.
-Δεύτερο, από τη σκοπιά των αδυναμιών και των «μισών δυνατοτήτων» που φωτογραφίζουν τα εκλογικά αποτελέσματα σε περιφέρειες του Λεκανοπεδίου, στη Θεσσαλονίκη, στη Στερεά Ελλάδα, σε περιοχές της Πελοποννήσου και αλλού. Σε αυτή τη βάση, το Κ.Ο. κατέληξε σε οργανωτικά μέτρα αναφορικά με τη συγκρότηση και διάταξη των δυνάμεων της Οργάνωσης, και την ένταση της κατεύθυνσης ενίσχυσης του δυναμικού της Οργάνωσης, που μαζί με την ολοκλήρωση του εκλογικού-οικονομικού πλάνου, θα τεθούν και θα συζητηθούν στα πλαίσια των απολογισμών των Οργανώσεων μας πανελλαδικά.
Β. Οι εξελίξεις στην περιοχή και η εμπλοκή της χώρας μας
1. Η ιμπεριαλιστική επέμβαση της Ρωσίας στη Συρία (βομβαρδισμοί και ανάπτυξη δυνάμεων επίγειας δράσης) βαραίνει ακόμα περισσότερο τα δεινά του συριακού λαού και την κατάσταση της χώρας που δέχεται πλέον τα πυρά σχεδόν όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων του πλανήτη. Η κίνηση αυτή της Ρωσίας κινείται στην κατεύθυνση αξιοποίησης για λογαριασμό της των εντός της Δύσης αντιθέσεων που έχουν εκδηλωθεί όλο το προηγούμενο διάστημα και έχει ως πρώτο και προφανή στόχο την υπεράσπιση των ερεισμάτων της Μόσχας στη Συρία (Ταρσός, Λατάκεια) και στην προοπτική ανάδειξης συνολικά της Συρίας ως μια χώρα-βάση των ρώσικων συμφερόντων στην κρίσιμη γεωστρατηγικά περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής. Με την για πρώτη φορά πολεμική επιδρομή της μακριά από τα σύνορα της, η «μετά-Σοβιετική» Ρωσία επιχειρεί να «σπάσει» ένα σημαντικό κρίκο της αλυσίδας αποκλεισμού της και απώθησής της που διαμορφώνουν εδώ και χρόνια οι ΗΠΑ, να εκβιάσει τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές (κύρια τη Γερμανία) σε αποστοίχιση από το αμερικάνικο άρμα και σχεδιασμό. Ταυτόχρονα «συναντάται» επίσης για πρώτη φορά στρατιωτικά και στο ίδιο πεδίο επιχειρήσεων με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Γι αυτούς τους λόγους η κίνηση αυτή περιπλέκει ακόμα περισσότερο το κουβάρι των αντιθέσεων των ιμπεριαλιστών και των αντιδραστικών καθεστώτων και δυνάμεων στην περιοχή και ανεβάζει σε επικίνδυνα-για τους λαούς της περιοχής και όχι μόνο- επίπεδα τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Είναι κρίσιμο ερώτημα το «ως πού» θα φτάσει η ρώσικη επέμβαση που καθοριστικά συναρτάται από το αν θα παραμείνει ή θα αναιρεθεί η χασμωδία των ιμπεριαλιστών της Δύσης στο συριακό πεδίο. Εξάλλου, οι εξελίξεις αυτές αντικειμενικά (τουλάχιστον) συνδέονται με τις εξελίξεις στην Ουκρανία, που αποτελούν το κεντρικό πεδίο της αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Ρωσίας.
2. Οι πρώτες μετεκλογικές εξελίξεις στη χώρα (αποκαλύψεις ή «αποκαλύψεις» για το ρόλο των ΗΠΑ στην καθοδήγηση της ελληνικής πλευράς για τη διαμόρφωση της συμφωνίας του Ιούλη, επίσκεψη Τσίπρα σε Ν. Υόρκη) επιβεβαίωσαν ότι η γεωπολιτική είναι η κυρίαρχη διάσταση του «ελληνικού ζητήματος». Επιπλέον, ανέδειξαν πως στις ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις της Δύσης για το ποια θα είναι η γεωπολιτική χρήση της χώρας μας έχουν σαφή προβάδισμα τα σχέδια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού με τον Ομπάμα να βάζει δημόσια τη σφραγίδα έγκρισής του στο ξεκίνημα της νέας κυβερνητικής θητείας των Τσίπρα -Καμένου.
Σε αυτή τη βάση και καθώς στην περιοχή (Βαλκάνια, Συρία, συνολικά Μ. Ανατολή και Α. Μεσόγειος) βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός σε όλα τα επίπεδα και τις μορφές, παραμένει ασταθής η συμφωνία του Ιούλη. Εκδηλώσεις αυτής της αστάθειας ήδη πιθανολογείται ότι θα εκφραστούν σχετικά με την εξέλιξη του «προγράμματος» (ανακεφαλαιοποίηση, ρύθμιση χρέους) και ενώ η αστική τάξη δεν ελέγχει βέβαια τις αιτίες των αναταραχών, αλλά ούτε και δείχνει ενιαία σε σχέση με το τι ιεραρχεί στις διαπραγματεύσεις της.
Όμως ταυτόχρονα και καθώς αυξάνουν οι πολεμικοί κίνδυνοι στην περιοχή, η επιβράβευση Ομπάμα στον Τσίπρα είναι σαφής προαναγγελία νέων δεσμεύσεων και υπηρεσιών που η χώρα θα «κληθεί» να αναλάβει για λογαριασμό του αμερικάνικου παράγοντα. Και βέβαια από την άλλη παραμένουν ισχυροί οι όροι των εκβιασμών που ασκούν οι ευρωπαϊκές καγκελαρίες που εκδηλώνονται εκτός από τις συνηθισμένες μορφές (αξιολογήσεις- δόσεις) τώρα και στη βάση του προσφυγικού ζητήματος που οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ έχουν αναλάβει τη «διευθέτησή» του.
Γ. Κατευθύνσεις και άμεσα καθήκοντα
1. Το κλίμα απογοήτευσης και σύγχυσης που επικρατεί στο λαό και στη νεολαία -που εμπεριέχεται και σε σημαντικό βαθμό στην μεγάλη αποχή που καταγράφηκε στις εκλογές της 20/9- έχει ως βασική του αιτία όχι την «ήττα των αγώνων» (του 2010-12) γενικά, αλλά την ήττα μιας συγκεκριμένης πολιτικής κατεύθυνσης που επικράτησε και ανέκοψε αυτούς τους αγώνες: την κατεύθυνση της ανάθεσης, την κατεύθυνση αναζήτησης κεντρικής κυβερνητικής λύσης στα προβλήματα του λαού και της χώρας. Η υποτιθέμενη Αριστερά –αυτή που δεν έχει εμπλακεί (ακόμα) σε κυβερνητικές συνθέσεις…- όχι μόνο κρύβει αυτή την αλήθεια αλλά ταυτόχρονα ολοένα απομακρύνεται από τη λογική και την πρακτική οικοδόμησης μαζικών αγώνων. Ταυτόχρονα βέβαια η ολοκλήρωση της πορείας προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ, και συνολικά η δεξιά πολιτική πορεία όλου του τελευταίου διαστήματος έχει σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στις «διαθέσιμες» δυνάμεις (με όποια χαρακτηριστικά αυτές είχαν) σε όλη την κλίμακα του συνδικαλιστικού, νεολαιίστικου και λαϊκού κινήματος. Από τις τριτοβάθμιες οργανώσεις, ως τις ομοσπονδίες, τα σωματεία, τους φοιτητικούς συλλόγους και τις συλλογικότητες στις γειτονιές, τα στοιχεία που επικρατούν στη συγκυρία είναι ο κυβερνητισμός, η παραίτηση-παράλυση (με ορίζοντα την αναζήτηση νέας φόρμας για τις ίδιες αυταπάτες), η περιχαράκωση στα όρια μιας ρεφορμιστικής προπαγάνδας. Βεβαίως, ταυτόχρονα η επίθεση είναι εδώ και θα ξετυλιχτεί με ραγδαίους ρυθμούς το αμέσως επόμενο διάστημα, ενώ το σύστημα που δεν υποτιμά την υπόγεια λαϊκή οργή στέλνει προμηνύματα «απαγόρευσης» της μαζικής πάλης με καταιγίδα διώξεων και καταδικών.
2. Πρέπει να παλέψουμε αποφασιστικά ώστε η λαϊκή οργή να βρει δρόμους μαζικής αγωνιστικής έκφρασης. Πρέπει να αναπτυχθεί η πιο πλατιά πολιτική και κινηματική δραστηριότητα (και με όρους κοινής δράσης σε όποιο μαζικό χώρο ή γειτονιά αυτό είναι δυνατό), στην κατεύθυνση ανάπτυξης αντιστάσεων και αγώνων. Αγώνες που θα παλεύουμε, πριν το ξέσπασμά τους αλλά και σε όλη τη διάρκειά τους, να έχουν την αναγκαία αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική, αντισυνδιαχειριστική κατεύθυνση. Πιο συγκεκριμένα το Κ.Ο. αποφάσισε:
-Την άμεση ανάπτυξη πανελλαδικά κίνησης και πάλης αντιιμπεριαλιστικής και σε αυτή τη βάση ανάδειξης του προσφυγικού ζητήματος. Τα θετικά στοιχεία (κόντρα στο ρατσισμό και τα φασιστικά κηρύγματα) με τα οποία ο λαός μας καταρχήν υποδέχθηκε το μεγάλο προσφυγικό κύμα επιδιώκουμε να πάρουν χαραχτήρα αγώνα με συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά: Από τη μια, τη διεκδίκηση από το κράτος όλων όσων απαιτούνται για την ανθρώπινη διαβίωση των προσφύγων. Από την άλλη, την καταγγελία των ιμπεριαλιστών και των πολέμων τους, την πλήρη εναντίωση στη χρήση της χώρας ως πλατφόρμας για αυτές τις επεμβάσεις. Σε αυτή την κατεύθυνση, πρέπει πανελλαδικά να πρωτοστατήσει η Λαϊκή Αντίσταση-Α.Α.Σ. επιδιώκοντας κοινή δράση με όποια διαθέσιμη συλλογικότητα και δύναμη, και στοχεύοντας σε μαζικές κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις, πικετοφορίες. Ο λαός μας πρέπει να πάρει μαχητικά θέση υπεράσπισης της «τύχης» των προσφύγων, ενάντια στο μακέλεμα των λαών της περιοχής, ενάντια στα πολεμικά δεινά που μας απειλούν, ενάντια στους δυνάστες μας.
- Άμεσες πρωτοβουλίες για την συγκρότηση κινητοποιήσεων απέναντι στα τεράστια και άμεσα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός και η νεολαία στην Εκπαίδευση (οξύτατο το πρόβλημα των ελλείψεων εκπαιδευτικών σε Α/βάθμια και Β/βάθμια εκπαίδευση) και στον τομέα της Περίθαλψης. Χρειάζεται να διαμορφωθεί σε κάθε περιοχή συγκεκριμένη εικόνα και εκτίμηση και να παρθούν πλατιές πρωτοβουλίες με εκπαιδευτικούς, εργαζόμενους σε νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας κλπ.
Με αυτά τα μέτωπα ως «αφετηρία», με ένταση των προσπαθειών στις αγροτικές περιοχές για τη συγκρότηση δυνάμεων στην κατεύθυνση ανάπτυξης μαζικών αντιστάσεων της φτωχομεσαίας αγροτιάς κόντρα στον αφανισμό της που επιβάλλουν τα μέτρα του τρίτου Μνημονίου και με παράλληλη ενίσχυση της δράσης μας στους νέους εργαζόμενους, στα σωματεία του Δημόσιου τομέα, στις προσπάθειες συγκρότησης και παρέμβασης σε εστίες αντίστασης σε εργάτες και εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και με την αναγκαία πολιτική ανασυγκρότηση των κατευθύνσεων πάλης στους χώρους της νεολαίας, αγωνιζόμαστε και προετοιμάζουμε όρους μαζικού αγώνα και ξεσηκωμού απέναντι στα νέα μνημονιακά κύματα της επίθεσης: στην Ασφάλιση, στα νέα εργασιακά μέτρα και το νέο χτύπημα σε μισθούς που η κυβέρνηση θα προωθήσει.
Αθήνα 4-10-15
