Η ελληνοτουρκική ένταση με κινητοποιήσεις στόλων στο Αιγαίο και τη Ν.Α. Μεσόγειο και με απειλές για θερμή σύγκρουση, αναβάλλεται για να επανέλθει! Οι αντιθέσεις των δύο αστικών τάξεων κατέβηκαν από το «ράφι» (όπου τις είχε «βάλει» ο Α. Παπανδρέου κηρύσσοντας σε άλλες διεθνείς συνθήκες το «μη πόλεμο») και ενεργοποιούνται ξανά! Αυτό που τις ενεργοποιεί και τις φουντώνει δεν είναι άλλο από την ολοένα μεγαλύτερη ένταση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και αντιθέσεων σε όλη την περιοχή. Αυτές οι επεμβάσεις και οι αντιθέσεις αποτελούν το έδαφος και το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι δύο αστικές τάξεις θεωρούν ότι έχουν την «ευκαιρία» ή την ανάγκη να προβάλλουν τα θέλω τους και τις αντιδραστικές τους επιθυμίες. Να αιτηθούν και να διεκδικήσουν από τους ιμπεριαλιστές προστάτες τους, ρόλους και θέσεις στην περιοχή, η κάθε μία σε βάρος της άλλης. Αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο ο «μη πόλεμος» αναδεικνύει την άλλη του πλευρά, τη «μη ειρήνη».
Τα αδιέξοδα, συνεπώς, αναπαράγονται και οι κίνδυνοι για τους δύο λαούς αλλά και όλους τους λαούς της περιοχής, ανακυκλώνονται και μεγαλώνουν. Η γραμμή της «εθνικής ομοψυχίας απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα», σε όλες τις εκδοχές της, είναι η γραμμή υποταγής του λαού, που καλείται να συρθεί πίσω από τα αδιέξοδα της αστικής τάξης και κάτω από τις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις και σχεδιασμούς. Είναι η γραμμή που αφήνει ανοιχτό τον δρόμο σε κάθε τυχοδιωκτισμό, ακόμα και σε έναν άδικο πόλεμο, με τους λαούς να γίνουν κρέας στα κανόνια.
Επιπλέον, αυτή η γραμμή αξιοποιείται και για να επιβληθεί η υποταγή στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στην ανεργία, στις απαγορεύσεις, στη φασιστικοποίηση. Στη «μη κανονικότητα», που όλα τα διεθνή και ντόπια δεδομένα δείχνουν πως θα γίνει πολύ πιο άγρια το επόμενο διάστημα. Ο λαός, όμως, για τη ζωή του, για την τύχη της χώρας, πρέπει να πει τα δικά του «θέλω», να προβάλλει και να παλέψει τα δικά του δικαιώματα, τη δική του προοπτική. Ενάντια στην εξάρτηση, τον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Σε αλληλεγγύη και κοινή πάλη με τον λαό της Τουρκίας και όλους τους λαούς της περιοχής. Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική κατεύθυνση που χρειάζεται να συναντήσουν οι διεργασίες αγώνα που ήδη συντελούνται!
Αντιδραστικοί ανταγωνισμοί και προκλήσεις
Η τούρκικη αστική τάξη και ο Ερντογάν είναι παραπάνω από φανερό ότι έχουν «απλώσει» επιδιώξεις στην ευρύτερη περιοχή -από τη Συρία ως τη Λιβύη- πολύ πάνω από τις πραγματικές δυνατότητές τους. Στην πραγματικότητα, όλες αυτές οι κινήσεις της αστικής τάξης της Τουρκίας τελούν υπό την αίρεση των ιμπεριαλιστών και κύρια των ΗΠΑ, ενώ και η Γερμανία αποτελεί αποδέκτη των αιτημάτων (κυρίως όσον αφορά το ζήτημα της τελωνειακής ένωσης με την ΕΕ) που διαμορφώνει με τις κινήσεις αυτές. Τα αιτήματα αυτά της τούρκικης πλευράς επιδιώκουν να αξιοποιήσουν την επιτακτική ανάγκη των ΗΠΑ να στοιχίσουν τις χώρες της περιοχής στην βασική τους επιχείρηση, αυτή της απώθησης της Ρωσίας από Α. Μεσόγειο, Μ. Ανατολή και Βαλκάνια. Παράλληλα, η αμερικάνικη πολιτική στριμώχνει τις επιδιώξεις των αντιτιθεμένων Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, ενώ από την περιοχή δεν λείπουν και οι παρεμβάσεις της Κίνας. Σε αυτή τη διελκυστίνδα περισσεύουν οι αντιφάσεις και οι αντιθέσεις και μεταξύ των αστικών καθεστώτων των χωρών της περιοχής και τα αιτήματα της τούρκικης πλευράς επικεντρώνονται στον ζήτημα του ανταγωνισμού της με την αντίστοιχη ελληνική. Αυξημένο ρόλο στη συγκυρία παίζει ασφαλώς και το γεγονός ότι η Τουρκία είναι αυτή που τείνει να «επιστρέψει» μετά το έξω-δυτικό φλερτ (και οπωσδήποτε αντί-δυτικό) με τη Ρωσία και η επιστροφή αυτή γίνεται… θορυβωδώς και με πολλές προκλητικές κινήσεις.
Από τις πιο χαρακτηριστικές είναι το λεγόμενο τουρκολιβυκό σύμφωνο, με το οποίο παραγνωρίζεται η… ύπαρξη μεγάλων νησιών της Ελλάδας και το οποίο τελεί υπό την αμερικάνικη (αλλά και τη γερμανική) ανοχή και αποτελεί απάντηση στο στρίμωγμα-απώθηση της Τουρκίας από τη ΝΑ Μεσόγειο, με τους άξονες της Ελλάδας με Ισραήλ, Αίγυπτο και Κύπρο, οι οποίοι επίσης συγκροτήθηκαν υπό την αμερικάνικη μπαγκέτα! Μια ακόμα χαρακτηριστικά προκλητική ενέργεια είναι αυτή που εκδηλώθηκε ξανά με την τελευταία τούρκικη NAVTEX για το Μπαρμπαρός, νότια της Κύπρου. Ουσιαστικά πρόκειται για την τούρκικη αξίωση της ανανέωσης-επικύρωσης της τούρκικης κατοχής στην Κύπρο και τη διεκδίκηση ρόλου τοποτηρητή για τα αμερικάνικα συμφέροντα στο πολύπαθο νησί, ιδιαίτερα στη σημερινή περίοδο που εντείνονται οι επιδιώξεις των ΗΠΑ για τη μετατροπή του νησιού σε δικιά τους -αμερικάνικη- βάση.
Απέναντι σε όλα αυτά, η ελληνική πλευρά απαντά με τις δικές της προκλήσεις, που στο εσωτερικό της χώρας έχουν ντυθεί με μια πολύχρονη και καταιγιστική αστική προπαγάνδα με τον μύθο του «αμυνόμενου», της χώρας που διεκδικεί μόνο με βάση το Διεθνές Δίκαιο και ό,τι με βάση αυτό της «ανήκει». Ωστόσο, ο μύθος αυτός -που από επίσημους αναλυτές έχει χαρακτηριστεί και ως ένα σύνολο από «εθνικές ψευδαισθήσεις»- στη συγκεκριμένη φάση έχει φτάσει τα όριά του και παράγει έντονα αδιέξοδα και διχασμούς στους όποιους πιθανούς κυβερνητικούς-συστημικούς χειρισμούς.
Για παράδειγμα, η ελληνική θεώρηση ότι 180 μίλια από το Καστελόριζο είναι «ελληνική θαλάσσια ζώνη» έβγαλε το αδιέξοδο και τον κίνδυνο πολεμικού επεισοδίου των προηγούμενων ημερών, όταν η Τουρκία εξέδωσε τη σχετική NAVTEX για το Ορούτς Ρέις, κινούμενη και αυτή στην ίδια λογική. Η θεώρηση αυτή είναι απότοκο της υιοθέτησης του κυνηγιού ανακήρυξης ΑΟΖ, δηλαδή της αποδοχής των εργαλείων εκείνων με τα οποία ενισχύεται η ιμπεριαλιστική παρέμβαση και επιδιαιτησία. Σε αυτή τη θερμή εβδομάδα του Ιουλίου δεν χωρά καμιά αμφιβολία ότι νικητής στην ελληνοτουρκική διένεξη ήταν… το αεροπλανοφόρο Αϊζενχάουερ των ΗΠΑ και η Μέρκελ! Αυτές οι δυνάμεις ήταν που ενίσχυσαν η κάθε μια κατά το μερτικό της τον λόγο τους και τον ρόλο τους για το τι γίνεται στη ΝΑ Μεσόγειο αλλά και εντός των δύο χωρών.
Όμως ο ελληνικός μύθος για τα «δικαιώματα» της αστικής τάξης ξεκινάει τις προκλήσεις του από τα πιο βασικά ζητήματα, όπως αυτό των θαλάσσιων ζωνών και ιδιαίτερα των χωρικών υδάτων. Στο θέμα αυτό παρουσιάζει ως «δεδομένο δικαίωμα» της ελληνικής πλευράς την επέκταση από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια, ισχυριζόμενος ότι αυτό προβλέπει το λεγόμενο Δίκαιο της Θάλασσας! Και καταγγέλλει την τούρκικη πλευρά που έχει ανακηρύξει το ενδεχόμενο μιας τέτοιας επέκτασης ως «αιτία πολέμου» για τις δύο χώρες. Μια τέτοια επέκταση, αν συνέβαινε, θα μετέτρεπε το Αιγαίο σε κλειστή ελληνική λίμνη και πρακτικά θα απέκοβε τη δυνατότητα επικοινωνίας μεταξύ των λιμανιών της Τουρκίας που βρέχονται από το Αιγαίο Πέλαγος! Στην πραγματικότητα μια τέτοια επέκταση θα σημαίνει την ουσιαστική και δραστική αλλαγή των συνόρων μεταξύ των δύο χωρών, την οποία υποτίθεται ότι καταγγέλλει ως ενδεχόμενο η τάχα «αμυνόμενη» και «υπέρ του Δικαίου μαχόμενη» ελληνική πλευρά! Αλλά επιπλέον, η αλήθεια είναι ότι και αυτό ακόμα το Διεθνές Δίκαιο για περιπτώσεις κρατών όπως η Ελλάδα και η Τουρκία που έχουν «αντικείμενες ακτές» ρητά προβλέπει ότι δεν είναι μονομερές δικαίωμα η επέκταση στα 12 ναυτικά μίλια και η οριοθέτηση μπορεί να γίνει μόνο μετά από διαπραγματεύσεις και συμφωνία των δύο χωρών. Επίσης, για αυτές τις περιπτώσεις των κρατών, το τόσο επικαλούμενο από την ελληνική πλευρά Διεθνές Δίκαιο προβλέπει ότι ούτε η «γραμμή ίσης απόστασης» (δηλαδή το μοίρασμα στη μέση της απόστασης όταν είναι μικρότερη από 24 ναυτικά μίλια) δεν είναι απόλυτος κανόνας, αλλά μπορεί να τροποποιείται με βάση τις «ειδικές περιστάσεις» που τις αφήνει αδιευκρίνιστες, για να κρίνεται προφανώς κατά το ιμπεριαλιστικό δοκούν ποιες είναι αυτές οι «ειδικές περιστάσεις» και πως αξιοποιούνται κάθε φορά.
Αστικά αδιέξοδα
Η αστική τάξη, η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, τα κόμματα του συστήματος και όλοι οι περισπούδαστοι συνταγματολόγοι και αναλυτές του, τα γνωρίζουν όλα αυτά και με το παραπάνω. Αλλά επιμένουν -όπως ακριβώς κάνει και η αστική τάξη της Τουρκίας- να επικαλούνται και να «ερμηνεύουν» εκείνα τα αποσπάσματα του λεγόμενου Διεθνούς Δικαίου κατά πώς βολεύει τους τυχοδιωκτισμούς τους και τις μωροφιλοδοξίες τους για «πενταπλασιασμό της κυριαρχίας της Ελλάδας». Αυτή η πολιτική είναι έκφραση των εγγενών χαρακτηριστικών αυτής της αστικής τάξης και έχει πάντα ως μοναδική και πραγματική βάση αναφοράς της τους ιμπεριαλιστές πάτρωνες. Οι παρεμβάσεις και οι πλάτες των ιμπεριαλιστών (θεωρούν ότι) είναι το πραγματικό τους αποκούμπι, όσα και αν ισχυρίζονται για το «αξιόμαχο του στρατού» και την «ταχύτατη κινητοποίηση του στόλου». Αυτά χρησιμοποιούνται μόνο για προπαγάνδα που θα αφήνει ανοιχτό τον δρόμο για τυχοδιωκτισμούς, όταν «χρειαστεί».
Σήμερα, ωστόσο, όπως ήδη αναφέραμε, ο μύθος έπιασε τα όριά του και η κυβέρνηση μαζί με όλα τα αστικά κόμματα βρίσκεται αντιμέτωπη με τα όρια αυτά. Οι γεωστρατηγικές ανάγκες και στόχοι των ιμπεριαλιστών κάθε άλλο παρά επιτρέπουν τον «πενταπλασιασμό της Ελλάδας» σε βάρος της Τουρκίας και η αστική τάξη υποχρεώνεται να προσγειωθεί στα βασικά δεδομένα που πάντα ίσχυαν. Έτσι, από επίσημα χείλη αναγνωρίζεται όλο και πιο συχνά ότι (σε σχέση με τον στόχο κατίσχυσης έναντι της Τουρκίας) «είμαστε μόνοι μας»! Διαπιστώνουν, δηλαδή, ότι εν όψει αυτού του στόχου δεν έχουν συμμάχους ούτε από τις χώρες της περιοχής με τις οποίες μάλιστα έχουν συνάψει τάχα «στρατηγικές συμμαχίες» ούτε βέβαια από τους ιμπεριαλιστές. Από την άλλη, ωστόσο, το ενδεχόμενο μιας συμφωνίας που θα ρυθμίζει τις διαφορές της ντόπιας αστικής τάξης με αυτή της Τουρκίας τους τρομάζει ακόμα περισσότερο ίσως από τη «μοναχικότητά» τους σε αυτό που η αστική τάξη ορίζει ως «εθνικά συμφέροντα». Γιατί μια τέτοια συμφωνία θα ήταν «προδοτική» σε σχέση με τους πόθους και τους μύθους που όλες αυτές τις δεκαετίες έχουν διαμορφωθεί. Εξάλλου, αντίστοιχα ισχύουν και για την άλλη πλευρά και τους εκεί σχεδιασμούς της «γαλάζιας πατρίδας», που ούτε αυτοί βέβαια θα ικανοποιούνται από μια συνολική διευθέτηση. Αλλά επιπλέον, και η λογική των επικυρίαρχων ιμπεριαλιστών δεν είναι αυτή της «συνολικής ρύθμισης» και της «οριστικής τακτοποίησης» των αντιθέσεων των υποτακτικών τους. Ούτε τα δεδομένα της κατάστασης στην ευρύτερη περιοχή τους το επιτρέπουν, ούτε θέλουν να κλείσουν όλες τις ανοιχτές πληγές και διαμάχες που για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αποτελούν μοχλούς ελέγχου και κάθε είδους παρεμβάσεων στις δύο χώρες και σε όλη την περιοχή.
Συνεπώς, το ζήτημα θα παρατείνεται και θα αναπαράγεται σε μια «ισορροπία τρόμου», όπως ήδη γράφτηκε. Δηλαδή θα αναπαράγεται μια κατάσταση στην οποία ολοένα και περισσότερο θα ενισχύεται ο ρόλος των αμερικανοΝΑΤΟϊκών στις δύο χώρες και στην περιοχή και θα είναι διαρκώς ανοιχτό το ενδεχόμενο θερμών επεισοδίων με όσα αυτά σημαίνουν και για τους δύο λαούς και για όλη την περιοχή.
Υπόθεση της πάλης των λαών η ειρήνη!
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση και τα εκρηκτικά της αδιέξοδα, είναι προφανές ότι η λαϊκή πάλη βρίσκεται μακριά από τις απαιτήσεις που η κατάσταση αυτή βάζει. Αποτυπώνεται, δηλαδή, και σε αυτό το ζήτημα, αυτό που συνολικά ονομάζουμε αρνητικός συσχετισμός ανάμεσα στον λαό και το σύστημα και προφανώς σε βάρος του λαού. Και αποτυπώνεται πριν από όλα πολιτικά και με συγκεκριμένο για το ζήτημα τρόπο. Η πλειοψηφία των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα όχι μόνο δεν αγωνίζονται για την πολιτική χειραφέτηση του λαού από τον αντιδραστικό αστικό μύθο, αλλά αντίθετα τον αναπαράγουν σε όλους τους τόνους. Η «προκλητικότητα και επιθετικότητα της Τουρκίας» είναι ο βασικός τίτλος σε όλες τις εκτιμήσεις και τις ανακοινώσεις των δυνάμεων αυτών, από το ΚΚΕ ως την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Συνοδεύεται βέβαια από έναν λιγότερο ή περισσότερο… λελογισμένο αντιιμπεριαλισμό, αλλά θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα πράγματα με αυτό τον «αντιιμπεριαλισμό» γίνονται έως και χειρότερα, καθώς δημιουργούνται διάφοροι τραγέλαφοι. Γιατί οι ιμπεριαλιστές καταγγέλλονται ως «φιλότουρκοι», που υποχρεώνουν την αστική τάξη της χώρας σε «ενδοτισμούς» και «συνεκμεταλλεύσεις», ενώ θα έπρεπε ίσως να είναι «φιλέλληνες», που θα στηρίξουν τα «δίκαια αιτήματα» της αστικής τάξης (π.χ. τα 12 μίλια, την ανακήρυξη ΑΟΖ, την υλοποίηση του αγωγού EastMed κ.ο.κ.), που αυτή από την άλλη ούτε τα απαιτεί, ούτε έχει το σθένος να τα επιβάλλει… Όχι σπάνια χάνεται τελείως και η όποια αίσθηση πολιτικής λογικής με τίτλους όπως «Τραμπ και Μέρκελ στο βρακί του Ερντογάν»!
Από όλα αυτά, αυτό που μένει είναι η «επιθετικότητα της Τουρκίας» απέναντι σε μια Ελλάδα που «τίποτε δεν διεκδικεί» και μάλιστα «παραχωρεί και αυτά που της ανήκουν». Πρόκειται για μια γραμμή που είναι στοιχισμένη πίσω από τα αστικά αδιέξοδα και τις ιμπεριαλιστικές επιταγές. Μια γραμμή σύμφωνη με την απαίτηση του συστήματος για «εθνική ομοψυχία», μια γραμμή που το λιγότερο που καταφέρνει είναι να αφήνει τον λαό χωρίς κατεύθυνση πάλης.
Συμπλήρωμα ή άλλη όψη αυτής της γραμμής, είναι αυτή που αφού εξαφανίζει την εξάρτηση των δύο αστικών τάξεων, την παρουσία και τη δράση των ιμπεριαλιστών στην περιοχή. Η γραμμή αυτή παρουσιάζει τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό ως μια αυτοτελή και οικονομικού χαραχτήρα αντίθεση των δύο αστικών τάξεων, που οι λαοί μπορούν να την αντιμετωπίσουν χωρίς να έρθουν σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, τα αεροπλανοφόρα, τις βάσεις, όλα αυτά και όλους αυτούς που κάνουν το πραγματικό κουμάντο και στις δύο χώρες και σε όλη την περιοχή!
Η υπόθεση της αποτροπής ενός άδικου πόλεμου μεταξύ των δύο λαών, η υπόθεση του ξεπετάγματος από όλη την περιοχή των φονιάδων των λαών είναι υπόθεση της κοινής πάλης, του μετώπου των λαών που απαιτείται να συγκροτηθεί σε μια τέτοια κατεύθυνση. Πρέπει να παλέψουμε για να κατακτηθεί ευρύτερα ότι σε αυτή την υπόθεση όχι μόνο δεν θα «πάνε μαζί» η αστική τάξη και ο λαός, αλλά ότι η ντόπια αστική τάξη -όπως και όλες οι αστικές τάξεις της περιοχής- είναι στήριγμα και όργανο της ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας, είναι απέναντι και εχθρός του λαού. Για αυτό η υπόθεση της πάλης ενάντια στον πόλεμο, είναι υπόθεση της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού, μαζί και δίπλα με την πάλη για ζωή με δικαιώματα, για ειρήνη, ανεξαρτησία και σοσιαλισμό.
