Ακατάσχετη και αδίστακτη η κυβερνητική προπαγάνδα, ήδη από το πρωτοχρονιάτικο πρωθυπουργικό μήνυμα και στη συνέχεια στη φιέστα για την προεδρία της ΕΕ στο Ζάππειο, επιχειρεί στην κυριολεξία να παρουσιάσει το μαύρο για άσπρο. «Βγαίνουμε από την ύφεση, αφήνουμε πίσω την κρίση», ισχυρίζεται ο Σαμαράς για το 2014 και επικαλείται ως επιχειρήματα στήριξης του ισχυρισμού του, το πρωτογενές πλεόνασμα, την επιτυχία της δημοσιονομικής προσαρμογής, την υποχώρηση των σπρεντς, τη βελτίωση των δεικτών του Χρηματιστηρίου… Στην πραγματικότητα το κυβερνητικό επιτελείο με όλα αυτά επικαλείται τις επιτυχίες της επίθεσης που προωθεί η οποία έχει γεμίσει με συντρίμμια και απόγνωση τη ζωή του λαού για να πετύχει… σταθερότητα, δηλαδή τη συνέχιση και την ένταση αυτής της πολιτικής!
Γιατί βέβαια όλα αυτά τα επιχειρήματα ένα και μόνο ένα πράγμα σημαίνουν: Ότι πράγματι έχει φτηνύνει η εργατική δύναμη, έχουν σαρωθεί λαϊκά και κοινωνικά δικαιώματα, έχει εκτιναχτεί η ανεργία και οι ελαστικές μορφές εκμετάλλευσης των εργαζομένων και μέρος αυτής της ληστείας μετατράπηκε στο κακόφημο «πρωτογενές πλεόνασμα», απεικονίστηκε στην αιματηρή «δημοσιονομική προσαρμογή». Στην ίδια βάση και καθώς προχωρεί η λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και ισχυροποιούνται διαρκώς οι μακροχρόνιοι όροι της για λογαριασμό των ιμπεριαλιστών, γίνονται διάφορα «πάρτυ» των αρπακτικών στο Χρηματιστήριο και παιχνίδια με τα σπρεντς. Οι δείκτες των επιτυχιών λοιπόν που επικαλούνται ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και οι άλλοι υπηρέτες του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου επιδιώκοντας να θολώσουν το λαό, δεν είναι παρά οι δείκτες της φτώχειας, της ανεργίας , της εξαθλίωσης, του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα που επιβάλλει η πολιτική τους για λογαριασμό των αφεντικών τους. Και όταν απαριθμούν αυτές τις «επιτυχίες» δεν παραλείπουν ποτέ να τονίσουν πως «πρέπει να συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο». Δεν παραλείπουν ποτέ να διακηρύξουν πως είναι απαράδεκτο να υπάρχει συλλογική σύμβαση, μόνιμη και σταθερή δουλειά, δωρεάν περίθαλψη, ωράριο, σύνταξη, δωρεάν σχολείο, το όποιο κοινωνικό επίδομα, οτιδήποτε αφορά σε εργατικά-λαίκά δικαιώματα και κατακτήσεις! Όλα αυτά τα καταριούνται ως «σοβιετικά μέτρα» που πρέπει για πάντα να τα ξεχάσουμε και να μπούμε απαλλαγμένοι από «καθυστερήσεις» και «αναχρονισμούς» στην εποχή της «απόλυτης ελευθερίας». Της ελευθερίας του ιμπεριαλισμού να κάνει ολόκληρη τη χώρα μια ειδική οικονομική ζώνη, της ελευθερίας του κεφαλαίου να επιβάλλει συνθήκες δουλείας στο λαό και στη νεολαία! Δηλαδή όχι μόνο δεν υπόσχονται μια έστω κάποια μικρή αναίρεση της χιονοστιβάδας των αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων και μνημονίων που έχει σαρώσει την εργατική τάξη και το λαό, αλλά αντίθετα «υπόσχονται» ακόμα περισσότερα και ακόμα χειρότερα μέτρα.
Τι σημαίνει λοιπόν για το λαό η υπόσχεση για «έξοδο από την ύφεση και την κρίση το 2014» όταν ταυτόχρονα αναγγέλλεται η συνέχιση και η ένταση της βαρβαρότητας που ζει καθημερινά; Η αλήθεια είναι ότι καμιά έξοδος από την κρίση και την ύφεση δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Όλα τα δεδομένα, οικονομικά και γεωπολιτικά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων του πλανήτη προδικάζουν ένταση των αδιεξόδων τους και των ανταγωνισμών τους, κλιμάκωση των πολιτικών καταλήστευσης του προλεταριάτου, των λαών και των εξαρτημένων χωρών. Αυτή είναι η κατάσταση παγκόσμια, αυτή είναι η κατάσταση και στην ΕΕ και την ευρωζώνη της που αντιμετωπίζει εξ αιτίας των «γενετικών ανωμαλιών της» με ιδιαίτερη ένταση και τρόπο την κρίση που παγκόσμια τραντάζει το καπιταλιστικό σύστημα. Σε αυτό το πλαίσιο η παραρτημοποιημένη και ολόπλευρα εξαρτημένη οικονομία της χώρας, καμιά προσδοκία ανάκαμψης δεν μπορεί να έχει. Εξάλλου σπεύδουν και οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές πάτρωνες να μεταθέτουν ξανά και ξανά στο μέλλον την περίφημη «έξοδο στις αγορές», ενώ πρόσφατα γερμανικά δημοσιεύματα έκανα λόγο για μια Ελλάδα που περνάει στη «ζώνη του Αφγανιστάν και του Πακιστάν». Και σε κάθε περίπτωση, οι ιμπεριαλιστές όχι μόνο δεν παρέχουν ελπίδες στους ντόπιους υποτακτικούς τους, αλλά αντίθετα ολοένα και περισσότερο τραβάνε και σφίγγουν τα λουριά της εξάρτησης και των εκβιασμών στους δικούς τους ανθρώπους, στο δικό τους προσωπικό. Ακριβώς όπως γίνεται αυτόν τον καιρό με την αιφνίδια «αποκάλυψη» του πακτωλού των μιζών σχετικά με τα εξοπλιστικά προγράμματα. «Αποκαλύψεις» που από τη μια δείχνουν πως θησαυρίζουν από τον κλεμμένο ιδρώτα του λαού αυτοί που απαιτούν και διατάζουν τον άνεργο και τον συνταξιούχο να πεθάνει από το κρύο και την πείνα «για το καλό της χώρας». Αλλά από την άλλη δείχνουν πως οξύνεται ο διαγκωνισμός στα παρασκήνια για το ποιο ιμπεριαλιστικό κέντρο θα κυβερνά αυτή τη χώρα που η γεωπολιτική της σημασία είναι μεγάλη καθώς μπήκαμε ήδη στην εποχή των μεγάλων αντιπαραθέσεων στη φλεγόμενη ευρύτερη περιοχή.
Αλλά και η ίδια η αστική τάξη της χώρας ξαναμετρώντας το έχειν της και τη δύναμή της μέσα στις συνθήκες της θύελλας, είτε επιλέγει την «αναχώρηση» στις ελβετικές και άλλες τράπεζες, είτε την ακόμα μεγαλύτερη προσκόλληση και το ρόλο του συμπληρώματος δίπλα στα μεγάλα ξένα μονοπώλια που δρουν στη χώρα.
Ο βασικός πολιτικός εκβιασμός του λαού
Όλα αυτά τα γνωρίζει βέβαια και μάλιστα από πρώτο χέρι ο Σαμαράς και το κυβερνητικό επιτελείο, αλλά με την γκεμπελική προπαγάνδα περί «εξόδου από την κρίση» επιχειρεί να διαμορφώσει κλίμα σταθερότητας, αναγκαίο όχι μόνο για τις ερχόμενες εκλογές του Μαΐου, αλλά και για να φτάσει ως εκεί. Ωστόσο και καθώς αυτή η προπαγάνδα έρχεται σε αντίθεση με την ίδια την καθημερινή πραγματικότητα που βιώνει ο λαός, η κυβέρνηση και συνολικά το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης επιδιώκοντας την σταθερή επιβολή του στο λαό επιστρατεύει το βασικό πολιτικό εκβιασμό που μπορεί να ασκήσει. «Είστε με την ΕΕ ή εναντίον της;» ήταν το δίλλημα που έθεσε ο Σαμαράς στην ομιλία του στο Ζάππειο. Το ερώτημα απευθύνθηκε και στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι μόνο και όχι κυρίως σε αυτόν. Έτσι κι αλλιώς η (θετική υπέρ της ΕΕ) απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει δοθεί πολλές φορές και θα δοθεί ακόμα περισσότερες. Ο κύριος παραλήπτης του ερωτήματος είναι ο ίδιος ο λαός. Και αυτό που ουσιαστικά θέτει ο Σαμαράς προς το λαό είναι το ερώτημα: Εμείς έχουμε «πίσω μας» τους ιμπεριαλιστές προστάτες μας Ευρωπαίους και Αμερικάνους. Σε αυτούς «ανήκομεν». Εσείς, οι εργάτες, ο λαός, η νεολαία -που αντιδράτε και αρνείστε την πολιτική μας- πού θέλετε και μπορείτε να πάτε; Λίγους μήνες πριν, ο ίδιος από την Ουάσιγκτον είχε τονίσει πως «είναι ακραίο» να αγωνίζεται ο λαός ενάντια σε ΕΕ και ΝΑΤΟ. Το ίδιο ακριβώς ζήτημα έθεσε πρόσφατα και ο Σημίτης με άρθρο του στο Βήμα της 5/1/14, όπου αφού αναλύει και διαπιστώνει κάποιες από τις εγγενείς αντιφάσεις και «αδυναμίες της ευρωπαϊκής πολιτικής», καταλήγει στο ίδιο δόγμα, στο ίδιο θέσφατο. Δεν πρόκειται λοιπόν για εκλογική γραμμή αλλά για τη βασική πολιτική γραμμή της αστικής τάξης, τη γραμμή της υποτέλειας! Ακόμα και τώρα –πιο σωστά, ιδίως τώρα- που η χώρα με ραγδαίους ρυθμούς ρημάζεται και ερημοποιείται από την ιμπεριαλιστική επέλαση, το αστικό δόγμα της υποτέλειας είναι στην πρώτη γραμμή. Και ο λαός «εκβιάζεται» να απαντήσει, να υπερασπιστεί την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα να ζήσει χωρίς προστάτες, να γίνει αφέντης στη χώρα του, να υπερασπιστεί δηλαδή την επαναστατική του προοπτική.
Ζήτημα πάλης και συσχετισμού
Το ζήτημα όμως αυτό που ολοένα και πιο έντονα τίθεται μπροστά στο λαό δεν είναι μόνο ένα θεωρητικό και ιδεολογικό ζήτημα. Είναι κυρίως το βασικό πολιτικό ζήτημα της πάλης και του κινήματος, του συσχετισμού που υπάρχει και μπορεί να αλλάξει μόνο μέσα από την πάλη που απαιτείται κάθε μέρα. Εξάλλου η ίδια η κυβέρνηση δεν το έθεσε και δεν το θέτει στο λαό «θεωρητικά» αλλά πολύ πρακτικά: ακόμα και απαγορεύοντας τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις σε ολόκληρο το κέντρο της Αθήνας που για άλλη μια ακόμα φορά έγινε «κατεχόμενη πόλη» από τις δυνάμεις καταστολής. Και παράλληλα με αυτή την όξυνση της φασιστικοποίησης, τα κέντρα κατασκευάζουν σενάρια και πράξεις «τρομοκρατίας», προετοιμάζοντας και διευρύνοντας το έδαφος στήριξης της θεωρίας των δύο άκρων, επιχειρώντας να προβοκάρουν και να συκοφαντήσουν το μόνο «άκρο» που τους απασχολεί, τη μαζική λαϊκή πάλη.
Αν λοιπόν απάντηση στο δόγμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης δεν θέλει και δεν μπορεί να δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, που και σε επίπεδο διακηρύξεων υπερασπίζεται την «αναγκαιότητα» της παραμονής της χώρας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, επίσης δεν μπορεί να δώσει απάντηση η γραμμή της ηγεσίας του ΚΚΕ που κηρύσσει το «Έξω από την ΕΕ» αλλά ταυτόχρονα αρνείται την δυνατότητα ανάπτυξης μαζικών αγώνων αντίστασης σήμερα! Γιατί βέβαια η σύγκρουση του λαού με το πλέγμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και ακόμα περισσότερο η ανατροπή του δεν θα προκύψει αιφνιδίως και εξ αποκαλύψεως, αλλά μέσα από μια πορεία αγώνων και αντιστάσεων για το ψωμί, τη δουλειά, τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Μέσα σε αυτή την πορεία είναι που θα συγκροτηθούν ο λαός και η νεολαία σε δύναμη πάλης, μέσα σε αυτή την πορεία θα διαμορφωθεί και θα κατακτηθεί συλλογικά και με όρους κινήματος η συνείδηση της αναγκαιότητας και της δυνατότητας της συνολικής αναμέτρησης και ανατροπής. Αυτή την αναγκαιότητα και δυνατότητα θα «μετρά» και θα εκφράζει η οικοδόμηση του Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης που πρέπει να χτιστεί στα πλαίσια αυτής της πάλης και της πορείας των αγώνων που βρίσκεται μπροστά μας. Με αυτό το στόχο και στην υπηρεσία του πρέπει να διαμορφώνονται και όλες οι πολιτικές επιλογές της καθημερινής πάλης.
