Δεν είναι η αυτοαξιολόγηση –αν και αποτελεί σημαντικό στοιχείο της επίθεσης -το κύριο «πιάτο».
Το σημαντικό αρνητικά ποιοτικό δεδομένο –που γίνεται σημαντικότερο από την αδυναμία του κλάδου να το απαντήσει- είναι η κατοχύρωση για πρώτη φορά μετά από 100 χρόνια (!) απολύσεων εκπαιδευτικών. Αυτή η κατάσταση είναι σοβαρότερη ακόμα και από τις υστερήσεις , τις αναδιπλώσεις και την σύγχυση που έχει δημιουργηθεί με ευθύνη κυρίως της πλειοψηφίας της ΔΟΕ (αλλά και την στάση της μειοψηφίας) στο ζήτημα της λεγόμενης «αυτοαξιολόγησης».
Η έκδηλη αδυναμία του συνδικαλιστικού κινήματος στη δευτεροβάθμια (υποχώρηση στην επιστράτευση, ακύρωση της απεργίας που ξεκίνησε το Σεπτέμβρη για 0,7% των ψήφων και η υπονόμευση της από το σύνολο της καθεστωτικής αριστεράς εκτός φυσικά των δυνάμεων του συστήματος ) αλλά και η απουσία της συστράτευσης του συνδικαλιστικού κινήματος στην πρωτοβάθμια και η μη συγκρότηση κοινού απεργιακού μετώπου, επέφεραν και θα επιφέρουν επιπτώσεις που θα χρειαστούν μεγαλύτερες προσπάθειες και αγωνιστική επιμονή για να ξεπεραστούν.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η προσπάθεια της κυβέρνησης να εφαρμόσει την «αυτοαξιολόγηση» της σχολικής μονάδας μόνο ξεκομμένη δεν ήταν από τους γενικούς και διαχρονικούς στόχους των κυβερνήσεων του συστήματος στα χρόνια που πέρασαν και στα χρόνια που ζούμε και θα ζήσουμε.
Δεν ήταν τυχαίο πως το «σύστημα» επέλεξε να ανοίξει το δρόμο της κακόφημης –αξιολόγησης /χειραγώγησης μέσω της αυτοαξιολόγησης: Έθεσε το ζήτημα στα πλαίσια των συλλόγων διδασκόντων που δεν παύουν να είναι κρατικά διοικητικά όργανα (όπως και ο εκπαιδευτικός κρατικός υπάλληλος). Η ιδιότυπη δημοκρατική λειτουργία τους που αναιρείται τάχιστα μέσα από το νέο πειθαρχικό πλαίσιο , η ενεργοποίηση της πειθαρχικής σχέσης διευθυντή-υφιστάμενου, η ατομική βάση αντιμετώπισης του ζητήματος περιείχαν όλους του όρους για την διάλυση της συλλογικής στάσης, και την επιβολή της μαζικής αλλά σε… ατομική βάση επίδειξης οσφυοκαμψίας. Έτσι υπολόγιζαν ότι θα τσακίσουν το φρόνημα και θα ανοίξουν το δρόμο στην ατομική, ιεραρχική-πειθαρχικήή αξιολόγηση/χειραγώγηση.
Η μισή απάντηση δεν είναι απάντηση. Η καθόλου απάντηση;
Το συνδικαλιστικό κίνημα αντιμετώπισε αυτή την επίθεση σε τέτοια βάση και με τέτοιο τρόπο που πραγματικά είναι απορίας άξιον πως ακόμη και σήμερα υπάρχουν δείγματα μαζικής άρνησης συμμετοχής στην αυτοαξιολόγηση!
Το βασικότερο πρόβλημα είναι πρώτα απ` όλα ότι επιλέχτηκε να δοθεί η μάχη μόνο στο επίπεδο της αυτοαξιολόγησης και κατ` επέκταση της ακύρωσης της στην πράξη με την «μαζική ανυπακοή». Αντίστροφα, αυτό που θα έπρεπε να τεθεί ήταν μια συνολική συνδικαλιστική πρόταση αγώνα διαρκείας, όχι μόνο για την αυτοαξιολόγηση αλλά για όλο το πλαίσιο απολύσεων-αξιολόγησης –κατάργησης ουσιαστικά των μισθών. Η συνολική πρόταση αγώνα θα έδινε μορφή και προοπτική στη άρνηση εφαρμογής της «αυτοαξιολόγησης» στους συλλόγους διδασκόντων. Γιατί ήταν δεδομένο με βάση την πικρή αλλά πέρα ως πέρα αληθινή εμπειρία μας ως κλάδου ότι
1. Η κυβέρνηση –σε μια εποχή μάλιστα εντεινόμενης φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής που τις «λύνονται» τα χέρια – θα περνούσε στη φάση του «εντέλλεσθε». Δεν αιφνιδιάστηκε όπως υποστηρίζεται. Σίγουρα δεν περίμενε τέτοια άρνηση, ειδικά στην πρωτοβάθμια, αλλά το κυβερνητικό επιτελείο είχε στο σχεδιασμό τα επόμενα βήματα. Ο κλάδος; Αντίθετα υπήρχαν θριαμβολογίες για κυβερνητική υποχώρηση και για την τρομοκρατία που αποτελεί ένδειξη της αδυναμίας της κυβέρνησης (είναι και τέτοια αλλά όταν περνά σε σημαντικό βαθμό η κυβερνητική πολιτική μόνο ως… παρηγοριά μπορούμε να το εκλάβουμε).
2 . Οι καθεστωτικές δυνάμεις που αποτελούν την πλειοψηφία της ΔΟΕ -για απεργία ούτε λόγος- δεν θα προχωρούσαν στη στήριξη- έστω- μιας γενικής πολιτικής ανυπακοής . Γρήγορα το «γύρισαν» στην περίφημη θέση «εκτελώ και βγαίνω παραπονούμενος» και «παραιτούμε συνδικαλιστικά» (παγκόσμια πρώτη!) και όσο «ο καιρός -της επίδοσης των εκθέσεων- γαρ εγγύς» κατέληξαν στην απαράδεκτη πλατφόρμα με τη συμπλήρωση των κυβερνητικών δεικτών αυτοαξιολόγησης και κάλεσαν τον κλάδο να τα «σούρει» στην κυβέρνηση που στα απλοελληνικά σημαίνει εφαρμόζω δημιουργικά την κυβερνητική πολιτική. Προς τι λοιπόν όλος αυτός ο θόρυβος με την ανυπακοή;
Η Αριστερά θα κρύβεται, θα δραπετεύει, θα είναι σε μόνιμη «αδυναμία» ή θα επιχειρεί την αλλαγή των συσχετισμών;
Αν είναι δεδομένο για τις δυνάμεις του συστήματος η ανάγκη να «αδειάσουν» το συνδικαλιστικό κίνημα και να διευκολύνουν την επίθεση που διεξάγεται στα δικαιώματα μας η αριστερά πρέπει να οδηγείται στην αντίθετη εντελώς κατεύθυνση. Να διευκολύνει τη συγκρότηση του κινήματος.
Το θέσφατο που ακούγεται τόσον καιρό πως τέλειωσαν οι «κλαδικοί αγώνες» και πως αξία έχει μια γενική πολιτική απεργία (που θα την κηρύξει ποιος; οι ίδιες δυνάμεις που την αρνούνται στις ομοσπονδίες;), η αντίληψη ότι πρέπει πρώτα να ανατραπούν οι συσχετισμοί και μετά βλέπουμε, η προσμονή για αλλαγή αυτών των συσχετισμών στις εκλογικές διαδικασίες έχουν λειτουργήσει παραλυτικά και διαλυτικά για το συνδικαλιστικό κίνημα.
Όταν οι Παρεμβάσεις αρνούνται στην πράξη να υποστηρίξουν την σωστή συνδικαλιστική τους πρόταση στο ΔΣ της ΔΟΕ για χάριν «της ενότητας του κλάδου» και για «να υπάρχει μια πρόταση» και δρουν υποστηρικτικά στο «εκτελώ και βγαίνω παραπονούμενος», όταν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ-ΕΣΑΚ δραπέτευσαν από το πρόβλημα επενδύοντας κάθε κίνηση στη «μεγάλη γενική απεργία στις 9 του Απρίλη» (ενώ στο μεταξύ η κυβερνητική επίθεση «θέριζε» τους εκπαιδευτικούς που ακόμα δεν ήταν έτοιμοι για αγώνες) ,όταν λιγότερο ή περισσότερο όλοι –οι δυνάμεις του Σύριζα ανοιχτά και οι υπόλοιποι λοξοκοιτώντας –επένδυαν στο εκλογικό αποτέλεσμα με διάφορους τρόπους και στις εναγώνιες ερωτήσεις των συναδέλφων για την μετά του «εντέλλεσθε» περίοδο ουσιαστικά απαντούσαν με το «να δούμε», τι άλλο να περιμένουμε από αυτό που τελικά έγινε: Ακόμα και σύλλογοι διδασκόντων που είτε πλειοψηφικά είτε σε μεγάλο βαθμό εκδήλωσαν την διάθεση τους να μην παραδώσουν τις εκθέσεις τελικά σύρθηκαν στην μοναδική –όπως παρουσιάστηκε- επιλογή της επίδοσης-ανάρτησης του κειμένου της ΔΟΕ που θα χρησιμοποιούσε τους δείκτες για να… καταγγείλει, λέει, την κυβερνητική πολιτική στην εκπαίδευση.
Βέβαια κριτικές και διαφωνίες ακούστηκαν αλλά και αυτές διάσπαρτα, μη συντονισμένα περισσότερο ενέτειναν την εικόνα της συλλογικής και γενικής αδυναμίας παρά λειτούργησαν προς την κατεύθυνση της συγκρότησης.
Το ερώτημα – πρόκληση όμως παραμένει: Θα επιχειρήσει η αριστερά και οι αγωνιστικές, μαχητικές, ριζοσπαστικές δυνάμεις του κλάδου, κινήσεις, σχήματα και απλοί αγωνιστές την μετακίνηση αν όχι την ανατροπή των συσχετισμών;
Η αλλαγή των συσχετισμών γίνεται με έναν τρόπο: με την …αλλαγή τους!
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
όσο και αυτονόητο και αν φαίνεται αυτό δεν είναι καθόλου κατακτημένο στο πραγματικό κίνημα.
Δεν μπορεί μια … δράκα (όχι παραπάνω από 600) καθαρίστριες και ούτε 3000 διοικητικοί υπάλληλοι των Πανεπιστημίων να δίνουν την, υπαρξιακή για τον κλάδος τους, απεργιακή μάχη αλλά και τη μάχη του δρόμου και ένας κλάδος 170.000 υπάρξεων (για πόσο;) που σχετίζεται με τη νεολαία και τους εργαζόμενους γονείς να παρακολουθεί την κατακρεούργηση του. Και όμως συμβαίνει…
Η αλλαγή των συσχετισμών δεν γίνεται σε… κενό αγώνων αλλά μέσα από τους αγώνες και διά των αγώνων. Η συγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος απαιτεί κόπους, θυσίες, δεσμεύσεις και αγωνιστική διαθεσιμότητα . Όμως για να αποχτήσει αυτή την αγωνιστική και αποτελεσματική ετοιμότητα ο κλάδος και πάνω απ` όλα οι δυνάμεις, τα σχήματα και οι απλοί αγωνιστές που θα βρεθούν -στην αναγκαία όσο ποτέ σήμερα- πρωτοπορία χρειάζεται να αντιμετωπιστούν αποφασιστικά οι «συγχύσεις» που παράγουν αυτό το παραλυτικό αποτέλεσμα.
Να ξεπεράσουμε τις βασικές συγχύσεις και τις αυταπάτες.
Σύγχυση πρώτη : η ανατροπή δεν μπορεί να γίνει με αυτοματισμούς όπως η μαζική ανυπακοή. Αντίθετα η επίθεση για λόγους που συνδέονται με τη θέση της χώρας μας και τα δικαιώματα-όσα υπάρχουν ακόμα- του λαού μας, είναι ανελέητη. Δεν είναι υπόθεση μιας ριξιάς, δεν θα τη «φέρουμε» στον ταξικό αντίπαλο. Ο αγώνας είναι παρατεταμένος, απαιτεί θυσίες , κατεύθυνση και συνδικαλιστική διέξοδο που θα ενώνει όλον τον κλάδο αλλά και θα τον συνδέει με του αγώνες όλων των δημοσίων υπαλλήλων και των εργαζόμενων.
Σύγχυση δεύτερη: Το σημερινό σχολείο, όσο αυτό του «χθες» που περιείχε και εγκόλπωνε σημαντικές εργασιακές, δημοκρατικές και μορφωτικές κατακτήσεις, όσο και αυτό το «όσο το δυνατό λιγότερο σχολείο» για τα παιδιά του λαού που πάνε να φτιάξουν , είναι το σχολείο της εξαρτημένης αστικής τάξης. Δεν είναι το σχολείο «μας».
Σύγχυση τρίτη: Το συνδικαλιστικό κίνημα και η αριστερά δεν «συγκυβερνούν», ούτε «συνδιοικούν» το σχολείο ,ούτε ο προνομιακός χώρος αγώνων είναι οι σύλλογοι διδασκόντων.
Ανάγκη διαμόρφωσης και συγκρότησης κεντρικής συνδικαλιστικής πρότασης αγώνα.
Στον αντίποδα όλων των παραπάνω συγχύσεων μπορούμε να διατυπώσουμε τους άξονες μιας άλλης συνδικαλιστικής διεξόδου για το κίνημα.
1.Κάθε επιμέρους αντίσταση, πράξη ανυπακοής, λειτουργεί βοηθητικά στην συγκρότηση μιας πρότασης απεργιακού αγώνα διαρκείας με το άνοιγμα των σχολείων τον Σεπτέμβρη. Γενικές Συνελεύσεις την πρώτη βδομάδα που θα αποφασίσουν την κλιμάκωση του αγώνα τον πανεκπαιδευτικό συντονισμό.
2.Οι αγωνιζόμενοι εκπαιδευτικοί πρέπει να ξεπεράσουν τις ατέλειωτες χαρταπιές αιτημάτων και σχεδίων «για τα σχολεία των οραμάτων μας» και να συγκροτήσουν ένα συνεκτικό και περιεκτικό πρόγραμμα διεκδίκησης-υπεράσπισης δικαιωμάτων που με αιχμή την απαίτηση να αποσυρθεί το νομοσχέδιο της αξιολόγησης/χειραγώγησης θα διατυπώνουν τα σημερινά αιτήματα των αναγκών μας για μισθούς, συντάξεις που να μπορεί να ζει κανείς, για δωρεάν υγεία-περίθαλψη ,για δωρεάν –δημόσια εκπαίδευση ενάντια στο κλείσιμο – συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων και για την ελευθερία στη σκέψη, έκφραση και δράση μέσα στο σχολείο (κατάργηση όλου του πειθαρχικού-τρομοκρατικού πλαισίου των τελευταίων χρόνων).
3.Οι δυνάμεις της αριστερά οφείλουν να αφήσουν πίσω τα όνειρα συνδιοίκησης , της συνδιαμόρφωσης αναλυτικών προγραμμάτων, του μπλοκαρίσματος –αλήθεια σε ποιο όνειρο έγινε κάτι τέτοιο;- των οργάνων διοίκησης , να αναγνωρίσουν τον περιορισμένο ρόλο των συλλόγων διδασκόντων και να δουλέψουν στα εργασιακά σωματεία και στα σχολεία. Να συγκροτηθούν με ή χωρίς τη συγκατάθεση των ΔΣ των συλλόγων επιτροπές αγώνα, δίκτυα συντονισμού, πρωτοβουλίες δράσης. Το κίνημα δεν μπορεί να περιμένει τις πολιτικές εξελίξεις. Με την πάλη του μπορεί και να τις διαμορφώνει. Εξ άλλου υπάρχουν ανοιχτοί λογαριασμοί του συστήματος με τους εκπαιδευτικούς και της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης (πέραν των συγχωνεύσεων-καταργήσεων που έγιναν πρόσφατα).
Όπως δοκιμάστηκε η γραμμή της ανυπακοής και απέτυχε έτσι και το σύνθημα «κανείς αξιολογητής στην τάξη» (καλά ο σχολικός σύμβουλος, θα ζητήσουμε να καταργηθεί και ο διευθυντής που θα είναι στα πόδια μας κάθε μέρα; τόσο μεγάλωσαν οι αυταπάτες μας;) σύνθημα που διατυπώνονταν πολύ εύκολα σε άλλους –πιο εύκολους- καιρούς θα δοκιμαστεί πολύ σκληρά και θα οδηγήσει σε ίδια και χειρότερα αποτελέσματα από αυτά της «ακυρωμένης στην πράξη αυτοαξιολόγησης» που τελικά έγινε! Αν φυσικά πάμε μόνο με αυτό στο μέτωπο και στη μάχη ως μπούσουλα…
Επίσης η νέα –υπό τον Λομβέρδο- ηγεσία με την διατύπωση της ανάγκης ενός «αποτελεσματικού σχεδίου συγχωνεύσεων σχολικών μονάδων που να καλύπτει τα εκπαιδευτικά κενά» δείχνει από νωρίς σε ποια κατεύθυνση θα κινηθεί. Να σημειωθεί εδώ πως οι σκληρές και αδιαπραγμάτευτες εγκύκλιοι για τις αναλογίες εκπαιδευτικών –μαθητών ήταν αυτές που άνοιξαν τον περσυνό πρώτο κύκλο της επίθεσης στην εκπαίδευση πριν το… «οπλοπολυβόλο» της κυβέρνησης γυρίσει –για διάφορους λόγους τακτικής κατεύθυνσης- προς τη μεριά της δευτεροβάθμιας. Αν πραγματικά εφαρμοστούν το εκπαιδευτικό τοπίο στην πρωτοβάθμια θα αλλάξει δραματικά ακόμα και χωρίς να μπουν στον κόπο να αυξήσουν το ωράριο στην πρωτοβάθμια . Χωρίς τίποτα να αποκλείεται.
Ξεκαθαρίζοντας αυταπάτες και συγχύσεις. Να πάρουμε την υπόθεση της υπεράσπισης της ζωής και της δουλειάς μας στα χέρια μας! ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ!
ΙΟΥΝΗΣ 2014
Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών
Σε κάθε καλόπιστο ή μη συνάδελφο που κάνει την –υπαρκτή- διαπίστωση πως οι συσχετισμοί στα συνέδρια και στα όργανα της ΔΟΕ δεν επιτρέπουν αυτού του είδους τις αποφάσεις απαντάμε πως ακριβώς γι αυτό πρέπει να δράσουμε οριζόντια και συντονισμένα στους εργασιακούς συλλόγους προς αυτή την κατεύθυνση. Η αγωνιστική διάθεση όπως καταγράφτηκε με τις ματαιώσεις σεμιναρίων στελεχών για την αξιολόγηση-χειραγώγηση δείχνει πως η πραγματική διάθεση της βάσης του κλάδου υπερβαίνει τους δισταγμούς και τις υπονομεύσεις της συνδικαλιστικής ηγεσίας. Μπορούμε μόνο να φανταστούμε πως θα ήταν τα πράγματα και οι συσχετισμοί αν όλες οι δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά κινούνταν τον τελευταίο χρόνο και δρούσαν κοινά στην παραπάνω κατεύθυνση.
Ανώτερος όμως της φαντασίας είναι ο πραγματικός αγωνιστικός σχεδιασμός .
Αν δεν μπορούμε να φανταστούμε τον κλάδο και τους εαυτούς μας σε ένα διαρκή μεσαίωνα πρέπει να δράσουμε, να συζητήσουμε, να οργανωθούμε!
