«Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» λένε συχνά οι πολιτικοί ιθύνοντες του συστήματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Απέδειξαν ακόμα μια φορά ότι (και πώς) το εννοούν με τις πραξικοπηματικές μεθοδεύσεις που εφάρμοσαν για να υλοποιήσουν το ξεπούλημα της «μικρής ΔΕΗ», κόβοντας και ράβοντας τη σύνθεση και τους κανονισμούς του κοινοβουλίου (τους) καταπώς χρειαζόταν η κυβέρνηση Σαμαρά, για να ψηφιστεί και χωρίς απώλειες από το κυβερνητικό στρατόπεδο το σχετικό νομοσχέδιο. Και ταυτόχρονα φρόντισαν να κηρυχθεί «παράνομη» η απεργία των εργαζομένων στη ΔΕΗ και ακόμα μια φορά να μοιράσουν φύλλα επίταξης στους εργαζομένους.
«Όλα καλά» λοιπόν και πάμε για τα επόμενα! Τον αιγιαλό και συνολικά το ξεπούλημα του φυσικού πλούτου της χώρας. Το κλείσιμο των εργοστασίων ζάχαρης (αυτών που απέμειναν), με 170 εργάτες τους να πετιούνται στον δρόμο και 200 χιλιάδες στρέμματα, από τα συνολικά 250 χιλιάδες στρέμματα με ζαχαρότευτλα, που καλλιεργούνταν μέχρι πριν από πέντε χρόνια σε Σέρρες, Ορεστιάδα και Ημαθία, να εγκαταλείπονται χέρσα και οι καλλιεργητές τους να οδηγούνται στην εξαθλίωση και στην απόγνωση. Το Ασφαλιστικό, δηλαδή ό,τι απέμεινε από τις κατακτήσεις του λαού σε σύνταξη και ασφάλιση, που είναι σοβαρό «αγκάθι και πρόβλημα» (του συστήματος), και πρέπει να κατεδαφιστεί ολοκληρωτικά και άμεσα…
«Όλα καλά», αφού μας έρχονται και τα πολλά εκατομμύρια τουριστών και μάλιστα χωρίς να υπάρχουν «διαφυγόντα κέρδη» για τους μεγαλοκαρχαρίες της λεγόμενης τουριστικής βιομηχανίας. Γιατί από τη μια στις μεγάλες τουριστικές μονάδες –αλλά όχι μόνο στις μεγάλες– έχει επιβληθεί καθεστώς εξόντωσης και απλήρωτης δουλειάς των εργαζομένων, μια πραγματική κατάσταση δουλείας. Και ταυτόχρονα, με βάση τον έλεγχο των όρων ροής και διαμονής των τουριστών, οι μικρομαγαζάτορες του χώρου δεν εισπράττουν ούτε ψίχουλα από αυτή την «επιτυχία» και οδηγούνται και αυτοί σε λουκέτα. Έτσι η «επιτυχία» της αυξημένης τουριστικής ροής όχι μόνο δεν μείωσε τα ιλιγγιώδη ποσοστά της ανεργίας, αλλά αποτελεί και εργαλείο εφαρμογής των πιο άγριων αντεργατικών μέτρων και συγκέντρωσης του πλούτου σε ακόμα λιγότερα χέρια.
Αντιδραστικές διεργασίες και προετοιμασίες
Παρ’ όλα αυτά «τα καλά», το σύστημα, η κυβέρνησή του, οι καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις κάθε άλλο παρά ήσυχες και ησυχασμένες είναι! Αντίθετα, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ένα σύνολο διεργασιών ανασυγκρότησης-ισχυροποίησης των δυνάμεων και των κομμάτων του συστήματος και ταυτόχρονα το σύστημα προετοιμάζει νέα δεσμά στα βασικά δικαιώματα πάλης και διεκδίκησης των εργαζομένων και του λαού. Έχουν σοβαρούς λόγους να μην εφησυχάζουν, να επιχειρούν να αναδιαμορφώσουν σε ακόμα πιο δεξιά και αντιδραστική κατεύθυνση τα κόμματά τους και να θωρακίζουν από κάθε άποψη το σύστημα που υπηρετούν.
Πρώτον, ξέρουν πολύ καλά ότι δεν μπορούν να «ξεμπερδέψουν» με τον λαό! Η εκτίμηση των δυνάμεων του συστήματος είναι πολύ διαφορετική, αντιδιαμετρική, από αυτήν που επικρατεί στην εν γένει Αριστερά για τον λαό «που δεν καταλαβαίνει», «δεν τραβάει» κ.ο.κ. Ξέρουν ότι είναι αγεφύρωτες οι αντιθέσεις που χωρίζουν τους εργάτες και τον λαό από τη μια, με τους ιμπεριαλιστές και την ντόπια πλουτοκρατία από την άλλη. Έχουν επίγνωση ότι η πολιτική που προωθούν και υπηρετούν, ιδιαίτερα τα τέσσερα τελευταία χρόνια, έχει βαθύνει πολύ περισσότερο το ταξικό χάσμα, έχει οδηγήσει στη φτώχεια, στην ανεργία και στην εξαθλίωση τεράστιες λαϊκές μάζες, έχει καταβυθίσει πολύ μεγάλα τμήματα των μικρομεσαίων στρωμάτων. Γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ότι η πολιτική που εφαρμόζουν δεν φέρνει και δεν πρόκειται να φέρει καμιά «ανάκαμψη» ή έστω ανακούφιση για τα εργατικά και λαϊκά στρώματα, αντίθετα θα συσσωρεύσει νέα δεινά και αδιέξοδα στη ζωή τους. Ενώ λοιπόν συνεχίζουν την ξεδιάντροπη προπαγάνδα που κάνει το μαύρο άσπρο, ενώ εντείνουν τις συκοφαντίες και τα κύματα ύβρεων για τους συνταξιούχους, τους εργαζομένους στο Δημόσιο, για κάθε δικαίωμα και κατάκτηση του λαού και της νεολαίας, ξέρουν ταυτόχρονα ότι όλα αυτά δεν αρκούν. Εξάλλου το πρόβλημα αυτό το αντιμετώπισαν ήδη πολλές φορές τα τελευταία χρόνια όταν αποφάσισαν –όπως και τώρα με τη ΔΕΗ– να καταφύγουν στον βούρδουλα, στην ανοιχτή και άγρια καταστολή, στις διώξεις, ακόμα και φυλακίσεις αγωνιστών και εργαζομένων, στις απαγορεύσεις πορειών, στις επιστρατεύσεις απεργών. Το σύστημα φοβάται τον λαό και τη δύναμή του, ακόμα και σήμερα που βρίσκεται πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά αφοπλισμένος εξ αιτίας της κυριαρχίας της Αριστεράς της υποταγής και του συμβιβασμού και της συνακόλουθης κατάρρευσης ουσιαστικά της οργανωμένης πάλης του και του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος. Γι’ αυτό παίρνει τα μέτρα του. Γι΄αυτό προετοιμάζει την απαγόρευση ουσιαστικά των απεργιών και επιδιώκει να βάλει στον γύψο συνολικά τη συνδικαλιστική δράση, το δικαίωμα των εργαζομένων να συνενώνονται, να έχουν τα δικά τους σωματεία και μέσα από αυτά και με αυτά να αναπτύσσουν την πάλη τους και τους αγώνες τους για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, για να διεκδικήσουν νέες κατακτήσεις.
Δεύτερον, η μεγαλοαστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό ξέρουν ότι βρίσκονται σε μια χώρα, σε μια περιοχή και σε μια περίοδο που ακόμα και στην κυριολεξία μυρίζει μπαρούτι! Είμαστε κυκλωμένοι από γραμμές αίματος που ρέει στη Γάζα και σε όλη τη Μ. Ανατολή, μέχρι την Ουκρανία. Σε μια περιοχή που συνωστίζονται οι μεγάλες αντιθέσεις των δυνάμεων που διαγκωνίζονται για την «ιδιοκτησία» του κόσμου, σε έναν πόλεμο που ολοένα αγριεύει. Είναι οπωσδήποτε πόλεμος οικονομικός και πολιτικός, με διαρκώς νέα και κλιμακούμενα επεισόδια σαν το τελευταίο, με τα θηριώδη πρόστιμα που αποφάσισαν οι ΗΠΑ για μια σειρά ευρωπαϊκές τράπεζες ως αντίποινα στις συμφωνίες που οι χώρες τους κάνουν με τον μεγάλο ανταγωνιστή τους, τη Ρωσία! Ή σαν τον «πόλεμο πρακτόρων» που έχει ξεσπάσει μεταξύ ΗΠΑ – Γερμανίας, με επίδικο πάλι τα ζητήματα των μεγάλων ανταγωνισμών στην περιοχή. Προέκταση αυτής της αντιπαράθεσης ίσως και να είναι στην Ελλάδα της διπλής δυτικής εξάρτησης το «δίκτυο Σνόουντεν», όπως ονομάζει το «Βήμα» της 13/7 τους πράκτορες που αλωνίζουν –αντιπαρατιθέμενοι– στη χώρα για λογαριασμό των δυτικών ιμπεριαλιστών. Όμως ο ανταγωνισμός αυτός των μεγάλων φονιάδων δεν τους αρκεί, δεν μπορεί να μείνει μόνο στο πολιτικό-οικονομικό επίπεδο, όπως ήδη δείχνουν πολλά δεδομένα και πάνω από όλα η Ουκρανία. Οξύνεται και αναζητεί την ολοκλήρωσή του στις θερμές, στρατιωτικές, πολεμικές αναμετρήσεις. Σε αυτό το πλαίσιο και με τη χώρα ήδη βουτηγμένη ως τον λαιμό στα στρατιωτικοπολιτικά σχέδια των ΗΠΑ (Σούδα, ελληνο-ισραηλινός άξονας), χώρα-πλατφόρμα της επέκτασης των Αμερικανονατοϊκών και με υποθηκευμένα όλα τα λεγόμενα εθνικά θέματα στην ιμπεριαλιστική επιδιαιτησία, γίνεται φανερό πως το παραπέρα τέντωμα των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων μπορεί να έχει τέτοιες επιπτώσεις που να κάνει την διελκυστίνδα ΔΝΤ – Γερμανίας για τη ρύθμιση του «χρέους» να μοιάζει με παιδικό παιχνίδι! Το υπεραντιδραστικό μανιφέστο του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ Παπαδόπουλου, που σημαίνει συναγερμό στον πολιτικό προσωπικό, με σαφείς αναφορές στην αλλαγή του ιμπεριαλιστικού πλαισίου στην περιοχή και όσα αυτό σημαίνει για την ίδια τη χώρα, αποτελεί μια ακόμα σαφή ένδειξη πως ο αστικός πολιτικός κόσμος βρίσκεται σε μεγάλη αναταραχή και ατελείωτα πηγαινέλα μεταξύ πρεσβειών και απαιτήσεων των προστατών του.
Εν όψει αυτών των ζητημάτων, βράζουν τα κομματικά και πολιτικά καζάνια του συστήματος, επιδιώκοντας να μαγειρέψουν ανασυγκροτήσεις, να απαντήσουν στα ήδη μεγάλα προβλήματα του πολιτικού συστήματος και να προετοιμαστούν για τις ανάγκες που έρχονται. Το στρίμωγμα της κυβέρνησης αλλά και συνολικά της αστικής τάξης με τα «κόκκινα δάνεια», που οι ιμπεριαλιστές χρησιμοποιούν ως εργαλείο για μια νέα εφόρμηση στον χώρο των τραπεζών, δείχνει πως ο Σεπτέμβρης και η νέα έλευση της τρόικας όχι μόνο δεν θα φέρουν τις «φοροελαφρύνσεις» που υπόσχεται η κυβέρνηση, αλλά, αντίθετα, θα φορτώσουν παραπέρα με απαιτήσεις το βαρύ τοπίο. Εξάλλου και οι καβγάδες που έχουν ξεσπάσει εντός της ΕΕ (στη σύνοδο κορυφής οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν μπόρεσαν να διαμορφώσουν συμφωνία για τα πρόσωπα των «θεσμών και των οργάνων» του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού) την ένταση των τρικυμιών μαρτυρούν και προμηνύουν.
«Όλα καλά» και κατά την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ!
Το «όλα καλά» φαίνεται όμως πως ισχύει και για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία εμφανίζεται ικανοποιημένη με την «απάντηση» που δόθηκε στην κυβερνητική επέλαση στο ζήτημα της «μικρής ΔΕΗ»! Γιατί λένε «δημιουργήθηκε μέτωπο», αφού περισσότεροι από 120 βουλευτές ζητούσαν… συζήτηση για δημοψήφισμα! Το ότι δεν υπήρξε ούτε ίχνος προσπάθειας να σπάσει η επιστράτευση των απεργών και βέβαια το ότι πέρασε το ξεπούλημα, με όσα αυτό σημαίνει για τους εργαζομένους της ΔΕΗ και τον λαό συνολικά, προφανώς καθόλου δεν τους απασχολεί.
Πρόκειται εδώ για άλλο ένα χοντρό και χαρακτηριστικό δείγμα μιας πολιτικής γραμμής και αντίληψης που δηλητηριάζει και παραλύει τον λαό, αναπαράγοντας και ενισχύοντας ταυτόχρονα την απογοήτευση και την ηττοπάθεια. Της πολιτικής γραμμής δηλαδή που εμφανίζει την υπόθεση της αντίστασης και της ανατροπής της πολιτικής του συστήματος, ως ζήτημα που ο λαός πρέπει να το αναθέσει στους εκπροσώπους του και που η ολοκληρωμένη λύση του θα υπάρξει με την κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» που θα έχει ως κορμό της τον ΣΥΡΙΖΑ ή ίσως και αυτοδύναμο τον ΣΥΡΙΖΑ!
Αυτή η γραμμή και αντίληψη είναι δυστυχώς κρατούσα και κυρίαρχη σε όλο το φάσμα των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά. Χωρίς τον ξετσίπωτο κυβερνητισμό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με άλλους όρους και περιτυλίγματα («λαϊκή εξουσία», «μεταβατικό πρόγραμμα»), οι ηγεσίες του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμφωνούν και συνδράμουν στο βασικό, στον πυρήνα αυτής της αντίληψης. Στο κράτημα του λαού έξω από την υπόθεση της μαζικής αντίστασης και πάλης. Πώς; Αρνούμενοι την ανάδειξη μετώπων πάλης, αρνούμενοι τη λογική και την πρακτική της κοινής δράσης και την ανάγκη ανάπτυξης μαζικών και μαχητικών αγώνων εδώ και τώρα, στο όνομα μιας σειράς «προϋποθέσεων» που «πρέπει να πληρούνται» και όπως αυτές πηγάζουν από τις κατασκευές της «λαϊκής εξουσίας» και του «μεταβατικού προγράμματος». Έτσι ο πραγματικός ταξικός και πολιτικός συσχετισμός διαρκώς θα χειροτερεύει για τον λαό, καμιά πραγματική προϋπόθεση για τα παραπέρα βήματα του κινήματος δεν θα χτίζεται και θα ενισχύονται εντός του κόσμου και του δυναμικού που αναφέρεται στην Αριστερά οι ακόμα πιο δεξιόστροφες λογικές.
Αυτός ο φαύλος κύκλος της υποταγής και της ολοένα μεγαλύτερης υποχώρησης που δεν κρύβεται πια όσες εικονικές ανυπακοές και ρήξεις να ντυθεί, όσες πλήρεις αρνήσεις στην «ΕΕ και το κεφάλαιο» και να ορκιστεί, έχει βαθιές –και στον χρόνο– πολιτικές, ιδεολογικές ρίζες και καταβολές. Είναι όμως ανάγκη των μαζών να σπάσει αυτός ο κύκλος. Είναι ανάγκη, συνειδητοποιώντας πιο ολοκληρωμένα τις θηριωδίες που κυκλώνουν τον λαό μας και τους λαούς της περιοχής και του πλανήτη, να πάρουν ορμή και ώθηση οι προσπάθειες που επιδιώκουν ρήγματα στον φαύλο κύκλο της υποταγής, ενίσχυση των όρων για να ξεδιπλωθεί η μαζική αντίσταση, πάλη και διεκδίκηση.
