Οι δυτικοευρωπαίοι (δ.ε) ιμπεριαλιστές, σε πρώτη γραμμή Γαλλία, Γερμανία και Βρετανία και σε δεύτερη Ιταλία, Σουηδία, Ισπανία είναι που καθορίζουν τόσο τις τύχες όσο και την πολιτική της ΕΕ. Τα συμφέροντα του κάθε δυτικοευρωπαίου ιμπεριαλιστή στο πλαίσιό της, αλλά και σε διεθνή κλίμακα, οι ανταγωνισμοί τους και οι συνεργασίες τους είναι η ουσία αυτού που πλασάρεται ως Ευρωπαϊκή Ενωση και Ενωμένη Ευρώπη. Συμφέροντα που οδηγούν συχνά – πυκνά σε συγκρούσεις τόσο μεταξύ τους όσο και με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στον κόσμο. Μην ξεχνάμε ότι και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι είχαν επίκεντρο την Ευρώπη, από κει ξεκίνησαν και εκεί τελείωσαν και οι αιτίες τους δεν ήταν άλλες παρά οι αντιθέσεις και η σύγκρουση των συμφερόντων μεταξύ τους, οι ζώνες επιρροής και η τάση επέκτασης του καθένα σε βάρος των συμφερόντων των άλλων. Σήμερα, υπάρχει και η ιδιομορφία, οι δυτικοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές να είναι από στρατιωτική, στρατηγική και πυρηνική άποψη σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με Αμερική και Ρωσία, που υπερέχουν σαφέστατα. Οσο για τις άλλες χώρες που συμμετέχουν στην ΕΕ, ο ρόλος τους όχι μόνο δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικός, αλλά αποτελούν και οι ίδιες πεδίο ιμπεριαλιστικής επέκτασης για τους ισχυρούς της Ενωσης.
Ο Λένιν χαρακτήριζε τον ιμπεριαλισμό ως «…[την] τάση προς επέκταση του κεφαλαίου…». Με μια φράση δίνεται συμπυκνωμένα η ουσία του ιμπεριαλισμού. Και η Βουλή των Λόρδων, εκφραστής των βρετανικών συμφερόντων, τόνιζε στις αρχές του αιώνα: «Αν δεν θέλετε να τιναχτεί στον αέρα το Ηνωμένο Βασίλειο [από ανεργία, εργατικές εξεγέρσεις, σημ. δική μας] πρέπει άμεσα να μεταφέρουμε κεφάλαια στην Ινδία, καθώς και τεχνικό και εργατικό προσωπικό…» Η επέκταση του κεφαλαίου, βέβαια, δεν γίνεται με αβρούς τρόπους, απαιτείται πολιτική διείσδυση και έλεγχος της συγκεκριμένης χώρας και η στρατιωτική στήριξη αυτών των συμφερόντων.
Οι χώρες, λοιπόν της ΕΕ (25 σήμερα) είναι μια απέραντη αγορά για τα μονοπώλια των δυτικοευρωπαίων ιμπεριαλιστών, είναι ένας καταρχήν «εύκολος» χώρος για έλεγχο και επέκταση του κεφαλαίου των κυρίαρχων ιμπεριαλιστών, μέσα, βέβαια, από τις αντιθέσεις και συμφωνίες τους. Τη νύφη πληρώνουν οι λαοί των πιο αδύναμων χωρών, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και, βέβαια, οι νεοεισελθούσες, ενώ η αστική τάξη αυτών των χωρών «γλείφει το κόκαλο» των όποιων πακέτων στήριξης, αλλά σ” ένα βαθμό και οι λαοί των ιμπεριαλιστικών χωρών υποφέρουν. Νομίζουμε, περιττεύει να πούμε ότι ο πολιτικός και στρατιωτικός έλεγχος αυτών των χωρών προωθείται και ανακύπτουν διαφορές μεταξύ τους, όσο και με τις ΗΠΑ, ιδιαίτερα σε χώρες που έχουν ισχυρή πρόσβαση. Ως ΕΕ, παρεμβαίνουν σε τρίτες χώρες, από τη Λ. Αμερική ώς την Αφρική και την Ασία και γίνεται κατανοητό σε όφελος ποιων γίνεται αυτό, χωρίς να σημαίνει ότι η κάθε μια ιμπεριαλιστική δ.ε δύναμη δεν ασκεί αυτή την πολιτική και μόνη της.
Όλα αυτά απαιτούν μια «πολιτική για την ΕΕ», απαιτούν ευρωστρατό και προώθηση των στρατηγικών όπλων γιατί χωρίς αυτά άσκηση «διεθνούς πολιτικής» είναι κομμάτι δύσκολο και αυτό φαίνεται από την αδυναμία των δ.ε ιμπεριαλιστών (μαζί και χώρια) απέναντι π.χ. στις ΗΠΑ, όταν οι ανταγωνισμοί και οι συγκρούσεις κορυφώνονται.
Ο πόλεμος στο Ιράκ έδειξε και τα σημερινά όρια των δ.ε. ιμπεριαλιστών, έδειξε και το πόσο «ενωμένη» είναι η Ευρώπη με το κατά που τραβάει η Βρετανία σ” αντίθεση με το γαλλογερμανικό άξονα κ.λπ. Και αυτή η ιστορία των σχέσεων ΗΠΑ-ΕΕ (χθεσινών συμμάχων) θα καθορίζει εξελίξεις και, αν θέλετε, και την ίδια την τύχη της ΕΕ.
Γιατί τον ρόλο που διεκδικούν οι δ.ε. δεν τον αποδέχονται οι ΗΠΑ και, βέβαια, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί π.χ. δεν θέλουν να βγάζουν τα κάστανα απ” τη φωτιά για λογαριασμό των ΗΠΑ (βλ. Ιράκ).
Παραπέρα. Το παραμύθι της «ειρηνικής» Ευρώπης, σε μια εποχή που σωστά χαρακτηρίζεται ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός κύριος εχθρός των λαών, είναι για μικρά παιδιά. Είναι θέμα συσχετισμών και μόνο. Γνωρίζουμε καλά τη Βρετανία, τη Γερμανία, τη Γαλλία του παρελθόντος και πόσο δεινοπάθησαν οι λαοί. Αλλά και τώρα. Δεν ήταν η Γερμανία που άνοιξε το Γιουγκοσλαβικό (οι ΗΠΑ μάλιστα, τότε, ήταν με τη διατήρηση της Γιουγκοσλαβίας), άσχετα με την εξέλιξη του ζητήματος. Δεν συμμετείχαν στους βομβαρδισμούς και τη ΝΑΤΟϊκή κατοχή του Κοσόβου οι ευρωπαίοι «ειρηνιστές»; Στον πρώτο πόλεμο στον Κόλπο ήταν στο πλευρό του πατέρα Μπους. Στο Αφγανιστάν συμμετείχαν στο «κυνήγι του Μπιν Λάντεν» (διάβαζε κατοχή του Αφγανιστάν στο πλευρό του τζούνιορ Μπους). Αλήθεια τι γνώμη έχουν οι γερμανοί ιμπεριαλιστές για τη γραμμή Οντερ-Ναϊσε (πολωνικά εδάφη); Τι σημαίνει η αγγλική «Κοινοπολιτεία»; Πόσο έχουν απομακρυνθεί οι Γάλλοι από τις πάλαι-ποτέ «κτήσεις» τους και από κάθε Γουαδελούπη;
Αν -λεμε υποθετικά, αν- ισχυροποιηθεί η ΕΕ και αποκτήσει στρατιωτικοπολιτική ισχύ (με πυρηνικά όπλα και διηπειρωτικούς πυραύλους) ο γαλλογερμανικός άξονας π.χ., αμφιβάλλει κανένας στον κόσμο πώς θα χρησιμοποιηθεί αυτή η ισχύς; Είπαμε, είναι θέμα συσχετισμών και μόνο συσχετισμών. Για τη σημερινή Βρετανία του Μπλερ δεν χρειάζονται σχόλια…
Και μην πάτε μακριά. Το πώς θα συμπεριφερθεί το ιμπεριαλιστικό δ.ε. κεφάλαιο αύριο (στο βαθμό που του δοθεί η δυνατότητα να επεκταθεί) το νιώθουν οι εργαζόμενοι της ίδιας της ΕΕ, όπου τα εργατικά δικαιώματα, οι εργασιακές σχέσεις, τα ασφαλιστικά, η υγεία έχουν μετατρέψει τον εργαζόμενο σε σύγχρονο δουλοπάροικο, ο μεσαίωνας ξανάρχεται, το νιώθουν οι πολίτες της Ευρώπης που βλέπουν τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες να συρρικνώνονται στον υπέρτατο βαθμό στο όνομα και της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας» (διάβαζε χτύπημα συνδικαλισμού, δικαιώματος απεργίας, «κοινωνικής ειρήνης» κατάργηση κάθε καταχτημένου με αγώνες και θυσίες δικαιώματος). Το ένιωσαν οι Κύπριοι στο δημοψήφισμα, όταν «τόλμησαν» να πουν ΟΧΙ στον Μπους και τον Φερχόιγκεν, γιατί βάζει εμπόδια αυτή η στάση στη διείσδυση της ΕΕ σε ολόκληρη την Κύπρο αλλά και στην ίδια την Τουρκία (καθυστερεί την επιδιωκόμενη ένταξή της).
φ.502, 29/5/04
