Παρ” όλο που οι ελπιδοφόρες και δυναμικές κινητοποιήσεις της νεολαίας και των εργαζομένων δείχνουν σημάδια κάμψης, ύστερα από δύο και πλέον μήνες μαζικών διαδηλώσεων, στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο έχουν καθορίσει τις εξελίξεις. Και αυτό αποτυπώνεται στην απόφαση της κυβέρνησης να παρακάμψει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, κάνοντας χρήση ενός άρθρου του Συντάγματος για το προεδρικό διάταγμα. Αν δεν περάσει στην εθνοσυνέλευση η πρόταση μομφής που ήδη έχει κατατεθεί, τότε ο νόμος θα ισχύσει χωρίς να χρειαστεί ψηφοφορία των βουλευτών. Με αυτόν τον τρόπο, η κυβέρνηση προσπαθεί να παρακάμψει τις αντιθέσεις των βουλευτών του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος, που από την ίδια την κίνηση της κυβέρνησης φαίνεται ότι δεν θα ψήφιζαν εντέλει το νομοσχέδιο (έλειπαν 30-40 βουλευτές). Οι κυβερνητικοί βουλευτές τώρα έχουν δίλημμα αν θα ρίξουν ή όχι την κυβέρνηση, πράγμα λιγότερο πιθανό. Η κίνηση αυτή της κυβέρνησης αναδεικνύει δύο σημαντικά ζητήματα.
Πρώτο, ότι οι κινητοποιήσεις ξεπέρασαν το όριο μιας εναντίωσης σε ένα κομβικό νομοσχέδιο και ανέδειξαν το συνολικό πολιτικό ρήγμα μεταξύ του λαού και της αστικής τάξης. Οι κινητοποιήσεις, παρ” όλο που δεν είναι στο επίπεδο εκείνο ώστε να επιβάλουν τον στόχο τους, απελευθέρωσαν ευρύτερες διεργασίες αμφισβήτησης ειδικά στο κομμάτι της νεολαίας, που δείχνει να διαισθάνεται το μαύρο μέλλον που έρχεται. Το μείγμα της αντεργατικής επίθεσης του κεφαλαίου, του ξεθεμελιώματος ιστορικών εργατικών κατακτήσεων, μαζί με το γενικό κλίμα στρατοκρατίας και φασιστικοποίησης στο φόντο των αιματηρών επιθέσεων, με τη Λεπέν να αγγίζει το 30% αυτή τη στιγμή, συνθέτουν ένα σκηνικό που δεν επιδέχεται παρερμηνείες. Ειδικά όταν υπάρχει το ζωντανό παράδειγμα των χωρών του ευρωπαϊκού νότου, με πρώτη και καλύτερη περίπτωση την ελληνική, γίνεται αντιληπτό το μέγεθος της κρίσης και της επίθεσης και στις μητροπόλεις του ιμπεριαλισμού.
Η γαλλική νεολαία δείχνει να κατάλαβε ότι «ήρθε η σειρά της». Η κατάθεση του αντεργατικού νομοσχεδίου ήρθε σαν καταλύτης για να επιβεβαιώσει τις ανησυχίες για τη μελλοντική εξαθλίωση, την κακοπληρωσιά, την εκμετάλλευση, που ήδη πλήττει ακόμα και τις πιο καλοφτιαγμένες βιτρίνες του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Δεν είναι όμως μόνο η πίεση από την επίθεση του συστήματος. Είναι και η δυνατότητα της αντίστασης. Και εδώ μπορούμε να είμαστε βέβαιοι αλλά και περήφανοι ότι οι εικόνες του μαχόμενου ελληνικού λαού και τα μαζικά ξεσπάσματα της νεολαίας, όταν «έκαναν τον γύρο του κόσμου», έδιναν τις καλύτερες υπηρεσίες που μπορούσαμε να προσφέρουμε. Οι γενικές απεργίες, οι συγκρούσεις, ο Δεκέμβρης καταγράφηκαν ως ένα ζωντανό παράδειγμα για τη νεολαία σε όλη την Ευρώπη.
Δεύτερο, η πίεση του κινήματος όξυνε την κρίση μέσα στο στρατόπεδο της αστικής τάξης και φανέρωσε τις μεγάλες διαφορές μεταξύ των μερίδων της. Το πιο εύκολα αντιληπτό είναι ότι η κυβέρνηση Ολάντ-Βαλς ασθμαίνει, και αυτό δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Ακόμα και από την ψηφοφορία για την ιθαγένεια, όπου τελικά το νομοσχέδιο απορρίφθηκε (αν και φασίζον), καταδείχθηκε η μεγάλη δυσκολία της κυβέρνησης να ισορροπήσει ανάμεσα στην πίεση για οξύτερες αντιμεταρρυθμίσεις και στη φύση του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Ή, για να το πούμε πιο απλά και με μια δόση υπερβολής, το Σ.Κ. «παθαίνει το σύνδρομο του ΠΑΣΟΚ», καθώς είναι κι αυτό συγκροτημένο σε άλλες κοινωνικές σχέσεις. Έτσι, ενώ η κυβέρνηση έχει κάνει μια σαφή αντιλαϊκή στροφή με μαύρο χρώμα, τα προβλήματά της αυξάνονται – καθόλου περιέργο.
Αν όμως ξύσουμε λίγο την επιφάνεια, φανερώνονται βαθύτερα ρήγματα. Αυτά που διακυβεύονται είναι τα γεωστρατηγικά συμφέροντα του γαλλικού ιμπεριαλισμού, η θέση του στον κόσμο και μέσα στην ΕΕ, ο γενικός του προσανατολισμός. Ενώ απέναντι στο λαό υπάρχει ενότητα, σε αυτά τα ζητήματα υπάρχουν σοβαρές φυγόκεντρες τάσεις, που εξηγούν και εν μέρει και το φαινόμενο Λεπέν. Έτσι, η γαλλική Δεξιά δεν δείχνει πρόθυμη να «βάλει πλάτη». Πιεζόμενη και εκείνη από το κίνημα προτιμά να μεταφέρει την πίεση στην κυβέρνηση.
Τέλος, τίθεται το πιο σοβαρό ζήτημα, αυτό του πολιτικού συσχετισμού μέσα στο κίνημα. Μια τέτοια όμως συνολική τοποθέτηση δεν μπορεί να γίνει έτσι εύκολα «εξ αποστάσεως». Διαφαίνονται όμως κάποια δεδομένα. Στη σύνθεση των κινητοποιήσεων ρόλο έπαιξαν το καθεστωτικό συνδικάτο CGT (επηρεαζόμενο και από το ΚΚΓ), η αναρχοαυτονομία (που έδειχνε να έχει μια σχετική πρωτοβουλία στις διαδηλώσεις) και διάφορες μικρές οργανώσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς – μιλώντας πάντα με «δεδομένα Γαλλίας». Τα σφυροδρέπανα έκαναν την εμφάνισή τους στο δρόμο. Φυσικά, μια παρόμοια εξέλιξη έχουμε ζήσει και στη χώρα μας: το τεράστιο κενό της πολιτικής πρωτοπορίας και την αναντιστοιχία των συσχετισμών με τις λαϊκές διαθέσεις. Όπως και εδώ έτσι και εκεί, αυτός που υποτιμά τον καθαυτό συσχετισμό και το πώς καθορίζει την πορεία του κινήματος θα σπάσει τα μούτρα του. Αυτή τη στιγμή μέσα στο κίνημα οι πολιτικές δυνάμεις που δρουν έχουν χαμηλό μπόι, και αυτό διαπιστώνεται με μεγάλη ευκολία.
Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε τη ροπή των εξελίξεων. Το φιτίλι της ριζοσπαστικοποίησης έχει ανάψει για τα καλά. Στη Γαλλία, όπου υπάρχει ένα ιστορικό παρελθόν με ειδικό βάρος στο παγκόσμιο λαϊκό κίνημα, συμπυκνώνονται όροι και προϋποθέσεις για εκρήξεις μεγάλης έντασης και ακτινοβολίας. Δεν έχουμε ακόμα δει τίποτα.
Κ.Κ.
