Αφορμή για να γραφτεί αυτό το άρθρο στάθηκε η ανάρτηση της ιστοσελίδας VICE με τίτλο «Είσαι προδότης της τάξης σου – Η ζωή μου ως μέλος της ΚΝΕ».
Ξεκινώντας, τα όσα γράφτηκαν στο άρθρο μόνο πρωτότυπα δεν είναι. Μπορεί το VICE να έχει γράμματα τίτλου σε στιλ graffiti και να περνιέται για εναλλακτικό, αλλά η συνταγή του εν λόγω άρθρου είναι στερεοτυπική: Οι κομουνιστές θαυμάζουν τον σφαγέα Στάλιν, έχουν αυστηρή ιεραρχία, αναπαράγουν ό,τι τους πει η καθοδήγηση, κατηγορούν για τα πάντα τον καπιταλισμό, δεν έχουν κριτική σκέψη, είναι μονομερείς και ασχολούνται μόνο με το κόμμα. Επίσης, πουλάνε εφημερίδες και κόβουν κουπόνια (σαν καημένοι).
Καθαρός αντικομμουνισμός από ένα μέσο που μόνο εναλλακτικό δεν είναι καθώς αναπαράγει ιδεολογικά όσα ακούγονται στα κυρίαρχα ΜΜΕ. Σε όποιον δεν αρέσει ο ΑΝΤΕΝΝΑ (που διαφημίζει και συνεργάζεται με το VICE), υπάρχει μια πληθώρα site που αναλαμβάνουν να κάνουν πιο νεολαιίστικη αυτού του είδους την προπαγάνδα. Μέχρι εδώ όλα καλά, καθώς ο καθένας έχει το ρόλο του. Τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης και οι παραφυάδες τους ανήκουν στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και προβάλλουν την ιδεολογία και τα επιχειρήματά του. (Είναι π.χ. σημαντικό ότι ο αρθρογράφος παρουσιάζει σαν γραφική την πάλη ενάντια στην επίθεση που κόβει μισθούς και συντάξεις.)
Ωστόσο, υπάρχει ένα ερώτημα: Γιατί αυτού του είδους τα άρθρα έχουν σε γενικές γραμμές μεγάλη αποδοχή από τη νεολαία; Γιατί ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της κριτικής (Στάλιν, δογματισμός, ιεραρχία) γίνεται αποδεκτό ακόμα και από τμήματα της νεολαίας που συμμετέχει στο κίνημα; Η απάντηση βρίσκεται στην έλλειψη οργανωμένου εργατικού κομμουνιστικού κινήματος εδώ και δεκαετίες σε παγκόσμια βάση. Πράγμα που δίνει την άνεση στον αντίπαλο να λασπολογεί ανενόχλητος.
Σε μια δεύτερη ανάγνωση, η Αριστερά έγινε ευάλωτη στη λασπολογία λόγω δικών της λογικών. Από τη μια διακατέχεται από τη λογική των χρήσιμων προτάσεων στο σύστημα: από τις προτάσεις νόμου του ΚΚΕ μέχρι τους σχεδιασμούς για το εθνικό νόμισμα και τις εθνικοποιήσεις τραπεζών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Από την άλλη, όταν ο λαός βγει μαζικά στο δρόμο, η Αριστερά θα θεωρήσει την αντίστασή του λίγη και ανεπαρκή. Το ΚΚΕ μάλιστα δεν δίστασε να καταγγείλει ανοιχτά κινηματικά ξεσπάσματα, από τον Δεκέμβρη του 2008 μέχρι τους Αγανακτισμένους του 2011.
Αυτή η στάση υπάρχει εδώ και δεκαετίες και έχει αντικειμενικά παίξει μεγάλο ρόλο στο να βρίσκεται η Αριστερά αποκομμένη από το λαό. Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι που οδηγεί την πολιτική αντιπαράθεση να γίνεται χωρίς πολιτικά επιχειρήματα και έξω από το λαό και πολλές φορές με αντικείμενο την ενδοαριστερή αντιπαράθεση των «χρήσιμων προτάσεων».
Έκφραση τέτοιων αδιεξόδων είναι και το ενδοαριστερό ξύλο μεταξύ ΚΝΕ και ΕΑΑΚ και οργανώσεων των ΕΑΑΚ μεταξύ τους τους τελευταίους μήνες στα πανεπιστήμια, το οποίο αποτελεί καθαρό χουλιγκανισμό που δυσφημεί το κίνημα και το πανεπιστημιακό άσυλο και είναι ενδεικτικό τού πώς επιλέγει η Αριστερά να συγκροτεί το δυναμικό της. Κάπου εκεί εδράζεται και η λογική της ΚΝΕ που πάνω κάτω θεωρεί όργανα του συστήματος τα μέλη όλων των υπόλοιπων αριστερών οργανώσεων. Ποια κριτική σκέψη και ποιο αριστερό ήθος μπορεί να διακρίνει κανείς σε τέτοιες πρακτικές;
Όσον αφορά το ιστορικό μέρος του άρθρου, η «σφαγή του Κατίν από τους Σοβιετικούς», όπως και μια σειρά από κατασκευασμένα γεγονότα σε σχέση με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, πρωτοειπώθηκαν από την προπαγάνδα των Ναζί και αναπαράχθηκαν αρκετά αργότερα από το δυτικό μπλοκ κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.
Όταν το κομμουνιστικό κίνημα ήταν σε άνοδο δεν έβρισκαν μεγάλο κοινό που να τα πιστεύει. Όταν όμως στα πλαίσια του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος ξεκίνησε το ξήλωμα της επαναστατικής γραμμής και η καθιέρωση της λογικής των «χρήσιμων προτάσεων» που προαναφέρθηκε, η προπαγάνδα αυτή άρχισε να πιάνει τόπο, από τη δεκαετία του ‘60 μέχρι τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το ‘90 έγινε μια κοινώς αποδεκτή αλήθεια και απέκτησε τεράστιο κοινό, ενώ αναπαράγεται από τις περισσότερες δυνάμεις εντός της Αριστεράς μέχρι σήμερα. Γιατί η Αριστερά δεν υπερασπίστηκε όταν έπρεπε την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, δεν προσπάθησε να την αναλύσει και να διδαχτεί από αυτήν, αλλά της φάνηκε πιο εύκολο να την αρνηθεί ή να την προσαρμόσει στα μέτρα της.
Συνοψίζοντας, τα ΜΜΕ του συστήματος πάντα θα τοποθετούνται ενάντια στην οργανωμένη πάλη είτε αφορά το παρελθόν είτε το σήμερα. Άλλωστε, όταν η προπαγάνδα δεν πιάνει μιλάνε τα χημικά και τα ρόπαλα της αστυνομίας. Για να απαντάμε στη σαπίλα πρέπει οι ίδιοι να φροντίσουμε να είμαστε μέσα στο λαό, να γνωρίζουμε τα προβλήματά του, να μιλάμε με πολιτικά επιχειρήματα και με γνώμονα την οργάνωση των αγώνων του. Γιατί ζούμε σε μια εποχή που δεν ευνοεί τις ατάκες εντυπωσιασμού και το εικονικό κίνημα.
Όσον αφορά τον Σολζενίτσιν που αναφέρει ο αρθρογράφος και την αντικομμουνιστική προπαγάνδα των ΗΠΑ, αξίζει να διαβαστεί το παρακάτω άρθρο του Βασίλη Σαμαρά: https://antigeitonies.blogspot.gr/2016/05/blog-post_24.html (Το μακρύ λουρί του σκύλου. Μια «άγνωστη» γνωστή ιστορία)
Δ.Κ.
