Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 902)
Δεν προλαβαίνει ο λαός μας να μετράει τα διαβόητα… «αποτυπώματα» της ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας στη χώρα! Βροχή τα δις των εξοπλισμών -ξεπερνούν ήδη τα 13 δις- για την αναβάθμιση των F-16, για την αγορά των F-35, για την αγορά των Rafale, για τις φρεγάτες και τις κορβέτες… Βροχή και τα σχέδια επέκτασης των αμερικάνικων βάσεων, με συμφωνία που από μονοετούς διάρκειας θα είναι 5ετούς και στη συνέχεια θα ισχύει επ' αόριστον! Είναι «αποτυπώματα» για τα οποία πανηγυρίζει η κυβέρνηση και σύσσωμο το αστικό πολιτικό προσωπικό, γιατί με αυτά αναβαθμίζεται τάχα γεωπολιτικά το «οικόπεδο» Ελλάδα, στον βαθμό που με αυτά υπηρετεί πιο στενά τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών πατρώνων. Σφραγίζουν το σώμα της χώρας και το δένουν όλο και πιο σφιχτά στο άρμα των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Είναι «αποτυπώματα» που μπαίνουν για να καθορίσουν πολιτικά και στρατιωτικά τον ρόλο και την προοπτική της χώρας και του λαού μας, σε μια περιοχή που είναι θερμό πεδίο ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών και στην οποία «συνωστίζονται» θερμοκέφαλες και εξαρτημένες αστικές τάξεις. Αυτά τα «αποτυπώματα», δίπλα και μαζί με τα μνημόνια, τα «ταμεία ανάκαμψης» και τα «σχέδια ανάπτυξης» σαν το «Ελλάδα 2.0», λεηλατούν τον πλούτο της χώρας και στραγγίζουν κάθε σταγόνα ιδρώτα του εργαζόμενου λαού. Διαμορφώνουν ένα υπεραντιδραστικό πολιτικό-κοινωνικό τοπίο, στο οποίο ανώτατος νόμος είναι τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών. Ταυτόχρονα, διαμορφώνουν και μια εφιαλτική προοπτική μιας χώρας που δανείζεται και υποθηκεύει τις επόμενες γενιές του λαού της, για να είναι μια εξοπλισμένη βάση των ιμπεριαλιστών που τη διαφεντεύουν!
Από το AUKUS στις… γαλλικές φρεγάτες
Η συμφωνία που με πρωτοβουλία των ΗΠΑ διαμορφώθηκε με την Αυστραλία και το Ηνωμένο Βασίλειο και το στρίμωγμα που αυτή έφερε για τους ιμπεριαλιστές της Ευρώπης και ιδιαίτερα για τη Γαλλία, είναι αυτή που όπως φαίνεται με έναν τρόπο «απάντησε » και το ερώτημα που υπήρχε εδώ και πολλούς μήνες για το αν η Ελλάδα θα αγοράσει αμερικάνικες ή γαλλικές φρεγάτες! Ο «θερμός χαιρετισμός» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ υπέρ της ελληνογαλλικής συμφωνίας επιβεβαίωσε επίσημα τη σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ να πάρει η Γαλλία αυτή την αγορά. Είχε προηγηθεί η επικοινωνία Μπάιντεν-Μακρόν, με τον πρώτο να επιχειρεί να καθησυχάσει τον δεύτερο για τις συνέπειες της ΑUKUS και να διατηρήσει τη Γαλλία στις συμμαχικές δυνάμεις των ΗΠΑ. Η απόσυρση των ΗΠΑ από τη διεκδίκηση της αγοράς πολεμικών πλοίων από την Ελλάδα ήταν μια έμπρακτη έκφραση αυτής της επιδίωξης των ΗΠΑ και θα λέγαμε άλλο ένα στοιχείο του συμβιβασμού ΗΠΑ-Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών που από το 1974 έχει διαμορφωθεί στη χώρα.
Με δεδομένη τη σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ, ο Μητσοτάκης έσπευσε από τη Νέα Υόρκη στο Παρίσι, όπου με περίσσιους τεμενάδες εξέφρασε την ικανοποίηση της κυβέρνησής του και συνολικά της άρχουσας τάξης για το ότι η συμφωνία των πατρώνων τους έλυσε το δίλημμα που ταλαιπωρούσε τόσο καιρό τα κυβερνητικά επιτελεία. Παράλληλα, βέβαια, «λύθηκε» και το ζήτημα της διάρκειας που θα έχει η νέα συμφωνία για τις βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα. Οι Αμερικάνοι, στο πλαίσιο του συμβιβασμού αυτού, αξιοποίησαν την ευκαιρία για να έχει η συμφωνία 5ετή διάρκεια ή ακόμα και να ισχύει επ’ αόριστον, σύμφωνα με τις προετοιμασίες που γίνονται ενόψει της υπογραφής της νέας συμφωνίας του αμερικάνικου αποτυπώματος στα μέσα Οκτώβρη.
Στο πλαίσιο της πολλαπλής αυτής «εθνικής επιτυχίας», δεν έλειψαν οι συνήθεις αμετροέπειες που συνοδεύουν τις εκδηλώσεις υποτέλειας από την κυβέρνηση και τους αστούς αναλυτές. Έτσι μάθαμε ότι η κυβέρνηση επεδίωκε να γίνει και η Σκύρος αμερικάνικη βάση, για να… σιγουρευτεί η «εθνική κυριαρχία» έναντι της Τουρκίας από μια κεντρική θέση του Αιγαίου! Επιπλέον, στους κυβερνητικούς και αστικούς πανηγυρισμούς για τη συμφωνία με τη Γαλλία σερβίρεται και η υποτιθέμενη συμφωνία «αμοιβαίας στήριξης» μεταξύ των δύο χωρών, αν αυτές απειληθούν από τρίτους, ως μια γαλλική απόφαση να συνταχθεί στρατιωτικά με την Ελλάδα σε περίπτωση ελληνοτουρκικής σύρραξης!
Όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κλασσική διαστροφή της πραγματικότητας, στην οποία ανιστόρητα και εμμονικά παραμένουν οι δυνάμεις και η αντίληψη της υποτέλειας! Οι ιμπεριαλιστές δεν συντάσσονται με κανέναν από τους υποτακτικούς τους. Επιδιαιτητεύουν τις αντιθέσεις τους, που οι ίδιοι τροφοδοτούν και καλλιεργούν, με αποκλειστικό κριτήριο τα δικά τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Αυτό το ιστορικό δεδομένο επιβεβαιώθηκε πολλαπλά από τις ΗΠΑ όλο το τελευταίο διάστημα της όξυνσης του αντιδραστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού. Επιβεβαιώθηκε και από τη Γαλλία, που περίπου έναν χρόνο πριν και αφού είχε εκδηλώσει αρκετά έντονα την ενόχλησή της από τις τουρκικές κινήσεις σε Συρία, Λιβύη κ.λπ. στη συνάντηση Μακρόν-Ερντογάν στο Παρίσι ανέδειξε την πραγματική της επιδίωξη για «συνεννόηση» και αξιοποίηση της Τουρκίας σύμφωνα με τα γαλλικά συμφέροντα.
Τέλος, είναι έξω από κάθε σοβαρή προσέγγιση οι πομπώδεις δηλώσεις του Μητσοτάκη, που παρουσιάζουν τη συμφωνία με τη Γαλλία ως «βήμα για την οικοδόμηση της αυτόνομης άμυνας της ΕΕ»! Πριν από όλα γιατί για να υπάρξει αυτή η συμφωνία, η κυβέρνηση του Μητσοτάκη χρειάστηκε την «έγκριση» των ΗΠΑ, ούσα σε μια χώρα που ενώ είναι «στον πυρήνα της ΕΕ/ΟΝΕ» είναι ολόκληρη μια βάση, μια πολιτικοστρατιωτική πλατφόρμα των ΗΠΑ! Αλλά και βέβαια γιατί η υπόθεση της στρατηγικής χειραφέτησης των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών από τις ΗΠΑ δεν θα υπάρξει -αν και όταν υπάρξει- με αφετηρία τα «σκουντήματα» που θα δώσει η Ελλάδα στους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές! Αυτοί, όπως μαρτυρούν οι γαλλικές παλινωδίες και τα μεγάλα ζόρια και πιέσεις του Βερολίνου, βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε πολύ σοβαρά διλήμματα για τον ρόλο τους και τον δρόμο τους στο παγκόσμιο ταμπλό των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Μετέωρη και τυχοδιωκτική η πολιτική της εξάρτησης
Κατά την ομιλία του στη Συνέλευση του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη -και ενόψει της συμφωνίας με τη Γαλλία- ο Μητσοτάκης επισήμανε μεταξύ άλλων ότι «η διαμάχη για τους υδρογονάνθρακες είναι διαμάχη του περασμένου αιώνα» και επιπλέον ανέφερε ότι οι υδρογονάνθρακες «είναι ένα αγαθό που χάνει την αξία του»! Το θεωρητικό πλαίσιο αυτών των… βαρύγδουπων πρωθυπουργικών «εκτιμήσεων» δεν ήταν άλλο από τη λεγόμενη «κλιματική κρίση» και την «πράσινη μετάβαση» που παραγγέλνουν οι ιμπεριαλιστές, που για τις δικές τους βιομηχανικές ανάγκες καταναλώνουν γιγάντιες ποσότητες υδρογονανθράκων, αλλά ζητούν από τους υποτακτικούς τους προσαρμογή στο νέο πλαίσιο ενεργειακής εξάρτησης που (οι ιμπεριαλιστές) διαμορφώνουν! Ωστόσο, αυτή η ταχύτητα και η ευελιξία προσαρμογής στα ιμπεριαλιστικά κελεύσματα και μάλιστα από τα πρωθυπουργικά χείλη (και μετά από ανάλογες δηλώσεις του Δένδια τον περασμένο Απρίλη) αποτελεί μια ομολογία στριμώγματος, ακόμα και αδιεξόδων, σχετικά με τους μεγαλεπήβολους στόχους τους οποίους διακήρυττε η άρχουσα τάξη της χώρας όλα τα τελευταία χρόνια. Γιατί αν «το αγαθό των υδρογονανθράκων χάνει την αξία του», τότε τι νόημα έχει η επιδίωξη της ανακήρυξης των ΑΟΖ και όλα τα σχέδια των εξορύξεων και των αγωγών, που όλα τα τελευταία χρόνια (και όχι «τον προηγούμενο αιώνα») προωθούν και επιδιώκουν οι κυβερνήσεις στη χώρα; Για να το πούμε αλλιώς, η ανακήρυξη του EastMed, που με τόση φροντίδα και με την άμεση καθοδήγηση του Πομπέο προωθήθηκε και ψηφίστηκε και από όλα τα κόμματα του συστήματος στη Βουλή, ήταν μια «εθνική επιτυχία» ή μια «εθνική μπαρούφα»; Από την περίοδο της πρωθυπουργίας Σαμαρά -για να μην πάμε παλιότερα-, όλες οι κυβερνήσεις στη χώρα προβάλλουν το «όραμα» των εξορύξεων σε Ιόνιο, Αιγαίο και ΝΑ Μεσόγειο και της μετατροπής της χώρας σε «ενεργειακό κόμβο» που θα τροφοδοτεί την Ευρώπη. Τώρα, όλα αυτά που αποτέλεσαν «εθνικούς στόχους» διαγράφονται με μια μονοκοντυλιά σαν ποτέ να μην ειπώθηκαν;
Η αλήθεια είναι πως τίποτε πρωτότυπο δεν υπάρχει σε αυτές τις οβιδιακές μετατροπές και μεταμορφώσεις, όταν μιλάει κανείς για μια εξαρτημένη αστική τάξη και μάλιστα σε καιρούς ρευστούς και μεγάλων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, σε καιρούς που συνολικά το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα βρίσκεται σε ολόπλευρη κρίση και ταραχή. Πίσω από αυτές τις πρωθυπουργικές διακηρύξεις, υπάρχει το βάρος των αποτυχιών των «εθνικών» μαξιμαλισμών (όπως πολύ σαφώς είχε αναδειχθεί με την υπόθεση του EastMed), υπάρχει η ανάγκη ανάδειξης ενός προφίλ διαλόγου και συνεννόησης με την Τουρκία, όπως αυτή υπαγορεύεται από τους ιμπεριαλιστές, ενώ υπάρχει, τέλος, και η ανάγκη επίδειξης προσαρμοστικότητας στο νέο πλαίσιο της ενεργειακής εξάρτησης που επιβάλλεται από τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ.
Αυτό που σίγουρα δεν υπάρχει πίσω από τις δηλώσεις Μητσοτάκη είναι μια «στροφή» σε μια πιο μετριοπαθή έστω πολιτική στο πλαίσιο του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, σε μια πολιτική που θέλει να μετριάσει τις εντάσεις στη θερμή περιοχή της ΝΑ Μεσογείου. Για αυτό θριαμβολογούν για τις φρεγάτες, τα Rafale και τα F-35 που «αναβαθμίζουν τις επιχειρησιακές δυνατότητες της χώρας» και «ανατρέπουν τις ισορροπίες». Για αυτό η χώρα παραμένει «ο πιο καλός και ο πιο πρόθυμος στρατιώτης» σε όλους τους διμερείς και πολυμερείς «άξονες» που στήνουν οι ΗΠΑ στην περιοχή με όλα τα αντιδραστικά καθεστώτα και τις δυνάμεις, από το Ισραήλ ως τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο. Και τελικά η κυβέρνηση και όλα τα κόμματα του συστήματος (που στηρίζουν και τις νέες συμφωνίες με Γαλλία και βέβαια με ΗΠΑ) αυτό τον δρόμο έχουν για να «αντιμετωπίζουν» τις αντιφάσεις, τους μετεωρισμούς και τα αδιέξοδα που παράγει η πολιτική της εξάρτησης: την ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση, την ακόμα βαθύτερη εμπλοκή και πρόσδεση με τα σχέδια και τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών αφεντικών.
Αντίσταση και αγώνες!
Αυτή η πολιτική που κάνει τη χώρα πλατφόρμα των πολεμικών ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και την εξοπλίζει για να είναι έτοιμη για κάθε τυχοδιωκτισμό, στρέφεται από κάθε άποψη ενάντια στα συμφέροντα και τα δικαιώματα των εργατών, του λαού και της νεολαίας. Είναι η «άλλη όψη» και ο «πολλαπλασιαστής» της πολιτικής της εξαθλίωσης, της εργασιακής βαρβαρότητας, της πολιτικής που απαιτεί να γίνει η χώρα νεκροταφείο ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Αυτή η πολιτική της εξάρτησης και της καπιταλιστικής αγριότητας ορίζει τον λαό και τη νεολαία ως «αναλώσιμους» μέσα στις οικονομικές και γεωπολιτικές δίνες που φέρνει η εποχή και η περίοδος και προβλέπει σωτηρία και αναπαραγωγή για τα τζάκια και την εξουσία της μεγαλοαστικής τάξης. Αυτή η πολιτική και οι δυνάμεις που υπηρετεί δεν είναι ούτε πανίσχυρη ούτε ανίκητη. Μέσα στον ιδιαίτερα αρνητικό συσχετισμό, η σπουδαία επιτυχία των εργαζομένων της efood και τα ξεμυτίσματα του μαθητικού αγώνα βεβαιώνουν πως ο λαός και η νεολαία έχουν τη δυνατότητα να αγωνιστούν και να πετύχουν νίκες.
Το μέτωπο της πάλης ενάντια στην εξάρτηση, τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο απαιτεί τις δικές του ξεχωριστές πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις. Κάθε βήμα μαζικής και με όρους κινήματος καταγγελίας της συμφωνίας με τη Γαλλία, της νέας πολύ πιο βαριάς συμφωνίας για τις βάσεις με τις ΗΠΑ, είναι βήμα πολιτικής χειραφέτησης των δυνάμεων του λαού και της νεολαίας από την πολιτική και τους κεντρικούς εκβιασμούς του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Η αντιιμπεριαλιστική πάλη, η πάλη ενάντια στην εξάρτηση δεν είναι «μια ακόμα πρωτοβουλία», αλλά η αναγκαία και βασική κατεύθυνση του κινήματος και των αγώνων που απαιτούνται για να υπερασπίσουν ο λαός και η νεολαία τα δικαιώματά τους στη ζωή, για να διαμορφώσουν τους όρους της δικιάς τους συγκρότησης και προοπτικής.
