Η 20η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΑΙΜΑΤΗΡΗΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑΣ
Η Γιουγκοσλαβία αντιμετώπισε την πιο αιματηρή και οδυνηρή κατάρρευση που ξεκίνησε με το τείχος του Βερολίνου και συνεχίστηκε σαν ντόμινο με τον Ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό και την κατάρρευση των αστικών δικτατοριών με την μάσκα του σοσιαλισμού.
Το 1991 με την κατάρρευση του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού έπεσαν οι σοσιαλιστικές μάσκες τη πιο μεγάλης ρεβιζιονιστικής δικτατορίας που κρατούσε τα διάφορα έθνη στον γύψο με το επιχείρημα «αδελφοσύνη της προλεταριακής τάξης». Τότε αποκαλύφθηκαν με τον πιο άγριο τρόπο η απεχθής και διεφθαρμένη αστική κοσμοθεωρία τους και τα συμφέροντά τους. Αυτές οι ρεβιζιονιστικές αστικές δικτατορίες που συνυπάρχουν σε ομοσπονδιακή και συνομοσπονδιακή βάση, άρχισαν να εδραιώνουν την πολιτική τους κυριαρχία σύμφωνα με τα εθνικά τους συμφέροντα. Ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός που διατηρούνταν στην βάση της δομής της Σοβιετικής Ένωσης, απέκτησε την πολιτική ανεξαρτησία με μια κοινή συμφωνία των εθνικών κρατών. Τα έθνη διαχωρίστηκαν στην βάση του δικαιώματος του ελεύθερου διαχωρισμού και της αυτοδιάθεσης που κατοχυρώθηκε στο σοβιετικό σύνταγμα την εποχή του Λένιν.
Εδώ το συνταγματικό δικαίωμα του εθνικού διαχωρισμού και της «ανεξαρτησίας» των κρατών υλοποιήθηκε με λιγότερο αντιπαραθετικό και αιματηρό τρόπο. Αργότερα, σε κάποια καταπιεσμένα έθνη που δεν τους αναγνωριζόταν το δικαίωμα του ελεύθερου διαχωρισμού όπως η Ουκρανία και η Γεωργία και κρατούνταν αναγκαστικά στα όρια του κυρίαρχου έθνους της Ρωσίας, ύψωσαν την σημαία της εξέγερσης και άνοιξαν τον δρόμο σε αιματηρούς πολέμους. Η Τσετσενία είναι το πιο γνωστό παράδειγμα.
Μετά το 1991 η πιο αιματηρή εθνική σφαγή στο πλαίσιο της ομοσπονδίας των αστικών δημοκρατιών κάτω από την σοσιαλιστική μάσκα πραγματοποιήθηκε στην Γιουγκοσλαβία. Το 1991 που η Κροατία ζήτησε την απόσχισή της, η Σερβία σαν κυρίαρχο έθνος δεν επέτρεψε αυτόν τον διαχωρισμό στην βάση του γιουγκοσλαβικού συντάγματος με εισβολή. Όμως με την υποστήριξη της ΕΕ και των ΗΠΑ η Κροατία σύντομα απέκτησε την ανεξαρτησία της. Και τα 7 κράτη της Γιουγκοσλαβίας όταν θέλησαν να αποσχιστούν δέχθηκαν επίθεση από την Σερβική κυριαρχία για παραβίαση του γιουγκοσλαβικού συντάγματος. Μια μακροχρόνια περίοδος εμφυλίου πολέμου που κλιμακώθηκε αργότερα με την στρατιωτική ημι-εισβολή και την βάρβαρη επίθεση των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων.
Αναμφίβολα υπάρχουν πολλές αιτίες για τον οδυνηρό και αιματηρό διαμελισμό από το 1991 ως το 1999. Η πρώτη αιτία είναι ότι το εθνικό ζήτημα, στην σχέση με τον ιμπεριαλισμό, δεν είναι εσωτερικό αλλά γίνεται εξωτερικό. Ο ιμπεριαλισμός αντιμετωπίζει το ζήτημα με τις κατακτητικές και αποικιοκρατικές του φιλοδοξίες και σ’ αυτό πλαίσιο παρεμβαίνει και εισβάλλει για να εγκαταστήσει μια αγορά εξαρτημένη σ’ αυτόν. Η Γιουγκοσλαβία και το εθνικό ζήτημα απ’ αυτήν την άποψη έγιναν ένα σημαντικό πεδίο του αγώνα των ιμπεριαλιστών, ιδιαίτερα των ΗΠΑ και της ΕΕ, για την κατάκτηση της αγοράς. Στην δεκαετία του 90 η πολιτική σημαδεύτηκε από την πολιτική του διαίρει και βασίλευε. Αυτή η πολιτική εφαρμόστηκε με ακρίβεια από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ με στόχο τις κοινωνικές δομές με πολλές εθνότητες και ιδιαίτερα τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Μ’ αυτόν τον τρόπο, προκειμένου να αποξενώσει την εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους των πρώην σοσιαλιστικών χωρών από τον σοσιαλισμό, το ζήτημα αναθερμάνθηκε και με μια ειδική ιδεολογική αντιμετώπιση προετοιμάστηκε το έδαφος για έναν αιματηρό πόλεμο. Έτσι ο ιμπεριαλισμός πέτυχε με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Από τη μια απέκτησε νέες αγορές. Από την άλλη πλευρά, αφού είχε καταρρεύσει το κύρος του σοσιαλισμού στις ρεβιζιονιστικές δικτατορίες, κατάφερε να προκαλέσει τον φόβο και δυσπιστία στην εργατική τάξη για τον σοσιαλισμό και τις επαναστάσεις. Μ’ αυτό τον τρόπο δεν πολιορκήθηκαν ιδεολογικά μόνο το διεθνές προλεταριάτο αλλά και οι λαοί παγκόσμια. Έτσι οι υποταγμένοι στον ιμπεριαλισμό προσπάθησαν να γίνει αποδεκτή από τις μάζες η υποταγή στον ιμπεριαλισμό και την αστική τάξη σαν αναγκαίο κακό.
Η δεύτερη αιτία, αναμφίβολα είναι ο σφετερισμός των σοσιαλιστικών κατακτήσεων από τις ρεβιζιονιστικές αστικές τάξης και η διατήρηση της αστικής δικτατορίας με το προσωπείο του σοσιαλισμού. Η Γιουγκοσλαβία είναι η πρώτη και παλιότερη χώρα από όλες στον αστικό μετασχηματισμό, λόγω επιρροής των οπαδών του καπιταλισμού από το 1948. Σε αυτή τη διαδικασία εδώ οικοδομήθηκε η ταχύτερη παλινόρθωση του καπιταλισμού. Στην θέση του σοσιαλισμού κυριάρχησε ο καπιταλισμός, στην θέση της προλεταριακής γραμμής η αστική. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εφαρμογή πολιτικής που στηρίζεται στον καπιταλισμό και την εμπορευματική οικονομία, που βάθυνε και όξυνε τις εθνικές διαφορές, διασφάλισε την διατήρηση και όχι την αποσόβηση των εθνικών διαφορών που έχει η σοσιαλιστική πολιτική. Το 1974 αφαιρέθηκε από το σύνταγμα το δικαίωμα ελεύθερου διαχωρισμού με την αιτιολογία «ότι οι εθνικές διαφορές αμβλύνθηκαν στην Γιουγκοσλαβία». Στην πραγματικότητα η Γιουγκοσλαβία ήταν μια αστική δικτατορία που ξαναγύρισε στην αρχική της εικόνα μετά την κατάρρευση του σοσιαλιστικού προσωπείου. Οι εθνικές αστικές τάξεις που βρήκαν το έδαφος να διασφαλίσουν την ηγεμονία των εθνών τους, άρχισαν να διαλύονται με την παρέμβαση του ιμπεριαλισμού. Έτσι στην χώρα που ήταν πολυεθνική και διαφορετική από τις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες, εξελίχθηκαν συγκρούσεις στο έδαφος ενός αιματηρού εμφυλίου πολέμου. Από τη μια η απόρριψη του δικαιώματος του ελεύθερου διαχωρισμού των εθνών από την Σερβική κυριαρχία, από την άλλη οι αστικές τάξεις των άλλων εθνών που στηριζόταν στον ιμπεριαλισμό πάλευαν για την κυριαρχία των συνόρων τους. Και οι δυο αστικές τάξεις κατάφεραν να συγκεντρώσουν τους εργάτες και τους εργαζόμενους κάτω από τις δικές τους αντιδραστικές σημαίες. Απέναντι στα διαφορετικά έθνη ξεκίνησε σφαγές. Σ’ αυτές τις σφαγές η Σερβική κυρίαρχη αστική τάξη κατάφερε να φέρει την σημαία της μπροστά. Στο όνομα «της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας» στο όνομα του «σοσιαλισμού». Ο σοβινισμός και ο εθνικισμός για άλλη μια φορά ένοιωσε την ανάγκη να καλύψει τις σφαγές με το προσωπείο του σοσιαλισμού.
Μέχρι το 2005 η Γιουγκοσλαβία βίωσε έναν εσωτερικό σπαραγμό στην δίνη αίματος εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών. Στο χωράφι που όργωσε ο ρεβιζιονισμός, οι αντιδραστικοί ιμπεριαλιστές έσπειραν όπως ήθελαν και έδρεψαν ματωμένους καρπούς για τα συμφέροντά τους.
Το 1999 οι ΗΠΑ και η ΕΕ προφασιζόμενοι την κατάσταση του Κοσσόβου, κλιμακώνοντας τον εμφύλιο σπαραγμό, σε μια βρώμικη συνεργασία με άλλες αστικές τάξεις σκορπίζοντας υποσχέσεις για εύκολα κέρδη και εκμετάλλευση, βομβάρδισαν την Σερβία για μήνες. Αυτοί οι βομβαρδισμοί παρουσιάστηκαν σαν αναγκαιότητα για το έβδομο κράτος της διχασμένης και διαμελισμένης σε 6 χώρες Γιουγκοσλαβίας. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι προτιμήθηκε ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας σαν ο τελευταίος και πιο ισχυρός κρίκος στον νέο μονοπολικό κόσμο που οικοδομήθηκε. Έτσι υλοποιείται ο στόχος της πλήρους παράδοσης της Ρωσίας, με την παράδοση του πιο ισχυρού συμμάχου της και την κατάληψη του περάσματος για την Ασία στο γεωστρατηγικό πεδίο. Η παράδοση των Βαλκανίων συνδέεται με την παράδοση της Γιουγκοσλαβίας. Ήταν ζωτικής σημασίας η κατοχή αυτής της περιοχής, η μετατροπή της σε ελκυστική αγορά και η δημιουργία απόλυτα εξαρτώμενων κρατών για τον προσανατολισμό στην Μέση Ανατολή και την Ασία. Μέσω των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ οι ΗΠΑ ήθελαν να ελέγξουν την αναπτυσσόμενη ΕΕ και να μονιμοποιήσουν την κυριαρχία τους με κατασκευή στρατιωτικών βάσεων και ημικατοχή. Και αυτό έφτασε στο αποκορύφωμά του. Στην μοιρασιά των Βαλκανίων το μικρό κομμάτι έπεσε στην ΕΕ όπου κυριαρχεί ο γερμανικός ιμπεριαλισμός και το μεγάλο στις ΗΠΑ. Μπροστά στα μάτια της Ρωσίας πραγματοποιήθηκε η σχεδόν μεγαλύτερη πολιορκία της Ρωσίας με την στρατιωτική επιχείρηση χωρίς η Ρωσία να βγάλει άχνα. Οι ΗΠΑ με αυτή την εισβολή υπέταξαν πλήρως τις πιο σημαντικές περιοχές του σοσιαλιμπεριαλισμού, τα παλαιότερα σοσιαλιστικά κράτη και αυτά με τα οποία είχε τους πιο βαθιά ριζωμένους ιστορικούς δεσμούς.
Οι ΗΠΑ μετά τους βομβαρδισμούς της Σερβίας από το ΝΑΤΟ στράφηκαν με μεγαλύτερη ασφάλεια στην Ανατολή, έχοντας εξασφαλίσει τις κατάλληλες συνθήκες για το σχέδιο για την Μεγάλη Μέση Ανατολή. Με αυτό το αποτέλεσμα, οι ΗΠΑ με νέες δυνατότητες και ισχύ, με την αλαζονεία της «μιας δύναμης» άρχισαν την πλήρη πολιορκία της Ρωσίας ξεκινώντας από το Αφγανιστάν στην συνέχεια με την εισβολή στο Ιράκ και σε ολόκληρη την Άπω Ανατολή, την Μέση Ανατολή και την Αφρική για να διαμορφώσουν κατάλληλα τις οικονομικές πολιτικές ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι κίνδυνοι από την Κίνα.
Το ΝΑΤΟ δικαιολόγησε την επίθεση ενάντια στην Γιουγκοσλαβία σαν κίνηση για την προστασία του καταπιεσμένου έθνους της Βοσνίας και του προτεκτοράτου του Κοσσόβου. Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα. Ο ιμπεριαλισμός υπέταξε τις αστικές τάξεις αυτών των εθνών και τις εξάρτησε απ’ αυτόν. Με την πολιτική του πολυδιαμελισμού τροφοδότησε την εθνική εχθρότητα και στόχευσε στην πιο εύκολη διαχείριση της περιοχής με μικρότερα κράτη. Οι ΗΠΑ ήταν αναγκασμένες να επιβάλλουν αυτή τη πολιτική λόγω του κοινωνικού ιστού αυτών των περιοχών και των επιρροών των διαφόρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Θέλησαν έτσι να εμφανίσουν μια εικόνα αυτού που υποστηρίζει τους καταπιεσμένους. Ωστόσο το κοπάδι των κοσσοβάριων δολοφόνων του UCK με τις σφαγές που πραγματοποίησε ο Ιζετμπέγκοβιτς εκπρόσωπος της αντιδραστικής αστικής τάξης, δεν έμεινε πίσω από τις σφαγές που πραγματοποίησαν οι κυρίαρχοι σέρβοι, έδωσε όρκους εξάρτησης στους ιμπεριαλιστές και αμαύρωσε το μέλλον του Γιουγκοσλαβικού λαού των διαφόρων εθνοτήτων και πεποιθήσεων. Πρόκειται για πολιτικά στοιχεία που δεν εκπροσωπούν του λαούς των καταπιεσμένων εθνών αλλά αντιπροσωπεύουν την υποτέλεια στους ιμπεριαλιστές και την αντίδραση.
Αναμφίβολα η σερβική αστική τάξη είχε υλοποιήσει τις αστικές αντιδραστικές της φιλοδοξίες στο όνομα της Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Είναι αντιδραστικοί και αδίστακτοι αστοί που φαίνονται σαν θύματα της πολιτικής του διαίρει και βασίλευε των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ και δίνουν στον εαυτό τους τον τίτλο του αντιιμπεριαλιστή. Έγιναν εκπρόσωποι μιας άλλης αντίδρασης για να μη χάσουν την εθνική τους κυριαρχία παραβιάζοντας το δικαίωμα των άλλων εθνών για ελεύθερο διαχωρισμό. Μπήκαν σε πόλεμο για να μη χάσουν τις αγορές τους. Έτσι βρέθηκαν σε μια κατάσταση ασυμβίβαστη με τις πολιτικές των ΗΠΑ και της ΕΕ. Ωστόσο αυτή η ασυμβατότητα δεν μπορεί να θεωρηθεί αντιιμπεριαλισμός. Σήμερα η Σερβική αστική τάξη είναι πλήρως προσηλωμένη σ’ αυτές τις δυνάμεις. Με τις αιματηρές σφαγές τους έχουν πάρει την θέση τους στην ιστορία δίπλα στους αντιδραστικούς που καταπατούν το δικαίωμα των άλλων εθνών στην αυτοδιάθεση. Δεν αντιστάθηκαν στην ιμπεριαλιστική παρέμβαση, εναπόθεσαν τις ελπίδες τους σε άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και όταν δεν βρήκαν αυτό που περίμεναν απ’ αυτούς ύψωσαν την παραδομένη σημαία τους ενάντια στην ΕΕ και τις ΗΠΑ.
Η Γιουγκοσλαβία ήταν η πρώτη χώρα που δέχτηκε την επίθεση του αντικομμουνιστικού σχηματισμού του ΝΑΤΟ το 1991, πάνω στα συντρίμμια των πρώην σοσιαλιστικών χωρών στο διάστημα προσπάθειας προσδιορισμού της νέας ταυτότητας. Στα 20 χρόνια απ’ αυτήν η επίθεση συνεχίστηκε στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και σε πολλές άλλες χώρες. Σήμερα η σύγκρουση μεταξύ των ιμπεριαλιστών οξύνεται. Όπως το ΝΑΤΟ γιόρτασε τα 50 χρόνια από την ίδρυσή του με τους επί μήνες βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, σήμερα γιορτάζει τα 70 χρόνια του με επιθέσεις και στρατιωτικές επεμβάσεις ενάντια στην Ουκρανία, την Συρία και την Λιβύη. Στα 70 χρόνια του όντας ο πιο αιμοδιψής εχθρός των λαών των καταπιεσμένων εθνών σχεδιάζει τις επιθέσεις του ανασυγκροτώντας τις εσωτερικές του ισορροπίες. Το ΝΑΤΟ ανεπιφύλακτα και ξεκάθαρα είναι ένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός που συνεχίζει επί 70 χρόνια τις δολοφονίες.
Πριν 20 χρόνια κατέσφαξε χιλιάδες Γιουγκοσλάβους πολίτες με πολεμικά αεροπλάνα αναλαμβάνοντας τον ρόλο του σωτήρα από έναν εμφύλιο που τροφοδότησε. Σήμερα γεύεται τους καρπούς της στρατιωτικής επέμβασης και επίθεσης στην περιοχή. Όμως αυτή η στρατιωτική ιμπεριαλιστική επίθεση και επέμβαση μένει ζωντανή στην μνήμη των λαών. Αναμφίβολα αυτός ο λογαριασμός θα μπορέσει να κλείσει οριστικά με τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και αυτόν τον αγώνα πρέπει να τον οργανώσουν οι κομμουνιστές. Η ηττημένη επανάσταση και ο σοσιαλισμός πρέπει να επανεξεταστούν από τους οργανωμένους κομμουνιστές και τα κόμματα στην κατεύθυνση του Μαρξισμού Λενινισμού Μαοϊσμού για να την επαναφέρουν ακόμα πιο ένδοξα σ’ αυτή τη περιοχή. Τότε μόνο θα ζητηθεί ο λογαριασμός για τις αιματηρές και κερδοσκοπικές επιθέσεις του ιμπεριαλισμού.
