Στις 29 Ιανουαρίου έφτασε στην Αθήνα ο πρόεδρος του Ισραήλ Ρούβεν Ρίβλιν για τριήμερη επίσημη επίσκεψη ύστερα από πρόσκληση του Έλληνα προέδρου. Το πρόγραμμα της επίσκεψης περιελάμβανε συναντήσεις με την πολιτική ηγεσία και τον αρχηγό της Ν.Δ, επίσκεψη στην Θεσσαλονίκη για τη θεμελίωση του Μουσείου για το Ολοκαύτωμα μαζί με τον Τσίπρα, περιήγηση στην Βεργίνα, αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Πειραιώς και -τέλος- επίσκεψη στον ναύσταθμο της Σαλαμίνας για συνάντηση με τον Υπουργό Άμυνας Καμμένο και την στρατιωτική ηγεσία. «Πρόκειται για τον πρώτο Πρόεδρο ξένης χώρας που επισκέπτεται το Αρχηγείο Στόλου» σημείωνε την επόμενη ημέρα η εφημερίδα «Καθημερινή». Η αναφορά στο πρόγραμμα της επίσκεψης δεν γίνεται από σεβασμό στη λεπτομέρεια αλλά για να καταδειχθεί πως ο επικεφαλής του Ισραηλινού κράτους δεν ήρθε στην Ελλάδα άπλα και ταπεινά, όπως το παρουσίασε η ισραηλινή προπαγάνδα, για να τιμήσει τα θύματα των αντι-εβραϊκών διώξεων την περίοδο της τριπλής κατοχής στην Ελλάδα. Το κύριο μενού στην επίσκεψή του ήταν η πρόθεση να ενισχυθεί παραπέρα η στενή πολιτικό-στρατιωτική σχέση με την Αθήνα, για να παρθούν το επόμενο διάστημα από κοινού επιθετικές πρωτοβουλίες στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, υπό την αιγίδα πάντα των Αμερικανών, που ευλογούν αυτούς τους πολεμικούς άξονες. Πρόσχημα η λεγόμενη τρομοκρατία, η ελευθερία των ναυτικών δρόμων και πίσω από αυτά η εκμετάλλευση και η διακίνηση των υδρογονανθράκων που αναζητούν επίμονα οι δυτικές πολυεθνικές ειδικά τον τελευταίο καιρό.
Όλες οι παρεμβάσεις του Ρίβλιν, ακόμα και οι πιο αθώες, έκρυβαν δηλητήριο και πολεμικές διαθέσεις! Ακόμα και όταν μιλούσε υποκριτικά για την ειρηνική συμβίωση των λαών! «Είναι η μοίρα μας να ζούμε μαζί και να μετατρέψουμε τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο σε “παράδεισο”, όλοι μαζί, Ισραήλ, Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη, Αίγυπτος, Ιορδανία» δήλωσε στην συνάντησή του με τον Τσίπρα, ξεχνώντας καθόλου τυχαία την Τουρκία! Στη Σαλαμίνα, ανέφερε πως βλέποντας από τη χώρα του τη θάλασσα συναντά «πρώτα την Κύπρο και την Ελλάδα» (!) και πρόσθεσε για να γίνει πιο κατανοητός «Κλειδί για τη σταθερότητα στην περιοχή είναι η δημιουργία κοινής περιφερειακής δύναμης μέσα από τη στρατιωτική συνεργασία των Τριών Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων Ελλάδας και Ισραήλ». Όσο για την Ιερουσαλήμ, που κατέχει παράνομα το Ισραήλ και πρόσφατα την αναγνώρισαν σαν πρωτεύουσά του οι ΗΠΑ , ο ισραηλινός πρόεδρος βρήκε ευκαιρία να «πουλήσει πνεύμα» αναφέροντας με θράσος: «Δεν συμβαίνει κάθε μέρα να ξυπνάει κάποιος στην Ιερουσαλήμ και να πηγαίνει να κοιμηθεί στην Αθήνα, δύο πρωτεύουσες τόσο κεντρικές για τον Δυτικό πολιτισμό»!
Αμοιβαία ήταν τα συναισθήματα και η χαρά της ελληνικής κυβέρνησης, ειδικότερα του Τσίπρα και του Καμμένου, που την συναπαρτίζουν με τα κόμματά τους. Τηρώντας με θρησκευτική ευλάβεια τις προδιαγραφές της μεγαλοαστικής τάξης και των Αμερικάνων προστατών της, έχουν αποδυθεί σε έναν αγώνα ταχύτητας για να αναπτύξουν τον λεγόμενο πολιτικό-στρατιωτικό άξονα με το Ισραήλ. Θεωρούν πως έτσι εξισορροπούν την ανερχόμενη τουρκική ισχύ και επιθετικότητα και μεταβάλλουν τους συσχετισμούς στην ανατολική Μεσόγειο. Πίσω από τα δάκρυα για τους χαμένους Εβραίους στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις πολλαπλές πρωτοβουλίες για να τιμηθούν (δικαίως όσο αφορά αυτούς που χάθηκαν) στην ελληνική επικράτεια με επίκεντρο την Θεσσαλονίκη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και όλος ο αστικός πολιτικός κόσμος έχει άλλα, λιγότερα ευγενή κίνητρα. Ο Καμμένος στην ομιλία του είπε μεταξύ άλλων «Τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις των δύο χωρών, τα Υπουργεία Άμυνας, οι Ένοπλες Δυνάμεις μας, με σκληρή δουλειά, έχουν χτίσει έναν άξονα σταθερότητας σε συνεργασία με όλες τις moderate χώρες της ευρύτερης περιοχής [...] Αυτή η ισχυρή γεωπολιτική θέση, τώρα σε συνεργασία με το Ισραήλ και με τις άλλες χώρες, που αποτελούν χώρες σταθερότητας της ευρύτερης περιοχής, πιστεύουμε ακράδαντα ότι θα βοηθήσει, ανοίγοντας νέους ενεργειακούς δρόμους με την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου της χώρας μας, να οδηγηθεί η πατρίδα μας σε μια καινούργια εποχή, μια εποχή που ο ελληνικός λαός θα ζήσει καλύτερες ημέρες».
Κατά την τριήμερη επίσκεψη του Ρίβλιν κυριάρχησε η υποκρισία και η διατεταγμένη άνωθεν αμνησία για την ιστορία του κράτους που εκπροσωπεί και την πολιτική που αυτό ασκεί διαχρονικά και νυχθημερόν ενάντια στον Παλαιστινιακό αλλά και τους τριγύρω αραβικούς λαούς. Μια πολιτική αργής αλλά κανονικής και αποτελεσματικής γενοκτονίας. Ο Τσίπρας μίλησε για το όπλο στη μάχη της μνήμης ενάντια στη λήθη λησμονώντας το γνωμικό πως δεν μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου. Φύτεψε, μάλιστα, γελώντας, μαζί με τον Ισραηλινό πρόεδρο δύο ελιές στον χώρο που θα ανεγερθεί το μουσείο για το Ολοκαύτωμα των Θεσσαλονικιών Εβραίων στην περιοχή του παλιού Σιδηροδρομικού Σταθμού. Αλλά δικαίωμα σε μια ελιά που να μεγαλώνει και να γερνά στο βάθος του χρόνου δεν έχουν μόνο οι νεκροί Εβραίοι! Έχουν και οι ζωντανοί Παλαιστίνιοι! Αυτοί που διώχνονται από την πατρογονική γη τους για να χτιστούν οικισμοί εποίκων, αυτοί που ξυπνάνε και βλέπουν να τους έχουν κλέψει τα χωράφια τους, το νερό τους και να έχουν ξεριζώσει τις ελιές και τις πορτοκαλιές οι μπουλντόζες του ισραηλινού στρατού στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Ακριβώς δηλαδή για τους ίδιους λόγους που γεννήθηκε η δίκαιη οργή στη νεαρή Αχεντ Ταμίμι και που οι παλικαράδες τύποι σαν τον Ρίβλιν την έχωσαν στη φυλακή για την αναγκάσουν να σκύψει το κεφάλι. Αυτά ο Τσίπρας τα ξέχασε και χαριεντίστηκε με τον δικό του αμετροεπή τρόπο, χωρίς φειδώ, με τον Ισραηλινό πρόεδρο, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πως αποτελεί έναν από τους πιο φιλοαμερικάνους και φίλο-νατοϊκούς πρωθυπουργούς που έχουν περάσει από τη θέση αυτή.
Με αφορμή την επίσκεψη του Ισραηλινού προέδρου ξανατέθηκε (κακώς, κατά την γνώμη μας, αλλά δυστυχώς τέθηκε) ενώπιον αρκετού κόσμου της αριστεράς (σε όλες τις αποχρώσεις της) το ερώτημα αν πρέπει και σε ποιο βαθμό να υπάρξει αντίδραση και διαμαρτυρία για την παρουσία του Ισραηλινού προέδρου στην Ελλάδα. Ειδικά όταν αυτή η παρουσία συνδέθηκε με τα εγκαίνια του Μουσείου του Ολοκαυτώματος. Ας αναφέρουμε τα γεγονότα πριν κάνουμε έναν σχολιασμό. Η μοναδική μαζική διαμαρτυρία που κατέγραψαν τα ΜΜΕ, και η οποία εκτός των άλλων είχε σύνθημα πως ο Ρίβλιν είναι ανεπιθύμητος, ήταν η συγκέντρωση εμπρός στο αμερικάνικο προξενείο στη Θεσσαλονίκη το απόγευμα της 30ης Ιανουαρίου από ελληνικές και παλαιστινιακές οργανώσεις. Συμμετείχε ενεργά σε αυτήν το ΚΚΕ(μ-λ) και όχι η Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ, αλλά αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία που ξεφεύγει από τους σκοπούς αυτού του άρθρου.
Στην Αθήνα έγινε μια μαζική συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Αχεντ Ταμίμι την ίδια ημέρα. Συνέπεσε με την επίσκεψη του Ισραηλινού αξιωματούχου, μιας και την επόμενη ημέρα η νεαρή αγωνίστρια, που είχε τα γενέθλια της στις 30 του μήνα, θα οδηγούνταν στο ισραηλινό δικαστήριο. Την κινητοποίηση διοργάνωσε η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό. Σε αυτήν συμμετέχει επίσης η Δικτύωση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση.
Η παλαιστινιακή παροικία στην Θεσσαλονίκη, η ΕΔΥΕΘ ή το ΚΚΕ, που συνήθως οργανώνουν από κοινού δράσεις αλληλεγγύης, απέφυγαν να κινητοποιηθούν.
Στη διαμαρτυρία στη Θεσσαλονίκη απέσυραν την συμμετοχή τους, στην κυριολεξία την τελευταία στιγμή, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΟΚΔΕ και η ΛΑΕ. Ανεπίσημα μόνο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δικαιολόγησε την υπαναχώρηση, διατυπώνοντας φόβους πως η διαμαρτυρία μπορεί να θεωρηθεί ή να συσχετιστεί ως αντίδραση στις εκδηλώσεις για το Ολοκαύτωμα. Φυσικά, στις διάφορες πραγματικές ή προσχηματικές ενστάσεις η ανακοίνωση που καλούσε στη διαμαρτυρία έδινε από πριν πλήρη και σαφή απάντηση. Υπογράμμιζε αυτολεξεί η ανακοίνωση: «Στεκόμαστε με απόλυτο σεβασμό απέναντι στα θύματα ιδιαίτερα του εβραϊκού λαού αλλά και των υπόλοιπων λαών από τη ναζιστική θηριωδία, απέναντι στην οποία δώσαμε και δίνουμε μάχες ως αριστερές δυνάμεις τόσο στα πεδία των μαχών παλιότερα, όσο και στις ιδεολογικοπολιτικές μάχες του σήμερα, που το «αυγό του φιδιού» εκτρέφεται από τα μνημόνια και την οικονομική κρίση. Ιδιαίτερα στην πόλη μας τη Θεσσαλονίκη, όπου εξοντώθηκαν, αφού μεταφέρθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα, δεκάδες χιλιάδες Εβραίοι. Στην πράξη, τα θύματα του ναζισμού δεν τα τιμά η ίδια η κυβέρνηση του Ισραήλ, η οποία με την παρατεινόμενη κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών, βασανισμούς παλαιστινίων, δολοφονίες, συλλήψεις 400 ανήλικων παιδιών, αποκλεισμό της Γάζας, κτίσιμο τείχους κτλ., επιχειρεί να αφανίσει έναν ολόκληρο λαό, στερώντας του το δικαίωμα να έχει δικό του κράτος».
Αν και το ζήτημα έχει πολλές πλευρές οι οποίες θα μας αναγκάσουν να επανέλθουμε σύντομα, αυτό που πρέπει καταρχήν να υπογραμμιστεί είναι πως το ισραηλινό καθεστώς χρησιμοποιεί το Ολοκαύτωμα ως εργαλείο για να προωθήσει την σύγχρονη κατακτητική και βάρβαρη πολιτική του. Και να δικαιολογήσει τη βία, την κατοχή και τις πολεμικές επιθέσεις. Δυστυχώς σε αυτή την προπαγάνδα, ορισμένα τμήματα της λεγόμενης ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής αριστεράς από καιρό έχουν υποκύψει. Στην Ελλάδα, αυτό το φαινόμενο για ιστορικούς και πολιτικούς λόγους υπήρχε μόνο περιθωριακά. Ίσως γιατί και η πολιτική των κυβερνήσεων και οι επιλογές της αστικής τάξης ήταν πιο φιλοαραβικές παλιότερα αλλά και γιατί -κυρίως- το αντιιμπεριαλιστικό και διεθνιστικό κίνημα ήταν πιο ισχυρό. Τώρα φαίνεται πως τα πράγματα έχουν αλλάξει και δυστυχώς πολλοί περισσότεροι είναι έτοιμοι να υποκύψουν για να μην κατηγορηθούν ως αντισημίτες. Σημεία των νέων καιρών σύγχυσης και υποχώρησης που οφείλουμε να κοιτάξουμε κατάματα και να προσπαθήσουμε να τα αντιμετωπίσουμε!
Δ.Π.
