Η αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ δεν πρόκειται να σταματήσει. Το σύνθημα του Καραμανλή για «συνέχιση των μεταρρυθμίσεων» αποτελεί την κήρυξη του νέου γύρου επίθεσης, με την οργάνωση και την υλοποίηση όλων των αντεργατικών σχεδίων που υπαγορεύει το κεφάλαιο (μέσω ΣΕΒ και άλλων παραγόντων) όπως και οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και του ΔΝΤ.
Επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα
Η «ατζέντα» της επίθεσης έχει στην πρώτη θέση τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων και τις συντάξεις των συνταξιούχων. Οι «δεσμεύσεις» Καραμανλή στις δηλώσεις του στις 23 Αυγούστου δεν πρέπει να καθησυχάζουν εργαζόμενους και συνταξιούχους, αλλά πρέπει να χτυπήσουν συναγερμό αντίστασης, οργάνωσης και αγώνα. Ο Καραμανλής, η κυβέρνηση της ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, όλες οι δυνάμεις που εκπροσωπούν και στηρίζουν το εκμεταλλευτικό σύστημα μεθοδεύουν και έχουν σαν κεντρικό τους στόχο την κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης έτσι όπως την ξέρουν οι εργαζόμενοι και όπως μετά από μαζικούς αγώνες και θυσίες κατακτήθηκε. Με την εμπειρία από το στραπάτσο Σημίτη, μετά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων την άνοιξη του 2001 ενάντια στο σχέδιο Γιαννίτση, με όπλο το νόμο Ρέππα (ν.3029/2002), που αυξάνει σήμερα τα όρια συνταξιοδότησης και μειώνει τις συντάξεις, με την «κληρονομιά» των νόμων Σιούφα, από την εποχή Μητσοτάκη, το σύστημα, συνολικά, επιδιώκει το χτύπημα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων άμεσα και καθολικά.
Ενα από τα κύρια μέτρα, μέσα από τα οποία θα περάσει η νέα αντιασφαλιστική επιδρομή, είναι η ενοποίηση των ταμείων ασφάλισης. Αυτό που γίνεται σήμερα με τον ΟΑΕΕ, όπου ενοποιήθηκαν το ΤΕΒΕ, το ΤΑΕ και το ΤΣΑ με μείωση συντάξεων, αύξηση εισφορών και ορίων συνταξιοδότησης, είναι ένα δείγμα μόνο του τι θα ακολουθήσει για τους εργαζόμενους με την ενοποίηση του ΙΚΑ με τα ταμεία των ΔΕΚΟ και άλλα, με τη θεσμοθέτηση «κινήτρων» για μερική απασχόληση και μερική σύνταξη και παραμονή στην «αγορά εργασίας» πάνω από τα σημερινά όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση.
Το τι θα σημαίνουν αυτά τα μέτρα θα το δούμε στην πράξη, αλλά ο στόχος είναι προφανής: Ενας εργαζόμενος και συνταξιούχος (ταυτόχρονα) που δε θα μπορεί να ζήσει ούτε από το μεροκάματο ούτε από τη σύνταξη, που θα είναι έρμαιο στις διαθέσεις του κεφάλαιου, σε εκβιασμούς «για να μην χαθούν τα κίνητρα». Με την «εξυγίανση του θεσμού των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων» και τη «θωράκιση του συστήματος αναπηρικών συντάξεων» μπαίνουν στο στόχο άμεσα οι κατακτήσεις των εργαζόμενων για τα όρια ηλικίας, για την ασφάλιση αλλά και την συνταξιοδότηση, σε τομείς παραγωγής όπου οι συνθήκες δουλειάς είναι βαριές και ανθυγιεινές.
Και το «πακέτο» κλείνει με «την αποτελεσματική αξιοποίηση της κινητής και ακίνητης περιουσίας των ταμείων με την ενεργοποίηση του θεσμού των αμοιβαίων κεφαλαίων». Με την πολιτική αυτή θα ολοκληρωθεί η λεηλασία των τα ασφαλιστικών ταμείων από το χρηματιστικό κεφάλαιο και μάλιστα αυτό των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αμερικάνικο και ευρωπαϊκό, γιατί αυτοί «ξέρουν» πώς να «αξιοποιούν» (για λογαριασμό τους, πάντα) τα αποθεματικά των ταμείων.
Κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και του κατώτατου μισθού-μεροκάματου
Το μέτωπο της επίθεσης θα διευρυνθεί με το χτύπημα του συστήματος και των πολιτικών του εκπροσώπων σε μια από τις πιο σημαντικές κατακτήσεις των εργαζόμενων, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και τον κατώτατο μισθό και μεροκάματο. Ο ΣΕΒ και οι άλλοι παράγοντες του συστήματος συστηματικά και πιεστικά απαιτούν την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την αντικατάστασή τους με ατομικές συμβάσεις εργασίας. Αυτό θα σημάνει ότι στους χώρους δουλειάς θα καταργηθούν όλα τα εργατικά δικαιώματα στο ωράριο, στην αμοιβή, στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, στα μέτρα ασφαλείας. Ολα αυτά θα είναι «διαπραγματεύσιμα» ανάμεσα στην εργοδοσία και τον εργαζόμενο, ο οποίος θα είναι μόνος του κάτω από τους εκβιασμούς της ανεργίας και την τρομοκρατία της πείνας και της εξαθλίωσης. Στόχος η πλήρης συνδικαλιστική αλλά και η εργασιακή αποσυγκρότηση των εργαζόμενων, έτσι ώστε να είναι εύκολη λεία στα χέρια του κεφάλαιου.
Χρόνος εργασίας λάστιχο, κατάργηση του ορίου των απολύσεων
Η προώθηση παραπέρα των ελαστικών σχέσεων εργασίας, με την οριστική κατάργηση του οκτάωρου και του πενθήμερου δουλειάς, με τη μετατροπή των εργαζόμενων σε «μερικώς απασχολούμενους», σε πλήρη προσαρμογή στις απαιτήσεις του κεφάλαιου και τις υπαγορεύσεις της ΕΕ είναι μέσα στις άμεσες στοχεύσεις. Ταυτόχρονα, η κατάργηση (στο νομικό επίπεδο) των ορίων απόλυσης θα αποτελέσει για το κεφάλαιο την «απελευθέρωση της αγοράς εργασίας» και θα λύσει τα χέρια στην εργοδοσία να απολύει όσους θέλει και όποτε θέλει ανάλογα με τα συμφέροντά της. Η κατάργηση της σταθερής και μόνιμης δουλειάς, η κατάργηση του οκτάωρου αποτελούν το χτύπημα των δικαιωμάτων πάνω στα οποία συγκροτείται η εργατική τάξη ως κοινωνική και πολιτική δύναμη, με στόχο τη μετατροπή της σε εργαλείο της παραγωγής των καπιταλιστών, έρμαιο στις ορέξεις τους. Δυναμώνει, έτσι, η εκμετάλλευση, η απόσπαση ακόμα μεγαλύτερης υπεραξίας, με την εργατική τάξη υποταγμένη.
Λιτότητα σε μεροκάματα-μισθούς-συντάξεις, αυξήσεις σε είδη και υπηρεσίες λαϊκής κατανάλωσης
Η προώθηση της λιτότητας αποτελεί κεντρική πολιτική επιλογή για όλες τις δυνάμεις του συστήματος και για τα κόμματα της αστικής τάξης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Με την αγαστή συνεργασία των εργατοπατέρων των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, το σύστημα επιδιώκει να μειώσει ακόμα παραπέρα το εργατικό εισόδημα με στόχο την τεράστια αύξηση των κερδών του από το ξεζούμισμα των εργαζόμενων. Το κεφάλαιο, παρόλο που στις στατιστικές του βάζει «όρια φτώχειας», στην πράξη όχι μόνο δε βάζει κανένα όριο στην μείωση της αμοιβής της εργατικής δύναμης, αλλά επιδιώκει να τη μειώσει σε σημεία πλήρους εξαθλίωσης. Η λιτότητα σε μεροκάματα, μισθούς και συντάξεις, σε συνδυασμό με την τεράστια αύξηση στο κόστος αγαθών και υπηρεσιών, έχει κάνει εφιαλτική τη ζωή για την κάθε λαϊκή οικογένεια. Οι κάρτες και τα δάνεια από τις τράπεζες, για την αντιμετώπιση των καθημερινών αναγκών, με την αύξηση των επιτοκίων, σφίγγουν την θηλιά της απόγνωσης και του αδιεξόδου για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.
Η επίθεση μπορεί να αποκρουστεί, μοναδικός δρόμος η μαζική πάλη των εργαζόμενων
Πολλοί εργαζόμενοι θέτουν πιεστικά το ερώτημα κατά πόσο μπορεί η επίθεση κεφάλαιου-κυβέρνησης να αποκρουστεί με νικηφόρα αποτελέσματα. Είναι σίγουρο ότι οι σημερινοί πολιτικοί συσχετισμοί και η πολιτική-οργανωτική αποσυγκρότηση στους χώρους δουλειάς, αλλά και γενικότερα, δυσκολεύουν σημαντικά την οργάνωση της μαζικής αντίστασης. Ομως άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την μαζική λαϊκή πάλη για την απόκρουση της αντεργατικής καταιγίδας. Και αυτό, χιλιάδες εργαζόμενοι το έχουν επιβεβαιώσει μέσα από την πείρα του αγώνα που δόθηκε σε πολλές περιπτώσεις την προηγούμενη περίοδο, στο ασφαλιστικό, τους λιμενεργάτες, τους δημοτικούς υπαλλήλους, τους τραπεζοϋπαλλήλους, τους δάσκαλους, μέχρι το μεγαλειώδη ξεσηκωμό της νεολαίας, πολύ πρόσφατα. Ο μαζικός λαϊκός αγώνας αποτελεί το μοναδικό πεδίο μέσα στο οποίο ο εργαζόμενος λαός μπορεί να συγκροτηθεί πολιτικά και οργανωτικά, να δυναμώσει τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη του, να νοιώσει την δύναμή του, να δημιουργήσει όρους ανατροπής της αντεργατικής επίθεσης. Τον μαζικό λαϊκό αγώνα φοβούνται το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του, για αυτό προωθούν τους εκβιασμούς της ανεργίας και των απολύσεων, ενισχύουν συνεχώς τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, διαχωρίζουν τους εργαζόμενους σε «νέους» και «παλιούς», προωθούν το ρατσισμό και την ξενοφοβία για τους μετανάστες, μέσα από όλους τους μηχανισμούς του συστήματος(ΜΜΕ και άλλους) προωθούν την απογοήτευση, τον αποπροσανατολισμό και την ηττοπάθεια.
Είναι σίγουρο ότι χωρίς την ουσιαστική σύμπραξη των εργατοπατέρων, που βρίσκονται στις ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εργαζόμενων, και το μόνιμο διάλογο-συνεννόηση με το σύστημα και τους πολιτικούς του εκπροσώπους, η αντεργατική επίθεση θα συναντούσε σημαντικά εμπόδια. Αυτό φάνηκε στις τελευταίες πανελλαδικές απεργίες για τη νέα συλλογική σύμβαση εργασίας, όπου οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, με την κατάπτυστη σύμβαση που υπέγραψαν με τους βιομήχανους και τους εμπόρους, ξεπούλησαν τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζόμενων που κατά χιλιάδες κατέβηκαν στους δρόμους. Σημαντικό εμπόδιο στην οργάνωση της αντίστασης και του μαζικού λαϊκού αγώνα αποτελούν οι πολιτικές των ρεφορμιστικών κομμάτων της αριστεράς (ΚΚΕ-ΣΥΝ), γιατί όχι μόνο δεν τον θέλουν, αλλά κάνουν και ό,τι μπορούν, με διασπαστικές και διαχωριστικές πρακτικές, ώστε να δημιουργούν συνθήκες αποπροσανατολισμού και απογοήτευσης. Για αυτό το μόνο που κάνουν είναι να καλούν τους εργαζόμενους να τους αναθέσουν την αντιπροσώπευσή τους για να διαπραγματευτούν με το σύστημα καλύτερους όρους, σπέρνοντας εκλογικές αυταπάτες.
Η οργάνωση της μαζικής αντίστασης των εργαζόμενων απαιτεί, πρώτα απ” όλα, τη σωστή εκτίμηση για το χαρακτήρα και τους στόχους της επίθεσης. Προϋποθέτει την πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος σε ταξική βάση, μέσα από τη λειτουργία και τη μαζικοποίηση των πρωτοβάθμιων συλλογικών οργάνων των εργαζόμενων, την κατοχύρωση μέσα στους χώρους δουλειάς της κατεύθυνσης της αντίστασης, μέσα από την προβολή των κεντρικών στόχων και αιτημάτων των εργαζόμενων απέναντι στην επίθεση, που θα συγκροτούν τους όρους μιας πραγματικά μαζικής πάλης και θα τους ενώνουν τόσο κατά κλάδους, όσο και κατά χώρους δουλειάς.
Σημαντικά καθήκοντα αναλογούν στα ταξικά σχήματα και τους αγωνιστές του εργατικού κινήματος, τόσο για την ανατροπή των δυσμενών πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών, όσο και για τη δημιουργία εστιών αντίστασης στους εργασιακούς χώρους που θα αποτελέσουν πραγματικούς όρους ανασυγκρότησης του κινήματος. Η σύνδεση με τους χώρους δουλειάς, οι ανεξάρτητες από κυβέρνηση, εργατοπατέρες και ρεφορμιστές μαζικές δράσεις, η αντιπαράθεση (πολιτική και ιδεολογική) με θέσεις και πρακτικές που αποπροσανατολίζουν και αποσυγκροτούν την προοπτική ενός ταξικού εργατικού κινήματος, οι πρωτοβουλίες κοινής μαζικής δράσης πάνω σε συγκεκριμένα προβλήματα των εργαζόμενων, η ένταξη των μεταναστών εργατών στη συνολική πάλη της εργατικής τάξης, αποτελούν αναγκαίες και άμεσες επιλογές.
Το ΚΚΕ(μ-λ) όλη την προηγούμενη περίοδο, αλλά ιδιαίτερα σήμερα, θεωρεί την οικοδόμηση ενός μαζικού κινήματος αντίστασης τη μοναδική απάντηση που μπορεί να πάρει η βάρβαρη επίθεση του συστήματος. Με τη συμμετοχή του στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες που ξεσπάνε, με το δυνάμωμα της ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ως σχήματος ταξικής οργάνωσης και δράσης των εργαζόμενων, με τις συχνές και σημαντικές πρωτοβουλίες κοινής δράσης και παρέμβασης αγωνιστικών σχημάτων και ταξικών συνδικαλιστών, με μόνιμη και σταθερή τη θέση ότι χωρίς την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος δεν μπορεί να υπάρξει απάντηση στο πρόβλημα της ήττας και της αποδυνάμωσης-διάσπασης της Αριστεράς, δεν μπορεί να υπάρξει προοπτική για τη σοσιαλιστική και κομμουνιστική κατεύθυνση. Για την οργάνωση της εργατικής αντίστασης με στόχους :
Αυξήσεις σε μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις, ενάντια στη λιτότητα και την ακρίβεια.
Υπεράσπιση του δικαιώματος στη δουλειά, ενάντια στην ανεργία και τις απολύσεις.
Υπεράσπιση του δικαιώματος της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, ενάντια στην κατάργηση του οκτάωρου και στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις.
Υπεράσπιση του δικαιώματος στην κοινωνική ασφάλιση και την περίθαλψη, ενάντια στην κατάργηση, την ιδιωτικοποίηση, τη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων.
Ισα δικαιώματα Ελλήνων και μεταναστών εργαζόμενων.
Συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες στους χώρους δουλειάς.
φ.579, 01/09/07
