Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 885)
Από τις 6 του Νοέμβρη του 2020 και μέχρι τις 6 του Γενάρη του 2021, διαμορφώνεται στις ΗΠΑ, από τον Λ. Οίκο και το περιβάλλον Τραμπ, ένα ιδιαίτερο περιβάλλον πολιτικής αστάθειας σε κλίμα έντασης και με στόχο την ανατροπή του εκλογικού αποτελέσματος. Τα γεγονότα της 6ης του Γενάρη αποτελούν κορύφωση της έντασης, με την ομιλία Τραμπ έξω από το Λ. Οίκο, σε εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς τους, που τους προτρέπει και τους κατευθύνει στο Καπιτώλιο, την ώρα που εξελισσόταν η (πανηγυρική σε άλλες εποχές) ανακήρυξη του νέου προέδρου.
Η κλιμάκωση που παρατηρήσαμε δείχνει ότι ενέχει στοιχεία σχεδιασμού από τον Τραμπ, ο οποίος εδώ και μήνες, σε μια προσπάθεια επίδειξης ισχύος απέναντι στο πολιτικό κατεστημένο και πιο συγκεκριμένα στους Ρεπουμπλικάνους, τραβάει το «σχοινί» στα άκρα. Τα γεγονότα στην Ουάσιγκτον, ως έσχατη πίεση του περιβάλλοντος Τραμπ για ακύρωση του αποτελέσματος, δείχνουν ότι αυτή έφτασε στα όριά της! Και αν κρίνουμε από την «τελευταία πράξη του δράματος», με την είσοδο ομάδων κρούσης (από τις πάμπολλες που στηρίζουν Τραμπ) στο Καπιτώλιο και τη διακοπή τις συνεδρίασης, τα ξεπέρασε.
Το αμερικανικό Κογκρέσο συνήλθε εκ νέου και επιβεβαίωσε τη νίκη του νεοεκλεγμένου Προέδρου Μπάιντεν, απορρίπτοντας τις ρεπουμπλικανικές ενστάσεις για την εγκυρότητα των εκλογικών αποτελεσμάτων και στην Πενσιλβάνια. Αφού επικύρωσε το αποτέλεσμα, την επόμενη μέρα ο Τραμπ, για πρώτη φορά, ανέφερε δημοσίως ότι θα αποχωρήσει από το αξίωμα του προέδρου των ΗΠΑ, στις 20 Ιανουαρίου και «δεσμεύτηκε» για την ομαλή μεταβίβαση της εξουσίας. Ίσως εδώ να κλείνει η «παρένθεση» της θητείας Τραμπ, καθώς πλέον φαίνεται να μην διαθέτει άλλα περιθώρια κινήσεων πέρα από τη γενική αμφισβήτηση του αποτελέσματος, ιδιαίτερα και μετά το αρνητικό αποτέλεσμα στη Τζώρτζια, που έδωσε τις δύο έδρες των Γερουσιαστών στους Δημοκρατικούς.
Παρατηρώντας τα τεκταινόμενα τους τελευταίους 2 μήνες (τουλάχιστον) διαπιστώνεται μια σταθερή αποστασιοποίηση υψηλόβαθμων στελεχών των ρεπουμπλικάνων από τον Τραμπ και το στενό περιβάλλον του, με πιο χαρακτηριστική αυτή του ρεπουμπλικάνου προέδρου της Γερουσίας, Μακόνελ, που από τους πρώτους αναγνώρισε τη νίκη Μπάιντεν. Η πιο σημαντική κίνηση, ωστόσο, αποδίδεται στον Τσένι, πρώην αντιπρόεδρο του προέδρου Μπους του νεότερου και υπουργό Άμυνας του πατέρα Μπους (που κάτι ξέρει από πραξικοπήματα), με την οποία 10 πρώην υπουργοί άμυνας ζητούν με επιστολή που δημοσιεύθηκε στις 3 του Γενάρη στην Washington Post, να σεβαστεί ο Τραμπ το Σύνταγμα! Στον επίλογό της, οι συντάκτες του καταδικάζουν τα προσκόμματα που θέτει ο Λευκός Οίκος στη μεταβατική ομάδα του Μπάιντεν, η οποία έχει αποκλεισθεί από ενημερώσεις για αμυντικά θέματα, όπως είθισται να γίνεται για τους εν αναμονή προέδρους. Είχε προηγηθεί μερικές βδομάδες πριν (στην κατεύθυνση ανατροπής συσχετισμών στο περιβάλλον των ρεπουμπλικάνων), ευρεία αντικατάσταση στελεχών του πενταγώνου. Λέγεται, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται η New York Times, ότι ο Τραμπ «έπαιξε» και με την ιδέα του πραξικοπήματος εξετάζοντας προϋποθέσεις. Άλλωστε, σε κάτι τέτοιο κεντράρουν και οι 10 υπουργοί άμυνας στην επιστολή τους. Οι υπογράφοντες ξεκαθαρίζουν ότι κάθε προσπάθεια εμπλοκής των ενόπλων δυνάμεων στην επίλυση εκλογικών διαφωνιών θα οδηγήσει τη χώρα «σε επικίνδυνη, παράνομη και αντισυνταγματική πορεία».
Η συνέχεια έχει πολλά άδηλα σημεία. Ο υπαρκτός κοινωνικός διχασμός και η συνεπαγόμενη πολιτική πόλωση θα έχουν συνέχεια. Το ερώτημα είναι το βάθος και η έκτασή τους. Το πιο αστάθμητο δεδομένο (με τους σημερινούς όρους) είναι η επίδραση της θητείας Τραμπ, σε μεγάλα στρώματα του πληθυσμού και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Για αυτό και η ενισχυμένη απονομιμοποίηση του πολιτικού κατεστημένου, σε κρίσιμες μάζες της αμερικανικής κοινωνίας,
που ουσιαστικά αξιοποίησε ο Τραμπ, είναι η βαθύτερη ανησυχία θεσμών και μηχανισμών στη μετα Τραμπ περίοδο. Το ότι θα εξασθενίσει και η επιρροή του Τραμπ αφού έχασε τη θέση του Προέδρου, είναι προφανές, μια και το αντίθετο θα αποτελούσε δραματική ανατροπή των «πολιτικών στάνταρ» για τις ΗΠΑ. Τις ακραίες ομάδες δράσης, που σε πρώτο πλάνο στηρίζουν φανατικά τον Τραμπ, δεν μπορούμε να τις δώσουμε ιδιαίτερο βάρος, στο βαθμό που δεν υπάρχουν δεδομένα που να δείχνουν ότι έχουν (ή ότι μπορούν να αποκτήσουν), απόλυτη αυτονομία (και το ανεξέλεγκτο), από τον οργανωμένο κομματικό μηχανισμό των ρεπουμπλικάνων.
Σε ό,τι αφορά την επιρροή Τραμπ στην οργανωμένη βάση των ρεπουμπλικάνων και τα 75 εκ. ψήφων που πήρε (εκτός του ότι αντανακλούν τη δύναμη ενός εν ενεργεία προέδρου), συναρτώνται, ως προς την πιθανή αξιοποίησή τους από τον Τραμπ, από τη θέση που μπορεί να έχει ο ίδιος στους κόλπους του ρεπουμπλικανικού κόμματος στη συνέχεια. Το πιθανότερο είναι η απομόνωσή του, για αποφυγή οποιουδήποτε πιθανού ρίσκου διάσπασης του κόμματος, ενός ισχυρού μηχανισμού που το πρώτο και βασικό μέλημά του αφορά την ανασυγκρότησή του με ορίζοντα τις προεδρικές του 2024 και πρώτο σταθμό τις ενδιάμεσες εκλογές του 2022.
Τα όσα έγιναν το τελευταίο διάστημα αλλά και σε όλη τη θητεία Τραμπ και αφορούν το «εσωτερικό» των ΗΠΑ, πατούν πάνω σε εκρηκτικές αντιθέσεις των τελευταίων δεκαετιών (για να μην πάμε πιο πίσω), που διευρύνουν και βαθαίνουν το κοινωνικό χάσμα στο σύνολο της χώρας.
Αυτές που για δεκαετίες καλύπτονταν, βγήκαν στην επιφάνεια και για διαφορετικούς λόγους. Ο Τραμπ ήταν, και είναι, προϊόν του ίδιου συστήματος. Δείχνει αντιφατικό, όπως έτσι είναι και το σύστημα που τον γέννησε, και τώρα τον αποποιείται, όπως ο επιστήμονας το τερατούργημά του, στη ρομαντική νουβέλα, «Φρανκενστάϊν».
Εκείνο που γνωρίζουν, αλλά και συνειδητοποιούν περισσότερο, τα βασικά κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ, από όλα όσα συμβαίνουν σήμερα, είναι ότι δεν «παίζουν» με αυτές τις αντιθέσεις και η διαχείρισή τους είναι σοβαρή υπόθεση. Άρα πρωταρχικό είναι, και για το αμέσως επόμενο διάστημα, η επιστροφή το συντομότερο δυνατόν στην κανονικότητα της λειτουργίας των θεσμών για να ορθοποδήσει η πιο «στυγνή δημοκρατία» του κόσμου. Το διακύβευμα, ωστόσο, παραμένει: «ποια θα είναι η εναλλακτική»;
Η συνειδητοποίηση αυτή έπεται μια ακόμα πιο σοβαρής και κρίσιμης συνειδητοποίησης, αυτής των γεωπολιτικών προκλήσεων και της αμφισβήτησης του ρόλου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Από την άποψη αυτή ίσως δεν θα αργήσει η «ομαλοποίηση» του πολιτικής λειτουργίας στην Ουάσιγκτον, αφού βέβαια πρώτα διευθετηθούν και περιοριστούν τα «απόνερα» της θητείας Τραμπ. Στο μεταξύ και όσο αναζητούνται οι ισορροπίες, και στο βαθμό που δεν προκύπτουν εύκολα με εσωτερικούς όρους, μάλλον οδηγούμαστε σε μια πιο επιθετική εξωτερική πολιτική του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, για να υποβοηθηθούν.
ΧΒ
