Με αυξανόμενη πυκνότητα εμφανίζονται καθημερινά οι εκβιασμοί από όλα τα ξένα κέντρα σε Ευρώπη και ΗΠΑ σχετικά με το λεγόμενο ελληνικό ζήτημα! Η χώρα εξαιτίας της «καταραμένης» θέσης της, εξαιτίας των πολλών δυτικών αφεντάδων της και εξαιτίας των πολλαπλών αντιθέσεων και σχισμάτων που υπάρχουν μεταξύ τους (αλλά ακόμα και μέσα σε κάθε ιμπεριαλιστικό κέντρο χωριστά) βρίσκεται ξανά στη δίνη των ανταγωνισμών τους! Η άμεση και γενικότερη τύχη της, οι όροι της ζωής και της επιβίωσης του λαού μας αναδεικνύεται πάλι να εξαρτώνται από αυτούς τους ανταγωνισμούς, από το αν και κατά πόσο θα βρουν και πάλι έναν προσωρινό συμβιβασμό –όπως τον Ιούλιο του 2015- μέχρι να ξαναφτάσουν –αν τον βρουν- σε νέο σημείο ρήξη! Επίσημα δεν ομολογείται αλλά σε αυτές τις συνθήκες η ρευστότητα και η αστάθεια είναι τα κυρίαρχα στοιχεία της πολιτικής κατάστασης. Η κατάσταση αυτή έχει υπερβεί ουσιαστικά και κατά πολύ την κυβέρνηση και συνολικά το αστικό πολιτικό προσωπικό, που εξαντλούνται στην παρακολούθηση των εξελίξεων και στην προσπάθεια να προσαρμοστούν σε αυτά που έρχονται. Συνολικά η άρχουσα τάξη με αποδυναμωμένη την υπόστασή της και μπλεγμένη με χίλια νήματα στις γεωπολιτικές επιδιώξεις των Αμερικάνων και των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών περιμένει να της ορίσουν… τι θα ορίζει, ευελπιστώντας πως θα νοιαστούν κάπως το «μαγαζί-γωνία» σε μια περιοχή που συγκεντρώνονται δυνάμεις, αντιθέσεις και αδιέξοδα!
Από κάτω –από όλους αυτούς, την αδίστακτη πολιτική τους και τον τυχοδιωκτισμό τους- ο λαός! Σε συνθήκες φτώχειας, ανεργίας, εξαθλίωσης, εργασιακής και κοινωνικής βαρβαρότητας. Στις ατέλειωτες ουρές για τα «κοινωνικά επιδόματα» που συντρίβονται ευθέως ανάλογα με το δικαίωμα στη δουλειά, να του ζητάνε να χειροκροτεί όταν κερδίζει, σαν λαχείο, ένα ψίχουλο από αυτό που του ανήκει ολόκληρο: Το δικαίωμα στη δουλειά, την περίθαλψη, τη σύνταξη, τις σπουδές, τη ζωή! Και να τον κυνηγούν με διώξεις –ακόμα και «αναδρομικά» όπως τους φοιτητές στην Ξάνθη- επειδή τόλμησε να αγωνιστεί και να διεκδικήσει. Και ακόμα, και ενώ τον έχουν περικυκλώσει με βάσεις, αρμάδες και πολέμους σε όλη την περιοχή και επειδή η επίθεση στη ζωή του είναι το μόνο αληθινό τους ευαγγέλιο, να του βάζουν το «δίλημμα»: Σφαγή σε δόσεις ή μονοκόμματη;
Δεν είναι παραπάνω από φανερό ότι στη βάση των δικών του συμφερόντων, της δικιάς του προοπτικής, χρειάζεται –και μπορεί!- να βάλει απέναντι σε όλους αυτούς τα ζητήματα ο λαός;
Αλήθειες για το χρέος
Μέσα στον ορυμαγδό των αντιπαραθέσεων του τελευταίου διαστήματος σχετικά με το χρέος της χώρας, μεταξύ ΔΝΤ-Βερολίνου-Κομισιόν, αλλά και εντός των οργανισμών των ιμπεριαλιστών (όπως το ΔΝΤ), ή πχ μέσα στις κυρίαρχες δυνάμεις της Γερμανίας, ομολογήθηκαν ορισμένες αλήθειες που σε «κανονικές συνθήκες» κρύβονται πίσω από περίτεχνες οικονομικοτεχνικές φιοριτούρες από αυτές που το προσωπικό των ιμπεριαλιστών έχει μάθει να παίζει στα δάχτυλα. Σε αυτές τις «κανονικές συνθήκες», δηλαδή, είναι που φροντίζουν να εμφανίζουν το χρέος ως μια αντικειμενική πραγματικότητα, έναν «τίμιο λογαριασμό», που καμιά σχέση δεν έχει με όρους επιβολής, κυριαρχίας, ληστείας.
Ούτε τώρα βέβαια δεν ομολόγησαν πως αυτά που «χρωστάμε» είναι αυτά που μας κλέβουν, τα οποία απαιτούν να γίνουν πολύ περισσότερα. Ούτε τώρα ομολόγησαν πως από αυτά που «χρωστάμε» τίποτε δεν χρωστάει η εργατική τάξη και ο λαός, γιατί τα κάθε είδους δάνεια ήταν στο πλαίσιο της συναλλαγής της άρχουσας τάξης με τους προστάτες της. Ήταν πάντα στο πλαίσιο αναπαραγωγής της αστικής τάξης με όρους ολοένα βαθύτερης εξάρτησης και παραρτηματοποίησης της χώρας και της οικονομίας της στα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια και συμφέροντα.
Ωστόσο, μέσα στον αναμμένο καυγά διέφυγαν ορισμένες αλήθειες. Ομολόγησαν πως το ζήτημα δεν είναι το χρέος αυτό καθεαυτό. Αλλά το ποιος κατέχει και ποιο τμήμα του, και πως αυτό μπορεί να το χρησιμοποιεί όχι μόνο για να εντείνει τις ληστρικές ροές από τη χώρα μας προς τα ταμεία του, ή για να ιδιοποιείται τον πλούτο της και τις υποδομές της. Αλλά και πώς το χρησιμοποιεί για να εκβιάζει τον ιμπεριαλιστή-ανταγωνιστή του είτε στο πεδίο της χώρας μας, απειλώντας τον ανταγωνιστή του με εξελίξεις που ο δεύτερος δεν θα ήθελε να συμβούν (και) στο δικό του «χωράφι», απειλώντας τον με εξελίξεις που θα έχουν επιπτώσεις σε συνολικότερες επιδιώξεις και επιλογές του.
Ζούμε λοιπόν την ανάδειξη της κρίσιμης πολιτικής διάστασης του χρέους. Μια ανάδειξη που οφείλεται στη γενικευμένη αναστάτωση μέσα στους κόλπους των ιμπεριαλιστών. Μια αναστάτωση που τα επίδικα της αφορούν πολύ ευρύτερα πεδία από αυτό του ελληνικού χρέους ή ακόμα και από αυτό της «στενής οικονομίας». Επίδικα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά. Σαν αυτά που έχουν αναδειχθεί στην Α. Μεσόγειο (Κύπρος αλλά και Αιγαίο είναι μέσα σε αυτόν τον λογαριασμό), όπου λ.χ. η Γερμανία εμφανίζεται «λαχανιασμένη» και χωρίς στρατιωτική δύναμη, να παρεμβαίνει μόνο με οικονομικοπολιτικούς όρους έναντι της Γαλλίας, της Αγγλίας και ακόμα περισσότερο των ΗΠΑ. Ή σαν αυτά που έχουν αναδειχθεί μέσα στην ΕΕ του Brexit, ή σαν αυτά που αναδεικνύονται με την ΕΕ «από τη μια» και τις ΗΠΑ του Τραμπ από την άλλη.
Και ακριβώς επειδή αυτά είναι τα πραγματικά επίδικα «πίσω» από το μοχλό του χρέους, η αντιπαράθεση για αυτό είναι πράγματι κρίσιμη και φορτωμένη με απειλές και κινδύνους σε κάθε επίπεδο για τον λαό μας αλλά και για τους λαούς της περιοχής.
Σωτήρια η… δίνη για την άρχουσα τάξη!
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ «καθησυχάζει» τον λαό με τις απανωτές διαβεβαιώσεις της ότι «η αξιολόγηση θα κλείσει». Πριν φτάσουμε στο τι σημαίνει για τον λαό αυτό το «κλείσιμο», πρέπει να σταθούμε στην πολιτική λογική της κυβέρνησης με βάση την οποία προεξοφλεί την «επιτυχή» κατάληξη της εκκρεμότητας. Αυτή η λογική και η στάση εκφράζει βέβαια αφενός της αδυναμία της να παρέμβει ουσιαστικά στο μπλοκάρισμα των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων και για λογαριασμό εννοείται των συμφερόντων της άρχουσας τάξης τα οποία υπηρετεί. Από την άλλη, ωστόσο, η εκτίμηση της αυτή και όπως τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη ομολογούν βασίζεται στο ότι και οι Ευρωπαίοι και οι ΗΠΑ χρειάζονται μια σχετική σταθερότητα στην Ελλάδα για να προχωρήσουν τις επιδιώξεις τους στην περιοχή και για αυτό τελικά και με κάποιο τρόπο θα διαμορφώσουν μια συμφωνία. Πρόκειται, λοιπόν, για την αποθέωση του κυνισμού της υποτέλειας! «Μας χρειάζονται, δεν θέλουν να προσθέσουν προβλήματα σε όσα ήδη έχουν και δεν θα μας καταστρέψουν»! Τέτοια και τόση είναι η επάρκεια όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και συνολικά της άρχουσας τάξης, ώστε να αποδέχεται επίσημα πως το «αν» και ποια θα είναι η επόμενη μέρα για τη χώρα κρίνεται στο «τζόγο» των αντιθέσεων των ιμπεριαλιστών-προστατών της.
Αυτά είναι τα πραγματικά χαρακτηριστικά της άρχουσας τάξης, αυτά είναι τα πραγματικά όρια διαχείρισης της κυβέρνησης, της ΝΔ και συνολικά του πολιτικού προσωπικού, που βρίσκεται σε κατάσταση ενός αντιδραστικού εκφυλισμού. Μια κατάσταση που αντιστοιχεί στην πορεία αποδυνάμωσης της αστικής τάξης που μετράει κατάρρευση κατά 76% του κατασκευαστικού της τομέα και κατά 62% των επενδύσεων στη βιομηχανία από το 2007 ως το 2016. Μια αστική τάξη που ανακάλεσε όλες τις τράπεζες της από την εξόρμηση που επιχείρησε τα προηγούμενα χρόνια στην Ανατολική Ευρώπη, στη βάση των όρων εξάρτησής της. Μια αστική τάξη που απογειώνει τον κομπραδόρικο χαραχτήρα της, καθώς το ποσοστό των εξαγορών-συγχωνεύσεων που το 2016 έγιναν στη χώρα υπέρ του ξένου κεφαλαίου (όπως πχ το ξεπούλημα στη γερμανική Fraport των 14 αεροδρομίων της χώρας) έφτασε στο 61% του συνόλου από το 27% που ήταν το αντίστοιχο το 2010! Αυτή η πορεία απογύμνωσης ενισχύει τον κυνισμό της υποτέλειας, τα αντιδραστικά της χαρακτηριστικά. Αυτή η πορεία απογειώνει τον αντιλαϊκό της χαραχτήρα, την ανάγκη της και την προθυμία της να τσακίσει κάθε εργατικό –λαϊκό δικαίωμα, κάθε κατάκτηση των μαζών. Και ένα ακόμα πολύ μεγάλο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση θα είναι και το «κλείσιμο της αξιολόγησης», το οποίο «πρέπει» ο λαός να προσδοκά! Ταυτόχρονα, βέβαια, το πολιτικό βάρος αυτού του κλεισίματος είναι ερώτημα αν και πώς μπορεί να το αντέξει η κυβέρνηση, που θα ήθελε να το μοιραστεί με τη ΝΔ, τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και τους άλλους πρόθυμους. Εδώ θα τεθούν –αν τα πράγματα εξελιχθούν καλά για το σύστημα- τα ερωτήματα της «εθνικής ευθύνης» και θα αναζητηθούν όροι και μορφές για να αντέξει αυτή την «εθνική ευθύνη» το πολιτικό σύστημα.
Καταστροφή με «δόσεις» ή με άλματα για τον λαό;
Τα κυρίαρχα διλήμματα δεν αφήνουν… περιθώρια προβληματισμού για τον λαό και τη νεολαία. Στην υποταγή στο πλαίσιο των αδιεξόδων της κυβέρνησης και του συστήματος δεν υπάρχουν καλά και κακά σενάρια για τη ζωή του λαού. Οι επικυρίαρχοι και οι οργανισμοί τους –και χωρίς καμιά αντίκρουση από τους ντόπιους υπηρέτες τους- βεβαιώνουν σε όλους τους τόνους πως μέσα στο δικό τους πλαίσιο έχουμε μπροστά μας δεκαετίες εξαθλίωσης και κοινωνικής αγριότητας, ακόμα και αν «παραλείψουμε» τη δυναμική των ιμπεριαλιστικών πολεμικών επιδιώξεων μέσα στις οποίες εμπλέκεται η χώρα. Αλλά η δήλωση του Αμερικάνου παράγοντα για την «ανάγκη» να διαμελιστεί η FYROM είναι άνοιγμα ενός ακόμα παραθύρου –από τα βόρεια αυτή τη φορά- για τους κινδύνους που μας απειλούν.
Σε αυτή τη βάση –και ενώ δεν μπορεί βέβαια να αποκλειστεί το ενδεχόμενο η καταστροφή του λαού να προχωρήσει ακόμα και με άλματα- η ανάγκη ο λαός να διαμορφώσει τις δικές του αποφάσεις είναι επιτακτική. Η διαμόρφωση αυτών των αποφάσεων δεν μπορεί βέβαια να γίνει άπαξ αλλά μέσα σε μια πορεία αγώνων, αντιστάσεων και διεκδικήσεων. Μια πορεία που επείγει να «ξεκινήσει» και να συγκροτήσει όρους απέναντι στα χειρότερα που είναι ήδη εδώ και στα χειρότερα που έρχονται! Μια τέτοια πορεία απαιτεί βέβαια τη χειραφέτηση από τα αντιδραστικά αστικά διλήμματα και τα ρεφορμιστικά φληναφήματα που επιμένουν να αναζητούν συμμάχους εντός του συστήματος για τον λαό, που αρνούνται τον δρόμο της ταξικής πάλης, που κατασκευάζουν προτάσεις και πολιτικές με μοναδικό τους κριτήριο την κάλπη. Μια τέτοια πορεία απαιτεί την ενίσχυση και την παραπέρα συγκρότηση της αντιιμπεριαλιστικής–αντικαπιταλιστικής-αντισυνδιαχειριστικής κατεύθυνσης και μαζικής πάλης. Θα είναι ακόμα πιο επώδυνο για τον λαό από ότι μέχρι τώρα, να διαπιστωθεί η καθυστέρηση συγκρότησης αυτής της κατεύθυνσης στις απαιτητικές και άγριες εξελίξεις που έχουμε μπροστά μας!
