«Βρέχει παροχές» ή εντείνεται η εκμετάλλευση των εργατών και η ληστεία του λαϊκού εισοδήματος; Περισσεύει η ευαισθησία ή σπάει ρεκόρ η βαρβαρότητα; Θωρακίζονται τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι λαϊκές ελευθερίες ή το κράτος που τις τσαλαπατά; «Αυτοκαθαρίζεται η δημοκρατία» ή ολοένα και πιο ξετσίπωτα το πολιτικό σύστημα επιδεικνύει και αξιοποιεί πολιτικά τις εγγενείς λαμογιές του;
Μπορεί άραγε να απέχουν τόσο πολύ τα … ενδεχόμενα της πραγματικότητας; Όχι βέβαια! Αλλά η κυβερνητική προπαγάνδα και δίπλα της και με τη βοήθεια της, η προπαγάνδα της «αντιπολίτευσης» και των άλλων δυνάμεων του συστήματος συνθέτουν την πλήρη διαστροφή της πραγματικής κατάστασης. Το αντιλαϊκό είναι επιτυχία και ζητούμενο το αντιλαϊκότερο, πάντα στο… όνομα του λαού. Αυτός ο τελευταίος είναι το μόνο εμπόδιο για αυτές τις επιτυχίες, ο μόνος υπεύθυνος για τις καθυστερήσεις τους. Σε αυτό το σκηνικό –που μέσα και γύρω από τη χώρα έχει πολλές βάσεις, στρατούς και πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστών-, δεν είναι καθόλου απροσδόκητο που σπέρνονται και καλλιεργούνται οι δυνάμεις και οι κραυγές του εθνικισμού και του φασισμού. Δεν είναι αιφνίδιο το ότι οι δυνάμεις του συστήματος επιδιώκουν να ζέψουν τη νεολαία στο άρμα των πολεμικών σχεδίων των ιμπεριαλιστών και των αστικών τυχοδιωκτισμών.
Βέβαια, οι εργάτες και ο λαός δεν χρειάζονται ούτε στοιχεία, ούτε αναλύσεις, για να πειστούν για αυτό που ζουν και αντιμετωπίζουν. Αλλά όμως δεν μπορεί ο καθένας μόνος του να δει τη ζωή του ως στοιχείο της κοινωνικής κατάστασης. Δεν μπορεί, πολύ περισσότερο, ο καθένας μόνος του να αντιπαλέψει τους αίτιους και τις αιτίες, να αντισταθεί και να διεκδικήσει. Μόνος του ξέρει τη δικιά του αλήθεια αλλά είναι ανίσχυρος απέναντι στην πολιτική του συστήματος. Χρειάζεται να ανέβει στη συλλογικότητα, στην οργάνωση, που θα έχει τη δική της πολιτική. Γι αυτό εξάλλου η αστική τάξη και το σύστημα μας λέει με όλους τους τρόπους ότι είναι «κακά» τα σωματεία, οι συλλογικότητες, τα κόμματα. Εκτός βέβαια, αν είναι δικά του!
Γι αυτό το ζήτημα των ημερών, το ζήτημα της εποχής μας, είναι η εκ νέου συγκρότηση και οργάνωση των εργατών και του λαού απέναντι στο σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Για να μην είναι «σικέ» ή μετέωρες οι όποιες απεργιακές μάχες αλλά να είναι βήματα συσσώρευσης και συγκρότησης δυνάμεων σε αυτή την κατεύθυνση. Για να μην ανακηρύσσονται «εχθροί» οι γείτονες λαοί αλλά οι κοινοί δυνάστες μας. Για να μην υπάρχουν προσδοκίες από τις εκλογές αλλά από την επόμενη κινητοποίηση, από τον επόμενο αγώνα, που χρειάζεται και επείγει να χτιστεί.
Ελαστικότητα και εξαθλίωση
100 μέρες παροχών στο λαό ανακοίνωσε η κυβέρνηση ως πρώτο βήμα στην πορεία της αποκατάστασης των λαϊκών δικαιωμάτων, τώρα που «βγήκαμε από τα μνημόνια». Και πράγματι, ξεκίνησε την εφαρμογή τους ψηφίζοντας –μαζί με τη ΝΔ και τους υπόλοιπους μνημονιακούς- …τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων! Όμως το κύριο ζήτημα δεν βρίσκεται στο ψευδεπίγραφο των παροχών, στο ότι τα ψίχουλα π.χ. της μείωσης στην …αύξηση του ΕΝΦΙΑ σε καμία περίπτωση δεν απαλύνουν έστω τη λαϊκή φτώχεια. Το κύριο ζήτημα βρίσκεται στο ότι με το γιγάντιο θόρυβο γύρω από αυτές τις «παροχές» -και την ακύρωση της μείωσης των συντάξεων- που όπως δήλωσαν και οι Ευρωπαίοι ήταν ανάγκη για όλο το πολιτικό σύστημα- κρύβεται η επίθεση που είναι παρούσα και ξετυλίγεται κάθε μέρα! Όπως με το νέο προϋπολογισμό που προβλέπει ένα δις ευρώ παραπάνω φόρους για την επόμενη χρονιά και ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση των δημοσίων επενδύσεων, με όσα αυτό σημαίνει για τα κοινωνικά δικαιώματα των μαζών! Όπως επίσης κρύβεται η νέα μείωση των μισθών που υπήρξε μέσα στο 2017, που κατά μέσο όρο -σύμφωνα με την έκθεση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας- ήταν στο 3,5% και που βασίστηκε στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και στο τοπίο ζούγκλας που έχει διαμορφωθεί στη λεγόμενη αγορά εργασίας. Αυτή η πορεία μείωσης των μισθών, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΦΚΑ, συνεχίστηκε και στο 2018. Και επειδή τα ποσοστά δεν είναι αρκετά εύγλωττα για την κοινωνική βαρβαρότητα που επικρατεί και οξύνεται, να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με αυτά τα στοιχεία ο μέσος μισθός του 30,15% των εργαζομένων με συμβάσεις μερικής απασχόλησης (δηλαδή για 613.119 ανθρώπους) ήταν μέσα στο 2018, 328,26 ευρώ καθαρά!!
Η φυλάκιση της καθαρίστριας, οι δεκάδες νεκροί από τα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα, δεν είναι συνεπώς παρά οι ακραίες εκφράσεις αυτής της κοινωνικής κατάστασης που έχει επιβληθεί και που εκτός των άλλων κρύβει την ανεργία και τις εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις που γίνονται κάθε μήνα στα πλαίσια των ολιγόμηνων συμβάσεων. Αυτή η εργασιακή ζούγκλα συνοδεύεται από τη συντριβή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και των συντάξεων, που ο νόμος Κατρούγκαλου έχει δρομολογήσει να συνεχίζεται εντεινόμενη για τα επόμενα χρόνια, από τα απανωτά χτυπήματα σε υγεία-περίθαλψη και παιδεία, που ούτε ενόψει εκλογών δεν αναστέλλονται, αλλά βέβαια θα ενταθούν-γενικευτούν μετά από αυτές!
Και παράλληλα με την εξέλιξη αυτή της επίθεσης, «αθόρυβα» -ελέω υποχώρησης του κινήματος- προωθείται η πολιτική που χτυπάει το δικαίωμα στο συνδικαλισμό, στη συγκρότηση σωματείου, στη μαζική πάλη. Εδώ το «θόρυβο» τον υψώνει η ΝΔ, που αξιοποιώντας το έργο του ΣΥΡΙΖΑ, υπόσχεται με τον πιο αποφασιστικό τρόπο την δραστική απαγόρευση των λαϊκών ελευθεριών και του δικαιώματος στην πάλη νεολαίας και λαού.
Πάνω σε όλα αυτά, πάνω στη δυστυχία του λαού χτίστηκε και το νέο υπερπλεόνασμα για το οποίο δίνουν επαίνους οι «δανειστές», η αντιπολίτευση δεν κρύβει τη ζήλεια της και η κυβέρνηση Τσίπρα πανηγυρίζει, προεξοφλώντας και την επιτυχία των ανάλογων στόχων που έχουν τεθεί και για την επόμενη χρονιά και ως το 2021 αλλά και ως το 2060. Σε αυτούς τους στόχους, η κυβέρνηση αλλά και συνολικά η αστική τάξη αναζητά τις ταξικές της απαντήσεις στα μεγάλα εκκρεμή της θέματα. Πρώτο έρχεται το θέμα με τις τράπεζες, που πρέπει να εκκαθαρίσουν τα κόκκινα δάνειά τους και μαζί με αυτά να εκκαθαρίσουν τις επιχειρήσεις που έχουν αυτά τα κόκκινα δάνεια (περίπου 65 δις ευρώ) αναμορφώνοντας το αστικό επιχειρηματικό τοπίο. Δεύτερο, το ζήτημα της χρηματοδότησης καθώς η χώρα δεν μπορεί «να βγει στις αγορές», οι οποίες παραμένουν στενές και άγριες. Εξάλλου ο Τσίπρας χαιρέτησε τη συμμόρφωση της Ιταλίας στα πλαίσια των κανόνων της ΕΕ, ξεχνώντας προφανώς ότι μόλις πριν λίγα χρόνια εμφανιζόταν ως ο ηγέτης που θα πρωτοστατούσε στην «ανταρσία» της νότιας Ευρώπης απέναντι στις «πολιτικές της λιτότητας» του Βερολίνου…
Δυσοσμία και ιμπεριαλιστική επίβλεψη
Με βάση τις επιτυχίες του σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού, το σύστημα έχει αποθρασυνθεί ακόμα και στο πώς διαχειρίζεται τα δικά του ζητήματα. Όλο και πιο συχνά επιδεικνύουν στο λαό τα κάθε είδους «σκάνδαλά» τους, που κατά κανόνα σχετίζονται με τις δοσοληψίες των ντόπιων μεγαλοαστών και παραγόντων του συστήματος με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Είτε πρόκειται για τα «εξοπλιστικά προγράμματα», είτε για τη SIEMENS και τη NOVARTIS, είτε για το περιβόητο C4I των Ολυμπιακών Αγώνων, με όλα αυτά επιδεικνύουν ένα κλεμμένο πλούτο εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων, έναν πλούτο που η πηγή του δεν είναι άλλη από την εργατική υπεραξία και το λαϊκό εισόδημα. Τον επιδεικνύουν όχι βέβαια για να τον «επιστρέψουν» στους παραγωγούς του και σε όσους τον δικαιούνται, ούτε έστω για να «καταπολεμήσουν τη διαφθορά»! Ο κατάλογος των λεγόμενων σκανδάλων θα συνεχίσει να μακραίνει όσο υπάρχει το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, γιατί είναι εγγενής λειτουργία του, πυλώνας της ύπαρξης του.
Τα όσα -και όπως –δημοσιεύονται είναι πάλι κατά κανόνα παρεμβάσεις έξωθεν με στόχους που αφορούν στη «διόρθωση» του πολιτικού συστήματος, στον εκβιασμό και στην ευθυγράμμιση τμημάτων του πολιτικού προσωπικού στη μια ή στην άλλη κατεύθυνση, του ενός ή του άλλου κέντρου.
Στη σημερινή κατάσταση που τα κόμματα του συστήματος είναι αποδυναμωμένα τόσο σε σχέση με την κοινωνική βάση αναφοράς τους όσο και με την αδυναμία τους να διατυπώσουν πολιτικό αφήγημα, αυτά τα εργαλεία πολιτικών διαμορφώσεων γίνονται ισχυρότερα. Αλλά επιπλέον, χρειάζονται και περισσότερο γιατί αυξάνουν σε ένταση και έκταση οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών στους οποίους έχει αναφορά το ντόπιο πολιτικό προσωπικό. Γι αυτό και καθώς αναμένεται η ολοκλήρωση της συμφωνίας των Πρεσπών στη βουλή της πΓΔΜ, καθώς συνεχίζεται ο πόλεμος θέσεων όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην Α. Μεσόγειο με ενεργούμενα τις αστικές τάξεις της περιοχής, καθώς το ζήτημα της συγκρότησης και διάταξης των πολιτικών δυνάμεων στη χώρα ενόψει εκλογών παραμένει ανοιχτό, θα συμβαίνουν τέτοιες «αποκαλύψεις». Και όλοι -πρωταγωνιστές και κομπάρσοι των «αποκαλύψεων- θα επιδιώκουν ο λαός με όλα αυτά να βυθίζεται σε σύγχυση, να αποπροσανατολίζεται και να αναζητά τους «τίμιους» ή τους «λιγότερο διεφθαρμένους».
Αντιδραστική πολιτική πρόκληση
Οι εξελίξεις που σχετίζονται με την επιχείρηση «εθνικιστικές μαθητικές καταλήψεις», κατ’ αρχήν βεβαιώνουν ότι οι δυνάμεις του συστήματος δεν είναι ποτέ ικανοποιημένες από το «πόσο ελέγχουν» το λαό, ακόμα και σε μια περίοδο σαν τη σημερινή, που καταγράφεται αυτή η μεγάλη υποχώρηση των αγώνων. Αντικειμενικό φόντο αυτής της επιχείρησης είναι το κουβάρι των πολεμικών επιδιώξεων, των αντιθέσεων και των εμποδίων που συναντούν οι ιμπεριαλιστές στην περιοχή. Αντικειμενική βάση αυτής της κατάστασης είναι προφανώς η πολιτική της όλο και πιο μεγάλης πρόσδεσης της χώρας στα σχέδια των Αμερικάνων, που προωθεί σε όλα τα επίπεδα και με όλους τους τρόπους η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η πολιτική της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής, τα ολοένα πιο μεγάλα αδιέξοδα που σωρεύονται για το λαό και τη νεολαία από την επίθεση, η ένταση του αντιδραστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, αλλά και συνολικά του εθνικισμού, πάλι με βάση την κυβερνητική πολιτική και τη συνδρομή όλων των δυνάμεων του συστήματος, αποτελούν επίσης προφανή και βασικά στοιχεία πάνω στα οποία πάει να πατήσει η επιχείρηση αυτή.
Πρόκειται, λοιπόν, για μια αντιδραστική πολιτική πρόκληση από το σύστημα και τις δυνάμεις που το υπηρετούν. Οι αντιδραστικές επιδιώξεις της μπορεί να είναι από μεγάλες έως εφιαλτικές. Το λιγότερο που επιδιώκει είναι να διαμορφώσει το μαθητόκοσμο και συνολικά τη νεολαία σε ενεργητικό υποστηρικτή του διπόλου «υποτέλεια-εθνικισμός» και να την κάνει ενεργητικό συντελεστή της αντιδραστικής αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε εξέλιξη. Η ΝΔ ήδη έδειξε με την ημιεπίσημη στήριξή της σε αυτήν την επιχείρηση, ότι προσβλέπει σε αυτή την προοπτική, αξιοποιώντας όλο το έδαφος που της έχει στρώσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αλλά βέβαια, μια τέτοια απόπειρα πολιτικοποίησης της νεολαίας με όλο τον εξοπλισμό της αντίδρασης, αποτελεί αντικειμενικά βάση των πιο εφιαλτικών εκδοχών για την ίδια τη νεολαία, τη χώρα και την περιοχή, ακόμα και αν η συγκεκριμένη επιχείρηση δεν συνδέεται άμεσα με τέτοιες αποφάσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Η πρόκληση αυτή, λοιπόν, πρέπει να απαντηθεί! Με όρους μαζικούς, με όρους κινήματος και με την απαιτούμενη πολιτική κατεύθυνση: αντιπολεμική-αντικυβερνητική-αντιφασιστική. Δεν πρόκειται για ένα «προεκλογικό ζήτημα», απέναντι στο οποίο μπορούν να σταθούν οι συνήθεις «αντιφασιστικοί ακτιβισμοί», που αθωώνουν και την κυβερνητική πολιτική και το σύστημα. Πρόκειται για το αν η νεολαία μας –συνολικά ο λαός μας και οι λαοί της περιοχής- θα γίνουν κρέας στα κανόνια των ιμπεριαλιστών και των άδικων πολέμων. Πρόκειται για το αν η νεολαία θα αποτελέσει δύναμη πάλης δίπλα στο λαό ενάντια στο σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και το φασισμό ή αν η δίκαιη οργή της θα υποταχτεί και θα μεταλλαχτεί σύμφωνα με τις πιο αντιδραστικές επιδιώξεις.
