Κάτω από το βάρος της σταδιακής αύξησης των επιτοκίων από την αμερικάνικη Ομοσπονδιακή Τράπεζα, η απόδοση του περίφημου 100ετούς ομολόγου της Αργεντινής σκαρφάλωσε στο 8,2%, μια μονάδα χειρότερα από το επιτόκιο στο οποίο δημοπρατήθηκε τον περσινό Ιούνιο. Το δημόσιο χρέος της Αργεντινής αναμένεται να αυξηθεί στα 252,9 δισεκατομμύρια δολάρια το 2018, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ. Αντιστοιχεί στο 39% του ΑΕΠ, όμως μεγάλο μέρος του πρέπει να αποπληρωθεί σε δολάρια, και το αδύναμο πέσο καθιστά την εξυπηρέτηση του χρέους όλο και πιο δύσκολη. Εδώ τελειώνουν οι διαφορές και αρχίζουν οι ομοιότητες με ελληνικές «καταστάσεις».
Σε μια προσπάθεια να στηρίξει το νόμισμα και να αποτρέψει τις πληθωριστικές πιέσεις, η κεντρική τράπεζα αύξησε τα επιτόκια στο δυσθεώρητο 40%. Ο πρόεδρος Μαουρίσιο Μάκρι υποχρεώθηκε να ζητήσει εκ νέου βοήθεια από το ΔΝΤ, λέγοντας μάλιστα πως η προσφυγή στο Ταμείο θα συνδράμει στο να αποφευχθεί η επανάληψη των κρίσεων του παρελθόντος. Που είχαν προκληθεί με βασικό πρωταγωνιστή το ΔΝΤ!
Στην πραγματικότητα το ΔΝΤ δεν είναι ο μεγαλύτερος δανειστής της χώρας, αν και από το 1957 στην πρώτη κυβέρνηση στρατιωτικών που ανέτρεψε τους περονιστές συμμετέχει σε κάθε πρόγραμμα «διάσωσης» της Αργεντινής. Συμμετέχει κυρίως μέσω «συνταγών» ή καλύτερα ως τεχνικός «προνομιακός» σύμβουλος (κάπου το έχω ξαναδεί).
Το 1990 το ΔΝΤ ήταν ο βασικός υποστηρικτής της σύνδεσης και προσαρμογής του πέσο προς το δολάριο. Η κυβέρνηση Φερνάνδο ντε λα Ρούα που διαδέχτηκε τις κυβερνήσεις του Κάρλος Μένεμ είχε συμφωνήσει με το ΔΝΤ ένα «μαξιλάρι» (θυμίζει τίποτε αυτή η μεταφορά;) 38 δισ. δολαρίων για να στηρίξει αυτή τη σύνδεση. Δεν πρόφτασε να ολοκληρωθεί η τρίτη εκταμίευση αυτού του ποσού (και άλλες αναλογίες με κάτι «γνωστό»), οδήγησε στην τελική κατάρρευση της μετατρεψιμότητας του πέσο σε δολάρια και είχε ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη χρηματοπιστωτική κρίση της Αργεντινής μετά τον πόλεμο.
Μετά τον Κίρχνερ και τη χήρα του (η ιστορία στην Αργεντινή δείχνει να επαναλαμβάνεται στα… χνάρια του Περόν και της Εβίτας, περισσότερο όμως ως κωμωδία), η επάνοδος της καθαρόαιμης δεξιάς ήρθε ως απάντηση στην εξάντληση των χρηματικών διαθέσιμων της χώρας ύστερα από την κρίση στις τιμές των πρώτων υλών που την περίοδο των «αναδυόμενων αγορών» την είχαν βοηθήσει να μειώσει σημαντικά το έλλειμμα στο ισοζύγιό της. Είχε προηγηθεί και η «θεαματική» διαγραφή μεγάλου μέρους του παλιού χρέους της χώρας, όμως ο σημερινός πρόεδρος υποσχέθηκε να «επανορθώσει», όπως και έκανε, αποπληρώνοντας ένα μεγάλο κομμάτι αυτού που είχε αρχικά διαγραφεί. Μέσα σε μία διετία δανείστηκε πάνω από 50 δισ. δολάρια από τις διεθνείς αγορές -παρ” όλα αυτά- χωρίς να μπορέσει να στηρίξει αποφασιστικά το αποδυναμωμένο πέσος. Και οι αγορές δεν έκαναν τη χάρη στον εκλεκτό «τους». Η αστική τάξη της χώρας έπαιξε μέσα σε μια δεκαετία το διπλό χαρτί της «ανυπακοής» και της «συμμόρφωσης» με διαφορετικούς πολιτικούς εκπροσώπους κάθε φορά. Τα αποτελέσματα είναι τα ίδια -και χειρότερα- για τον αργεντίνικο λαό. Το γεγονός είναι ότι όπως στην Τουρκία –και για άλλους λόγους- έτσι και στην Αργεντινή το ΔΝΤ επανέρχεται. Αν είχε φύγει ποτέ πραγματικά…
