Αυτά που μας «φέρνουν» τις εκλογές
Ξανά λοιπόν μπροστά σε εκλογές.
Ξανά καλείται ο λαός να «αποφασίσει».
Μόνο που αυτά στα οποία -υποτίθεται- πως καλείται να «αποφασίσει» έχουν ήδη αποφασιστεί. Ακριβώς επειδή δεν κρίνονται στην κάλπη αλλά στη βάση των πραγματικών συσχετισμών και των πραγματικών δεδομένων.
Με βάση λοιπόν τα πραγματικά δεδομένα αυτά που έχουν να μας δώσουν αυτές οι εκλογές είναι:
• Η νομιμοποίηση του 3ου Μνημονίου δηλαδή της συνέχισης της επίθεσης ενάντια στο λαό, της ομηρίας της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
• Η επικύρωση-παγιοποίηση της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα του συστήματος.
• Η διαμόρφωση γενικότερα του πολιτικού μπλοκ διαχείρισης-προώθησης της επίθεσης με κεντρικό κορμό (κατά το μάλλον) του ΣΥΡΙΖΑ.
Η εκμετάλλευση της απογοήτευσης και των φόβων ενός κόσμου για να τον σύρουν μέσω του ΣΥΡΙΖΑ στο μπλοκ στήριξης της πολιτικής του συστήματος.
Παλιές ιδέες σε νέα συσκευασία
Απέναντι στις συστημικές δυνάμεις (ΝΔ-Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ αλλά και ΣΥΡΙΖΑ πλέον) προβάλλουν κάποιες άλλες που διεκδικούν την ψήφο και στήριξη του λαού στο όνομα μιας διαφορετικής υποτίθεται κατεύθυνσης.
Σε πρώτο πλάνο οι δυνάμεις που υπό τον Λαφαζάνη έχουν αποσπασθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά από κοντά και δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η κίνηση Αλαβάνου και πολλές άλλες που κινούνται με παραπλήσιες απόψεις και λογικές.
Το ζήτημα εδώ βρίσκεται κατ’ αρχάς στο ποια εμπιστοσύνη μπορεί να ‘χει κανείς σε δυνάμεις οι οποίες είτε συμμετείχαν στο εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ, είτε το στήριζαν, είτε το σιγοντάρισαν.
Στο πόσο φερέγγυες μπορούν να θεωρηθούν δυνάμεις που δεν διανοούνται να κάνουν κανενός είδους αυτοκριτική, που δεν διατίθενται να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τον ρόλο που έπαιζαν στην εξέλιξη των πραγμάτων.
Αυτή η άρνηση αυτοκριτικής συνδέεται με το τρίτο και κρισιμότερο ζήτημα.
Με το γεγονός ότι παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις και «βελτιώσεις», οι θέσεις και προτάσεις τους κινούνται στις ίδιες ράγες πάνω στις οποίες κινήθηκαν και το προηγούμενο διάστημα.
Η ουσία του πράγματος βρίσκεται στην εμμονή στα «μεταβατικά προγράμματα» που υποτίθεται μπορούν να υλοποιηθούν «εδώ και τώρα» και είναι αυτό που καθορίζει το πραγματικό περιεχόμενο και τα όρια των όποιων βροντερών διακηρύξεων και μαχητικών σαλπισμάτων.
Η ιδιαιτερότητα του ΚΚΕ
Ιδιαίτερη περίπτωση αποτελεί το ΚΚΕ που συνεχίζει στην λογική της αυτοσυντήρησης, της αυτοπεριχαράκωσης, του αυτοπεριορισμού.
Δεν πήρε ούτε παλιότερα, ούτε στο διάστημα της μνημονιακής καταιγίδας καμία πρωτοβουλία συνένωσης, οργάνωσης και συνολικής έκφρασης της λαϊκής αντίστασης και πάλης όπως θα έκανε ένα πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα.
Αντίθετα άφησε ελεύθερο το πεδίο στη σπέκουλα και τις πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ με τα γνωστά αποτελέσματα. Η στάση του αυτή δεν έχει σχέση ούτε με τις πολιτικές του διαφορές με άλλες δυνάμεις (τέτοιες πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν στα πλαίσια της ταξικής πάλης), ούτε με τις καινοφανείς ιδεολογικές και πολιτικές απόψεις με τις οποίες επιχειρεί να ενδύσει τις πολιτικές του επιλογές.
Συνδέεται κατά κύριο λόγο με το ότι η ηγεσία του ΚΚΕ δεν είναι διατεθειμένη να πάρει καμιά πολιτική πρωτοβουλία που θα την οδηγούσε σε θέση ευθείας και συνολικής αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του συστήματος.
Φασιστικό θράσος
Με το περίσσιο θράσος που πάντα χαρακτήριζε τους φασίστες επιχειρεί η «Χρυσή Αυγή» να εμφανισθεί σαν «αντιμνημονιακή» «φιλολαϊκή» και «πατριωτική» δύναμη. Με τον πιο ιταμό τρόπο επιχειρεί να εκμεταλλευτεί τα προβλήματα του λαού, την φθορά των συστημικών δυνάμεων αλλά και το έδαφος που της αφήνει η ανεπάρκεια της Αριστεράς.
Θρασύτατα και προκλητικά επιχειρεί να εμφανιστεί έως και σαν «αντισυστημική» δύναμη, τη στιγμή που δεν αποτελεί παρά ένα δημιούργημα του συστήματος. Μια μαύρη εφεδρεία προορισμένη να χρησιμοποιηθεί με τον πιο βίαιο τρόπο ενάντια στον λαό όταν και εφόσον οι ανάγκες του συστήματος το επιτάξουν.
Η επίθεση ενάντια στον λαό θα συνεχιστεί
Με αυτά τα δεδομένα και αυτούς τους όρους είναι καθαρό ότι η επίθεση ενάντια στις εργαζόμενες λαϊκές μάζες και τα δικαιώματά τους θα συνεχιστεί και θα ενταθεί όποια μορφή κι αν πάρει το εκλογικό αποτέλεσμα.
Στο δικαίωμα στη δουλειά και την ανεργία, στις εργασιακές σχέσεις, στους μισθούς, στις συντάξεις, στην περίθαλψη, στο δικαίωμα της νεολαίας στην εκπαίδευση και το μέλλον της, στο δικαίωμα του λαού στη ζωή.
Η λεηλασία της χώρας, των πλουτοπαραγωγικών της πηγών όχι μόνο θα συνεχισθεί αλλά ήδη προβάλλεται και σαν «ευεργέτημα» που θα φέρει «επενδύσεις» και θέσεις εργασίας.
Η ομηρία του λαού και της χώρας από τους ιμπεριαλιστές παρουσιάζεται σαν εξασφάλιση της θέσης μας στην «ευρωπαϊκή οικογένεια». Η ευθυγράμμιση με τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις, η μετατροπή της χώρας σε πλατφόρμα εξόρμησης ιμπεριαλιστικών τυχοδιωκτισμών εμφανίζεται σαν «ρεαλισμός» που την «διασφαλίζει» από κινδύνους όταν είναι δεδομένο ότι οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι προέρχονται από εκείνους ακριβώς που μας «προστατεύουν» από αυτούς.
Να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα
Το ζήτημα που μπαίνει είναι με ποιους τρόπους και μέσα από ποιους δρόμους μπορούν να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενες λαϊκές μάζες τις ζοφερές προοπτικές που διαγράφονται.
Την απάντηση σ’ αυτό δεν μπορούμε να την βρούμε παρά μέσα στην ίδια την πραγματικότητα και τους παράγοντες που την συνθέτουν.
Ποιοι βρίσκονται απέναντί μας, ποιες είναι οι επιδιώξεις τους, πώς μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε.
Αυτά που αντιμετωπίζουμε αποτελούν εκφράσεις:
• Της επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη και με στόχο την αναδιαμόρφωση των ταξικών σχέσεων σε βάση απόλυτης κυριαρχίας του.
• Της εκστρατείας επανακατάκτησης επαναποικιοποίησης του κόσμου από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και με στόχο την διαμόρφωση-κατοχύρωση όρων απρόσκοπτης καταλήστευσης των εξαρτημένων χωρών.
Αυτά είναι που εκφράζονται και στη χώρα μας και με τις ιδιαίτερες μορφές που παίρνουν στα πλαίσια της πρόσδεσής της σε ΕΕ και συνολικής εξάρτησής της από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ-ΕΕ).
Η ανατροπή των συσχετισμών και οι συνέπειές της
Η εξαπόλυση-ανάπτυξη αυτής της επίθεσης ενάντια στους λαούς δεν καθορίστηκε ούτε από την επικράτηση των «νεοφιλελεύθερων» αντιλήψεων ούτε από την οικονομική κρίση ούτε από τις επιλογές της α ή β κυβέρνησης.
Έχει σαν μήτρα, βάση και αφετηρία την ίδια την φύση του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Την ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου για κέρδη.
Την ασυγκράτητη τάση του ιμπεριαλισμού για επέκταση και κυριαρχία.
Ταυτόχρονα δέχεται τις επιδράσεις του ανταγωνισμού ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ο οποίος παροξύνεται στα πλαίσια της αναδιάταξης δυνάμεων που συντελείται στην περίοδο που διανύουμε.
Όσον αφορά τις διαστάσεις, την έκταση, την κλίμακα, το βάθος που παίρνει αυτή η επίθεση, συναρτάται με έναν κυρίως παράγοντα.
Την ανατροπή των παγκόσμιων συσχετισμών υπέρ των πιο αντιδραστικών και επιθετικών δυνάμεων του συστήματος που έχει επιφέρει η οπισθοχώρηση, η ήττα του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και η παλινόρθωση στις σοσιαλιστικές χώρες.
Μια ανατροπή που έδωσε την δυνατότητα στις δυνάμεις του συστήματος να αναπτύξουν την επίθεσή τους στις μεγαλύτερες δυνατές διαστάσεις της επιδιώκοντας μια συνολική ιστορική ρεβάνς απέναντι στην νικημένη εργατική τάξη.
Από την άλλη μεριά αυτή η ήττα άφησε ένα ανοιχτό πεδίο για την ανάπτυξη και κυριάρχηση ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών αντιλήψεων στο κίνημα. Την προώθηση πολιτικών ταξικής συνεργασίας, συνδιαλλαγής με τις δυνάμεις του συστήματος και αναζήτησης «δρόμων» μέσα στα πλαίσια και με τους όρους του συστήματος.
Την ιδεολογική πολιτική και οργανωτική αποσυγκρότηση των λαϊκών μαζών. Τον ευνουχισμό των αγωνιστικών τους διαθέσεων. Την αποδυνάμωση, τον αφοπλισμό τους απέναντι στην αναπτυσσόμενη επίθεση των δυνάμεων του συστήματος.
Είναι ζήτημα αναμέτρησης
Οι εξελίξεις απέδειξαν για πολλοστή φορά:
Το ότι οι δυνάμεις του συστήματος όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένες να ανακόψουν την επίθεσή τους ενάντια στον λαό αλλά να την κλιμακώσουν και με τον πιο ανελέητο τρόπο.
Ότι δεν υπάρχουν λύσεις στα πλαίσια και με τους όρους του συστήματος.
Ότι οι αυταπάτες σε σχέση με αυτό το μόνο αποτέλεσμα που έχουν είναι συμβάλλουν στη διαμόρφωση ευνοϊκότερων συνθηκών για το σύστημα και δυσμενέστερων για τον λαό.
Ότι η απάντηση στο πρόβλημα του λαού:
Δεν είναι ζήτημα αναζήτησης ευνοϊκότερης μεταχείρισης από τους εκμεταλλευτές και δυνάστες του.
Δεν είναι ζήτημα διαπραγμάτευσης.
Δεν είναι ζήτημα εικονικής «ρήξης» στα πλαίσια και με τους όρους του συστήματος.
Ήταν πάντα και παραμένει ζήτημα αναμέτρησης.
Πού βρίσκονται οι απαντήσεις
Αυτή την αναμέτρηση οι δυνάμεις του συστήματος, η αστική τάξη της χώρας μας, το κεφάλαιο, οι ιμπεριαλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, παρά τις όποιες διαφορές τους, την αντιμετωπίζουν ενιαία απέναντι στον λαό. Έχουν πλήρη επίγνωση του χαρακτήρα, του περιεχομένου και της σημασίας της και είναι διατεθειμένες να χρησιμοποιήσουν όλες τις δυνατότητες και τους πολύμορφους μηχανισμούς που διαθέτουν και με τον πιο αδίστακτο τρόπο.
Το ζήτημα βρίσκεται στην επ’ εδώ πλευρά. Αυτή η αναμέτρηση ή θα αντιμετωπισθεί στη βάση των όρων και των απαιτήσεων που θέτει ή αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι να ξαναζήσουμε (ξανά και ξανά) αυτά που βιώνουμε εδώ και χρόνια ανεξάρτητα με την μορφή που θα παίρνουν, ανάλογα και με τις κάθε φορά συνθήκες.
Αυτή την αναμέτρηση ο λαός μας (και συνολικά οι λαοί) μπορεί να την αντιμετωπίσει μόνο στη βάση της συγκρότησης των δυνάμεων, την διαμόρφωση των «εργαλείων» του αγώνα του.
Θεμελιώδεις προϋποθέσεις η «εκ νέου» συγκρότηση της εργατικής τάξης, το κορμού ισχύος της λαϊκής πάλης σε τάξη για τον εαυτό της.
Η ανασύσταση-ανασυγκρότηση συνολικά του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος στη βάση των απαιτήσεων της εποχής μας.
Άμεση και επιτακτική η αναγκαιότητα προώθησης της αντίστασης του λαού στην επίθεση που δέχεται η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του.
Η ανάπτυξη των Μετώπων Πάλης στη βάση των δίκαιων διεκδικήσεών του.
Το άνοιγμα εκείνης της διαδικασίας πάλης που θα οδηγεί στην συνολική πολύπλευρη και πολύμορφη συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων και στο επίπεδο των απαιτήσεων που θέτει αυτή η αναμέτρηση.
Δεν υπάρχουν δρόμοι ευκολίας
Υποστηρίζοντας και προωθώντας μια τέτοια κατεύθυνση έχουμε πλήρη επίγνωση ότι αυτά δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν εύκολα και γρήγορα. Απαιτούν συνεχή, επίμονο και αδιάλλακτο αγώνα όπως άλλωστε ίσχυε πάντα και συνεχίζει να ισχύει για όσα αφορούν την ταξική πάλη.
Ταυτόχρονα έχουμε επίγνωση ότι αυτές οι απόψεις δεν ηχούν και τόσο ευχάριστα στα αυτιά ενός κόσμου που χρόνια ολάκερα έχει διαμορφωθεί στην λογική της αναζήτησης εύκολων και ταχύρρυθμων «λύσεων». Ήδη και παρά τα οδυνηρά μαθήματα της πραγματικότητας, στον υποτιθέμενο αριστερό χώρο συνεχίζουν να κυριαρχούν αντιλήψεις που αμετανόητα συνεχίζουν να αναζητούν δρόμους παράκαμψης των απαιτήσεων που θέτει μια τέτοια αναμέτρηση.
Δεν ξαφνιαζόμαστε. Έχουμε πίσω μας χρόνια αντιπαράθεσης με αυτές τις αντιλήψεις και απόψεις και το ίδιο θα συνεχίσουμε να κάνουμε. Ακόμη πιο επίμονα, σταθερά, αποφασιστικά και αδιάλλακτα. Ακριβώς γιατί έχουμε καθαρό ότι ο δρόμος απάντησης στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο λαός και το κίνημα περνάει μέσα και από την αντιπαράθεση σε αυτές τις απόψεις.
Με αυτή την αντίληψη, αυτή την λογική, αυτές τις θέσεις και απόψεις κινηθήκαμε πάντα, με αυτές θα συνεχίσουμε να κινούμαστε.
Πριν τις εκλογές, στις εκλογές και κυρίως μετά απ’ αυτές.
Βασίλης Σαμαράς
