Καμία αυταπάτη δεν πρέπει να υπάρχει για ένα καλύτερο αύριο από τις κάλπες και από την ψήφο στην αριστερά. Ο λαός δεν μπορεί να προχωράει άλλο με την ψευδαίσθηση ότι κάποιοι σωτήρες θα του λύσουν τα προβλήματα. Πρέπει να καταλάβει ότι έχει δύναμη αν οργανωθεί, αν παλέψει και αν γίνει υποκείμενο της πάλης.Όχι, δεν έχει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ το «προνόμιο» των αυταπατών. Έχει, όμως, την τιμητική του γιατί κατάφερε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να κάνει τον κόσμο να πιστέψει σε μια κούφια ελπίδα που θα ερχόταν μέσα από ένα εκλογικό αποτέλεσμα. Προφανώς και οι εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν μια κοινωνία, πόσο μάλλον την τύχη ενός ολόκληρου λαού και να δώσουν ελπίδα στους πόθους του. Η ουσία είναι, όμως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τροφοδότησε μόνο το κλίμα της ανάθεσης σε όλο τον λαό και υποσχέθηκε μια ψευδεπίγραφη και καινοφανή ανατροπή αλλά έδωσε και νέα ώθηση στο ρεφορμιστικό λόγο της αριστεράς του συμβιβασμού.
Θολώσανε οι εξωκοινοβουλευτικοί από την πρώτη φορά αριστερά και τα μολύβια πήραν φωτιά, για να αναλύσουν τις ιστορικές ευκαιρίες που θα χαθούν, αν δεν κατανοηθούν τα ρήγματα που δημιούργησε τάχα μου ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν μπόρεσε να τα πάει ως το τέλος. Μέχρι σήμερα, ανάγουν όλοι αυτοί το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε κορυφαία μάχη του κινήματος. Μια μάχη της οποίας στρατηγός ήταν ο Τσίπρας και στρατάρχες ήταν όλοι αυτοί που μέχρι σήμερα αναρωτιούνται γιατί αυτό το όχι δεν πήγε μέχρι τέλους. Όλοι αυτοί θεώρησαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση δίνει δυνατότητες για μια αντιφατική κυβέρνηση, που θα πιέζεται από το κίνημα για να λύνει τα προβλήματα του λαού. Είδαν την ανατροπή να περνάει μπροστά από τα μάτια τους, όσοι από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά (ΑΝΤΑΡΣΥΑ , νυν ΛΑΕ κ.ά.) τόσα χρόνια ζούσαν με την αυταπάτη ότι οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν το καθεστώς της καπιταλιστικής- ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.
Οι αριστερές αυταπάτες είναι εδώ… παρέα με τις συστημικές
Μπροστάρης στις αυταπάτες ήταν το ΚΚΕ, το οποίο σάστισε από το γεγονός ότι έβλεπε κομμάτι της άποψής του να παίρνει σάρκα και οστά χωρίς αυτό στο προσκήνιο. Το ΚΚΕ, έτσι και αλλιώς, είναι υπεύθυνο για την καλλιέργεια της υποταγής και των κοινοβουλευτικών αυταπατών στο κίνημα, αλλά βρέθηκε σε δύσκολη θέση όταν είδε ότι η λογική των προτάσεων νόμου και των ερωτήσεων και επερωτήσεων στη Βουλή ήταν λίγη μπροστά στην πραγματικότητα της κυβερνώσας αριστεράς. Ας κραυγάζει σήμερα ότι …. τα έλεγε. Ποτέ δεν υποχώρησε το ΚΚΕ από τη ρεφορμιστική αντίληψη του ειρηνικού περάσματος, ποτέ δεν σταμάτησε να καλλιεργεί αυταπάτες για αριστερούς σωτήρες και να είναι ο πρώτος εκπρόσωπος της ανάθεσης από τα «αριστερά». Είναι τρομερό το πως ακόμη και σήμερα ένας κόσμος της αριστεράς, ο οποίος είναι επηρεασμένος από αυτές τις δυνάμεις, δεν μπορεί να κατανοήσει ότι ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα της αριστεράς δεν λέει τίποτα, μπροστά στην όλη κινηματική αδράνεια. Δεν χωνεύει εύκολα ότι μια εκλογική ένωση δεν μπορεί να «φτουρήσει μία», μπροστά σε μια πραγματικά μαχητική κοινή δράση μέσα στο ίδιο το κίνημα.
Υπεύθυνη είναι η αριστερά για τις αυταπάτες που σπέρνει, μα προπαντός για τη μακροβιότερη, πιο διαλυτική και αντι-αριστερή αυταπάτη, ότι δηλαδή οι εκλογές αλλάζουν τα πράγματα.
Το ΚΚΕ(μ-λ) δεν συμμετέχει στις εκλογές για να πει στον κόσμο ότι η ψήφος και η συμμετοχή είναι όπλο και δύναμη. Συμμετέχει για να ακουστεί πλατύτερα η άποψή του. Συμμετέχει για να πει στο λαό ότι ήταν στο κίνημα εχτές και θα είναι και αύριο και τον θέλει μαζί του στον δρόμο. Συμμετέχει για να διαδώσει το ότι ο καπιταλισμός δεν αλλάζει ούτε με εκλογές και αριστερές κυβερνήσεις, ούτε με μεταβατικά προγράμματα και δημοψηφίσματα και προπαντός δεν εξανθρωπίζεται και δεν γίνεται λίγο πιο «light» με προτάσεις νόμου στη Βουλή και δυνατή Αριστερά στα βουλευτικά έδρανα.
Το ΚΚΕ(μ-λ) συμμετέχει για να διαδώσει πλατύτερα ότι η προοπτική του Σοσιαλισμού και της Ανεξαρτησίας υπάρχει ακόμα, παρόλη την υποχώρηση του εργατικού – κομμουνιστικού κινήματος. Ότι η ελπίδα του λαού παραμένει κόκκινη.
Το ΚΚΕ(μ-λ) ζητάει την ψήφο του λαού γιατί θέλει να καταγράψει το «μπόι» του και να δημιουργήσει την αφορμή σύνδεσης με ευρύτερα λαϊκά κομμάτια.
Έτσι λοιπόν δηλώνουμε ευθαρσώς ότι δεν είμαστε αριστεροί σωτήρες και ότι χωρίς την ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων και του λαού στα μέτωπα πάλης, δεν μπορεί τα πράγματα να πάνε αλλιώς. Δεν μπορεί η πλάστιγγα να γείρει προς τη μεριά των πολλών, αν οι πολλοί δεν πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους.
Στους αγώνες που θα έρθουν από τις 8 Ιούλη, πρέπει να είμαστε πιο πολλοί και πιο αποφασισμένοι. Γιατί η επίθεση θα συνεχιστεί και ο λαός θα βγει στο δρόμο.
