Αντιγράφουμε από την ηλεκτρονική σελίδα του msn άρθρο του Γ. ΣΩΖΟΥ:
«Ερήμην της ελληνικής πλευράς διεξάγονται οι διαπραγματεύσεις μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας για το ελληνικό χρέος και οι ενδείξεις πληθαίνουν ότι ο πήχης της ελάφρυνσης κατεβαίνει, ενώ και ο χρόνος υιοθέτησης των μέτρων απομακρύνεται.
Οι σχετικές συζητήσεις θα πραγματοποιηθούν στην εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ στις 21-23 Απριλίου, υπό την προϋπόθεση ότι θα έχουν ψηφιστεί μέχρι τότε όλα τα μέτρα της δεύτερης αξιολόγησης (περικοπές συντάξεων και αφορολόγητου, πώληση μονάδων της ΔΕΗ, εργασιακά).
Ήδη, όμως, η ευρωπαϊκή πλευρά, υπό την επιρροή της Γερμανίας, η οποία δεν θέλει μέτρα για το ελληνικό χρέος πριν τις γερμανικές εκλογές, προετοιμάζει μια “μεσοβέζικη” πρόταση προς το ΔΝΤ, στο πλαίσιο της οποίας το Eurogroup θα λάβει μια πολιτική απόφαση η οποία θα περιγράφει γενικά, αλλά όχι και ποσοτικά, τις παρεμβάσεις για το χρέος με τη δέσμευση ότι αυτές θα υλοποιηθούν μετά το τέλος του προγράμματος το 2018, με βάση την αξιολόγηση βιωσιμότητας που θα κάνει το ΔΝΤ.
Ακόμη κι αν το ΔΝΤ αποδεχθεί μια τέτοια πρόταση -κάτι που είναι εξαρχής δύσκολο- η συγκεκριμενοποίηση των μέτρων και το όφελος για την Ελλάδα θα παραμείνουν ένα ανοιχτό ζήτημα τουλάχιστον μέχρι το 2018. Από την άλλη πλευρά, εάν το ΔΝΤ δεν αποδεχθεί τη συγκεκριμένη πρόταση, τότε θα πρέπει είτε να αποχωρήσει -κάτι που δεν θέλει η Γερμανία ούτε η ευρωζώνη- είτε να συνεχίσει τις συζητήσεις τουλάχιστον μέχρι να γίνουν οι γερμανικές εκλογές το Σεπτέμβριο, ώστε να μην έρθει σε δύσκολη θέση η κυβέρνηση Μέρκελ μέχρι τότε.
Με τα δεδομένα αυτά, είναι σαφές ότι σε κάθε περίπτωση οριστική λύση για το χρέος δεν θα έρθει σύντομα.
Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, η ελληνική πλευρά έχει γνώση των συσχετισμών που διαμορφώνονται και για το λόγο αυτό ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με δηλώσεις του στο “Έθνος της Κυριακής” υπογράμμισε ότι “θα κλείσει η συμφωνία, θα ψηφίσουμε μέτρα και αντίμετρα, τα οποία θα εφαρμοστούν μετά το 2019 – και αυτό μόνο εάν, εν τω μεταξύ, υπάρχουν ουσιαστικά μέτρα για το χρέος και έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται”.
Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή πρόταση, στην περιγραφή των μέτρων για το ελληνικό χρέος θα περιλαμβάνεται η επιμήκυνση των δανείων και η περίοδος χάριτος, αλλά όχι και το πάγωμα των επιτοκίων που ζητεί το ΔΝΤ, αφού το Βερολίνο έκανε ήδη γνωστό το βέτο του μέσω διαρροών στο γερμανικό τύπο.
H ευρωπαϊκή πρόταση θα προσφέρει ένα “γλυκαντικό” με τη μορφή πρόσθετων εγγυήσεων για τα χρήματα που θα βάλει το Ταμείο στο πρόγραμμα, οι οποίες θα προκύψουν από την επιστροφή των κερδών που είχαν η ΕΚΤ και οι ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες από τα ελληνικά ομόλογα που δεν κουρεύτηκαν.
Δεδομένου ότι το ΔΝΤ έχει ήδη από τον περασμένο Φεβρουάριο χαρακτηρίσει εξαιρετικά μη βιώσιμο το ελληνικό χρέος, είναι δύσκολο να αποδεχθεί μια τέτοια πρόταση, ιδιαίτερα εάν η αμερικανική πλευρά επιμείνει στις θέσεις που έχει διατυπώσει η νέα κυβέρνηση Τραμπ και πιέσει το Ταμείο να μην υποχωρήσει από τις απαιτήσεις του, με στόχο, ανάμεσα σε άλλα, να “στριμώξει” τη Γερμανία, την οποία ήδη η Ουάσιγκτον έχει στοχοποιήσει σε πολλά επίπεδα».
Η στήλη –χωρίς να θέλει στο ελάχιστο να καλύψει την κυβερνητική ανακολουθία και υποχωρητικότητα- θα υπέγραφε ανεπιφύλακτα αυτό το άρθρο δεδομένης της ανοιχτής πια αντιπαράθεσης των δύο πλευρών του Ατλαντικού γύρω από το ελληνικό δημόσιο χρέος και την αναδιάρθρωσή του. Το πρόβλημα δεν είναι μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών, αλλά μεταξύ δανειστών!
Στα λόγια πια το ΔΝΤ δεν μιλάει για κούρεμα, ουσιαστικά μιλάει, όμως, καθώς προτείνει πέραν της παράτασης των χρόνων αποπληρωμής και πάγωμα των επιτοκίων. Η συζήτηση Μέρκελ-Σόιμπλε που «διέρρευσε» πρόσφατα κοστολογούσε αυτό το πάγωμα σε 120 δισ. Ευρώ, κάνοντας απαγορευτική κάθε αναφορά σε σταθερά επιτόκια. Αντίστοιχα, μία άλλη ανησυχητική «διαρροή» εγγράφου από μεριάς ΔΝΤ τοποθετούσε την τελική απόφαση του Ταμείου για το αν θα συμμετέχει και σε ποια προγράμματα διάσωσης τον Ιούνη! Κάτι τέτοιο έφτανε για να δημιουργήσει πανικό και νευρικότητα μέσα στην ευρωζώνη…
Μία πιθανή συμβιβαστική πρόταση στο πνεύμα του αρθογράφου (παρουσιάζεται από τους Αγγελή και Καδά στην εφημερίδα «Κεφάλαιο») είναι η τεχνική λύση της εγγύησης της πληρωμής του χρέους από τα κέρδη της πώλησης των ελληνικών ομολόγων και των κεφαλαίων που θα είχαν διατεθεί για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Πρόκειται για υπαρκτούς δηλαδή «λογαριασμούς» που θα μπορούσαν να καλύψουν ακόμα και την άμεση αποπληρωμή των δανείων που μέχρι σήμερα το Ταμείο έχει συνεισφέρει στο «πρόγραμμα». Το Ταμείο και οι Ευρωπαίοι θα… συνομολογούσαν έτσι σε σταθερά επιτόκια, όχι όμως… παντός καιρού, θα εξαιρούνταν δηλαδή περιπτώσεις μεγάλων νομισματικών αναταραχών.
Το ζήτημα βέβαια δεν βρίσκεται στους τεχνικούς όρους ή στους συμβιβασμούς και τις προϋποθέσεις τους. Τέτοιοι θα βρίσκονταν ή θα… επινοούνταν αν λύνονταν τα πολιτικά ζητήματα που σχετίζονται με το ζήτημα. Και που συμπυκνώνονται στο πώς θα χειριστεί το επιτελείο Τραμπ τον ανταγωνισμό με τη Γερμανία και τη χρόνια αντιπαράθεση γύρω από το χρέος της ευρωζώνης.
Το επιτελείο αυτό φαίνεται προς το παρόν εγκλωβισμένο στη διακηρυγμένη θέση ακόμα μεγαλύτερου στριμώγματος της Γερμανίας –και μέσα από την υπόθεση του ελληνικού δημόσιου χρέους– από τη μια μεριά και στην ανάγκη, από την άλλη, να αποφευχθεί μία συνολική αποσταθεροποίηση της χώρας και της περιοχής. Σε μια περίοδο μάλιστα που αναπτύσσεται ο –όχι και τόσο κεραυνοβόλος- «έρωτας» Κοτζιά και Καμμένου στην αμερικάνικη ηγεσία και η παραπέρα πρόσδεση στους υπερατλαντικούς αφέντες του τόπου που έχουν ανάγκη μια ελληνική κυβέρνηση όλο και πιο ευθυγραμμισμένη στις στοχεύσεις τους.
