Η πρόσφατη Γαλλοελληνική Συμφωνία, συνοδευόμενη από τη σχετική Δήλωση Πολιτικής Βούλησης του Γάλλου Προέδρου, οπωσδήποτε δεν είναι από αυτές που συμβαίνουν κάθε μέρα. Απεναντίας συνέβη για πρώτη φορά. Πρόκειται για μια κίνηση που συνδυάζει στρατηγική και τακτική από πλευράς γαλλικού ιμπεριαλισμού. Αν τη δει κανείς ως συνέχεια ανάλογων κινήσεων με την Κύπρο (δημιουργία γαλλικής ναυτικής βάσης), σχετικά μικρής εμπλοκής στη συριακή κρίση και σταθερής - αν και εξασθενίζουσας - παρουσίας στο Λίβανο, αποτελεί απόδειξη της εντεινόμενης εμπλοκής στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο του γαλλικού παράγοντα. Τα διακυβεύματα παραμένουν πολλά, όπως και τα συμφέροντα: οικονομικά, ενεργειακά, (γεω)πολιτικά, στρατηγικά. Η μοναδική πυρηνική δύναμη της ΕΕ διεκδικεί στην περιοχή το μερίδιο που της αναλογεί.
Εξίσου σημαντική είναι και η πώληση των φρεγατών και κορβετών στην Ελλάδα. Σε συνέχεια εκείνης των πολεμικών αεροσκαφών, η αγορά των οποίων ήταν λίγο ώς πολύ αναμενόμενη. Άλλωστε, δεκαετίες τώρα στους εξοπλισμούς αέρος, παραδοσιακά θα λέγαμε, ΗΠΑ και Γαλλία μοιράζονται τη μερίδα του λέοντος. Εδώ έχουμε, όπως γράφεται, μια σχετική υπεροπλία της δυτικής πλευράς του Αιγαίου Πελάγους έναντι της ανατολικής. Μόνο που, πρώτα απ’ όλα, τα σιδερικά αυτά και η τεχνολογία που κουβαλούν αφορούν πολιτικά και επιχειρησιακά την ίδια τη Γαλλία. Τόσο από πλευράς ελέγχου όσο και σε καθαρά επιχειρησιακό επίπεδο. Η υποστήριξή τους, τεχνική και άλλη, είναι στα χέρια του γαλλικού ιμπεριαλισμού.
Ο συμβιβασμός του 1974 μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ (δηλ. του γαλλογερμανικού άξονα της τότε ΕΟΚ) αναφορικά με την εξάρτηση της ντόπιας άρχουσας τάξης, οι βασικές γραμμές του οποίου εξακολουθούν να ισχύουν σχεδόν μισό αιώνα μετά, παρουσιάζει μετατοπίσεις πότε προς τη μια και πότε προς την άλλη μεριά, χωρίς ωστόσο να ανατρέπεται. Σήμερα, με βάση την “απελευθέρωση” του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στη βάση της αποδεδειγμένης αδυναμίας των ΗΠΑ να κυριαρχήσουν παγκόσμια, είναι συνεχή τα χτυπήματα όλων εναντίον όλων, τόσο πάνω όσο και κάτω από τη μέση. Σαν αυτό με τη Συμφωνία AUKUS, ένα μικρό “αντιστάθμισμα” της οποίας υπήρξε η γαλλοελληνική συμφωνία και το εξοπλιστικό πρόγραμμα που τη συνόδευσε. Σίγουρα πάντως τα 5 δισ. της ελληνικής αγοράς ισοδυναμούν με το 1/7 της Συμφωνίας με την Αυστραλία που… αθετήθηκε!
Θα μπορούσαμε βάσιμα να ισχυριστούμε ότι η “στρατηγική συμμαχία Γαλλίας-Ελλάδας” είναι γεμάτη γεωπολιτικές και οικονομικές “τρύπες”. Στο γεωπολιτικό επίπεδο, η Γαλλία δεν είναι - και δεν θα μπορούσε να είναι - ο αδιαμφισβήτητος “άρχοντας” της περιοχής. Ίσα ίσα, θα λέγαμε ότι “καταλαμβάνει” μια θέση από την τρίτη και κάτω. ΗΠΑ και Ρωσία έχουν προ πολλού το πάνω χέρι με τις βάσεις, τα πυρηνικά και τους στόλους τους, έχοντας φροντίσει να θεσμοθετήσουν τους ανάλογους ρόλους και μέσα από διεθνείς, πολυμερείς και διμερείς συμβάσεις και συμφωνίες. Το πόσο “παρείσακτη” θα είναι αυτή η αναβαθμισμένη γαλλική παρουσία μένει να φανεί. Κι ας μην κρίνει κανείς με βάση το διπλωματικό λεξιλόγιο. Είναι βέβαιο ότι καμιά από τις δύο ηγεμονεύουσες στην περιοχή δυνάμεις δεν τη βλέπει με καλό μάτι.
Η συμφωνία πάντως αντανακλά τον ανιστόρητο, κοντόφθαλμο, μωροφιλόδοξο, τυχοδιωκτικό κι επικίνδυνο χαρακτήρα της ντόπιας ολιγαρχίας του πλούτου. Μπροστά στην αγεφύρωτη αντίθεση συμφερόντων με την τουρκική άρχουσα τάξη, θεωρεί ότι οι “ισχυρές πλάτες” μπορούν να της προσφέρουν “προστασία” και “δύναμη”. Δεν είναι φυσικά αυτό τίποτε περισσότερο από στοιχείο αδυναμίας, πράγμα που γνωρίζει πολύ καλά η απέναντι πλευρά, γι’ αυτό και έχει κάνει σημαία της τις “απευθείας, τετ-α-τετ που λέμε, συνομιλίες και χωρίς την παρουσία τρίτων”. Το γεωπολιτικό είναι ένα μόνιμα μεταβαλλόμενο πεδίο, το οποίο μόνο ισχυροί παίκτες μπορούν να επηρεάσουν και καθορίσουν. Από την άποψη αυτή, κινδυνεύουν οι όποιες ελπίδες του εξαρτημένου ντόπιου κεφαλαίου να καταλήξουν φρούδες και ανεδαφικές. Γιατί τίποτε δεν ελέγχει και δεν επηρεάζει. Αλλά και διότι δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι γαλλικές “πλάτες” δεν θα “γείρουν” σε μια αναμέτρηση ισχύος.
Στο οικονομικό επίπεδο, ένα ζήτημα είναι το deal κι ένα δεύτερο - και με μια έννοια σπουδαιότερο - το “αποτύπωμά” του στις γερμανογαλλικές σχέσεις. Πρόκειται για μια μεταβλητή στη συνάρτηση ΕΕ - κρατικό χρέος - μνημόνια. Σ’ αυτό το εξίσου “αιματηρό” πεδίο, το πάνω χέρι το έχει η Γερμανία. Πώς θα αντιδράσει; Κι ας μην κρίνει κανείς από το μεταβατικό αυτό διάστημα μέχρι την οριστικοποίηση του γερμανικού κυβερνητικού σχήματος. Ήδη οι λεγόμενοι φιλελεύθεροι, ως “λαγοί”, επαναφέρουν στο προσκήνιο τη “σκληρή γραμμή Σόιμπλε”. Μπορεί δηλαδή η “συμφέρουσα αγορά” να καταλήξει… πανάκριβη. Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός και ο στενός κορσές με την οικονομική-δημοσιονομική πειθαρχία που έχει επιβάλει στο σύνολο τουλάχιστον της ευρωζώνης είναι μαθηματικά σίγουρο ότι θα “μιλήσει”. Τώρα, αν αυτό μεταφράζεται σε νέα “αιματηρά πλεονάσματα” και νέες ιδιωτικοποιήσεις-ξεπουλήματα, έχει ασφαλώς τη σημασία του. Άλλωστε, η οικονομία είναι το ισχυρό “όπλο” της Γερμανίας και όταν δεν “μιλούν τα όπλα” μπορεί να τη βγάζει στον αφρό. Στις μέρες μας, παρ’ όλο που έχει τεθεί από γαλλικής πλευράς ζήτημα “στρατηγικής αυτονομίας της ΕΕ” (ευρωστρατός και τα συμπαρομαρτούντα), η Γερμανία δείχνει τουλάχιστον αναποφάσιστη ως προς αυτή την κατεύθυνση. Ίδωμεν.
Είναι, επομένως, ηλίου φαεινότερο ότι ο λαός μας θα κληθεί σε πολλαπλά επίπεδα να “καλύψει” τέτοιου χαρακτήρα λεόντειες συμφωνίες με τους ιμπεριαλιστές. Καμία “διασφάλιση” γι’ αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει από εκείνους που ευθύνονται για όλα τα δεινά του. Τόσο γεωπολιτικά όσο και οικονομικά, θα βρεθεί χαμένος και υφιστάμενος τα συμφέροντα τόσο των γάλλων ιμπεριαλιστών όσο και της ντόπιας πλουτοκρατίας. Το προφανές είναι το οικονομικό “κουστούμι” που του έχουν ήδη ράψει από κοινού και που έχει άμεση επίπτωση στο βιοτικό του επίπεδο. Στους μισθούς, τα μεροκάματα και τις συντάξεις. Στα επιδόματα και στις τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών. Στους ανελαστικούς λογαριασμούς ρεύματος, τηλεπικοινωνιών και νερού. Στο κόστος της ζωής που εκτινάσσεται και στο “λογαριασμό” που του φορτώνεται θέλοντας και μη.
Αλλά και το γεωπολιτικό διακύβευμα, όπως το προσδιορίζουν οι ξένοι προστάτες των αστών και οι μωροφιλοδοξίες του ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου, τον προορίζουν για φτηνή καύσιμη ύλη τόσο σε καιρό ειρήνης όσο και πολέμου. Μια πιθανή υποστήριξη των γαλλικών κατακτητικών στρατευμάτων στην περιοχή του Σαχέλ, όπως ρητά προβλέπεται στην εν λόγω αντιλαϊκή πολεμική συμφωνία, δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από τη χρησιμοποίηση ενός αναλώσιμου στρατιωτικού δυναμικού για τα βρόμικα γαλλικά συμφέροντα στην υποσαχάρια Αφρική. Σε αντίθεση με όσα λαθεμένα πολιτικά συνεχίζουν να εκφέρουν κάποιοι, ακόμη και της Αριστεράς μας, ότι “επεκτείνεται” η αστική “μας” τάξη, η πολιτικοστρατιωτική της ήττα “δίπλα”, στην Κύπρο, το 1974 και οι παραμένουσες συνέπειές της συνεχίζουν να δείχνουν με εμφατικό τρόπο τα πραγματικά της όρια. Όρια που καμιά σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα, τα οποία επιβάλλουν την ενεργητική εναντίωση στις αντιδραστικές συμφωνίες τους και στους πολεμικούς εξοπλισμούς!
