Άλλαξαν τα δεδομένα! Μέχρι τώρα οι κυβερνήσεις του συστήματος υπέγραφαν μνημόνια που ξεκινούσαν από το (εκάστοτε) παρόν και έδεναν με αλυσίδες το λαό και τη χώρα, οι οποίες βέβαια «εκτείνονταν» και στο μέλλον. Τώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ, μαζί και δίπλα με την ομοβροντία αντιλαϊκών μέτρων που φέρνει για την εφαρμογή του 3ου Μνημονίου που υπέγραψε το περασμένο καλοκαίρι, ετοιμάζεται να υπογράψει και 4ο Μνημόνιο με ισχύ από το 2018! Αυτό είναι το λεγόμενο «εφεδρικό πακέτο» -ή αλλιώς τα «κάβα μέτρα», όπως τα… εκλαϊκεύουν οι πρόθυμοι χυδαίοι υπηρέτες της πολιτικής που φορτώνει με δυστυχία και αδιέξοδα τη ζωή του λαού.
Οι τριγμοί που προκαλεί αυτή η επέλαση είναι έντονοι και στο κυβερνητικό στρατόπεδο αλλά και στη ΝΔ –που πάει στο συνέδριό της με πολλαπλές αποχωρήσεις και αποστοιχίσεις από την ηγεσία. Βέβαια, όλοι αυτοί και οι υπόλοιποι –του ολοένα πιο αντιδραστικού- αστικού φάσματος «τεντώνονται» και στριμώχνονται για να υπηρετήσουν και όχι για να αρνηθούν ή να διαφοροποιηθούν από την πολιτική του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου. Και το μέγα ζήτημα των ημερών και του καιρού μας είναι ότι λαός και νεολαία βρίσκονται πια χωρίς καμιά συγκάλυψη απέναντι στον πραγματικό συσχετισμό δύναμης και όπως αυτός έχει διαμορφωθεί στο ταξικό-πολιτικό πεδίο. Και οφείλουν και μπορούν να πάρουν τα δικά τους «μέτρα» για να τροποποιήσουν τα πολύ δυσμενή δεδομένα, για να χαράξουν και να ανοίξουν το δρόμο της δικιάς τους πάλης και προοπτικής.
Πολιτική αναταραχή και σημείο καμπής
Για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ και ιδιαίτερα για τον ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση βρίσκεται σε οριακό σημείο. Βρίσκεται δηλαδή λίγο πριν αποκαλυφθεί πλατιά στο λαό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φορέας της επίθεσης του συστήματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Αυτή η αποκάλυψη θα σηματοδοτηθεί -επαναλαμβάνουμε σε πλατιά λαϊκή κλίμακα- τόσο από την κατάθεση-ψήφιση του νέου αντιδραστικού πακέτου (ασφαλιστικό, φορολογικό κ.λπ.) όσο βέβαια και από την προώθηση-ψήφιση των μέτρων για το 2018. Αυτές οι κυβερνητικές κινήσεις καταρρίπτουν τα όποια τελευταία προσχήματα και «επιχειρήματα» εμφάνιζε η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ για να δείξει ότι «κάτι κρατάει» από την προεκλογική (πριν το Γενάρη του 2015) και την αντιπολιτευτική ρητορεία του. Και από αυτή την ανοιχτή, πολύχρονη και μετωπική επίθεση που η κυβέρνηση αναλαμβάνει να προωθήσει ενάντια στο λαό -με τα μικρά και μεσαία στρώματα όχι μόνο να μην εξαιρούνται αλλά να έχουν την «τιμητική τους»- αναδεικνύεται ότι δεν υπάρχει ούτε μικρό μονοπάτι «επιστροφής» σε θέσεις και πολιτική που επιδιώκει έστω την άμβλυνση κάποιων αιχμών της μνημονιακής λαίλαπας.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ γνώριζε βέβαια ότι αυτή ήταν η πορεία της και η προοπτική της. Το γνώριζε πριν γίνει «πρώτη φορά» κυβέρνηση, όταν διακήρυττε το «ανήκουμε στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ». Το γνώριζε όταν υπέγραφε την «ενδιάμεση συμφωνία της 20/2/15, όταν καλούσε στην παρωδία του δημοψηφίσματος, όταν υπέγραφε τη συμφωνία του Ιούλη του 2015 και το 3ο Μνημόνιο στις 14 Αυγούστου, όταν συνέχιζε και αναβάθμιζε με πολλούς τρόπους την πολιτική υπηρεσίας των Αμερικανονατοϊκών. Στην πραγματικότητα, αυτήν την πορεία και το ρόλο ανάληψης του κυβερνητικού φορέα της επίθεσης στο λαό διεκδικούσε σε όλη αυτή τη διαδρομή της. Και ήξερε πως ο εργασιακός και κοινωνικός μεσαίωνας θα συνέχιζαν να βασιλεύουν και να βαθαίνουν με την ίδια στο κυβερνητικό τιμόνι. Γι’ αυτό εξάλλου για το λαό αυτό που έστηνε –πριν από το Γενάρη του 2015- ήταν τα «κοινωνικά δίκτυα», εργαλεία χειρισμού και εμπέδωσης της εξαθλίωσής του και της υποταγής του.
Ωστόσο, όλα αυτά δεν αναιρούν το γεγονός ότι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση βρίσκονται σε σημείο καμπής. Γιατί δίπλα στα τόσα και τόσα «επιμέρους» χτυπήματα που έχει ήδη δώσει ενάντια στα δικαιώματα του λαού, ήρθε τώρα η ώρα για ένα ακόμα πιο συνολικό και γενικευμένο χτύπημα. Γιατί το «Μνημόνιο του 2018», που από κοινού ΕΕ και ΔΝΤ τον καλούν να υπογράψει και να ψηφίσει, καταδεικνύει πως οι ράγες της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της άγριας καπιταλιστικής επίθεσης είναι οι μόνες που ο φορέας ΣΥΡΙΖΑ έχει να περπατήσει. Γιατί οι αυταπάτες που είχε και καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ για μια πιο υποφερτή κατάσταση για τα ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα καταρρέουν παταγωδώς και με τα αντι-ασφαλιστικά και με τα φορολογικά μέτρα για τα στρώματα αυτά. Αλλά και γιατί η υπόθεση της «απομείωσης του χρέους» παραμένει ακριβώς υπόθεση που τα ιμπεριαλιστικά κέντρα –εν μέσω των ανταγωνισμών τους και της κρίσης τους- δεν είναι καθόλου διαθέσιμα να την κάνουν πράξη, ούτε ακόμα και με τις πιο έμμεσες μορφές. Και είναι ακριβώς αυτό το τελευταίο ζήτημα που συνιστά σε τελική ανάλυση την ήττα της λεγόμενης διαπραγμάτευσης και όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά συνολικά για τη μεγαλοαστική τάξη που στόχευε και ήλπιζε ότι δίνοντας «γη και νερό» στους προστάτες της θα πάρει ως αντάλλαγμα το χαλάρωμα της θηλιάς για να μπορεί να ελπίζει σε ένα κάποιο μέλλον.
Η θηλιά του χρέους όμως παραμένει, ενώ παράλληλα έχουν προστεθεί και έχουν ενισχυθεί «θηλιές» και εκβιασμοί που αφορούν την ίδια την κυριαρχία της. Το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, η αναθέρμανση ερωτημάτων με τους βόρειους γείτονες, το προσφυγικό ζήτημα και όπως αυτό έχει διαμορφωθεί, είναι σημαντικά στοιχεία περιορισμού, στοιχεία ήττας για τις βλέψεις και το ρόλο που διεκδικεί η άρχουσα τάξη στην περιοχή από τους ιμπεριαλιστές πάτρωνές της.
Είναι όλα αυτά λοιπόν που κάνουν βάσιμη την ανησυχία του Δραγασάκη (εκπροσώπου του «βαθέος και πραγματικού» ΣΥΡΙΖΑ) ο οποίος διαπίστωσε πως (οι ιμπεριαλιστές) οδηγούν τη χώρα σε «πολιτικό πρόβλημα». Μια δήλωση που δεν έγινε μόνο σε αναφορά με την τύχη και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στο όνομα της «χώρας», δηλαδή των αγωνιών συνολικά της άρχουσας τάξης. Η συνεχιζόμενη καταβύθιση των μεσαίων στρωμάτων αποτελεί έτσι κι αλλιώς και οικονομικό και πολιτικό ζήτημα για τη μεγαλοαστική τάξη. Προσθέτοντας σε αυτό την περίσφιξη των όρων κυριαρχίας με βάση την πολεμική επιδρομή των ιμπεριαλιστών στην περιοχή, πληθαίνουν τα ερωτήματα για τους όρους αναπαραγωγής της άρχουσας τάξης. Και ταυτόχρονα δεν υπάρχει και καμιά δυνατότητα «αφήγησης» προς το λαό, ώστε να αναπαράγεται και σε κάποια πολιτική βάση η κυριαρχία της.
Αυτή η κατάσταση είναι και η βάση της κρίσης που «όλως αιφνιδίως» βρέθηκε να αντιμετωπίζει ο νεοεκλεγμένος Μητσοτάκης στο δικό του κόμμα και παρ’ όλη την πολλαπλή στήριξη και τα θετικά γκάλοπ που του προσφέρθηκαν το προηγούμενο διάστημα. Αυτή η κατάσταση είναι επίσης και η βάση των ταραχών και αδιεξόδων που αντιμετωπίζει ο κεντροαριστερός εσμός, που παρά τα πολλά και επιφανή στελέχη του δεν καταφέρνει να βρει όρους συνένωσης και συγκρότησης μιας πολιτικής πλατφόρμας. Πρόκειται για την πολιτική πλατφόρμα που αντικειμενικά δεν έχει η αστική τάξη στις δοσμένες συνθήκες βαθέματος της εξάρτησης και μετατροπής της χώρας σε πεδίο αντιπαράθεσης των πολλαπλών δυτικών αφεντικών της.
Ανοιχτά και κρίσιμα ζητήματα
Οι αντιπαραθέσεις ΗΠΑ-ΕΕ (Γερμανίας) του τελευταίου διαστήματος αυτό που «έβγαλαν» για το ελληνικό ζήτημα είναι ακριβώς το μεγαλύτερο τέντωμα των λουριών. Ο συμβιβασμός τους αναπαράγεται -η Λαγκάρντ κλήθηκε έως και στο Γιούρογκρουπ της 22/4- με ακόμα πιο άγριους όρους για τη χώρα και με φόντο τα συνολικότερα βέβαια ζητήματα (από το βρετανικό δημοψήφισμα ως τις εξελίξεις αναφορικά με τη Συρία).
Η κατάσταση αυτή φορτώνει με παραπάνω απαιτήσεις την κυβέρνηση και συνολικά το πολιτικό σύστημα της χώρας και το άμεσο κρίσιμο ζήτημα είναι πώς θα ανταποκριθεί στον «κάβο των μέτρων» η κυβερνητική πλειοψηφία και όχι μόνο αυτή. Η μεθόδευση απειλής πιστωτικού γεγονότος είναι ενδεικτική της έντασης και των ανησυχιών που έχουν διαμορφωθεί. Το κυβερνητικό επιτελείο από τη μια θέλει να «αξιοποιήσει» την απειλή αλλά ταυτόχρονα είναι όμηρός της. Η επανεμφάνιση των «53» είναι μια έκφραση αυτής της ταραχής, αλλά και μια επιχείρηση ανακύκλωσης των αυταπατών εντός του ΣΥΡΙΖΑ και με όποια εμβέλεια αυτές μπορεί να έχουν έξω από αυτόν. Σπασμωδικές όμως είναι και οι κινήσεις της ΝΔ και όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων.
Σε αυτή τη βάση, είναι πάλι ανοιχτές οι εκδοχές πολιτικών εξελίξεων-αναμορφώσεων «με αυτήν ή άλλη Βουλή», αν και περιέχουν πολλά ρίσκα με τα σημερινά δεδομένα τέτοιες επιλογές, ενώ μένει ανοιχτό το ζήτημα της ψήφισης των μέτρων και του «4ου μνημονίου».
Σε κάθε περίπτωση, όμως, το πέρασμα αυτού του κάβου ακόμα και με τις μικρότερες δυνατές επιπτώσεις στο πολιτικό σύστημα και στην κυβέρνηση δεν σημαίνει τη διαμόρφωση όρων νηνεμίας για την κυβέρνηση και πολιτικής σταθερότητας. Ακολουθεί η εφαρμογή των μέτρων και το ξεδίπλωμα μιας επίθεσης που έχει «καθυστερήσει» (εργασιακά, αντι-συνδικαλιστικός νόμος, κόκκινα δάνεια, ιδιωτικοποιήσεις…)
Τρέχει παράλληλα η «διαχείριση» του προσφυγικού με τη διαμόρφωση φυλακών για τουλάχιστον 50.000 πρόσφυγες. Ήδη επιστρατεύονται ΜΑΤ και κάθε λογής δυνάμεις καταστολής σε όλες τις «γωνιές» της χώρας (από τα Γιάννενα ως τη Σάμο και τη Χίο) μαζί με τις «απειλές» για τη δημόσια υγεία από επιδημίες… Και βέβαια οι ίδιες οι εξελίξεις στη Συρία και στην περιοχή και το τι αυτές θα φέρουν στις γεωπολιτικές απαιτήσεις για τη χώρα είναι εκτός του πεδίου όχι ελέγχου αλλά ακόμα και πρόβλεψης της κυβέρνησης και των πολιτικών δυνάμεων του συστήματος.
Τέλος, αλλά κάθε άλλο παρά τελευταίο, ο παράγοντας λαός -αν και πολλοί «κοπιάζουν» και συμβάλλουν για την αδρανοποίησή του- δεν μπορεί να θεωρείται δοσμένο ότι θα μένει στη γωνία των εξελίξεων. Ούτε άμεσα, ενόψει του κάβου των μέτρων, ούτε στο επόμενο διάστημα.
Να αρνηθεί ο λαός τη συνθηκολόγηση και την υποταγή
Με τη θεωρία της «48ωρης όταν φέρει η κυβέρνηση το νομοσχέδιο στη Βουλή» (πρόταση ΠΑΜΕ στη ΓΣΕΕ από τις 4 Φλεβάρη, που βρήκε σύμφωνους ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ, και τις παρατάξεις των ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑΕ) έχει ήδη εδώ και δύο μήνες επιβληθεί μια –πολύτιμη για την κυβέρνηση και το σύστημα- γραμμή σιωπής και υποταγής του λαού. Με την απόφαση της ΓΣΕΕ η απεργία της 1ης Μάη να γίνει την…. Κυριακή 8/5 (την οποία επίσης καλοδέχτηκε το ΠΑΜΕ) και ενώ ήδη την Πέμπτη 21/4 κατατέθηκαν στη Βουλή τα μέτρα, η γραμμή αυτή της υποταγής κλιμακώνεται και γίνεται απροσχημάτιστη.
Γίνεται φανερό ότι ο λαός δεν έχει απέναντί του μόνο τους ανοιχτούς εχθρούς που εφορμούν στα δικαιώματά του και τις κατακτήσεις του. Έχει και τους ψεύτικους φίλους που του βάζουν σοβαρά εμπόδια για να κινηθεί στη γραμμή της μαζικής αντίστασης και διεκδίκησης, στη γραμμή της πάλης και της σύγκρουσης με τους ιμπεριαλιστές και την αστική τάξη. Δίπλα στις αστικές θεωρίες του μονόδρομου της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, έχουν στηθεί και μια σειρά συμπληρωματικές θεωρίες που συντείνουν στην αδράνεια και την υποχώρηση των λαϊκών εργατικών μαζών. Θεωρίες που αρνούνται τη δυνατότητα και τη δύναμη του λαού να παλέψει μαζικά για την ανατροπή της επίθεσης, θεωρίες που θέλουν ένα «κίνημα» στήριξης της κοινοβουλευτικής ενίσχυσης του παλιού ή του νέου ρεφορμισμού και θα εμπνέεται από τα ανάλογα προγράμματά τους.
Τέτοιο «κίνημα», ελεγχόμενων δόσεων, σαγηνευμένο από προτάγματα «λαϊκής εξουσίας» που τη μορφοποιούν οι προτάσεις νόμων του ΚΚΕ, ή προγράμματα μεταβατικών κυβερνήσεων τύπου ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν μπορεί και δεν πρόκειται να υπάρξει. Ακόμα και οι ακτιβισμοί όλων αυτών δεν μπορούν πια να σώσουν ούτε τα «εσωτερικά» τους προσχήματα. Οι απαιτήσεις της ταξικής πάλης δεν μπορούν να κοπούν και να ραφτούν στα μέτρα αυτών των πολιτικών επιλογών. Η ανάγκη χειραφέτησης ολοένα και μεγαλύτερων τμημάτων της νεολαίας και του λαού από αυτά τα αδιέξοδα σχέδια, η ανάγκη της γραμμής της μαζικής αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής πάλης είναι πιο μεγάλη από κάθε άλλη στιγμή της τελευταίας περιόδου. Στη βάση αυτής της γραμμής, το ΚΚΕ(μ-λ), υποστηρίζοντας την πάλη όλων των μετωπικών σχημάτων που αναφέρονται σε αυτή την κατεύθυνση στη νεολαία και στους εργαζόμενους, συμμετέχοντας στην πάλη της ΛΑ-ΑΑΣ, επιδιώκει την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση για την ανάδειξη του άμεσου στόχου πάλης: Να μην περάσει η νέα επίθεση, να μπλοκάρει και να ανατρέψει η λαϊκή νεολαιίστικη πάλη τη νέα αντεργατική, αντιλαϊκή έφοδο του συστήματος και της κυβέρνησής του. Στη βάση αυτού του στόχου, είναι αναγκαίο να παλευτεί και η διαμόρφωση κάθε μορφής κοινής δράσης και αγώνα, παλεύοντας μέσα από αυτόν την ανάδειξη του δικού μας δρόμου, του δρόμου της συγκρότησης της εργατικής τάξης και του λαού σε δύναμη αναμέτρησης με το σύστημα. Σε δύναμη που θα μπορεί να πάρει τις τύχες της στα δικά της χέρια.
