Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 871)
Οι εξελίξεις είναι κρίσιμες. Το πλαίσιο μέτρων που πολυβολεί τους χώρους της εκπαίδευσης το τελευταίο δίμηνο, φέρνει αποφασιστικές αντιδραστικές ανατροπές που ξεπερνούν κατά πολύ ένα στενό εκπαιδευτικό ενδιαφέρον. Είναι μέτρα που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως μια απλή «επιδείνωση» των όρων σπουδών και δουλειάς, αλλά μόνο ως δημιουργία ενός ΑΛΛΟΥ τοπίου, όπου αυτά τα δικαιώματα -στις σπουδές και τη δουλειά- επιδιώκεται να συντριβούν από το σύστημα και την κυβέρνησή του (με την ανοχή, όπως θα δούμε, της αντιπολίτευσης). Πρόκειται για μέτρα που αντιστοιχούν στην περίοδο της ολομέτωπης καπιταλιστικής επίθεσης, την οποία διανύουμε. Και είναι μια επίθεση που παροξύνεται, καθώς το σύστημα επιδιώκει ξανά να φορτώσει την κρίση του στις πλάτες του λαού.
Τις μέρες αυτές, λοιπόν, κορυφώνεται η επίθεση του συστήματος, η οποία εξελίσσεται το τελευταίο δίμηνο -με ευκαιρία την πανδημία- και αφορά τέσσερα σημαντικά μέτρα που αποτελούν ένα ενιαίο αντιδραστικό σώμα.
Πρώτο μέτρο: Πριν δύο μήνες, με το κλείσιμο των σχολείων, ξεκίνησε το φρούτο της εξ αποστάσεως ψευτο-εκπαίδευσης. Κάτω από τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης και τη δακρύβρεχτη συμπαράσταση σε αυτήν, όλης της συνδικαλιστικής ηγεσίας της ήττας και του συμβιβασμού, η κυβέρνηση -σαν έτοιμη από καιρό- έβαλε σε εφαρμογή την ιδέα των «τηλε-μαθημάτων» για την «έκτακτη κατάσταση της καραντίνας» και για «να διατηρείται απλώς μια επαφή», όπως έλεγε τότε.
Δεύτερο μέτρο: Με τον λαό σε καραντίνα, σαν κοινός κλέφτης, παρουσίασε το πιο αντιδραστικό νομοσχέδιο για την εκπαίδευση, εδώ και δεκαετίες. Ένα νομοσχέδιο με σοβαρές συνέπειες σε μαθητές ΟΛΩΝ των βαθμίδων, δηλαδή με συνέπειες που αφορούν ΟΛΟ τον λαό, αλλά και τους εκπαιδευτικούς: Σχολειοποίηση του νηπιαγωγείου, αλλαγές στο δημοτικό, αύξηση ορίου (από 22 σε 26) και ελάχιστου μαθητών για σχηματισμό τμήματος, αύξηση των εξεταζόμενων μαθημάτων στο γυμνάσιο, τράπεζα θεμάτων στο λύκειο, άνοιγμα του δρόμου για πολλαπλές βάσεις εισαγωγής για πρόσβαση στην τριτοβάθμια, εμπέδωση της πειθάρχησης στη σχολική ζωή, μαζικό κλείσιμο ΕΠΑΛ μέσω ηλικιακού ορίου, αξιολόγηση και κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών, ώστε οι τελευταίοι να είναι αποτελεσματικοί «μπαμπούλες» των μαθητών.
Τρίτο μέτρο: Με μπόλικες αντιφάσεις, υποκρισία, κοροϊδία αλλά και στήσιμο αντιδραστικής επίθεσης και πλήρη έλλειψη μέτρων ασφάλειας, συνοδεύτηκε η απόφαση της κυβέρνησης να ανοίξει «σταδιακά» τις σχολικές μονάδες της Β’/βάθμιας εκπαίδευσης στις 11 Μαΐου (για την Γ’ λυκείου), στις 18 Μαΐου (για τις υπόλοιπες τάξεις) και όπως όλα δείχνουν σύντομα και τα δημοτικά. Το άνοιγμα ήταν για την ώρα αρκετά εικονικό, αφού ταυτόχρονα με αυτό, η κυβέρνηση μετέθεσε στους γονείς την ευθύνη, δίνοντάς τους τη δυνατότητα με μια υπεύθυνη δήλωση να μην στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο.
Τέταρτο μέτρο: Σε νομοσχέδιο για το Άσυλο, η κυβέρνηση πέρασε τροπολογία που λέει επί λέξει:
«Είναι δυνατή η, κατά παρέκκλιση κάθε άλλης διάταξης, παροχή σύγχρονης εξ αποστάσεως εκπαίδευσης με χρήση μέσων τεχνολογίας σε μαθητές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που δεν δύνανται να παρακολουθήσουν δια ζώσης την εκπαιδευτική διαδικασία είτε λόγω καθολικής ή μερικής αναστολής ή απαγόρευσης λειτουργίας εκπαιδευτικής δομής είτε για άλλο λόγο που ανάγεται σε έκτακτο ή απρόβλεπτο γεγονός. Η ταυτόχρονη διδασκαλία σε μαθητές οι οποίοι συμμετέχουν στο μάθημα με φυσική παρουσία και σε άλλους μαθητές οι οποίοι συμμετέχουν εξ αποστάσεως επιτρέπεται μόνο σε περίπτωση επιδημικών νόσων.
Με άλλα λόγια, η διαβόητη τροπολογία ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΜΟΝΟ για τις κάμερες. Αλλά ΚΑΙ θεσμοθετεί την εξ αποστάσεως ψευτο-εκπαίδευση για ΚΑΘΕ περίπτωση που το σχολείο είναι κλειστό (λόγω έλλειψης καθηγητών, λόγω απεργίας, λόγω μαθητικής κατάληψης, αποχής κ.λπ. κ.λπ.).
Ας θυμίσουμε την αλληλουχία γεγονότων σε αυτό το δίμηνο: Κλείσιμο σχολείων - πλατφόρμες εξ αποστάσεως ψευτο-εκπαίδευσης «μόνο για να διατηρείται μια επαφή αυτές τις έκτακτες συνθήκες της πανδημίας» - «πιθανή χρησιμοποίησή της για να προχωρήσει η ύλη μόνο αν γίνει και δια ζώσης» - άνοιγμα σχολείων (χωρίς κανέναν πραγματικό υγειονομικό όρο) - θεσμοθέτηση της εξ αποστάσεως για ΚΑΘΕ ΛΟΓΟ και ως κανονική εκπαιδευτική διαδικασία – θεσμοθέτηση της ζωντανής αναμετάδοσης – ταυτόχρονη προώθηση του πιο αντιδραστικού εκπαιδευτικού νομοσχεδίου των τελευταίων δεκαετιών. Γεννιέται το ερώτημα: Τι έδωσε, άραγε τον αέρα στην κυβέρνηση για τέτοια επέλαση με αστρονομική ταχύτητα; Τι της έδωσε τον αέρα να λέει, όταν ήθελε να κλείσουν τα σχολεία, ότι «η νεολαία είναι υγειονομική βόμβα» και, όταν αποφάσισε να ανοίξουν, ότι «είναι υγειονομικά το πιο ακίνδυνο τμήμα του πληθυσμού»; Τι της έδωσε τον αέρα να λέει τη μία μέρα ότι η τηλεκπαίδευση είναι για την «απλή διατήρηση επαφής με το σχολείο» και την άλλη ότι «μπορεί να προχωρήσει η ύλη μέσω αυτής»; Τι της έδωσε τον αέρα να θεωρεί ότι οι μάσκες είναι απαραίτητες σε όλα τα ΜΜΜ, εκτός από τα σχολικά λεωφορεία; Τι της επέτρεψε να δηλώνει στην αρχή ότι η τηλεκπαίδευση είναι «μεγάλη καινοτομία», για να ανακαλύψει μετά (όταν αποφάσισε να ανοίξει τα σχολεία) ότι «εντείνει τις ανισότητες», όπως είπε ο Μητσοτάκης και να καταλήξει -με νέα κωλοτούμπα- στην πλήρη και με κάθε ευκαιρία εφαρμογή αυτής της μεθόδου που «εντείνει τις ανισότητες»; Τι την αποθράσυνε τόσο ώστε να τολμήσει να προωθήσει το νομοσχέδιο έκτρωμα με τον λαό σε καραντίνα; Να φτάσει στο σημείο να θεσμοθετήσει κάμερες μέσα στη σχολική τάξη;
Η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι σε εμάς σαφής. Η κυβέρνηση συνάντησε την απόλυτη προσαρμογή και υποταγή των συνδικαλιστικών ηγεσιών (ΔΑΚΕ, ΠΕΚ/ΔΗΣΥ, ΣΥΝΕΚ/ΕΡΑ, ΠΑΜΕ) σε κάθε επιθετική κίνηση που έκανε. Χτυπούσε και συναντούσε σιωπή. Αυτή η στάση την αποθράσυνε, αυτή η πολιτική γραμμή που κυριαρχεί στα σωματεία, την έφτασε στην απόφαση προχωρήσει στα πιο μαύρα σχέδια του συστήματος, σχέδια που εδώ και χρόνια ονειρεύεται να υλοποιήσει.
Σε ποια πραγματικότητα, λοιπόν, καλούμαστε τον Σεπτέμβρη;
Καλούμαστε σε μια πραγματικότητα όπου:
Οι μαθητές θα δίνουν πανελλαδικού τύπου εξετάσεις από την πρώτη λυκείου. Για να ανταποκριθούν, θα πρέπει να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα από το γυμνάσιο και ο ελεύθερος χρόνος τους να είναι μηδενικός. Όσοι δεν αντέχουν, θα πρέπει από νωρίς (πριν τα 17 τους) να αποφασίσουν να οδηγηθούν στα πολύ λιγότερα από σήμερα ΕΠΑΛ ή στις δομές κατάρτισης που -όπως όλα δείχνουν- θα δημιουργηθούν για να εκπαιδευτούν στην πραγματικότητα του ευέλικτου μισοεργαζόμενου ή άνεργου. Όσοι ανταπεξέλθουν την οικονομική και ψυχολογική πίεση, κατά τις απανωτές πανελλαδικού τύπου εξετάσεις, θα έχουν να αντιμετωπίσουν τρεις διαφορετικές βάσεις εισαγωγής και δραματικά μειωμένο αριθμό εισακτέων. Το όνειρο της λαϊκής οικογένειας να σπουδάσουν τα παιδιά της γίνεται άπιαστο.
Αυτή η νέα πραγματικότητα συνοδεύεται από την εικονική δημιουργία μιας εκπαίδευσης χωρίς σχολεία, χωρίς συγκεκριμένο αριθμό εκπαιδευτικών, χωρίς σαφή ανάγκη κτηριακών υποδομών, με όρια μαθητών στην τάξη που διευρύνονται από τον νόμο, αλλά δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία, μιας και ο εκπαιδευτικός του γειτονικού νησιού θα μπορεί να στήσει εικονικές τάξεις.
Αυτή η νέα πραγματικότητα με τις κάμερες στο σπίτι ή στην τάξη συνοδεύεται από μια φασίζουσα λογική ελέγχου, με τελικό στόχο τη συντριβή κάθε ελευθερίας σκέψης μέσα στην σχολική τάξη. Παρακάμπτει, χωρίς καν να το νομοθετεί, τις μαθητικές αποχές και καταλήψεις, τις απεργίες των καθηγητών, τις απεργίες των ΜΜΜ.
Αυτή η νέα πραγματικότητα πετάει αμείλικτα στον Καιάδα τα παιδιά των φτωχών οικογενειών.
Αυτή η νέα πραγματικότητα παγιοποιεί το εδώ και χρόνια όνειρο του κεφαλαίου για γενίκευση της τηλεργασίας, με όλους τους παράγοντες των συνθηκών εργασίας αόριστους και μόνο συγκεκριμένο την τρομοκράτηση και την ηλεκτρονική παρακολούθηση.
Αυτή η πραγματικότητα τσακίζει το πιο χτυπημένο τμήμα των εκπαιδευτικών, τους αναπληρωτές. Η δραματική μείωση των τμημάτων στα δημοτικά αλλά και στα ΕΠΑΛ, μαζί με τη γενίκευση της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης τους οδηγεί κατά χιλιάδες στη μόνιμη ανεργία. Και όταν κληθούν τον Απρίλη για να καλύψουν μια τρύπα και αρνηθούν, τους περιμένει 2-3 χρόνια αποκλεισμός.
Αυτή η νέα πραγματικότητα δημιουργεί εκπαιδευτικούς τρομοκρατημένους από την αξιολογική συμμόρφωση και την ηλεκτρονική παρακολούθηση. Τους μετατρέπει σε δυνάμει απεργοσπάστες των μαθητικών καταλήψεων, καθώς θα είναι στο σπίτι τους και θα κάνουν τηλε-μαθήματα «μιας και πληρώνονται», την ώρα που τα γκλομπ της αστυνομίας θα ανοίγουν, στους δρόμους, τα κεφάλια των μαθητών μας.
Αυτή η «νέα» πραγματικότητα είναι πολύ παλιά! ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ!
Ως εκπαιδευτικοί, ήρθε η ώρα να αρνηθούμε τους εκβιασμούς της κυβέρνησης και να ξεπεράσουμε τη σύγχυση, την αδράνεια και την πολιτική ήττας των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Ως εκπαιδευτικοί, τώρα και στον αγώνα είναι η ώρα να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας. ΤΩΡΑ και στον αγώνα ήρθε η ώρα να δείξουμε την πραγματική μας αλληλεγγύη στους μαθητές μας και στους γονείς τους.
Αμέσως, σήμερα, αύριο, πρέπει όλοι οι εκπαιδευτικοί, όλοι οι γονείς, όλοι οι μαθητές, όλοι οι φοιτητές να ενημερώσουν τους διπλανούς τους για το τι συμβαίνει. Να αρνηθούμε τα παζάρια που στήνονται από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και την κυβέρνηση γύρω από υποχωρήσεις ή «υποχωρήσεις» σε πλευρές της επίθεσης. Να γεμίσουν οι δρόμοι. Να γίνουν συνελεύσεις. Να οργανωθούν απεργίες. Να φτιαχτούν επιτροπές αγώνα.
Για ζωή, σπουδές και δουλειά με δικαιώματα και ελευθερίες.
