Επιτελώντας το θεσμικό του καθήκον ο Γ.Γ. του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας, ως αξιόπιστος και ενταγμένος στον «εθνικό κορμό» συνομιλητής, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του πρωθυπουργού και ενημερώθηκε για τη νέα ελληνοτουρκική κρίση, την Παρασκευή 24 Ιούλη. Ως είθισται, εξερχόμενος του μεγάρου Μαξίμου έκανε την παρακάτω δήλωση, όπως μας πληροφορεί ο «Ριζοσπάστης» 25-26 Ιούλη 2020:
«Το συμπέρασμα από τη σημερινή συνάντηση και ενημέρωση είναι ότι ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να δείξει καμία εμπιστοσύνη στις επιλογές της κυβέρνησης, αλλά και των άλλων αστικών κομμάτων, οι οποίοι έχουν εναποθέσει την ασφάλεια, την ειρήνη σε όλη αυτή την περιοχή σε όλους αυτούς που έχουν δημιουργήσει τα προβλήματα στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, με τις συγκρούσεις, τους έντονους ανταγωνισμούς στην περιοχή, που δεν είναι άλλοι από την ΕΕ, από το ΝΑΤΟ, από τις ΗΠΑ.
Σε αυτές τις δύσκολες ώρες θέλουμε ξανά να εκφράσουμε τη συμπαράστασή μας στους στρατευμένους νέους μας, στα μόνιμα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, στους φαντάρους, που βρίσκονται πραγματικά μέσα σε μια δύσκολη κατάσταση και έχουν να αντιμετωπίσουν πάρα πολλά σημαντικά προβλήματα».
Αξίζει να σχολιάσουμε τη δήλωση αυτή, γιατί πιστεύουμε ότι μια τοποθέτηση που γίνεται από το στόμα του Γ.Γ. μετά από συνάντηση με τον πρωθυπουργό εκφράζει την ουσία της γραμμής του ΚΚΕ, χωρίς τις «επαναστατικές» φιοριτούρες που συνοδεύουν τις ομιλίες σε κομματικό ακροατήριο.
Τι μας είπε λοιπόν ο Δ. Κουτσούμπας;
Πρώτον, ότι το όλο πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση και τα άλλα αστικά κόμματα έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για τα «κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας» στο ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και την ΕΕ (που φυσικά ισχύει, αλλά δεν είναι μια απλή πολιτική επιλογή).
Δεύτερον, ότι σ’ αυτήν τη λάθος επιλογή του αστικού πολιτικού προσωπικού ο ελληνικός λαός δεν πρέπει να έχει καμιά εμπιστοσύνη. Τίποτα παραπάνω, ούτε να την αντιπαλέψει ούτε να την ανατρέψει. Φαίνεται ότι η κοινοβουλευτική αβρότητα δεν επιτρέπει εκφράσεις σαν αυτές. Επιτρέπει όμως την έμμεση παρότρυνση να στραφεί ο λαός σε άλλον πολιτικό φορέα (ΚΚΕ), ο οποίος μπορεί να αλλάξει αυτήν την πολιτική. Τότε τα «κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας» θα μπορούν να προστατευτούν, χωρίς κοινωνικές ανατροπές και αποτίναξη της εξάρτησης.
Τρίτον, ότι ο μοναδικός φορέας που μέσα σε δύσκολες συνθήκες επιτελεί το καθήκον του είναι οι Ένοπλες Δυνάμεις, στις οποίες το ΚΚΕ εκφράζει το σεβασμό και τη συμπαράστασή του.
Να πούμε από την αρχή ότι η δήλωση αυτή του Γ.Γ. όχι μόνο δεν ξεφεύγει από τα όρια του συστήματος, αλλά θα μπορούσε να είναι δήλωση οποιουδήποτε «αριστερού» αστού πολιτικού. Η ιδιαίτερη αναφορά στις Ένοπλες Δυνάμεις (πολύ πυκνή το τελευταίο διάστημα) και η αναγόρευσή τους σαν τον μοναδικό (ίσως μαζί με το ΚΚΕ) σταθερό «πατριωτικό» φορέα και όχι σαν μηχανισμό επιβολής της ταξικής κυριαρχίας της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού, είναι το εμφανές στοιχείο της διαπίστωσης ότι το ΚΚΕ κινείται «εντός πλαισίου».
Το πιο ουσιαστικό είναι ότι η γραμμή του (και μέσα από τη δήλωση του Γ.Γ.) αφήνει στο απυρόβλητο το ίδιο το καθεστώς της εξάρτησης και εκμετάλλευσης και το ενιαίο μπλοκ εξουσίας που επιβάλλει με τη βία αυτό το καθεστώς. Δηλαδή την αστική «μας» τάξη και τον ιμπεριαλισμό.
Βέβαια για το ΚΚΕ η Ελλάδα δεν είναι μια εξαρτημένη χώρα, αλλά βρίσκεται στο στάδιο της ιμπεριαλιστικής ανάπτυξης. Γι’ αυτό η ανάθεση των κυριαρχικών δικαιωμάτων στους ιμπεριαλιστές παρουσιάζεται σαν μια απλή πολιτική επιλογή (που μπορεί να αλλάξει, π.χ., μέσα από εκλογές) και όχι σαν αποτέλεσμα του βαθιά εξαρτημένου χαρακτήρα της άρχουσας τάξης της χώρας. Επίσης, σύμφωνα με το ΚΚΕ, η αστική τάξη της χώρας, αν και «ιμπεριαλιστική» (έστω, μεσαίου μεγέθους), δεν παρουσιάζει τάσεις επιθετικότητας, σε αντίθεση με την αντίστοιχη τουρκική, και σχεδόν απουσιάζει ως συλλογικός κοινωνικός φορέας από το πλαίσιο ανάλυσής του στο συγκεκριμένο ζήτημα, αφού αυτό που υπάρχει είναι μόνο οι «επιχειρηματικοί όμιλοι» οι οποίοι μάλιστα οδηγούν τα πράγματα σε διαπραγματεύσεις για «συνεκμετάλλευση κυριαρχικού χώρου».
Ύστερα από αυτά, είναι λογικό ο Γ.Γ. να καλεί τον ελληνικό λαό απλώς να βγάλει ένα πολιτικό συμπέρασμα. Καθήκον πάλης ενάντια στην αστική «μας» τάξη και την πολιτική της υποτέλειας και του τυχοδιωκτισμού, ως παράγοντες όξυνσης των πολεμικών κινδύνων, δεν τίθεται. Αρκεί η «κατανόηση» (από το λαό) της λαθεμένης κυβερνητικής πολιτικής, που είναι αδιέξοδη και εκτός των άλλων οδηγεί «σε εφησυχασμό» (θα έπρεπε ίσως η κυβέρνηση να βάλει το λαό να σκάβει λαγούμια, όπως ζητούσε κάποτε το ΕΚΚΕ).
Γενικά, δεν τίθεται καθήκον πάλης ενάντια στον πόλεμο και σε κάθε ενέργεια που τον φέρνει πιο κοντά (απ’ όποια πλευρά κι αν προέρχεται), αφού αυτό που προέχει είναι να αντιμετωπιστεί η τουρκική επιθετικότητα και η υπεράσπιση των «εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων» όπως τα ορίζει η εξαρτημένη αστική «μας» τάξη. Άλλωστε, όταν ξεσπάσει ο «ιμπεριαλιστικός πόλεμος» το ΚΚΕ θα είναι έτοιμο αφού διώξει τον εισβολέα να νικήσει και την αστική τάξη της χώρας και να φτιάξει το σοσιαλισμό!
Βεβαίως υπάρχουν αναφορές (και σωστά) στους ιμπεριαλιστές και τους ανταγωνισμούς τους που ανάβουν τις φωτιές του πολέμου. Μόνο που, σε σχέση με την Ελλάδα (και την Τουρκία), ο ιμπεριαλισμός αντιμετωπίζεται σαν ένας «εξωτερικός» παράγοντας και όχι σαν δομικό στοιχείο του συστήματος εξουσίας (εξάρτηση). Υποβαθμίζεται έτσι η πάλη ενάντιά του και στην πραγματικότητα αποφεύγεται η πάλη ενάντια σε ένα από τα βάθρα του συστήματος, αποφεύγεται συνολικά η σύγκρουση με το σύστημα.
Στην καλύτερη περίπτωση το ΚΚΕ στο ζήτημα της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης παρουσιάζεται «ολίγον αντιιμπεριαλιστικό», πολύ «πατριωτικό» και καθόλου «αντικαπιταλιστικό», αν και στα τελευταία συνέδριά του προβάλλει μια «καθαρή αντικαπιταλιστική φυσιογνωμία».
Έτσι, λοιπόν, η μικρή αυτή δήλωση του Δ. Κουτσούμπα είναι αρκετά προσεγμένη και στοχευμένη. Στην πραγματικότητα απευθύνεται σε πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του συστήματος και όχι στο λαό. Δυνάμεις που ανησυχούν και βλέπουν ότι οι «σύμμαχοι» δεν στέκονται στο πλάι της «πειθήνιας» Ελλάδας. Μόνο που η πρόταση που τους απευθύνει δεν φαίνεται και πολύ ρεαλιστική. Έχοντας χάσει εδώ και δεκαετίες την «εναλλακτική προοπτική της Σ.Ε.», το μόνο που μπορεί να προτείνει το ΚΚΕ είναι μια «σκλήρυνση» της στάσης απέναντι στον ιμπεριαλισμό, κάτι όμως που όσες φορές επιχειρήθηκε έδωσε αντίθετο αποτέλεσμα (ΣΥΡΙΖΑ). Έτσι, οι προτάσεις και επισημάνσεις του πέφτουν στο κενό. Παρόλα αυτά η ηγεσία του ΚΚΕ επιμένει, δεν έχει άλλωστε άλλες επιλογές…
