Οι λαϊκές κινητοποιήσεις που ξέσπασαν από τις 25 Μάη με κέντρο την πλατεία Συντάγματος και τις περισσότερες πλατείες της χώρας αποτελούν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για τις ανεξάντλητες λαϊκές δυνάμεις που με την ορμητική είσοδό τους στο πολιτικό προσκήνιο δημιουργούν νέα δεδομένα για την υπόθεση της αντίστασης και της ανατροπής των παλιών και νέων βάρβαρων μέτρων κυβέρνησης-ΔΝΤ-ΕΕ.
Ταυτόχρονα όμως αναδεικνύονται και όλα τα προβλήματα στο πολιτικό, ιδεολογικό, οργανωτικό επίπεδο που κουβαλάει τόσο το οργανωμένο εργατικό-λαϊκό κίνημα όσο και τα λαϊκά στρώματα. Που σήμερα ασφυκτιώντας από τις επιπτώσεις της επίθεσης βγαίνουν μαζικά στις πλατείες και στους δρόμους διεκδικώντας το δικαίωμά τους να ζήσουν και να μην οδηγηθούν στην εξαθλίωση που θέλουν να τους ρίξουν οι δυνάμεις του συστήματος.
Τα κυριότερα προβλήματα που φαίνονται με «γυμνό μάτι» έχουν να κάνουν με τον πολιτικό προσανατολισμό αυτού του κινήματος και την ισχυρή αστική παρέμβαση που δέχεται από επιτελεία και κάθε είδους παράγοντες του συστήματος με στόχο να το καταστήσουν ακίνδυνο ακόμα και να το εκτρέψουν σε αντιδραστική κατεύθυνση. Δείχνει όμως και τα αδιέξοδα του συστήματος που εκεί που ούρλιαζε για τους απεργούς που «διασαλεύουν την τάξη και την αγορά», από εκεί που άνοιγε κεφάλια με τα ΜΑΤ και έστελνε αγωνιστές στην εντατική, είναι υποχρεωμένο να «αγκαλιάσει» ένα κίνημα για να το αφυδατώσει και να το πνίξει.
Η κυβέρνηση και όλες οι συστημικές δυνάμεις δεν έχουν περιθώρια χρόνου για να ασχοληθούν με μακροχρόνιες πολιτικές ενσωμάτωσης, γιατί δεν είχαν σκοπό να κινηθούν σε αυτή την κατεύθυνση, αλλά σε αυτή της επίθεσης και της καταστολής, και κυρίως γιατί οι απαιτήσεις και οι προθεσμίες που θέτουν οι επικυρίαρχοι ιμπεριαλιστές δεν αφήνουν περιθώρια για τέτοιες πολυτέλειες.
Στην προσπάθεια του συστήματος για την ποδηγέτηση του κινήματος ρίχνεται στη μάχη όλο το παλιό και σύγχρονο ιδεολογικό και πολιτικό οπλοστάσιο του αστισμού. Είτε με ωμό και ξετσίπωτο τρόπο είτε εκλεπτυσμένα και «δημοκρατικά». Σε αυτές τις περιόδους της ξέφρενης επίθεσης και των μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων αυτές οι προσπάθειες της αστικής τάξης και της κυβέρνησης θα ήταν για τα σκουπίδια αν δεν είχε προηγηθεί μια μεγάλη περίοδος αποδιοργάνωσης, πολιτικής και ιδεολογικής ήττας του εργατικού, επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος.
Η επίθεση του αστισμού δεν ανασύρει μόνο τα δικά του όπλα απέναντι στον λαό και στο κίνημά του αλλά «δανείζεται» και από το οπλοστάσιο του ρεφορμισμού και του αναρχισμού που και αυτοί με τη σειρά τους είχαν συνάψει «δανειακές συμβάσεις» με ξεκάθαρα αστικές αντιλήψεις και πρακτικές, τόσο κάτω από το βάρος της ήττας όσο και λόγω… ιδιοσυγκρασίας.
Τα πράγματα για την αστική τάξη, τους ιμπεριαλιστές και όλους τους αντιδραστικούς είναι πολύ απλά και ξεκάθαρα. Επιδιώκουν πάντα και με κάθε μέσο να διαλύσουν κάθε προσπάθεια του λαού να οργανωθεί σε οποιοδήποτε επίπεδο και να αμφισβητήσει την πολιτική τους, το σύστημά τους. Οι όποιες παραχωρήσεις έχουν κάνει ήταν πάντα αποτέλεσμα αιματηρών και πολύχρονων αγώνων των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων για δικαιώματα και ποτέ δεν ήταν «μόνιμα» και «σταθερά» αλλά πάντοτε πάνω στην κλίνη του Προκρούστη δοκιμάζονται από τους ταξικούς-πολιτικούς συσχετισμούς και το επίπεδο της πολιτικής πάλης του λαού.
Αντίθετα, για τον λαό η υπόθεση της δικής του, αυτόνομης από την αστική τάξη, οργάνωσης με στόχο τη συγκρότηση κινήματος που από τη μία θα αποκρούσει την καπιταλιστική αυθαιρεσία και από την άλλη θα ανοίξει τον δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση της μεγάλης πλειοψηφίας, δεν ήταν ποτέ μία απλή υπόθεση. Αλλά ένας δύσκολος και βασανιστικός δρόμος που άλλοτε άνοιγε διάπλατος και άλλες φορές στένευε απελπιστικά ανάλογα με την πλημμυρίδα και την άμπωτη του κινήματος. Σε όλη αυτή την περίοδο η «δημοκρατία» της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού ανταγωνίζεται, με σκληρούς όρους, με την πραγματική δημοκρατία των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων.
Γιατί η «δημοκρατία» των εκμεταλλευτών δεν έχει τίποτα κοινό με τη διεκδίκηση δημοκρατικών δικαιωμάτων από τη μεριά του λαού με στόχο να μπορεί να οργανώνεται και να παλεύει χωρίς εμπόδια και καταστολή από κυβέρνηση και αστικό κράτος, ενάντια σε νόμους που περιορίζουν ή καταργούν τα δικαιώματά του. Η αστική τάξη απαιτεί υποταγή στη δική της νομιμότητα που δίνει το «ελεύθερο» στην εκμετάλλευση και στην καταπίεση της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας και αυτή την «ελευθερία» την περιφρουρεί με όλα τα διαθέσιμα μέσα και όλους τους τρόπους. Σήμερα, που η επίθεση κυβέρνησης-κεφαλαίου-ΔΝΤ-ΕΕ «σπάει κόκαλα», αυτή η περιφρούρηση παίρνει χαρακτηριστικά αντιδραστικής εκτροπής στα πολιτικά πράγματα ακόμα και από τους δικούς τους νόμους και το δικό τους σύνταγμα.
Στην ιστορική του εξέλιξη το κίνημα έχει δώσει πολλές και διαφορετικές μορφές εσωτερικής συγκρότησης και οργάνωσης που κάθε φορά καθορίζονταν κυρίαρχα από το περιεχόμενο της πάλης, τους στόχους και την προοπτική του, από τις διαφορετικές και πολλές φορές αντικρουόμενες πολιτικές στο εσωτερικό του αλλά και από την επίθεση της αστικής τάξης που σε πολλές περιπτώσεις έπαιζε και καθοριστικό ρόλο.
Εκείνο που είναι αναγκαίο να τονισθεί είναι ότι μέσα στο πλαίσιο του κινήματος από την στιγμή που δεν υπήρχε ενιαία αντίληψη για τους πολιτικούς στόχους και την προοπτική δεν μπορούσε να υπάρξει και συμφωνία στον τρόπο οργάνωσης και συγκρότησης. Και εκείνο που είναι ακόμη σημαντικότερο είναι ότι οι πολιτικές-ιδεολογικές διαφορές σε όλη την πορεία του εργατικού, επαναστατικού κινήματος είχαν σαν βάση τους το κατά πόσο πρέπει και μπορεί να ανατραπεί το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης και ανάλογα με τις απαντήσεις στο ζήτημα αυτό δίνονταν και εξακολουθούν να δίνονται και οι οργανωτικές κατευθύνσεις και αντιλήψεις της κάθε πλευράς. Στην εσωτερική ζωή του λαϊκού κινήματος δεν υπάρχει μία και αδιαμφισβήτητη μορφή λειτουργίας και οργάνωσης όσο και αν γίνεται προσπάθεια σήμερα να επιβληθεί αυτή της λεγόμενης άμεσης δημοκρατίας που οι υποστηρικτές της έχει ο καθένας και μία άποψη στο πώς λειτουργεί και ανάλογα με τους στόχους του επιβάλλει και το αντίστοιχο «κουστούμι» άμεσης δημοκρατίας. Αυτό που γίνεται συστηματική προσπάθεια να κρυφτεί πίσω από τα διάφορα μοντέλα «άμεσης δημοκρατίας» που κυκλοφορούν είναι ότι αμφισβητείται και ακυρώνεται-απαγορεύεται η οργανωμένη πολιτική συγκρότησης της εργατικής τάξης και του λαού αφού στην «άμεση δημοκρατία» αυτό που «καθορίζει» τα πράγματα είναι το «πλήθος των ατόμων» και όχι οι όποιες οργανωμένες εκφράσεις του λαϊκού παράγοντα. Οι απόψεις αυτές αυτό που στην ουσία λένε είναι ότι ο λαός δεν έχει το δικαίωμα να οργανωθεί για να αντιπαρατεθεί στους αντιπάλους του (στην αστική τάξη και στον ιμπεριαλισμό), αλλά αυτή η υπόθεση μπορεί να γίνει… υποχρεωτικά «κατά μόνας». Και προφανώς μπερδεύουν (επίτηδες) την αναγκαία εσωτερική δημοκρατία στο πλαίσιο του κινήματος με την άποψή τους για τον ίδιο τον χαρακτήρα του κινήματος για να επιβάλουν τελικά και εξουσιαστικά τη δική τους άποψη.
Η εσωτερική δημοκρατία του κινήματος έχει πληγεί τόσο ιστορικά όσο και στις μέρες μας από τις λογικές του ρεφορμισμού και της αναρχίας πάντα στο όνομα της «δημοκρατίας» και της «αυτονομίας» που δεν είναι τυχαίο ότι από άλλους δρόμους τελικά καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Και οι δύο λογικές θέλουν τον λαό στη γωνία, ανοργάνωτο θεατή είτε των «αποφασισμένων» είτε των «εναλλακτικών προτάσεων». Έτσι δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι και από τις δύο κατευθύνσεις ακούμε αυτή την περίοδο τα ίδια επιχειρήματα, όπως «οι »μουλούδες» δεν αντέχουν την άμεση δημοκρατία και γι” αυτό την υπονομεύουν και την κατηγορούν» ή του τύπου «τα γκρουπούσκουλα βγήκαν στο παζάρι προς άγραν πελατών και τους εμποδίζουν οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες γι” αυτό τις καταγγέλλουν» και άλλα ανάλογου περιεχομένου ανάλογα με τον βαθμό κακοπιστίας και αντικομμουνιστικού μένους του καθένα.
Οι διαδικασίες της πλατείας Συντάγματος αλλά και σε αρκετές πλατείες της χώρας έχουν πρώτα και κύρια το θετικό στοιχείο της έκφρασης του λαϊκού κόσμου, της προσπάθειας συγκρότησης κάποιας στοιχειώδους οργάνωσης που να εκφράσει τις διαθέσεις του λαού για αντίσταση και αγώνα ενάντια στα βάρβαρα μέτρα.
Είναι προφανές ότι αν υπήρχε από όλες τις πλευρές που σήμερα βρίσκονται στο Σύνταγμα είτε στις υπόλοιπες πλατείες ένας «ελάχιστος» (τεράστιας όμως σημασίας) κοινός στόχος πάλης όπως η απόσυρση-ανατροπή των βάρβαρων μέτρων της κυβέρνησης, τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά τόσο στην οργάνωση των λαϊκών κινητοποιήσεων όσο και στην εσωτερική τους λειτουργία. Σε αυτό τον στόχο θα μπορούσε και θα έπρεπε να υποταχτούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις που δρουν στο πλαίσιο του κινήματος, χωρίς από την άλλη να χάνει κανένας τη δυνατότητα να εκφράσει τις ιδιαίτερες απόψεις του.
Το ΚΚΕ(μ-λ) έχει δώσει τις «εξετάσεις» του πολλά χρόνια μέσα στο κίνημα για τον σεβασμό του στις εσωτερικές δημοκρατικές διαδικασίες του κινήματος. Είναι γνωστή η στάση του σε αρκετόν κόσμο, τόσο σε χώρους δουλειάς όσο και σε γειτονιές ή πόλεις, για την προσπάθεια που κάνει να υπάρχουν ανοιχτές διαδικασίες συζήτησης και αποφάσεων. Η στάση αυτή του ΚΚΕ(μ-λ) δεν έχει «ηθικό» περιεχόμενο αλλά πολιτικό και ιδεολογικό. Η άποψή μας ότι μόνο η εργατική τάξη και οι λαοί με την κίνησή τους μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο καθώς και η απεριόριστη εμπιστοσύνη στις λαϊκές δυνάμεις αποτελούν για εμάς σταθερά και αμετακίνητα σημεία αναφοράς, που καθορίζουν τη δράση μας. Και σε σχέση με αυτό δεν ήταν καθόλου τυχαία η προσπάθειά μας όλο το προηγούμενο διάστημα να στηθούν μαζί με άλλες οργανώσεις της Αριστεράς, με ανένταχτους εργαζόμενους και νέους πρωτοβουλίες «από τα κάτω» που θα έδιναν τη δυνατότητα σε ένα μεγάλο εργατικό-λαϊκό δυναμικό να βρει χώρο έκφρασης και δράσης. Αυτή μας η κατεύθυνση αντιμετωπίστηκε σαν «λίγη», χωρίς «προγραμματικά προτάγματα», στα όρια του «οικονομισμού», χωρίς «πολιτικό σχέδιο» για την κεντρική πολιτική σκηνή και φυσικά… χωρίς προτάσεις για τη διαχείριση του χρέους. Η επιμονή μας στην πολιτική κατεύθυνση της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και του ΜΕΤΩΠΟΥ θεωρούμε ότι σήμερα από τις λαϊκές κινητοποιήσεις που έχουν ξεσπάσει δείχνει ότι ήταν και σωστή και αναγκαία. Θα βοηθούσε την οργάνωση της λαϊκής αγανάκτησης και θα εμπόδιζε τις αντιδραστικές δυνάμεις να τη χειραγωγήσουν. Όσο αυτή η προσπάθεια δεν γίνει κοινή υπόθεση όσο το δυνατόν περισσότερων δυνάμεων της Αριστεράς, είμαστε υποχρεωμένοι να την προβάλουμε και να επιμείνουμε σε αυτή με όποιον τρόπο και μορφή κάθε φορά επιλέξουμε. Και όσο οι αντιδραστικές δυνάμεις θα έχουν τη δυνατότητα να κατεβαίνουν μέσα στον λαό με όλο τους το πολιτικό και ιδεολογικό οπλοστάσιο και να προσπαθούν να επηρεάσουν τον λαό, δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραιτηθούμε από τα σύμβολα του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος και να βάλουμε στην ούγια « www… gr».
Επίσης σε όσους βλέπουν στον σημερινό λαϊκό ξεσηκωμό αναλογίες με την εξέγερση του Νοέμβρη το 1973 θέλουμε να τους υπενθυμίσουμε (είμαστε σίγουροι ότι το θυμούνται πολύ καλά) ότι και τότε μία «περιφρούρηση» προσπάθησε να σβήσει αντιφασιστικά-αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα που ήταν (κατ” αυτούς) εκτός των «πλαισίων» και να παραποιήσει αποφάσεις της Συντονιστικής Επιτροπής, αντίθετα με τις αποφάσεις των συνελεύσεων των φοιτητών-εργατών-μαθητών που ήταν ένα πραγματικό μάθημα «άμεσης δημοκρατίας» κάτω από την απειλή της κάνης των τανκς.
