Σε γενικές γραμμές, οι κάλπες αποτύπωσαν σε επίπεδο ψήφων τους συσχετισμούς δύναμης του κάθε πολιτικού σχηματισμού. Εκριναν, με δυό λόγια, αυτό που είχε διαφανεί τον τελευταίο χρόνο και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες. Δηλαδή, ποιο από τα δύο κόμματα του κεφαλαίου θα κερδίσει την κυβερνητική εξουσία. Σε καμιά περίπτωση οι εκλογές και το εκλογικό αποτέλεσμα δεν μπορούσαν να κρίνουν τις λύσεις για τα λαϊκά προβλήματα, να αποτυπώσουν τις ανάγκες και τις βαθύτερες επιθυμίες των λαϊκών μαζών. Αυτές κρίνονται στους αγώνες, στις αντιστάσεις και στα μέτωπα πάλης του λαού και της νεολαίας.
Η ηγεσία του ΚΚΕ ως προς τα παραπάνω, τι κρίνεται και τι δεν κρίνεται δηλαδή, έχει μια εντελώς διαφορετική άποψη και με αυτή έδωσε την εκλογική της μάχη. Εδωσε, με την εκλογικίστικη αντίληψή της, μαγικές δυνατότητες στην ψήφο του λαού. Εθεσε με τη σειρά της –όπως και τα κόμματα της αστικής τάξης- ψεύτικα και εκβιαστικά διλήμματα στο λαό, στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Στη διάρκεια της προεκλογικής του καμπάνιας, το ΚΚΕ προχώρησε σε κάτι ακόμη χειρότερο από τα ψευτικα διλήμματα. Κατέστησε το λαό υπεύθυνο για τις συνέπειες που θα υποστεί από την αντιλαϊκή επίθεση που θα επιβληθεί μετά τις εκλογές αν δεν ψηφίσει και ενισχύσει το ΚΚΕ.
Η Α. Παπαρήγα, σε συνέντευξή της στην Πάτρα, όπως σημειώνει ο «Ριζοσπάστης» στην πρώτη σελίδα του στις 26/9, αναφέρει: « Ο λαός πρέπει να κατανοήσει ότι όταν η δύναμή του δεν βγαίνει στην επιφάνεια, τότε χάνεται και το δίκιο του».
Και τι πρέπει να κάνει ο λαός για «να μη χάσει το δίκιο του»; Να ψηφίσει ΚΚΕ για να βγει δυνατό απ’ τις κάλπες! Και τώρα που το ΚΚΕ δε βγήκε ισχυρό από τις κάλπες, έχασε ο λαός το δίκιο του; Πρόκειται για μια πέρα για πέρα αντιδραστική αντίληψη η οποία φορτώνει τις δικές του ευθύνες στο λαό. Η αντίληψη αυτή δεν είναι καινούρια. Τη χρησιμοποιούν οι αντιδραστικές δυνάμεις για δεκαετίες μέσω ανεξάρτητων δήθεν παραγόντων για να καλύψουν τις πραγματικές ευθύνες της άρχουσας τάξης και του πολιτικού της προσωπικού. Και σε αυτή την άποψη έχει προσχωρήσει το ΚΚΕ και αν δούμε με προσοχή το προεκλογικό του υλικό και τις τοποθετήσεις των στελεχών του στα διάφορα τηλεοπτικά κανάλια, αναδύεται συστηματικά αυτή η αντιδραστική αντίληψη.
«Στην κάλπη σκεφτείτε την επόμενη μέρα» είναι ο τίτλος άρθρου του «Ρ» στις 27/9 και το οποίο σημειώνει: «Οσοι είστε εξίσου δυσαρεστημένοι και απογοητευμένοι και από τους δύο, αυτό πρέπει να το εκφράσετε και στην κάλπη. Αν δεν το εκφράσετε τότε αθωώνετε την πολιτική τους. Τους δίνετε χρόνο επιβολής της νέας καταιγίδας αντιδραστικών μέτρων». Ανοιχτά και ξεδιάντροπα η ηγεσία του ΚΚΕ δυσφημεί και συκοφαντεί τους εργαζόμενους και το λαό ότι δήθεν «αθωώνουν την πολιτική των αστικών κομμάτων», τους καθιστούν υπεύθυνους για την επιβολή των αντιλαϊκών μέτρων.
Η ηγεσία του ΚΚΕ σε αυτές τις εκλογές ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και συμμετείχε με ιδιαίτερο πείσμα και εμμονή στην προβολή εκβιαστικών και ψεύτικων διλημμάτων αλλά και ιδεολογικής τρομοκράτησης του λαού. Στις 2 Οκτώβρη, σε πρωτοσέλιδο άρθρο του «Ρ» η ηγεσία του ΚΚΕ θέτει το ακόλουθο δίλημμα: «Θα εγκρίνουμε την πολιτική που γνωρίσαμε τόσα χρόνια από τις κυβερνήσεις εναλλαγής ΝΔ-ΠΑΣΟΚ; Ή ο λαός, με την ψήφο του, θα καταδείξει ότι έχει ανάγκη μιας διαφορετικής, φιλολαϊκής πολιτικής;» Τελικά, ένα από αυτά που καταγράφηκαν σε όλη την προεκλογική περίοδο σε σχέση με το ΚΚΕ, δεν είναι μόνο οι εκλογικές αυταπάτες που καλλιεργεί στο λαό, η εκλογομανία και εκλογολαγνεία του, είναι και η αντίληψη που έχει για την εργατική τάξη και το λαό, μια αντίληψη υποτιμητική και βαθειά αντιδραστική.
Ο αστικός Τύπος, και κυρίως ο αποκαλούμενος δημοκρατικός, είναι γεμάτος κατά καιρούς από άρθρα και αναλύσεις διαφόρων «αναλυτών» και «επιστημόνων» και με την ιδιότητα που δίνουν στον εαυτό τους του ανένταχτου αριστερού και ριζοσπάστη, καθιστούν τις λαϊκές μάζες και τη νεολαία υπεύθυνους για την κατάσταση στην οποία ζούνε και καταλήγουν στο γνωστό: ότι «ο λαός αυτή την πολιτική ηγεσία αξίζει να έχει». Ολοφάνερα, αυτή είναι και η άποψη της ηγεσίας του ΚΚΕ. Μια άποψη που οφείλεται στη ρεφορμιστική και μικροαστική πολιτική του αντίληψη.
Οι λαϊκές μάζες βομβαρδίζονται, και όχι μόνο στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου καθημερινά και σε μαζική κλίμακα με τις αστικές και ρεφορμιστικές ιδέες και πολιτικές. Συστηματικά οι αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις θέλουν, και αυτό κάνουν, να κρατούν τις εργαζόμενες μάζες στη γωνία και στο περιθώριο. Τη μόνη σχέση που επιχειρούν να έχουν με τον κόσμο της δουλειάς είναι η πολιτική και συνδικαλιστική τους εκπροσώπηση και αυτά αν μπορούσαν (και κυριως οι αστικές δυνάμεις) θα την καταργούσαν και δεν το κάνουν για να καλλιεργούν στο λαό την ψευδή εικόνα ότι οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα προς όφελός του.
Ο λαός δεν ψήφισε το ΠΑΣΟΚ για να έρθουν καλύτερες μέρες και αυτό μπορεί ο καθένας που ζει μέσα στο λαό να το διαπιστώσει, αλλά θεώρησε ότι η επιλογη του συνιστά μικρότερο κακό. Το πραγματικό ερώτημα και η απάντηση που μπορεί και πρέπει να θέτουν και να το απαντούν οι αριστερές δυνάμεις και όλοι οι αγωνιστές είναι ένα: Οι λύσεις που έχουν ανάγκη οι λαϊκές μάζες δεν βρίσκονται στις κάλπες αλλά στον αγώνα, στην ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Στη δημιουργία εστιών αντίστασης παντού όπου ζουν και δουλεύουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Στη δημιουργία ενός ισχυρού Μετώπου Αντίστασης και εδώ υπάρχει ένας απαραίτητος όρος για να πραγματοποιηθεί. Είναι η κοινή δράση όλων των πραγματικά αριστερών δυνάμεων, όλων εκείνων των αγωνιστών που μπορούν και θέλουν να υπηρετήσουν αυτή την κατεύθυνση.
φ.627, 10/10/09
