Είναι αναρίθμητα και καθημερινά, πλέον, τα περιστατικά που συνθέτουν το παζλ των αντιδραστικών επιδιώξεων του συστήματος ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες στο χώρο των ΑΕΙ-ΤΕΙ. Δικαιώματα και ελευθερίες που κατοχυρώθηκαν μέσα από σκληρούς αγώνες του φοιτητικού και του ευρύτερου λαϊκού κινήματος. Όπως πιστοποίησαν με τον πιο οξυμένο τρόπο οι πρόσφατες διώξεις των αγωνιστών φοιτητών στην Ξάνθη – οι οποίες, σημειωτέον, αναμένεται να τραβήξουν σε μάκρος και να παραμείνουν ενεργές για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα- ο στόχος που έχει τεθεί ξεκάθαρα από την πλευρά των κυρίαρχων δυνάμεων είναι η ποινικοποίηση-απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης και η εξάλειψη κάθε δυνατότητας οργάνωσης των αντιστάσεων των φοιτητών απέναντι στην καταιγιστική επίθεση.
Σε αυτό το πλαίσιο, το επεισόδιο με τον καθηγητή στο Πάντειο έρχεται να αποτυπώσει αυτό καθεαυτό ακριβώς αυτήν τη στόχευση, αλλά και μέσω της πολιτικής του αξιοποίησης να βάλει σοβαρές και επικίνδυνες υποθήκες για τη συνέχεια. Σε κανέναν δεν πρέπει να διαφεύγει το γεγονός ότι το όλο περιστατικό προκλήθηκε από αντίδραση του καθηγητή σε αναγραφή συνθήματος με σπρέι στον χώρο του πανεπιστημίου, σαν έκφραση της πραγματικής φύσης του καθηγητικού κατεστημένου και του ρόλου που αυτό έχει αναλάβει στο εσωτερικό των σχολών. Όπως, επίσης, επ” ουδενί δεν πρέπει να προσπερνιέται το γεγονός της προκλητικής παρουσίας οπλισμένων δυνάμεων της αστυνομίας πέριξ του ιδρύματος.
Με αφορμή, λοιπόν, το παραπάνω αλλά και σε συνέχεια μιας συζήτησης που επί της ουσίας δεν έφυγε ποτέ από το πολιτικό προσκήνιο, διαμορφώνεται ένα άκρως αντιδραστικό πολιτικό κλίμα, που δίνει σαφές σήμα για την επιτάχυνση των επιθετικών σχεδιασμών του συστήματος σε ό,τι αφορά το δικαίωμα της πολιτικής-συνδικαλιστικής-πολιτιστικής έκφρασης μέσα στις σχολές και συνολικά. Η επίκαιρη ερώτηση που κατέθεσε η ΝΔ στη Βουλή για την εγκληματικότητα, τα απανωτά ρεπορτάζ στα ΜΜΕ, οι δηλώσεις του υπεραντιδραστικού Παύλου για τους φοιτητές της Ξάνθης, οι διάφορες παρεμβάσεις παραγόντων του συστήματος επαναφέρουν με τον πιο έντονο τρόπο την κουβέντα για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ που συνιστούν «κέντρα βίας και ανομίας», αλλά φτάνουν μέχρι και στο σημείο να συμπεριλαμβάνουν όλα τα φαινόμενα που επισημαίνονται στην ευρύτερη κατηγορία του κοινού ποινικού εγκλήματος. Ενώ και ο ΣΥΡΙΖΑ, διά στόματος του ίδιου του πρωθυπουργού, έσπευσε να δώσει διαβεβαιώσεις ότι «ιεραρχεί το θέμα υψηλά» και να αποδείξει την προσήλωσή του στο δόγμα «νόμος και τάξη».
Ένας ολόκληρος συρφετός σκούζει και αλυχτά ενάντια στις ελευθερίες του φοιτητικού κινήματος, έχοντας βάλει στο στόχαστρο την πάλη της νεολαίας για σπουδές, δουλειά και μια καλύτερη ζωή. Υποβοηθείται από τη συνολικότερη πολιτική της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής, τη δεξιά στροφή των εξελίξεων, αλλά και τη μεγάλη υποχώρηση που έχει παρουσιάσει η λειτουργία και η συγκρότηση των συλλόγων. Στην πραγματικότητα, καθημερινά διαμορφώνεται στις σχολές ένα όλο και πιο ασφυκτικό πλαίσιο, που δεν χωράει έννοιες όπως ο συνδικαλισμός, η συλλογική αναζήτηση και διεκδίκηση. Απαγορεύεται η χρήση χώρων για την πραγματοποίηση πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, αφίσες σκίζονται, τραπεζάκια ξηλώνονται, η καθηγητική αυθαιρεσία και η εντατικοποίηση βρίσκονται στο απόγειό τους. Μέχρι και ανοιχτά φασιστικές απόψεις και πρακτικές κάνουν την εμφάνισή τους, υποσκάπτοντας τη δημοκρατική κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος που αποκλείει την ύπαρξή τους εντός των σχολών.
Αποδεικνύεται καθημερινά, όμως, πως το ζήτημα είναι πολύ ευρύτερο από τις πεποιθήσεις και τις συμπεριφορές μεμονωμένων εκπροσώπων του συστήματος. Ένα ολόκληρο αντιδραστικό μέτωπο που αποτελείται από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, διοικήσεις, καθηγητικό κατεστημένο, καθεστωτικές παρατάξεις ΔΑΠ-ΠΑΣΠ και «ανεξάρτητων» υλοποιεί τη στρατηγική επιλογή της κατάργησης των συλλόγων και της μετατροπής των πανεπιστημίων σε αποστειρωμένους χώρους. Επομένως, είναι τουλάχιστον αδιέξοδη, στην περίπτωση της Ξάνθης, η επιλογή πολιτικών δυνάμεων με αναφορά στο κίνημα να αναζητούν «συμμάχους» στα όργανα διοίκησης των ιδρυμάτων, παραγνωρίζοντας τη φύση και το ρόλο τους, καθώς και το γεγονός ότι πρωτοστατούν στην προώθηση της φασιστικοποίησης (βλ. το παράδειγμα των 12 φοιτητών στο Ηράκλειο που διώκονται για τη δράση τους το 2011 ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου).
Για να μπορέσει από εκεί και πέρα το φοιτητικό κίνημα να δώσει ουσιαστική απάντηση ενάντια σε όλα αυτά, πρέπει να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του και με όλους αυτούς που, είτε το θέλουν είτε όχι, ρίχνουν νερό στο μύλο της αντιδραστικής επίθεσης με τις ενέργειές τους. Αναφερόμαστε, προφανώς, στις επιλογές κομματιών του α/α χώρου που, έχοντας πάρει διαζύγιο από το μαζικό κίνημα και τις πρακτικές του, επιδίδονται σε αδιέξοδες κινήσεις απελπισίας, όπως οι τραμπουκισμοί, η χρήση του Πολυτεχνείου ως «ορμητήριου» για επιθέσεις σε σύμβολα «καπιταλιστικής εξουσίας» σαν τα… τρόλεϊ, με μοναδικό αποτέλεσμα τη συκοφάντηση του Ασύλου και τη νομιμοποίηση των σχεδιασμών του συστήματος. Πραγματικά, πόσο καλύτερο δώρο θα μπορούσε να περιμένει η κυρίαρχη προπαγάνδα από τον τρόπο που χειρίστηκαν το επεισόδιο του Παντείου;
Μόνο η οργανωμένη συλλογική διεκδίκηση μπορεί να ανοίξει το δρόμο για να αντιστραφεί το άσχημο κλίμα και να υψωθούν αποτελεσματικά αναχώματα στην επίθεση. Κάθε πολιτική δύναμη με αναφορά στο κίνημα οφείλει να αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει άλλη ασπίδα προστασίας πέρα από τον ίδιο τον κόσμο των σχολών, ο οποίος άλλωστε είναι ο τελικός και πραγματικός στόχος αυτής της επιδρομής. Η πάλη για να επανακατοχυρωθούν πολιτικά στις συνειδήσεις του έννοιες και δικαιώματα, που σήμερα είναι υπονομευμένα και συκοφαντημένα, είναι ουσιαστικής σημασίας για τη συνέχεια και για το αν θα δοθεί με όρους αυτή η μάχη.
