Όπως του άξιζε γιόρτασε ο ΣΥΡΙΖΑ την επέτειο των δύο χρόνων από το κάλπικο δημοψήφισμά του. Από τη μια, ο Τσίπρας άσκησε κριτική στη Βουλή, σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ότι «δεν στηρίζουν επαρκώς» το τέταρτο μνημόνιο, παρόλο που αυτοί βέβαια του ασκούν κριτική ότι «άργησε να το φέρει»! Από την άλλη, με τους μισούς υπουργούς της κυβέρνησης –μαζί βέβαια με τα στελέχη ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΕΒ, τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ κλπ- να παρευρίσκονται στη δεξίωση του Αμερικάνου πρέσβη, για να χειροκροτήσουν άλλη μια φορά την πορεία σύσφιξης της χώρας στο άρμα και τα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ!
Στη βάση αυτής της πραγματικής εικόνας είναι που χρειάζεται ο λαός να κάνει τον δικό του απολογισμό για την «περήφανη νίκη» του ΟΧΙ του 2015, που ακόμα την επικαλούνται οι λεγόμενες ριζοσπαστικές δυνάμεις του κυβερνητισμού. Το δικαίωμα στο ψωμί, τη δουλειά, την ελευθερία και την ανεξαρτησία, που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει να κατακρεουργεί, δεν κερδίζεται με δημοψηφίσματα και αναθέσεις σε κυβερνήσεις! Κερδίζεται με αγώνες και κίνημα προσανατολισμένο ενάντια στους δυνάστες και τους εχθρούς του λαού.
Αλλά κυρίως στη βάση αυτής της πραγματικής εικόνας είναι που ο λαός πρέπει να κάνει τους λογαριασμούς του από εδώ και εμπρός! Γιατί τα χειρότερα δεν «πέρασαν» -όπως προπαγανδίζουν οι κυβερνητικοί γκαιμπελίσκοι, που βρίσκουν «ενθαρρυντικά σημάδια από τις αγορές»- αλλά είναι μπροστά μας! Όλες οι διεργασίες και οι προετοιμασίες στα ιμπεριαλιστικά κέντρα των ΗΠΑ και της Ευρώπης βεβαιώνουν πως οι εξελίξεις που έρχονται θα καθορίζονται από τα δύο βασικά στοιχεία της περιόδου: την ένταση της επίθεσης στους εργάτες και τους λαούς και την κλιμάκωση της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Τα δύο αυτά βασικά στοιχεία είναι αλληλοτροφοδοτούμενα και για τη χώρα μας, που πατάει στις δύο βάρκες της ιμπεριαλιστικής της εξάρτησης και βρίσκεται στη διακεκαυμένη ζώνη όλων των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων αλλά και στη «μεθοριακή γραμμή» της σύγκρουσης ΗΠΑ-Ρωσίας. Προμηνύουν νέα κύματα επιθέσεων και σοβαρές απειλές και κινδύνους που μόνο η μαζική λαϊκή πάλη μπορεί να αντιμετωπίσει.
Αποβάσεις και επιθέσεις
Η απόφαση της προεδρίας Τραμπ να «επισημοποιήσει» τον υπέρ των ΗΠΑ ρόλο της «νέας Ευρώπης» και όπως αυτή σηματοδοτήθηκε από την επίσκεψή του στη Βαρσοβία και τη σύγκληση σύσκεψης ηγετών της Κεντρικής Ευρώπης, της Βαλτικής και των Βαλκανίων, αποτελεί παραπέρα πολιτικό βήμα στην ένταση μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ. Αυτή η πολιτική «απόβαση» του Τραμπ, που αποτελεί συνέχεια των «αποβάσεων» στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ σε χώρες της κεντρική Ευρώπης, εντείνει τους αμερικάνικους εκβιασμούς για το «ποια ΕΕ», με τι όρους και επιδιώξεις θέλουν οι ΗΠΑ να υπάρξει. Και βέβαια ενισχύουν τις ανησυχίες στο «ευρωπαϊκό στρατόπεδο», όπου ήδη το ζήτημα του Brexit έχει προκαλέσει σοβαρές αναταράξεις. Ήδη η Μέρκελ εκφράζοντας την πραγματική επιδίωξη του γερμανικού ιμπεριαλισμού να οχυρώσει τα επιτεύγματά του, δηλώνει, για πρώτη φορά και ενόψει των γερμανικών εκλογών, ότι συμμερίζεται την ανάγκη συγκρότησης «Ευρωπαϊκού Ταμείου», με δοσμένη την εμπειρία από το πώς η ελληνική περίπτωση «έβαλε στην Ευρώπη» το ΔΝΤ, από το οποίο η Ευρωζώνη χρειάζεται να χειραφετηθεί! Γερμανία και Γαλλία αναζητούν, λοιπόν, τους «σκληρούς όρους» με τους οποίους θα θωρακίσουν και θα συνεχίσουν το εγχείρημα της ΕΕ/ΟΝΕ, αλλά επιπλέον η Γαλλία με το στόμα του νέου πρωθυπουργού της Φιλίπ «ανακαλύπτει» το χρέος της των 2.147 δις ευρώ, που είναι «ηφαίστειο που βρυχάται»! Δηλαδή η γαλλική ιμπεριαλιστική αστική τάξη αισθάνεται επείγουσα την ανάγκη να καλύψει την απόστασή της από το Βερολίνο, ώστε να μπορεί να σταθεί στα πλαίσια του γαλλογερμανικού άξονα στις νέες συνθήκες. Γι’ αυτό και αφού συγκρότησε -αξιοποιώντας στον μέγιστο βαθμό τη Λεπέν- νέο κόμμα και πολιτική λύση στο όνομα του Μακρόν, κηρύσσει τώρα γενική έφοδο και επίθεση στα λαϊκά και εργατικά δικαιώματα για να… απενεργοποιήσει τους βρυχηθμούς του ηφαιστείου. Μια επίθεση που δεν θα μείνει μέσα στα γαλλικά σύνορα, αλλά θα επιδιώξει να αντλήσει και να αυξήσει τις ροές εκμετάλλευσης σε κάθε χώρα που φτάνει το χέρι του γαλλικού ιμπεριαλισμού.
Το πώς θα εξελιχθούν όλα αυτά τα σχέδια και οι επιδιώξεις μένει να το δούμε, καθώς στην εξέλιξή τους θα διασταυρώνονται μεταξύ τους όχι μόνο οι οικονομικές αλλά και οι γεωπολιτικές-γεωστρατηγικές επιδιώξεις όλων των παικτών. Επιδιώξεις που δεν αφορούν μόνο στην «επικράτεια» της ΕΕ αλλά σε ένα πολύ ευρύτερο πεδίο, όπου ήδη τα αεροπλανοφόρα και οι κάθε λογής στρατιωτικές δυνάμεις των ιμπεριαλιστών αναλαμβάνουν ολοένα και μεγαλύτερο ρόλο. Ωστόσο, για αυτό που δεν μπορεί να υπάρχει αμφιβολία, είναι ότι αυτές οι κατευθύνσεις σημαίνουν νέα δεινά και νέα χτυπήματα για τους λαούς και τον λαό μας. Και ότι η κυβερνητική προπαγάνδα περί «επιστροφής στην ευρωπαϊκή κανονικότητα» είναι ένας αντιδραστικός μύθος, που θέλει να συγκαλύψει τα πραγματικά και άγρια δεδομένα της κατάστασης που ζει και θα αντιμετωπίσει ο λαός μας.
Η «επιστροφή» της αντιδραστικής κουστωδίας!
Οι αντιδραστικοί μύθοι ωστόσο δεν μπορούν βέβαια να ανακόψουν την πραγματικότητα που εξελίσσεται αδυσώπητη. Έτσι, ενώ το ΣτΕ από τη μια αποφασίζει επίσημα την απαλλαγή του κεφαλαίου από τους ελέγχους (που τάχα θα γίνονταν) για τις λίστες των «σκανδάλων», από την άλλη έφτασαν στις 730 οι κατασχέσεις μισθών, συντάξεων και τραπεζικών λογαριασμών την ημέρα για χρέη στην Εφορία! Επίσης και ενώ το μελάνι της συμφωνίας της 15/6 δεν έχει στεγνώσει ακόμη, ανακοινώνονται ήδη δεκάδες «νέες δράσεις» (όπως «ρυθμίσεις» για τη λειτουργία των σωματείων και το δικαίωμα στην απεργία) που απαιτούνται να υλοποιηθούν μέσα στο 2017 ενόψει της τρίτης αξιολόγησης.
Προφανώς, η κυβέρνηση, η ΝΔ και ο λοιπός μνημονιακός εσμός γνωρίζουν καλά ποια είναι η πολιτική που έχουν να προωθήσουν και να στηρίξουν. Όπως γνωρίζουν ότι βρίσκονται στον αέρα, στη δίνη των αντιπαραθέσεων των πατρώνων τους, που όχι μόνο δεν τους εξασφαλίζει ένα σταθερό πλαίσιο διαχείρισης της χώρας αλλά αντίθετα τους παράγει διαρκώς νέες αντιφάσεις και αδιέξοδα. Ενώ λοιπόν δεν παύουν βέβαια να διαγκωνίζονται και να διεκδικούν, ο καθένας για λογαριασμό του, από τους έξω το «χρίσμα» του κατάλληλου, παράλληλα εντείνουν τα αλληλο-σπρωξίματα στο εσωτερικό πεδίο. Εξεταστικές επιτροπές, «σκάνδαλα» και «αποκαλύψεις» βγαίνουν στην ημερήσια διάταξη εκδηλώνοντας αυτόν τον αντιδραστικό ανταγωνισμό. Πριν από όλα, ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει αυξημένη ανάγκη, σε σχέση με τους παραδοσιακούς του συστήματος, να «ριζώσει» και να «αναγνωριστεί», δίνει ιδιαίτερο βάρος σε αυτή την αντιπαράθεση. Πρώτον, για να διεκδικήσει μέσω αυτής ρόλους και όρους στα πλαίσια του συστήματος. Δεύτερον, για να αντικαταστήσει την «κριτική για τα μνημόνια» που ασκούσε σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κλπ και η οποία πλέον δεν μπορεί να σταθεί, με την κριτική της «κακοδιαχείρισης», που αποτελεί πλέον κατά την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ την αποκλειστική αιτία της κρίσης και των δεινών που αντιμετωπίζει ο λαός! Σε αυτή τη βάση έφτασε να «εγκαλεί» και το ΠΑΣΟΚ, που δεν πρέπει να πάει με τη ΝΔ, η οποία είναι χρεωμένη με σκάνδαλα κλπ αλλά να κάνει μια… νέα αρχή πηγαίνοντας με τον «ηθικό» ΣΥΡΙΖΑ!
Εδώ λοιπόν, όπως λένε, ήρθαμε! Γιατί είναι φανερό ότι σε αυτό το πλαίσιο της αντιπαράθεσης ζει και αναπτύσσεται το «παλιό», που τάχα ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε για να το χτυπήσει και να το νικήσει. Ή αλλιώς, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζοντας την προσφορά του στο σύστημα, δίνει όλες τις δυνατότητες να «αποκτήσει» εκ νέου πολιτικό λόγο τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ, γίνεται ο αγωγός για να «επιστρέψει» ενισχυμένη όλη η αντιδραστική πολιτική κουστωδία του συστήματος που χτυπήθηκε και αποδυναμώθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους αγώνες του λαού την περίοδο 2010-‘12.
Να συγκροτηθούν δυνάμεις αντίστασης και πάλης
Αυτό λοιπόν που εξελίσσεται σε πολιτικό επίπεδο είναι μια επιχείρηση εγκλωβισμού του λαού και της νεολαίας σε ένα πλαίσιο που θα θεωρούν δεδομένη και αναπόφευκτη την ασταμάτητη επίθεση στα δικαιώματά τους, που θα θεωρούν «εθνικά υπεύθυνη» την πρόσδεση της χώρας στο αμερικάνικο άρμα και τους πολέμους του, και το μόνο που θα αναζητούν θα είναι αν όλα αυτά εξελίσσονται… με «ήθος» και με «τίμια διαχείριση»! Ο λαός, δηλαδή, «πρέπει» να μην βλέπει και να μην θεωρεί ότι είναι ταξικά ανήθικο να εφαρμόζονται πολιτικές και μέτρα υπερεκμετάλλευσης και εξαθλίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας, πολιτικές καταλήστευσης και αρπαγής του πλούτου και των υποδομών της χώρας. «Πρέπει», επίσης, ο λαός να μην αντιλαμβάνεται ότι οι κάθε λογής υπηρεσίες στους φονιάδες των λαών, η «φιλία» με το φασιστικό κράτος του Ισραήλ και οι κατά παραγγελία των ΗΠΑ πολεμικοί άξονες με αυτό και το φασιστικό καθεστώς της Αιγύπτου, είναι επίσης η μέγιστη ανηθικότητα απέναντι στη ζωή του, τη ζωή των παιδιών του, την ειρήνη και τη ζωή των λαών της περιοχής. Και ακόμα «πρέπει» ο λαός να είναι τόσο αφελής, ώστε να θεωρεί ότι αυτή η γιγάντια και συνεχής ληστεία των εργατών, των λαϊκών δικαιωμάτων και της χώρας, οι αγορές όπλων και οπλικών συστημάτων πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, δεν συνοδεύονται αναπόφευκτα από κάθε είδους μίζες και «φιλοδωρήματα» από τους ληστές και τους πωλητές προς όλους εκείνους από το πολιτικό προσωπικό που «διαμεσολαβούν» για την πραγματοποίησή τους!
Ο λαός σίγουρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να υιοθετήσει την ηθική του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, δηλαδή την ηθική που εκφράζει τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας και του ιμπεριαλισμού. Γιατί η υπεράσπιση των στοιχειωδών δικαιωμάτων του στη ζωή και η προοπτική του να πάρει στα χέρια του τις τύχες της χώρας και της ζωής του, βρίσκονται στον αντίποδα αυτών των συμφερόντων, βρίσκονται στην υπόθεση της πάλης που χρειάζεται να οργανώσει για να αντιμετωπίσει τους εχθρούς και τους δυνάστες του.
Σε αυτήν ακριβώς την υπόθεση βρίσκονται τα πραγματικά προβλήματα και ζητούμενα για τον λαό. Πολύ χαρακτηριστικά φάνηκε αυτό ξανά στη μάχη που (δεν) δόθηκε για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά των συμβασιούχων στους δήμους. Μια μάχη που αφορούσε και αφορά ολόκληρη την εργατική τάξη και συνολικά τον λαό και τη νεολαία και για την οποία θα έπρεπε να είχε σημάνει «συναγερμός» κινητοποίησης και ευρύτερης πάλης από σωματεία, συλλόγους και λαϊκές συλλογικότητες. Αντί γι’ αυτό, ακόμα και μέσα στο ίδιο το άμεσα πληττόμενο σωματείο των ΟΤΑ, οι εργατοπατέρες του συστήματος επέβαλλαν ξανά τη διαίρεση ανάμεσα σε μόνιμους και συμβασιούχους, για να στρωθεί έτσι ο δρόμος στην κυβέρνηση και το σύστημα να καταπνίξουν τη δίκαιη οργή και την αγωνιστική διάθεση που στην πρώτη φάση εκδηλώθηκε από τους χιλιάδες απολυόμενους εργάτες. Και βέβαια τα ζητούμενα αυτής της μάχης δεν τα υπηρέτησαν και δεν τα υπηρετούν οι ιαχές των μεταβατικών προγραμμάτων που θέλουν εδώ και τώρα κυβερνητική λύση για τη χώρα, χωρίς ούτε καν την συγκρότηση της αντίστασης των εργατών και του λαού! Όπως επίσης δεν τα υπηρέτησαν τα «530 σωματεία» του ΠΑΜΕ, που είναι «κατάλληλα» για να προβάλλουν νομοθετικές προτάσεις αλλά παντελώς «αναρμόδια» στην εμπλοκή στην ταξική πάλη όταν αυτή βοά και απαιτεί δυνάμεις!
Σε αυτές τις υπό εκκόλαψη μάχες και εστίες αντίστασης και πάλης χρειάζεται να σκύψουμε προσεκτικά, γιατί σε αυτές βρίσκονται τα πραγματικά ζητούμενα για τους εργάτες και τον λαό αλλά και η ελπίδα για την υπόθεση της λαϊκής πάλης. Να σκύψουμε προσεκτικά για να αναδείξουμε τα συνολικά πολιτικά συμπεράσματα που προκύπτουν χωρίς συγκαλύψεις και προσπεράσματα, για να ευνοήσουμε και να υπηρετήσουμε τη συγκρότηση δυνάμεων αντίστασης και πάλης, που είναι η πρώτη και μεγαλύτερη ανάγκη του λαού και της νεολαίας.
