Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 875)
Δολοφονική καταστολή για να επιβληθεί η «νέα κανονικότητα»!
Γεμάτη αγκάθια και με ισχυρή δυναμική αστάθειας είναι η «νέα κανονικότητα». Με δολοφονική καταστολή που επιδιώκει να απαντήσει και μάλιστα «προκαταβολικά», πριν φτάσουμε στο καυτό φθινόπωρο, στα αδιέξοδα που το σύστημα και η κυβέρνησή του συσσωρεύουν κάθε μέρα στον λαό. Με τρομοκρατία και απαγορεύσεις για να πάει στην άκρη ο λαός, για να συγκαλυφθούν τα αδιέξοδα που σε όλα τα επίπεδα αντιμετωπίζει το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Για να είναι ανοιχτός ο δρόμος σε κάθε αντιδραστική επιλογή που μεγαλώνει τη φτώχεια, την εξαθλίωση και την ανεργία. Για να είναι λυμένα τα χέρια του συστήματος σε κάθε στοίχιση και νέα προσαρμογή στις αλληλοσυγκρουόμενες ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις σε μια περιοχή που είναι καζάνι που βράζει και απειλεί τον λαό μας και όλους τους λαούς.
Το κυβερνητικό «αφήγημα» -όσο υπάρχει και αυτό που υπάρχει- είναι εξόφθαλμα αντιδραστικό αλλά και πολύ αδύναμο για να «περάσει» στον λαό. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά «στοιχεία αντιπολίτευσης» που θα λειτουργούν εξισορροπητικά στα συστημικά αδιέξοδα και θα του δίνουν πόντους στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Το ΚΙΝΑΛ βιώνει όλο και πιο έντονα τη συμπίεσή του ανάμεσα στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Βαρουφάκης συμπληρώνει «κριτικά» το «σχέδιο ΣΥΡΙΖΑ», ενώ ο Βελόπουλος κάνει ότι μπορεί για να πείσει ότι το κόμμα του τα καταφέρνει καλύτερα για το σύστημα από τη Χ.Α.
Ο λαός δοκιμάζεται και διώκεται! Ο ρόλος και η ίδια η υπόσταση των δυνάμεων που αναφέρονται στο κίνημα και την Αριστερά κρίνεται κάθε μέρα σε αυτό που πάντα ήταν το θεμελιώδες και σήμερα είναι με πρωτόγνωρους όρους επιτακτικό: Να παλέψουν αταλάντευτα με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού και της νεολαίας, για να βρουν διέξοδο στους αγώνες και στην πάλη η οργή, η καταπίεση, η φτώχεια, η εκμετάλλευση. Μόνο σε αυτό το πεδίο και με αυτή τη λογική μπορούν να συγκροτούνται απαντήσεις στην καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα που κλιμακώνεται.
Αδιέξοδα και πραγματικοί στόχοι
Κάθε μέρα που περνάει αποσαφηνίζεται περισσότερο ότι η πολυαναμενόμενη «βοήθεια» από τα κονδύλια του ταμείου ανάκαμψης της ΕΕ, που τόσο πολύ πανηγυρίστηκε από τα κυβερνητικά -και όχι μόνο- επιτελεία δεν θα είναι παρά άλλος ένα βρόγχος στα λαϊκά-εργατικά δικαιώματα. Λιγότερο ή περισσότερο θαρρετά, οι εντεταλμένοι αναλυτές «εξηγούν» στον λαό ότι οι χορηγίες αυτές θα συνοδεύονται σε κάθε δόση τους με «δημοσιονομικά μέτρα», με «απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις», με νέες επιτροπείες για το πώς ζει ο λαός σε αυτή τη χώρα, για το ποιος θα αρπάξει και θα λεηλατήσει τον πλούτο της. Η καθυστέρηση των αποφάσεων της ΕΕ, που η Μέρκελ προανήγγειλε πριν τη Σύνοδο Κορυφής της 17-18/7, τα μπλοκαρίσματα που διαπιστώθηκαν ακόμα και στη σχετική γερμανό-ιταλική συνάντηση αφορούν ακριβώς στην προετοιμασία αυτών των όρων και των προϋποθέσεων της περιβόητης «βοήθειας» που οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ θα δώσουν στις εξαρτημένες χώρες.
Συνεπώς, μπορεί βέβαια η επικαιρότητα να «δονείται» από τις προετοιμασίες της επιτροπής Πισσαρίδη, μπορεί να λέγονται οι γνωστές κούφιες και αντιδραστικές στο πραγματικό περιεχόμενο τους, μεγαλοστομίες περί «αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου της χώρας» με βάση τα νέα κονδύλια, αλλά η αλήθεια για όλα αυτά είναι ακριβώς η αντίθετη. Τα κονδύλια αυτά –όταν και όσα υπάρξουν- θα είναι άλλο ένα εργαλείο για το παραπέρα «κούρεμα», για τη μεγαλύτερη παραγωγική διάλυση της χώρας. Θα είναι ένας μοχλός εκβιασμών για να επιβληθεί μεγαλύτερη φτώχεια, εκμετάλλευση και ανεργία στον λαό και στους εργάτες. Και οι «δονήσεις» ενόψει της παραλαβής τους αφορούν μόνο τα ντόπια αρπακτικά, που περιμένουν διαγκωνιζόμενα το μπαξίσι τους στον γνωστό και πάγιο ρόλο του μεσάζοντα και του κομπραδόρου που ιστορικά έχει η ντόπια αστική τάξη.
Με αυτά τα δεδομένα, το κυβερνητικό αφήγημα της έλευσης των κονδυλίων όχι μόνο δεν αφορά τον λαό, αλλά στρέφεται ενάντια του. Μάλιστα, αν συνυπολογίσουμε ότι τελειώνει ο χρόνος των όποιων αναστολών έχουν δοθεί σε χρέη, εισφορές κ.λπ. και επιπλέον ότι τα κονδύλια θα συνοδεύονται από απαιτήσεις για πλειστηριασμούς στην πρώτη κατοικία αλλά και απαιτήσεις «εκκαθάρισης» των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που είναι φορτωμένες με κόκκινα δάνεια, θα αντιληφθούμε ότι το τοπίο γίνεται εκρηκτικό! Ένας ολόκληρος κόσμος που έχει μείνει χωρίς δουλειά όλους τους τελευταίους μήνες θα βρεθεί μπροστά σε βουνά από χρέη, σε απειλές εξώσεων και κλεισίματος των όποιων μικρομάγαζών του.
Αυτός είναι ο πραγματικός στόχος της κυβερνητικής πολιτικής, αυτό είναι το πραγματικό της «αφήγημα»! Μια πολιτική που είναι χαρακτηριστική έκφραση των αδιεξόδων του συστήματος που υπηρετεί, όσο και αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να αποστασιοποιηθεί από αυτή, ζητώντας «μια άλλη χρηματοδότηση από την ΕΕ» ακόμα και «μια άλλη ΕΕ», έναν «άλλο ιμπεριαλισμό» στον οποίο θα ανήκει η χώρα! Εξάλλου ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει τον τυχοδιωκτισμό της «επανεκκίνησης της τουριστικής βιομηχανίας» (με όλους τους τραγέλαφους και τους κινδύνους για τους εργαζόμενους που τον συνοδεύουν) ακριβώς γιατί συμμερίζεται αυτά τα αδιέξοδα.
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, η αστική τάξη, η κυβέρνηση και τα κόμματα του συστήματος το μόνο που έχουν να «προσφέρουν» στους εργάτες, στον λαό και στη νεολαία είναι το άπλωμα και το βάθεμα του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα.
Αντιλαμβάνονται, βέβαια, ότι διαμορφώνονται συνθήκες εκρηκτικών κοινωνικών αδιεξόδων, αλλά δεν έχουν άλλες επιλογές. Εξάλλου και στο πεδίο των γεωπολιτικών εξελίξεων, η αστική τάξη είναι ιδιαίτερα στριμωγμένη, καθώς στον αντιδραστικό ανταγωνισμό της με την αστική τάξη της Τουρκίας αντιμετωπίζει τα αδιέξοδα της πολιτικής της και των επιλογών της όλο το προηγούμενο διάστημα. Σε αυτή την πολιτική της αναζήτησης στηριγμάτων στους ιμπεριαλιστές πάτρωνές της για να αποσπάσει ρόλους και οφέλη παραμένει και τώρα που και οι ΗΠΑ αλλά και η Γερμανία δίνουν προτεραιότητα στη διαχείριση της Τουρκίας. Γι αυτό και μετά την απόφαση Ερντογάν για την Αγία Σοφία, η ελληνική πλευρά συμμετείχε στην τριμερή του Βερολίνου που η Γερμανία διοργάνωσε για να ενισχύσει την παρέμβασή της στην Τουρκία.
Το βέβαιο είναι ότι και όλο αυτό το πλαίσιο των αδιεξόδων και των αποτυχιών όσον αφορά τις αντιδραστικές μωροφιλοδοξίες της αστικής τάξης, την κάνει ακόμα πιο πρόθυμο εργαλείο στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις, ακόμα πιο αντιδραστική και επικίνδυνη για τον λαό. Γι αυτό η κυβέρνηση της ΝΔ, έχοντας και την άμεση ευθύνη της διαχείρισης αυτών των αδιεξόδων επιλέγει την κλιμάκωση της πολιτικής των απαγορεύσεων, της τρομοκρατίας, της καταστολής. Δηλαδή την κλιμάκωση της πολιτικής της φασιστικοποίησης, που χρόνια τώρα χτίζεται από όλες τις κυβερνήσεις του συστήματος. Πρόκειται για μια πολιτική που από τη μια εκδηλώνεται στη βάση του αρνητικού συσχετισμού που το σύστημα έχει διαμορφώσει σε βάρος του λαού. Αλλά από την άλλη είναι έκφραση της αστάθειας και των αξεπέραστων προβλημάτων του συστήματος, που τροφοδοτούνται παραπέρα από αυτή την απροκάλυπτη εκδήλωση της εχθρότητάς του απέναντι στον λαό και τη νεολαία. Ήδη ο θάνατος του αγωνιστή στον Βόλο που ένα μήνα πριν κακοποιήθηκε βάναυσα εν μέσω κινητοποίησης από τις δυνάμεις καταστολής είναι μια ωμή συνέπεια αυτής της πολιτικής και αναδεικνύει έντονα το ερώτημα: Με πόση τρομοκρατία, με πόσες απαγορεύσεις ακόμα και με δολοφονίες μπορεί να «απαντιούνται» τα αδιέξοδα του συστήματος, μπορεί να καταστέλλεται ο λαός, η νεολαία και τα δίκια τους;
Υποταγή, «ακτιβισμοί» ή μαζικό κίνημα;
Η απάντηση σε αυτή την κλιμάκωση της πολιτικής της φασιστικοποίησης, δεν μπορεί να είναι βέβαια η κάλπικη «δημοκρατική ευαισθησία» που επιδεικνύει ο ΣΥΡΙΖΑ, που ως κυβέρνηση πρωτοστάτησε στην προώθηση της φασιστικοποίησης, της κατάπνιξης των δικαιωμάτων στην οργάνωση και στην πάλη εργατών, λαού και νεολαίας. Αλλά που και τώρα, ως υπεύθυνη για το σύστημα αντιπολίτευση, υποδεικνύει ως απάντηση στο αντιδραστικό κρεσέντο της κυβέρνησης την… αλλαγή υπουργού Προστασίας του Πολίτη! Δηλαδή επιδιώκει να εκτονώσει την οργή που συσσωρεύεται από τις απαγορεύσεις και τη δολοφονική καταστολή και να αποπροσανατολίσει για τις πραγματικές αιτίες και τους στόχους αυτής της πολιτικής. Η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, όση ανάγκη και αν έχει να διαχωριστεί από την κυβερνητική πολιτική αλλά και να διαμορφώσει κάποιες ισορροπίες συνολικά για το σύστημα –και ακριβώς επειδή αυτή την ανάγκη έχει- είναι η γραμμή της υποταγής του λαού και στην άγρια επίθεση και στις ιμπεριαλιστικές επιταγές για την περιοχή και τη χώρα και στην επιβολή γύψου στις λαϊκές ελευθερίες και τους αγώνες.
Όμως, επίσης απάντηση σε αυτή την πολιτική δεν έχει, δεν θέλει να έχει, η ηγεσία του ΚΚΕ. Η στάση του κόμματος αυτού απέναντι στο όργιο καταστολής της Πέμπτης 9/7, τη μέρα ψήφισης του νόμου απαγόρευσης για τις διαδηλώσεις, μαζί με τις «αναλύσεις» του για τον νόμο που κατατείνουν στην επιδίωξη της «εξαίρεσής» του, είναι μια στάση και θέση ξένη απέναντι στην ανάγκη της υπεράσπισης της μαζικής πάλης, της διαδήλωσης, των αγώνων. Είναι συνέχεια και κλιμάκωση μιας παρατεταμένης δεξιάς πορείας σε όλα τα επίπεδα, είναι πολιτική δήλωση διεκδίκησης ρόλου εφεδρείας στη «νέα κανονικότητα» του συστήματος. Αν το «αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ» της δεκαετίας του 1980 οδήγησε τελικά το κόμμα αυτό στις συγκυβερνήσεις του 1989-90, άραγε το «κανονικότητα δε γίνεται χωρίς το ΚΚΕ» που τόσο μαχητικά τώρα προβάλλει πού θα το οδηγήσει;
Ωστόσο, τόσο η γραμμή των… ανασχηματισμών και της αναζήτησης κυβερνητικών λύσεων για τον λαό, όσο και η γραμμή της συμμόρφωσης στο πλαίσιο του συστήματος με τη συνοδεία δόσεων ακτιβισμού, με διάφορες παραλλαγές και αναλογίες, είναι ισχυρά παρούσα και στις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και βέβαια στον χώρο της αυτονομίας/αναρχίας. Η μεγάλη πλειοψηφία των δυνάμεων αυτών δείχνει να μην έχει αντιληφθεί ποια είναι η ταξική-πολιτική πραγματικότητα που αντιμετωπίζει ο λαός και η νεολαία και να μην έχει καμιά εμπιστοσύνη σε αυτό που χρειάζεται και μπορεί να παλέψει ο λαός και η νεολαία. Η τελευταία δεκαετία δείχνει να πέρασε χωρίς να αφήσει κανένα μάθημα, κανένα ουσιαστικό πολιτικό συμπέρασμα στις δυνάμεις αυτές, για να επαναλαμβάνουν στις σημερινές, ακόμα πιο δύσκολες και άγριες συνθήκες εν είδει καρικατούρας τις πολιτικές και τις πρακτικές που διδάχτηκαν από την πολύχρονη κυριαρχία του ρεφορμισμού.
Ανάλογο πρόβλημα υπάρχει και με τις δυνάμεις που χρόνια τώρα εμφάνιζαν ως αποκλειστικά βάθρα της μαζικής λαϊκής πάλης το λεγόμενο από αυτές «οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα». Τώρα που οι εργατοπατέρες σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ ομοσπονδίες κ.λπ. έχουν κηρύξει ανοιχτά γραμμή στήριξης της επίθεσης, επιμένουν «να μην λερώνουν τα χέρια τους» με πολιτικές και πρακτικές κοινής δράσης, δηλαδή να μην αναλαμβάνουν καμιά ευθύνη και καμιά πρωτοβουλία για να υπάρξει οποιαδήποτε κινητοποίηση.
Οι πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης και των δυνάμεων του συστήματος προσδιορίζονται με βάση τα χαρακτηριστικά και τα αδιέξοδα που το σύστημα της εξάρτησης και εκμετάλλευσης αντιμετωπίζει ιδιαίτερα οξυμένα στη σημερινή φάση. Για αυτό είναι βέβαιο ότι θα συνεχιστεί και θα ενταθεί η γραμμή της σκλήρυνσης απέναντι στους όρους οργάνωσης και πάλης του λαού και της νεολαίας. Ταυτόχρονα λαός και νεολαία δεν χωρούν στις συνθήκες εξαθλίωσης που διαρκώς αυξάνονται και αναζητούν απαντήσεις.
Σε αυτό το εκρηκτικό τοπίο και με δοσμένο τον αρνητικό συσχετισμό, απαιτούνται πρωτοβουλίες και μαχητικότητα που θα αναφέρεται στην ανάγκη του λαού να παλέψει, που θα αναφέρεται στην ανάγκη λαού και νεολαίας να αντισταθούν και να διεκδικήσουν ψωμί, δουλειά, σπουδές, ελευθερίες, ειρήνη και ανεξαρτησία. Πρωτοβουλίες που θα ανοίγουν τον δρόμο στη μαζική πάλη και θα κλείνουν τον δρόμο στους τυχοδιωκτισμούς και στα αυτοαναφορικά κόλπα. Δίπλα στον λαό που αγωνιά και δοκιμάζεται, έχει ανοίξει και μια περίοδος σοβαρής δοκιμασίας για τις δυνάμεις που θέλουν να αναφέρονται στην Αριστερά. Μέσα στις πραγματικές συνθήκες της ταξικής πάλης –και όχι μέσα στις εικονικές που κάποιοι μάταια επιχειρούν να κατασκευάσουν- θα κριθεί η υπόθεση της συγκρότησης ευρύτερων δυνάμεων των εργατών, του λαού και της νεολαίας, σε βάση και κατεύθυνση αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική-αντιδιαχειριστική. Γιατί αυτό -και κανένα άλλο- είναι το πραγματικό ζητούμενο των καιρών!
