Θα μπορούσε να είναι μια ακόμη τρανταχτή απόδειξη. Η επίσκεψη του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ στην Ελλάδα δεν είναι άνευ ουσίας, όσο κι αν έσπευσαν οι περισσότεροι εγχώριοι αναλυτές να την υποβαθμίσουν μετά την εκλογή του ρεπουμπλικάνου Τραμπ. Θα λέγαμε, μάλιστα, ότι η αγωνία της άρχουσας τάξης της χώρας μας για την επόμενη μέρα, αν και ως ένα βαθμό απόλυτα δικαιολογημένη και ερμηνεύσιμη, ουδόλως φαίνεται να επηρεάζει τις προτεραιότητες της υπερδύναμης. Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι σίγουρα ταυτίζονται στον στρατηγικό στόχο, που δεν είναι άλλος από τη διακηρυγμένη παγκόσμια κυριαρχία, ενώ σε τακτικό επίπεδο με βεβαιότητα υπάρχουν σοβαρές διαφοροποιήσεις, μικρή μόνο γεύση των οποίων κατέστη φανερή κατά την αμερικανική προεκλογική περίοδο.
Δεν παύει συνεπώς ο Ομπάμα να είναι εκπρόσωπος του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και ως τέτοιος να αντιμετωπίζεται τόσο από την κυβέρνηση και σύσσωμο το αστικό και ρεφορμιστικό πολιτικό προσωπικό όσο, φυσικά, κι από τον λαό και τις δυνάμεις που αναφέρονται στα συμφέροντά του. Το γεγονός του ερχομού του, άλλωστε, υπογραμμίζει με τον καλύτερο τρόπο την συνέχεια στην αμερικάνικη εξωτερική πολιτική. Μια πολιτική επιθετική, πολεμική, επεμβατική κι επικίνδυνη, που απ’ ότι όλα δείχνουν αναμένεται να αναβαθμιστεί και κλιμακωθεί το επόμενο διάστημα.
Ο Ομπάμα, λοιπόν, έρχεται σε μια περίοδο μεγάλης ανακατωσούρας κι αναταραχής σε πολλά σημεία του πλανήτη και ιδιαίτερα με περίπου καταιγιστικές εξελίξεις σε ένα ευρύτερο τόξο, που ξεκινά από τις χώρες της Βαλτικής και την Ουκρανία και φτάνει στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και τη βόρεια Αφρική, για να μείνουμε στα κοντινά μας ανοιχτά μέτωπα αντιπαράθεσης της περιόδου. Ο αμερικάνικος παράγοντας πρωταγωνιστεί σε όλα αυτά τα μέτωπα με ολοφάνερο τρόπο και σε συγκρουσιακή ουσιαστικά βάση με τους βασικούς ανταγωνιστές του, πρώτα και κύρια τη Ρωσία αλλά και δυνάμεις της ΕΕ και την Κίνα. Οι συμμαχίες «πάνε κι έρχονται» (τρόπος του λέγειν), τα αιματηρά θέατρα το ίδιο, σ’ ένα ατελείωτο σπιράλ αίματος και καταστροφής.
Είναι φυσικό, συνεπώς, οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές να αναβαθμίζουν ανάλογα και τις απαιτήσεις τους για απόλυτη ευθυγράμμιση της ελληνικής άρχουσας τάξης και της κυβέρνησής της στις δολοφονικές τους επιδιώξεις, τη στιγμή μάλιστα που όλα δείχνουν ότι τα μέχρι τώρα δεδομένα δεν τους ικανοποιούν. Και γιατί δεν εκφράζεται με απτό, άμεσο τρόπο η πρωτοκαθεδρία τους αλλά κι επειδή η παράταση ή ακόμη και το στόμωμα της υπάρχουσας κατάστασης ενισχύει τις αντιθετικές βλέψεις των άλλων ιμπεριαλιστικών «παικτών».
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, το θέμα του ελέγχου της Συρίας και της έκβασης της εκεί σύγκρουσης, του Ιράκ, των στενών του Βοσπόρου, του Αιγαίου πελάγους, της Κύπρου και της νοτιοανατολικής Μεσογείου καθώς και η «τιθάσευση» της Τουρκίας είναι ζωτικής σημασίας για τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να εντάξουμε την επίσκεψη Ομπάμα στη χώρα μας, στην στρατηγική απώθησης της Ρωσίας και αποξένωσής της από την πρόσβασή της στην περιοχή και τις όποιες βάσεις στήριξης είχε κατορθώσει να οικοδομήσει. Πρόκειται για επιδιώξεις που δημιουργούν μια σειρά παρενέργειες σε μια ευρύτερη της σημερινής διακεκαυμένης ζώνης.
Η υποκίνηση υπαρκτών αντιθέσεων μεταξύ της τούρκικης και της ελληνικής άρχουσας τάξης στο Αιγαίο και όχι μόνο, η διαχρονική πλέον επιδίωξη οριστικής διχοτόμησης της Κύπρου, η ανακίνηση σωβινιστικών τάσεων στα Βαλκάνια, οι υπαγορευμένες συμμαχίες με αιχμή το ενεργειακό με τα αντιδραστικά καθεστώτα της Αιγύπτου και του Ισραήλ, η χρησιμοποίηση του Κουρδικού στοιχείου ως καύσιμης ύλης κ.ά. είναι έργο της μεγαλύτερης στις μέρες μας δολοφονικής μηχανής, του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Η μετατροπή της χώρας μας σε ορμητήριο νέων αμερικάνικων εγκληματικών ενεργειών, γεγονός που απειλεί να την συμπεριλάβει στους πιο άμεσα πλέον εμπλεκόμενους της σύγκρουσης, πέρα από τους κινδύνους που απειλούν την εργατική τάξη και τον λαό μας, φανερώνει ταυτόχρονα και την αναλώσιμη μοίρα που επιφυλάσσουν σε υποτελείς άρχουσες τάξεις σαν τη δική μας, σε ανάλογες χώρες και λαούς, οι αμερικανοί φονιάδες.
Η κατάπτυστη στάση υποταγής στις ορέξεις της υπερδύναμης και υιοθέτησης ρόλου ατζέντη των αμερικανικών στόχων και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι τρανό δείγμα του χαρακτήρα της άρχουσας μεγαλοαστικής «μας» τάξης και των συνακόλουθων σοβαρών κινδύνων που απειλούν το λαό μας. Όταν ο μεγαλύτερος εχθρός των λαών περίπου υμνείται ως ο πιο μεγάλος φίλος της χώρας και του λαού, όταν ο αέρας, η θάλασσα και η στεριά έχουν μετατραπεί σε πλατφόρμα εξορμήσεων των δολοφονικών ορδών του, όταν οι βάσεις, το ΝΑΤΟ και τα πυρηνικά έχουν μετατρέψει τη χώρα σε πεδίο βολής και χώρο εγκλεισμού προσφύγων και μεταναστών, όταν οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές μαζί με την ιμπεριαλιστική ΕΕ «δολοφονούν» καθημερινά τον λαό μας με τα μνημόνια και τη δίχως όρια επίθεσή τους, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Γιατί αποκαλύπτουν το πόσο αδίστακτοι και κυνικοί είναι τόσο οι ξένοι δυνάστες όσο και οι ντόπιοι υποκόμοι τους.
Και είναι διπλά εξοργιστικό και προκλητικό το δόγμα του «ανήκομεν εις την Δύσιν» να επιχειρείται να εμπεδωθεί σ’ έναν λαό που μάτωσε κατ’ επανάληψη για τη λευτεριά του και τη λαοκρατία από μια κυβέρνηση που ξεφτιλίζει κάθε μέρα και κάθε στιγμή την έννοια της Αριστεράς. Την ίδια ώρα που θα «τιμά» για το θεαθήναι την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου ενάντια στην αμερικανοστήριχτη χούντα, θα υποδέχεται τον εκπρόσωπο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σε μια επίσκεψη-πρόκληση, σαν αυτές που ξέρουν να επιβάλουν οι ΗΠΑ στους πάσης φύσης υποτακτικούς τους.
Όσο για το ζήτημα του χρέους, για το οποίο εκλιπαρεί η κυβέρνηση ένα «νεύμα» από την αμερικανική πλευρά, τι να πει κανείς; Είναι σίγουρα δείγμα των αδιεξόδων που αντιμετωπίζει και αυτή και η άρχουσα τάξη από την πίεση των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και ιδιαίτερα της Γερμανίας. Σε κάθε περίπτωση, είναι σαφές πάντως ότι αυτό που προβλέπεται για το λαό είναι «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», δηλαδή άγρια επίθεση, σύμφωνα τόσο με τον Ομπάμα όσο και με το άλλο ευαγές ίδρυμα που ακούει στο όνομα ΔΝΤ και στο οποίο οι Αμερικάνοι παίζουν τον πρώτο ρόλο.
Βλέπετε, σήμερα, το ρεύμα της επίθεσης στην εργατική τάξη και τους λαούς, τόσο των μητροπόλεων του καπιταλισμού όσο και των εξαρτημένων χωρών, είναι παγκόσμιο. Διακυβεύονται πολύ πιο θεμελιακά και σοβαρά ζητήματα για τα ιμπεριαλιστικά ανταγωνιστικά συμφέροντα, έχοντας οδηγήσει σε επικίνδυνο παροξυσμό όλες τις αντιθέσεις, από τα άγχη μιας δεδομένα εξαρτημένης και υποτελούς άρχουσας τάξης σαν της δικής μας.
Έχει, επομένως, κάθε λόγο ο λαός μας να υποδεχτεί τον Ομπάμα γι’ αυτό που είναι και όπως του αξίζει. Με συλλαλητήρια και διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, ενάντια σε αυτό που εκπροσωπεί. Διατρανώνοντας για πολλοστή φορά τα αντιπολεμικά, αντιιμπεριαλιστικά και αντιφασιστικά του αισθήματα και τη θέλησή του να παλέψει για Ανεξαρτησία και για να γίνει αφέντης στον τόπο του.
ΕΞΩ Ο ΟΜΠΑΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΧΩΡΑ! ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΣ!
ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ!
