Καταιγιστικές και πολύ επικίνδυνες είναι οι εξελίξεις στη Βενεζουέλα. Η πολιτική κρίση κορυφώθηκε με την απροκάλυπτη ανάμιξη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ο οποίος με τον πιο επίσημο τρόπο έσπευσε να… χρίσει πρόεδρο της χώρας τον ηγέτη της αντιπολίτευσης, Χουάν Γκουαϊδό. Σε μια προετοιμασμένη σειρά κινήσεων, οι ΗΠΑ και άλλες χώρες της Αμερικής δεν αναγνώρισαν την ορκωμοσία του Μαδούρο. Η Εθνοσυνέλευση έκρινε τον Μαδούρο «παράνομο», και «νόμιμο» προσωρινό πρόεδρο τον Γκουαϊδό. Οι ΗΠΑ δια στόματος Πομπέο, Πενς και Τραμπ αναγνώρισαν τον Γκουαϊδό και κάλεσαν το Μαδούρο σε παραίτηση. Η επικίνδυνη κλιμάκωση συνεχίστηκε, καθώς ο Γκουαϊδό κάλεσε ανοιχτά σε στρατιωτικό πραξικόπημα, κάλεσε τις ένοπλες δυνάμεις να ανατρέψουν το Μαδούρο και να αναγνωρίσουν την εξουσία του νέου προέδρου. Το Ανώτατο Δικαστήριο που πρόσκειται στην κυβέρνηση, έχει κηρύξει έκπτωτη την Εθνοσυνέλευση και τον Γκουαϊδό, αναγνωρίζοντας ως νόμιμο πρόεδρο το Μαδούρο και ως μόνο όργανο εξουσίας τη Συντακτική Συνέλευση. Στρατιωτικοί της Εθνοφρουράς, τους όποιους η κυβέρνηση κατηγορεί για συνεργασία με την Κολομβία, επιχείρησαν να καταλάβουν στρατόπεδο και οπλισμό, αναγνωρίζοντας ως πρόεδρο τον Γκουαϊδό. Οι Ειδικές Δυνάμεις κατέπνιξαν την στάση, όμως είναι φανερό ότι γίνεται αυτή τη στιγμή ένα «κρας τεστ» του πόσο πιστός είναι ο στρατός στην κυβέρνηση. Γίνεται φανερό ότι αναζητούνται επίδοξοι πραξικοπηματίες στις τάξεις του στρατού. Αυτή η σειρά των κινήσεων, που έχει κρίσιμο πολιτικό βάρος, προφανώς δεν έγινε εν θερμώ. Υπάρχουν, μάλιστα, ισχυρές πολιτικές ενδείξεις για την ενεργό ανάμιξη, εκτός των ΗΠΑ, και των γειτονικών κυβερνήσεων της Κολομβίας και της Βραζιλίας. Τα ΜΜΕ κάνουν λόγο για διαδηλώσεις και από τις δύο πλευρές, με νεκρούς.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όπως είναι γνωστό για όποιον έχει παρακολουθήσει την ειδησεογραφία, υπάρχουν δύο πόλοι εξουσίας στη Βενεζουέλα που διεκδικούν τη νόμιμη κρατική εξουσία. Η Συντακτική Συνέλευση και η Εθνοσυνέλευση. Στη δεύτερη υφίσταται πλειοψηφία της δεξιάς αντιπολίτευσης με βάση τα αποτελέσματα των τελευταίων βουλευτικών εκλογών (2015). Ως αντίδραση σε αυτή την εξέλιξη, ο Μαδούρο προκήρυξε εκλογές για Συντακτική Συνέλευση (2017), στις οποίες η αντιπολίτευση δεν συμμετείχε. Η Συντακτική Συνέλευση ακύρωσε την Εθνοσυνέλευση και της αφαίρεσε όλες τις εξουσίες. Στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές (Μάιος 2018) η αντιπολίτευση απείχε και ο Μαδούρο επανεξελέγη. Σε εκείνη τη φάση, η αντιπολίτευση φαινόταν να αντιμετωπίζει μια κρίση πολιτικής στρατηγικής, καθώς δεν είχε τα μέσα να προχωρήσει σε μια άμεση ανατροπή.
Τότε ήταν που άρχισαν να πυκνώνουν οι ωμές, απροκάλυπτες παρεμβάσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Πρώτα από όλα, οι Αμερικάνοι κλιμάκωσαν την πολιτική των κυρώσεων, στραγγαλίζοντας οικονομικά τη χώρα, αποκλείοντάς την από το διεθνές χρηματιστηριακό σύστημα. Αυτό το γεγονός δείχνει πόσο ανίσχυρη είναι μια καπιταλιστική οικονομία στις εξωτερικές παρεμβάσεις. Η οικονομική αυτή επίθεση ενέτεινε την κοινωνική κρίση μέσα στη χώρα. Ταυτόχρονα, οι νοτιοαμερικανικές χώρες, πιστοί υπηρέτες των ΗΠΑ, ολοκλήρωσαν τη διπλωματική απομόνωση της Βενεζουέλας. Ειδικά η μιλιταριστική Κολομβία και η Βραζιλία του ακροδεξιού Μπολσονάρου έχουν πρωτοστατήσει στην επιθετικότητα. Η μεν Κολομβία εμπλέκεται σε μια σειρά διασυνοριακά στρατιωτικά και παραστρατιωτικά περιστατικά και έχει αποδείξει ότι κάνει για «βρώμικες δουλειές», ενώ ο Μπολσονάρου, πέρα από τις γνωστές αντικομμουνιστικές δηλώσεις, έχει κάνει επίσημη πολιτική τη στρατιωτική συνεργασία με τις ΗΠΑ.
Από τις λοιπές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, η ΕΕ δείχνει να έχει μια πιο μετριοπαθή πολιτική. Έχει κάνει προτάσεις για διάλογο ανάμεσα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Η δε Ρωσία, προσπαθεί να υποστηρίξει οικονομικά, πολιτικά και έως και στρατιωτικά, την κυβέρνηση. Η Κίνα, αν και έχει οικονομικές σχέσεις, δεν φαίνεται να μπορεί να δώσει δυναμικές απαντήσεις. Λόγω απόστασης και δυνατοτήτων, όπως είναι κατανοητό, όλοι οι υπόλοιποι ιμπεριαλιστές δυσκολεύονται να επέμβουν αποφασιστικά.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το πόσο καλά έχουν «ζυγίσει» στο μαύρο μέτωπο ΗΠΑ-αντιπολίτευση-γειτονικές χώρες την κατάσταση, ούτε μέχρι που είναι διατεθειμένοι να τραβήξουν το σχοινί. Δεν μπορεί κανείς να ξέρει το αν οι μυστικές υπηρεσίες έχουν κρυφές προσβάσεις στην ηγεσία του στρατού και αν έχει οργανωθεί «Πέμπτη Φάλαγγα». Τέλος, γίνεται δυστυχώς φανερό ότι οι λαϊκές μάζες που αντιμετωπίζουν μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, δεν έχουν τη δική τους ανεξάρτητη ταξική-πολιτική οργάνωση. Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις αυτές συνιστούν μια κρίσιμη κλιμάκωση που δυστυχώς μπορεί να οδηγήσει μέχρι και τα πιο εφιαλτικά σενάρια, αυτά του εμφυλίου πολέμου και της ιμπεριαλιστικής επέμβασης.
Μπορεί αυτή τη στιγμή οι ξένοι παράγοντες να μιλούν για «ειρηνικά μέσα» και «ειρηνική μετάβαση», αλλά πόσο αφελής πρέπει να είναι κανείς για να τους πιστέψει; Πέντε επιχειρήματα φτάνουν για όποιον δεν θέλει να εθελοτυφλεί: Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, Γιουγκοσλαβία. Η Βενεζουέλα ήταν εξ’ αρχής στον «άξονα του κακού» του Μπους: Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Β. Κορέα, Βενεζουέλα. Οι Αμερικάνοι ποτέ δεν παραιτήθηκαν από την ιδέα της ανατροπής του καθεστώτος με βίαια μέσα. Κατά καιρούς έχουν υπάρξει διαρροές ότι μια ένοπλη ιμπεριαλιστική επέμβαση έχει πέσει στο τραπέζι του επιτελείου Τραμπ. Ο ίδιος ο Τραμπ δεν έχει αποκλείσει αυτό το ενδεχόμενο, ίσα-ίσα έχει τονίσει ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί. Όλες αυτές οι διαρροές και οι έμμεσες δηλώσεις μπορούν να εκληφθούν ως άνοιγμα του ματιού σε διάφορους παράγοντες μέσα και έξω από τη Βενεζουέλα, ώστε να είναι σε εγρήγορση. Το αν αυτά τα (υπαρκτά) σενάρια πυροδοτηθούν, είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να προδικάσει. Ειδικά εάν δημιουργηθεί ρήγμα στο στρατό και στηθεί σκηνικό εμφυλίου, τότε θα δοθεί πρόσχημα στις ΗΠΑ να επέμβουν. Το αν θα το κάνουν, είναι κάτι που δεν μπορεί να προβλεφθεί. Πρέπει όμως να συνυπολογιστεί ότι η αντιπολίτευση πλέον «παίζει το κεφάλι της», και ότι μια ενδεχόμενη αποτυχία στους τυχοδιωκτισμούς της μπορεί να σημαίνει τον πολιτικό της ενταφιασμό. Κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να το ανεχτούν οι ΗΠΑ. Και αυτός ο παράγοντας αυξάνει την επικινδυνότητα. Κρίσιμο ζήτημα είναι επίσης αν οι φτωχές μάζες έχουν τη διάθεση να υπερασπιστούν αυτή την κυβέρνηση ενάντια σε ένα συνδυασμό πραξικοπήματος και ξένης επέμβασης. Αυτό επίσης είναι κάτι που δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε.
Παρά τη μακρινή απόσταση και τη στρεβλή πληροφόρηση που μας έρχεται από τη Βενεζουέλα, είμαστε βέβαιοι για ένα και μόνο ζήτημα: ένας ακόμα λαός βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο. Ένας ακόμα κόμβος της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης είναι έτοιμος να βαφτεί με αίμα! Απαιτείται αυξημένη αντιιμπεριαλιστική επαγρύπνηση και αντανακλαστικά!
