Στο σύνολο του πληθυσμού της χώρας η αγροτιά, σήμερα είναι το 22% περίπου. Την τελευταία εικο-σαετία έχει μειωθεί κατά 6-7 ποσοστιαίες μονάδες, αν και η ΕΟΚ απαιτούσε πολύ μεγαλύτερη μείωση. Μέχρι στιγμής, τουλάχιστο στα καμποχώρια της χώρας δεν υπάρχουν πολύ μεγάλες πληθυσμιακές αλλαγές στο βαθμό που οι στόχοι της ΕΟΚ και της αστικής τάξης γίνουν πράξη. Αυτό προκαλεί έντονο προβληματισμό (ακόμα και σε αστικούς κύκλους) γιατί οι συνέπειες θα είναι σοβαρές και για την αγρο-τιά, αλλά και συνολικά για το ζήτημα της απασχόλησης, ανεργίας, εργασιακών σχέσεων κ.λπ.

Οι αγρότες, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερο συνειδητοποιούν αυτή την πραγματι-κότητα και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός των πολύ σημαντικών κινητοποιήσεων με ευρύτερη σημασία και πέραν του αγροτικού κόσμου. Και παρά τις απογοητεύσεις και τις πικρίες, ιδιαίτερα από τα ξεπουλήματα που στέρησαν απ’ τους αγρότες κάποιες σχετικές έστω νίκες, η υπόθεση αγροτιά θα απασχολήσει έντονα τα επόμενα χρόνια τόσο το σύστημα όσο και βέβαια το λαϊκό κίνημα και σε όλους τους παράγοντες που άμεσα ή έμμεσα έχουν κάποια σχέση με το ζήτημα.

Γίνεται κατανοητό ότι οι αριστεροί αγωνιστές πρώτα και κύρια οι αγρότες, αλλά και πέραν της αγροτιάς οι αριστερές οργανώσεις που θέλουν και στην πράξη να είναι αριστερές, είναι ανάγκη να παρα-κολουθήσουν από κοντά τις εξελίξεις στην αγροτιά, ν’ αποκτήσουν γνώση των πραγματικών προβλη-μάτων των αγροτών και παραπέρα να στηρίζουν με συγκεκριμένες θέσεις τόσο τα αιτήματα, όσο και την πάλη των αγροτών, όχι «από καθέδρας» και χωρίς «πατερναλισμούς», αλλά με σεβασμό της ανε-ξαρτησίας του αγροτικού κινήματος (αυτό ισχύει για τους αγρότες, αγωνιστές πρώτα και κύρια) και ουσιαστική γνώση των αιτημάτων και των αναγκών του αγώνα, χωρίς «φαεινές» και «εντυπωσιασμο-ύς» που καθόλου δεν βοηθάνε μια θετική πορεία.

ΜΕΓΑΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΦΤΩΧΟΜΕΣΑΙΑ ΑΓΡΟΤΙΑ.

Ο μέσος κλήρος στην Ελλάδα είναι κάτω από 40 στρέμματα (35-38 περίπου). Και μάλιστα, κάτω από 20 στρέμματα είναι η συντριπτική πλειοψηφία, κάπου 750.000 νοικοκυριά, με αστικούς υπολογισμούς. Εκμεταλλεύσεις των 200-300 στρεμμάτων και βέβαια 500 ή 1000 αποτελούν το ελάχιστο ποσοστό των αγροτικών εκμεταλλεύσεων (πρόκειται για γαιοκτήμονες ισχυρούς ή καπιταλιστικές εκμεταλλεύσεις με όλη τη σημασία της λέξης).

Στόχος της ΕΟΚ και της αστικής τάξης είναι τα 250 στρέμματα ελάχιστης γης για τα νοικοκυριά. Κάτι που σημαίνει με τα ελληνικά δεδομένα, ότι από το 22%, αν ολοκληρωθεί η διαδικασία αυτή, θα φτά-σουμε στο 5% περίπου. Και δεν θα μιλάμε πια, για αγρότες, αλλά για καπιταλιστές που μάλιστα, όπως είναι τα σημερινά μηχανήματα θα χρησιμοποιούν ελάχιστους εργάτες γης μέχρι και κανένα!1 Το 20% αντιπροσωπεύει 2.000.000 κόσμο, φτωχομεσαίους αγρότες που απειλούνται με εξαφάνιση ως στρώμα, αλλά και με μόνιμη ανεργία, όταν ήδη η βιομηχανία έχει πετάξει στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες ερ-γαζόμενους, κλείνουν μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά και μεγαλύτερες.

Αν και οι περισσότεροι αγρότες δουλεύουν οι ίδιοι τα χωράφια τους και θα έπρεπε το κόστος να είναι σχετικά μικρό όμως αντίθετα είναι πολύ μεγάλο. Ο λόγος είναι απλός: οι τιμές των προϊόντων ή πα-ραμένουν σταθερές ή (κατά κανόνα) πέφτουν την ίδια στιγμή που τα γεωργικά εφόδια και τα βιομηχανι-κά προϊόντα που αγοράζουν οι αγρότες ανεβαίνουν κατακόρυφα. Το βαμπάκι, το γάλα, τα καπνά για παράδειγμα πουλιούνται πολύ κάτω από προηγούμενες χρονιές. Πίνουμε γάλα με 200 δρχ. και πάνω το μισό λίτρο, όταν η τιμή για τον παραγωγό έχει πέσει στις 100 δρχ. το λίτρο. Τρώμε ψωμί με 300 δρχ. και πάνω (τα 900 ή λιγότερα γραμμάρια) όταν ο παραγωγός παίρνει 50-60 δρχ. το κιλό! Το καλαμπόκι πουλιέται από τον παραγωγό 40(!) δρχ., όταν πριν 5 χρόνια είναι πάνω από 50 δρχ. το κιλό. Και δεν μιλάμε για το κόστος ζωής που ανεβαίνει κατακόρυφα και θα έπρεπε και ο αγρότης να αμείβεται ανάλογα για τα προϊόντα και την δουλειά του! Μιλάμε για το κόστος των εφοδίων.

Τα λιπάσματα, για παράδειγμα, έχουν τετραπλάσια τιμή απ’ ό,τι πριν 10 χρόνια! Τα κάθε είδους γε-ωργικά μηχανήματα κοστίζουν μια περιουσία. Από δω και μπρος πολύ δύσκολα ένας μεσαίος αγρότης θα έχει την δυνατότητα να αγοράσει ένα καινούριο τρακτέρ αν αχρηστευτεί το παλιό. Οι σπόροι είναι πανάκριβοι και πολλές φορές πρέπει να υπολογίσετε διπλή σπορά ή τριπλή (π.χ. φέτος στη δυτική Θεσ-σαλία κάηκαν από το κρύο τα φύτρα στα πεπόνια και τα καρπούζια, κιτρίνισαν τα φύτρα του καλαμποκιού και σε πολλά χωράφια σπείρανε δυο ή τρεις φορές) πέρα απ’ το γεγονός, ότι «οψιμίζουν» και δεν βγαίνουν έγκαιρα στην αγορά… Τα ίδια με το ρεύμα, τα ίδια με το πετρέλαιο κ.λπ. κ.λπ.

Όταν λοιπόν οι τιμές των εφοδίων αυξάνουν όλο και πιο πολύ και όταν οι τιμές των προϊόντων παρα-μένουν σταθερές ή πέφτουν γίνεται κατανοητό, ότι κάθε χρόνο ο φτωχομεσαίος αγρότης βλέπει τη θέση του να χειροτερεύει, να μπαίνει μέσα και να αναζητάει να συμπληρώσει το εισόδημα για την οι-κογένειά του σε δουλειές έξω από την οικογενειακή εκμετάλλευση σε γειτονικά νοικοκυριά ή στην πόλη (αν βρει…). Με αυτούς τους όρους, όταν η γαιοπρόσοδος για τα νοικιασμένα χωράφια φτάνει τις 35-40.000 δρχ., πώς να νοικιαστούν τα απαραίτητα στρέμματα τη στιγμή που υπάρχει κίνδυνος να μη βγουν ούτε τα έξοδα για τα νοίκια;

Και αν υπολογιστούν οι καιρικές συνθήκες που αφήνουν τον αγρότη στο έλεος του θεού τότε η κα-τάσταση γίνεται πιο τραγική. Το κόστος για την ασφάλιση είναι ασύμφορο, οι λεγόμενες αποζημιώσεις καλύπτουν μόνο ένα μικρό ποσοστό της ζημιάς (με χίλιες διατυπώσεις για «ριξίματα», πρέπει να έχεις μπάρμπα στην Κορώνη για να πάρεις λίγα ψίχουλα).

Πιο παλιά υπήρχαν οι τιμές ασφαλείας για τα προϊόντα και οι επιδοτήσεις εθνικές ή κοινοτικές. Βρισ-κόμαστε στη φάση που όλα αυτά αποτελούν παρελθόν.

Η ΕΟΚ βρήκε τη φόρμουλα της συνυπευθυνότητας, για να ψαλιδίζει τις επιδοτήσεις, όταν ξεπερνιόν-ταν το πλαφόν παραγωγής (τιμωρούνται οι αγρότες γιατί είχαν μεγάλη παραγωγή!).

Και η συνυπευθυνότητα μεγάλωνε από τα διπλοζυγίσματα των μεγαλεμπόρων εκκοκιστών. Δις και δις καρπώθηκαν χωρίς ποτέ να ενοχληθούν από το κράτος, ενώ έδιναν πενταροδεκάρες στους αφελείς α-γρότες «συνενόχους».

Τα επόμενα χρόνια κι ως την (υποτιθέμενη) σύγκλιση οι κοινοτικές επιδοτήσεις θα κοπούν και οι εθ-νικές το ίδιο μια και τέτοια είναι η ντιρεκτίβα της ΕΟΚ ή ο κάθε Τζουμάκας και ο κάθε Σήμιτης θα είναι αντίθετος στη «συμπλήρωση του αγροτικού εισοδήματος από τον προϋπολογισμό» (να ‘τανε οι βιομή-χανοι το συζητάγαμε, όπως τα 600 δις για τις «προβληματικές» που τις εξυγίανε το ΠΑΣΟΚ και τις πή-ραν οι βιομήχανοι αποδοτικότατες).

Πριν από την είσοδο της χώρας μας στην ΕΟΚ υπήρχαν λοιπόν, οι τιμές ασφαλείας των προϊόντων και οι εθνικές επιδοτήσεις. Με την ΕΟΚ άνοιξε ένας κύκλος με υποσχέσεις (λαγούς με πετραχήλια) και οι κοινοτικές επιδοτήσεις και τώρα κλείνει κύκλος, αλλά πάνε περίπατο οι τιμές ασφαλείας και οι εθνικές επιδοτήσεις. Το βαμπάκι για παράδειγμα, που πριν δυο χρόνια έδινε στον αγρότη κατά κιλό 320 δρχ. περίπου, σε σύντομο χρόνο θα πουλιέται (χωρίς καμιά επιδότηση ή στήριξη) πάνω-κάτω 70 δρχ. το κι-λό! Που δεν θα κύπτει το μισό του κόστους!

Μη μας πούνε, ότι είναι «ασύμφορο» να καλλιεργείς βαμπάκι! Όταν οι βιομηχανίες θησαυρίζουν ανε-βάζοντας π.χ. το λίπασμα στο τετραπλάσιο και ανάλογα όλα τα γεωργικά εφόδια. Μη μας πούνε ότι εί-ναι «ασύμφορο» το γάλα τη στιγμή που κάθε «ΔΕΛΤΑ» και λοιπές εταιρείες, αγοράζοντας όλο και πιο χαμηλά μας πουλάνε το κεφίρ (το ξινόγαλο ντε!) 600(!) δρχ. το κιλό. Μη μας πούνε ότι είναι «α-σύμφορο» το σιτάρι, όταν ο αγρότης παίρνει 50 δρχ. το κιλό και το κουλουράκι, αυτό το παραδοσιακό με το σουσάμι, έφτασε τις 100 δρχ. το ένα!

Το αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάστασης είναι η υπερχρέωση των αγροτών. Και μπαίνουμε σε ένα άλλο κύκλο με κέντρο την Αγροτική Τράπεζα. Η ΑΤΕ, λοιπόν, δεν αρνείται το δανεισμό στους αγρό-τες. Με υπέρογκο τόκο (τοκογλυφία στην ουσία), αλλά για να πληρωθεί ο παραγωγός για οποιοδήποτε προϊόν πρέπει να πάει να εξαργυρώσει την οποιαδήποτε και από οποιοδήποτε έμπορο επιταγή στην Α-ΤΕ. Που βέβαια κρατάει τα δικά της με τον προαναφερόμενο τόκο και αν υπάρχει επιπλέον το δίνει στον αγρότη. Πολλοί αγρότες όταν πάνε τις επιταγές στην ΑΤΕ βλέπουν ότι αυτές αρκούν για την κά-λυψη του χρέους (ή μέρους του χρέους) και δεν παίρνουν δραχμή τσακιστή! Αν καθυστερήσουν να πληρώσουν τους αγρότες, γι’ αυτούς δεν υπάρχει τόκος (πολλές φορές οι πληρωμές των εμπόρων αρ-γούν μήνες), ενώ για την ΑΤΕ και όλα τα χρέη τους υπάρχει τόκος στον τόκο κ.λπ.

Η ΕΟΚ ΣΦΙΓΓΕΙ ΤΗ ΘΗΛΕΙΑ ΤΗΣ ΑΓΡΟΤΙΑΣ.

Δεν πέρασαν και πολλά χρόνια από τότε. Όταν το ΚΚΕ (μ-λ) με την ΑΠΟΧΗ από τις Ευρωεκλογές συναντούσε στα χωριά τις επιθέσεις των διαφόρων εκπροσώπων των αστικών κομμάτων και όχι μόνο, όταν προπαγάνδιζε το «ΕΞΩ ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΟΚ». Βλέπετε οι «ανανεωτικοί» ρεφορμιστές κάνανε καριέ-ρα με την ΕΟΚ και μέσα στην ΕΟΚ, ενώ οι του «Κ»ΚΕ αισθάνονταν «άβολα» ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο, αλλά με κάποια προσωπεία και κεντράροντας σε πλευρές τις ΕΟΚικής πολιτικής (π.χ. Μάα-στριχτ, όπως τώρα) την «πάλη απ’ τα μέσα» αλλά ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΟΚ.

Όσο για τους αγρότες, απ’ τη μια είχαν την μονότονη αστορεφορμιστική προπαγάνδα και απ’ την άλλη η ΕΟΚ έδινε κάποιες επιδοτήσεις για τα προϊόντα, αλλά και για κάποιες αγορές. Έδινε με το ένα χέρι, έπαιρνε με τα δυο, για να φτάσει στη στιγμή, που θα τα παίρνει όλα.

Σήμερα μέσα από την ίδια τους την πείρα, οι αγρότες κατανοούν όλο και πιο πολύ τι σημαίνει ΕΟΚ και αγροτική πολιτική Βρυξελλών- Αθήνας. Ο τελικός στόχος είναι η εξαφάνιση της αγροτιάς και η γη σε λίγα χέρια, που με ντόπιο ή ξένα κεφάλαια (και τα δυο) θα δώσει τη δυνατότητα καπιταλιστικών επιχει-ρήσεων και συνολικού ελέγχου της παραγωγής.

Λένε κάποιοι «ακραιφνείς μαρξιστές», ότι «αυτό είναι πρόοδος, φέρνει όλο και πιο κοντά στη στιγμή που αστική τάξη και προλεταριάτο θα τεθούν αντιμέτωπο», ότι «το προχώρημα του καπιταλισμού φέρνει πιο κοντά στην επανάσταση». Και από πρώτη ματιά φαίνεται να ‘χουν δίκιο και μεις οι υπόλο-ιποι να φαντάζουμε «οπισθοδρομικοί».

Αλλά από πότε το κομμουνιστικό και λαϊκό κίνημα έγινε συνένοχος του εκμεταλλευτικού συστήματος και επιχαίρει για τα αντιλαϊκά μέτρα των εκμεταλλευτών: Αν η αριστερά δε στέκεται στην πρώτη γραμμή των λαϊκών αγώνων (και οι αγροτικοί αγώνες είναι λαϊκοί) για τα καθημερινά αιτήματα των εργαζομένων, τότε δεν έχει παρά να γίνεται σύμμαχος του συστήματος, να κάνει προτάσεις για πιο παραγωγική και αποδοτική εξέλιξή του. Αυτό κάνει η επίσημη αριστερά.

Το προλεταριάτο έχει συμμάχους και πρέπει να έχει πολιτική για τα προβλήματά τους, το κομμουνισ-τικό κίνημα εκφράζει το σύνολο των εργαζομένων. Γιατί αν το 20% του πληθυσμού ξεριζωθεί βιαία από την παραγωγή, χωρίς να μπορεί να απορροφηθεί σε άλλους κλάδους απασχόλησης η μοίρα του είναι η λουμπενοποίηση και η χρησιμοποίησή του για το χτύπημα των εργατικών κατακτήσεων σε ό-λους τους τομείς. Η επανάσταση ξεμακραίνει έτσι δεν πλησιάζει.

Άλλο ζήτημα, η σύνδεση των καθημερινών αιτημάτων με την προοπτική. Οι κομμουνιστές πρέπει να φωτίζουν το δρόμο της πάλης των εργαζομένων συνδυάζοντας αυτήν την πάλη με την ανάγκη ανατ-ροπής του συστήματος και οικοδόμησης μιας άλλης κοινωνίας, στηριγμένης στη συμμαχία της εργα-τικής τάξης με το σύνολο των εργαζομένων. Κάθε άλλη στάση μόνο πολιτική σε όφελος της εργατικής τάξης και των εργαζομένων δεν είναι.

Για να επανέλθουμε η ΕΟΚ. αρχίζει να κόβει τις επιδοτήσεις και θα τις εξαλείψει. Αυτό και άλλα μέτ-ρα είναι σε σύνδεση με τον ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών (ΕΟΚ-ΗΠΑ) για έλεγχο των πηγών των πρώτων υλών και των αγορών και τους όρους που επιβάλλονται από ΓΚΑΤΤ- ΠΟΕ και στην ουσία είναι αμερικάνικοι όροι, που πριν απ’ όλους θίγουν τους μικρούς «εταίρους» (και όχι μόνο). Παράλ-ληλα προωθεί μέτρα χτυπήματος των βασικών καλλιεργειών της χώρας. Το βαμπάκι, τα αμπέλια, οι ελιές, ο καπνός, τα φρούτα, η κτηνοτροφία είναι οι βασικές καλλιέργειες. Το βαμπάκι, τα καπνά και η κτηνοτροφία θα χτυπηθούν με την πολιτική των τιμών και του κόστους, τα φρούτα θα λιπαίνουν τις χωματερές, οι ελιές και τα αμπέλια θα ξεριζωθούν (επιδοτούν και με 120 χιλ. δρχ, το στρέμμα το ξε-ρίζωμα). Παράλληλα επιδοτούν «νέες» καλλιέργειες, όπως τα ακτινίδια (φρουτάκι για τους Ευρωπαί-ους) Ή κάποια απίθανα και στη σκέψη ακόμα είδη όπως οι ακακίες! ένα άχρηστο δέντρο, που ούτε για ξύλα δεν είναι αποδοτικό (αν και ομολογούμε, μυρίζει όμορφα…).

Οι αγρότες, έστω κάπως αργά κατανοούν την εοκική προοπτική παρά το γεγονός, ότι το σύνολο των αστορεφορμοστών κάνουν τα αδύνατα δυνατά με το τελευταίο πια «επιχείρημα» «μα και πού να πάμε, μόνοι μας θα ζήσουμε, άλλοι παρακαλούν να μπουν στην ΕΟΚ»!

Η ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ- ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ

Η αστική τάξη κάνοντας την επιλογή της ΕΟΚ διέγραψε την τύχη των εργαζομένων, αλλά και των μεσαίων στρωμάτων (και κάποιων ίσως μεγαλοαστών). Οδηγεί τη χώρα στην πλήρη παραρτημοποίηση της οικονομίας τη μετατροπή της σε τουριστικό θέρετρο των Ευρωπαίων και τους εργαζόμενους σε γκαρσόνια. Είναι πολύ μακριά τα «έξω από την ΕΟΚ» του ΠΑΣΟΚ και το ότι θα «χαράζεται η αγ-ροτική πολιτική στην Αθήνα». Ακόμα και χειμαζόμενοι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ λένε «εκεί είσαι α-κόμα, πάνε αυτά!».

Πλήρης ευθυγράμμιση των κυβερνήσεων και των αστικών κομμάτων με τη λεγόμενη αγροτική πολι-τική της ΕΟΚ. Έχει βέβαια το πρόβλημα με τους ξεσηκωμένους αγρότες και τις κοινωνικές εκρήξεις που θα φέρει το ξερίζωμα της αγροτιάς. Αλλά γι’ αυτά θα μιλήσουν με τους μηχανισμούς καταστολής και ευελπιστούν (με σιγουριά) στην συμπαράσταση των ρεβιζιονιστών, των αγροτοπατέρων και των εργατοπατέρων. Τα «υπεύθυνα» κόμματα της αριστεράς είναι όλα μέσα στην ΕΟΚ (των λαών βέβαια) και άντε το πολύ-πολύ το «Κ»ΚΕ να προτείνει και κάποιο δημοψήφισμα για το Μάαστριχτ δηλαδή να το «νομιμοποιήσει» κι αυτό!

Με αυτούς τους όρους η κυβέρνηση προωθεί γοργά τρία νέα μέτρα που θα αποτελειώσουν την αγροτιά. Είναι το ασφαλιστικό, το φορολογικό και το κακόφημο «Μητρώο».

Η φορολόγηση, λοιπόν των αγροτών θα γίνει με «αντικειμενικά τεκμήρια», όπου θα αποφαίνεται το ίδιο το κράτος τι βγάζει ο αγρότης κατά στρέμμα και συνολικά. Άλλοι κλάδοι γνωρίζουν κιόλας τα «αντικειμενικά». Η προπαγάνδα, ότι θα πληρώσουν οι πλούσιοι αγρότες, γιατί είναι γνωστό τι πληρώ-νουν οι Λυκουρέζοι, οι μεγαλοκατασκευαστές, οι μεγαλομεταφορείς κ.λπ. κ.λπ.

Το ασφαλιστικό θα γονατίσει παραπέρα τους αγρότες. Υποχρεωτική ασφάλιση, χωρίς καμιά εισφορά έξω απ’ τον ασφαλιζόμενο και με τιμαριθμική προσαρμογή. Και όλες αυτές οι εισφορές θα πάνε στα ταμεία και στο κράτος (για να τα καρπωθούν οι καπιταλιστές μέσα από τη δυσμενή ανακατανομή για τους εργαζόμενους). Το τραγικό στην υπόθεση είναι ότι ίσως κανένας (ή ελάχιστοι) απ’ τους φτωχο-μεσαίους αγρότες θα πάρουν σύνταξη, θα ‘χουν χάσει την ιδιότητα του αγρότη πολλά χρόνια πριν τα 65 (αύριο τα 70 ή τα 75) χρόνια τους.

Και το «Μητρώο»! Το παραμύθι είναι ότι το «Μητρώο» θα έχει στόχο τους μεγαλοδικηγόρους, για-τρούς, μηχανικούς, που έχουν αγοράσει γη. Αλήθεια, θα πάρει αυτή τη γη το κράτος να τη δώσεις στους αγρότες; Θα το ευχόμασταν αν ήμασταν αφελείς. Μήπως θα στερηθούν οι δικηγόροι και οι λο-ιποί ιδιοκτήτες την «αγροτική» τους ιδιότητα; Αυτό κι αν είναι αστείο! Γιατί δεν είναι αγρότες οι άν-θρωποι. Μήπως θα τους στερήσει τη δυνατότητα να νοικιάζουν τη γη τους με 35-40 χιλ. δρχ.; Να το δούμε και να το χειροκροτήσουμε.

Η ουσία του «Μητρώου» είναι: Κάποιοι φουκαράδες που εργάζονται σε άλλες δουλειές θα στερηθούν τα όποια «πλεονεκτήματα» από την ταυτόχρονη καλλιέργεια μερικών στρεμμάτων που είχαν από τον πατέρα τους και ή θα τα παρατήσουν ή θα τα πουλήσουν. Ποιος όμως τα παίρνει; Χωράφια πρώτης δια-λογής, που πριν λίγα χρόνια έφταναν στην τιμή του 1.000.000 δρχ. δεν αγοράζει σήμερα κανένας, ούτε με 400.000 δρχ. Και άλλα των 400-500.000 δρχ. δεν πιάνουν, σήμερα ούτε 150.000 δρχ. Να μη μιλή-σουμε για τα «παρακατιανά»…

Η συνταγή του «Μητρώου» λέει: Όποιος δεν έχει το 51% των οικογενειακών εσόδων από τα χωράφια που καλλιεργεί και μάλιστα να έχει χρονική απασχόληση τουλάχιστον 51%(!) στα χωράφια του (αλή-θεια πως θα το υπολογίσουν;) δε λογίζεται αγρότης και δεν έχει το παραμικρό «πλεονέκτημα». Ανα-φέραμε παραπάνω, ότι η μέγιστη πλειοψηφία των αγροτών έχει κάτω από 30 και 20 στρέμματα. Στην καλύτερη περίπτωση τα 20 στρέμματα να αποφέρουν 600-700 χιλ. δρχ. έσοδα (ούτε σίγουρα, ούτε πά-ντοτε). Αυτός, λοιπόν, ο φουκαράς αν βγάλει, ας πούμε και 1.000.000 δρχ. από μεροκάματα μέσα στη χρονιά, την επόμενη δε λογίζεται αγρότης! Αναρωτιόμαστε πόσοι θα μείνουν αγρότες αν εφαρμοστεί ολοκληρωμένα το «Μητρώο». Μα αυτοί που έχουν 200-300-500 στρέμματα και μια μικρή μερίδα που έχουν 50-100 στρέμματα, συνυπολογίζοντας το κόστος και τις τιμές των προϊόντων, τις καιρικές συν-θήκες, τα χρέη, τα φορολογικά, τα ασφαλιστικά και όποια «νέα» μέτρα «αναδιάρθρωσης της αγροτικής παραγωγής» που λέει ο Τζουμάκας.

Ο Τζουμάκας που ορθά κοφτά το ξεκαθάρισε: Τέρμα οι καθυστερημένοι αγρότες! Τέρμα όσοι συνεχίσετε, όπως μέχρι τώρα. Θα επιβιώσουν οι προοδευτικοί αγρότες, όσοι δηλαδή θα διαθέσουν μεγάλα κεφάλαια ανά στρέμμα και όσοι μ’ αυτό τον τρόπο θα έχουν χαμηλότερο κόστος απ’ το μέσο κόστος παραγωγής. Πρέπει ο Τζουμάκας κάποτε να διάβασε Μαρξ, δεν εξηγείται αλλιώς. Κατέχει το θέμα και πως θα επιβιώσουν στην αγροτικά μόνο οι καπιταλιστές.

Για το «Μητρώο» η μόνη διαμαρτυρία του «Κ»ΚΕ και του ΣΥΝ είναι ότι η κυβέρνηση «καθυστερεί» στην προώθησή του. Αλλά και σ’ αυτό έχουν άδικο, η κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί…

Σταθερά λοιπόν το σύστημα και οι φορείς του στην αντιαγροτική πολιτική, ούτε κεραία πίσω απ’ την εισοδηματική πολιτική, γιατί «αρκετά πήραν οι αγρότες»! Οι καταπιεστικοί μηχανισμοί εφαρμόζουν αυτή την πολιτική με τα ΜΑΤ και άλλες «ειδικές μονάδες», με τις χιλιάδες δίκες (για παρακώλυση συ-γκοινωνιών…) κ.λπ. κ.λπ.

ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ

Για τις τριτοβάθμιες οργανώσεις των «αγροτών» ΓΕΣΑΣΕ κ.λπ. δεν θα πούμε τίποτα. Όργανα ξεκομ-μένα, χωρίς καμιά σχέση με τους αγρότες. Αν και όταν περνάει η μπογιά τους αυτό το οφείλουν στους κομματικούς μηχανισμούς και τους πολιτικούς συσχετισμούς. Καλοπληρωμένοι κηφήνες, που έχουν μόνη έγνοια μη τυχόν και χάσουν τα οφίτσιά τους (θα γίνει αυτό αναγκαστικά όταν εξαλειφθεί η αγρο-τιά, αλλά τότε θα’ χουν φτιαχτεί).
Οι αγροτικοί σύλλογοι και τα δευτεροβάθμια όργανα (κυρίως αυτά) έχουν ξεπουλήσει μια σειρά αγώ-νες των αγροτών και είναι το μακρύ χέρι του συστήματος μέσα στην αγροτιά. Και επειδή μιλάνε για «συσχετισμούς» (και έχουν δίκιο) ας ενημερώσουμε τους απληροφόρητους για το τι γίνεται τόσα χρόνια; Σε κάθε χωριό, λοιπόν, μαζεύτηκαν 21 (και πάνω) Νεοδημοκράτες και έκαναν τον αγροτικό τους σύλλογο. Αντίστοιχα ενήργησαν οι του ΠΑΣΟΚ. Θα περίμενε κανείς αφελής το «Κ»ΚΕ ή οι α-νανεωτικοί να ‘χουν μια άλλη πολιτική. Να προωθήσουν τον ανεξάρτητο και αδέσμευτο (από κράτος και κόμματα) αγροτικό συνδικαλισμό, με ένα σύλλογο για κάθε χωριό, που θα λειτουργεί δημοκρατι-κά, αντιπροσωπευτικά και θα δίνει λόγο, κάθε στιγμή, ελέγχονται οι διοικήσεις και θα καθαιρούνται αυτοστιγμής, αν δεν εκφράζουν τις διαθέσεις και τα συμφέροντα των αγροτών. Αμ, δε! Έτσι δεν παί-ζεις μέσα στο σύστημα, αλλά πας κόντρα και αυτό δεν το θέλουν. Βρήκαν κι αυτοί λοιπόν τους 21 (και πάνω) και κάνανε το «ροζ» σύλλογο, πλάι στον «μπλε» και τον «πράσινο»! Κυβέρνηση ΝΔ: Ελάχιστα φάνηκαν οι μπλε (άλλο τι έκαναν με πρωτοβουλία τους, ατομικά οι ΝΔ-αγρότες). Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ: τίποτα οι «πράσινοι». Ε, τι να ‘καναν μόνοι τους οι «ροζ», «δεν τραβάει ο κόσμος»!

Πάνω από δυο δεκαετίες τώρα το πρωτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο, το ζωντανό κύτταρο της δι-εκδίκησης είναι πολυτέλεια για τους αγρότες. Ελάχιστες εξαιρέσεις και πρωτοβουλίες ακόμα και σε χωριά με ιστορία. Αυτά.

Και βέβαια, καταλαβαίνετε τι αντιπροσωπεύουν οι δευτεροβάθμιες οργανώσεις, που βγαίνουν κουκιά μετρημένα απ’ τις δικές «μας» πρωτοβάθμιες. Κάθε νομός και τρεις ομοσπονδίες -συνήθως μαζί ΠΑ-ΣΟΚ -«Κ»ΚΕ, κάθε περιοχή και τρεις ομοσπονδίες δικές «μας». Άσχετο αν τα βρίσκουμε ή όχι μεταξύ τους (αυτό είναι άλλο παιχνίδι) είναι τόσο «πάνω» και «μακριά» απ’ τους αγρότες και τις διαθέσεις τους. Και ενώ πρόκειται για ομοσπονδίες, κομματικές στην ουσία, εμφανίστηκαν τελευταία οι λεγό-μενες Συντονιστικές Επιτροπές. Που δεν βγαίνουν από καμιά διαδικασία δημοκρατική, αλλά με παζάρι των ομοσπονδιών μεταξύ τους. Έτσι εμφανίστηκε το πρωτοφανές, ο βουλευτής του «Κ»ΚΕ Βαγγέλης Μπούτας το ’95 να πρωτοστατήσει στο σπάσιμο του αγώνα των αγροτών τη δεύτερη μέρα, και όταν συγκροτήθηκε το μπλόκο των αγροτών Σοφάδων απ’ τα κάτω και κόντρα στις διαθέσεις του προανα-φερόμενου βουλευτή (που γιουχαΐστηκε στο μπλόκο), στη συνέχεια του αγώνα αυτός ο κύριος ήταν (αυτοί ξέρουν πως) ο «εκπρόσωπος» των αγροτών στην ΣΕΘ!

Τα υπόλοιπα τα κάνουν οι «δημόσιες σχέσεις», ο τύπος, τα ΜΜΕ γενικώς. Που ανέδειξαν «στρατη-γούς», «στρατηλάτες» και κάθε είδους «ηγέτες» των αγροτών, που αποφασίζουν και διατάσσουν, που άλλα λένε και άλλα κάνουν, που ξεπουλάνε με την «ησυχία» τους τούς αγροτικούς αγώνες. «Θα κά-νουμε Χριστούγεννα στη ΒΙΟΚΑΡΠΕΤ» (γουρνοχαρά επί το λαϊκότερο) έλεγαν. Στις 22 Δεκεμβρίου πήραν νύχτα τα ελεγχόμενα τρακτέρ και έφυγαν (σαν τον κλέφτη). «Θα κλείσουμε την εθνική» υπόσ-χονταν τον Φλεβάρη και επί μια βδομάδα, περίπου έπαιζαν «κλέφτες και αστυνόμο黨στην κυριολεξία (με τα γαρύφαλλα και τα τριαντάφυλλα να τονίζουν την ταξική πάλη. «Το Κιλελέρ θα ‘ναι η κορύφω-ση» και το Κιλελέρ έγινε η ταφόπετρα του αγώνα. «Στις 23/9/96 σας δίνουμε ραντεβού» έλεγαν στους εξεγερμένους αγρότες που πάλευαν προεκλογικά, αλλά στις «23» δεν πήγαν στο «ραντεβού» αλλά στη Βουλή. Και όλες οι αποφάσεις πίσω απ’ τις πλάτες των αγροτών, γιατί λέει «θα το εκμεταλλευτούν οι αριστεριστές»!

«Οι αριστεριστές»! Είναι όλοι αυτοί που τους ξεσκεπάζουν, όλοι οι μεμονωμένοι αγρότες, που δεν έχουν ανάλογους συσχετισμούς. Ας κάνουν κι οι «αριστεριστές» το δικό τους σύλλογο σε κάθε χωριό, αν μπορούν! Ας βρουν 21 σε κάθε χωριό!

Είναι φανερό, ότι οι συσχετισμοί είναι σε βάρος των αγροτών. Τα πολιτικά κόμματα, στο σύνολό τους, όχι μόνο δεν εκφράζουν (ούτε και καλύπτουν) τους αγροτικούς αγώνες αλλά με το σύνολο των μηχανισμών τους αντιπαλεύουν τις αγροτικές κινητοποιήσεις και σιγοντάρουν (ξέρουν πως) τους αγ-ροτοπατέρες, που ξεπουλάνε τους αγώνες.

Οι αγρότες χωρίς πολιτική και συνδικαλιστική έκφραση με τέτοιους συσχετισμούς και εχθρούς και «φίλους» ενάντιά τους, σκεφτείτε ότι σε διάστημα λιγότερο από δυο χρόνια, τρεις φορές ταρακούνησαν με τους αγώνες τους (τις εξεγέρσεις τους θα ήταν πιο σωστό) το σύστημα και τους μηχανισμούς του. Το λαϊκό κίνημα είδε σαν δική του υπόθεση την αγροτική εξέγερση (γιατί έτσι ήταν) συμπαρατάχθηκε και χάρηκε και πόνεσε μαζί με την αγροτιά. Που ΠΟΤΕ δεν νικήθηκε, αλλά ξεπουλήθηκε απ’ τα «μέσα» με τον πιο ύπουλο και αισχρό τρόπο.

ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΑ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ.

Η ύπαρξη των αγροτών είναι πολλαπλά χρήσιμη για τη χώρα. Η αγροτική παραγωγή είναι ο τροφοδό-της της βιομηχανίας. Τα χωράφια απασχολούν το 1/4 του ενεργού πληθυσμού της χώρας. Η ΕΟΚ και η αστική τάξη δεν θέλουν, ούτε αγροτιά και παραγωγή, ούτε βιομηχανία, ούτε τέτοιου είδους απασ-χόληση για τον κόσμο. Έχουν άλλες προτεραιότητες και επιλογές.

Θα μπορούσαμε να τρώμε το ψωμί φθηνότερα και το στάρι να πουλιέται διπλάσια. Θα μπορούσαμε να πίνουμε γάλα, να τρώμε κρέας πολύ πιο φθηνά και οι παραγωγοί να πληρώνονται ικανοποιητικά. Τα ίδια με το λάδι και τις ελιές, με τα καπνά και τα τσιγάρα, τα φρούτα, τα βαμπάκια, και τα ρούχα. Θέμα απλών υπολογισμών είναι. Αλλά πληρώνουμε (έμμεσο) φόρο το 75% της τιμής των τσιγάρων, τρώμε ψωμί σε δεκαπλάσια τιμή από την τιμή (για τον παραγωγό) του σταριού, το ίδιο με το γάλα, τα φρούτα σαπίζουν στις χωματερές, το λάδι πάει στην Ισπανία και έρχεται ακριβό και αλλοιωμένο, η ΕΟΚ αγοράζει βαμπάκι από τρίτες χώρες και απαγορεύει στη χώρα μας να γεμίσει τις αγορές της Ευρώπης, της ίδιας. Είπαμε άλλες επιλογές.

Η αγροτιά απαιτεί τιμές στα προϊόντα στο κόστος ζωής. Και δεν δέχεται το «επιχείρημα» του θησαυ-ρισμού σε βάρος των εμπόρων των βιομηχάνων, των Ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Η αγροτιά απαιτεί πιο φθηνά εφόδια και βιομηχανικά είδη που θα ρίξουν το κόστος παραγωγής.

Η αγροτιά απαιτεί τιμές ανάλογες σε πετρέλαιο και ρεύμα, ακριβώς γιατί παράγει και δεν χρησιμοποιεί για τις ανέσεις της.

Η αγροτιά απαιτεί χαμηλότοκα δάνεια για τις παραγωγικές της ανάγκες και όχι τοκογλυφικά δάνεια της ΑΤΕ.

Η αγροτιά απαιτεί πραγματικές αποζημιώσεις, όταν πλήττεται η σοδειά της απ’ τις καιρικές συνθήκες. Είναι αυτή που τροφοδοτεί όλη τη χώρα και έχει μερίδιο στον προϋπολογισμό.

Η αγροτιά απαιτεί επιδοτήσεις που να ικανοποιούν τους μόχθους της ανεξάρτητα από το τι λέει η ΕΟΚ που δεν ήταν δική της επιλογή. Η αγροτιά ζητάει το δίκιο της από το Ελληνικό κράτος και τις κυβερ-νήσεις του. Η Ελλάδα δεν έχει πρωτεύουσα τις Βρυξέλλες.

Δεν είναι τα «Μητρώα» που επιζητεί η αγροτιά. Αν το κράτος θέλει να μάθει ποιος πραγματικά δου-λεύει στα χωράφια είναι πολύ απλό και το ξέρει. Τα πανάκριβα «αγροτικά τζιπ» των Κολωνακιωτών δεν βγήκαν με ευθύνες των αγροτών, αλλά των κρατικών παραγόντων.

Οι αγρότες υπερασπίζονται τις καλλιέργειες που ευδοκιμούν στον τόπο μας. Δεν θα ρυθμίσει η ΕΟΚ τι μπορεί να παράγει η Ελλάδα. Και αν δεσμεύτηκε η αστική τάξη στην ΕΟΚ, για όσους λένε ανάλογα επιχειρήματα, ας μην έκλεινε ο δρόμος για τρίτες χώρες που θα μπορούσαν να απορροφήσουν τεράσ-τιες ποσότητες από την παραγωγή της χώρας.

Οι αγρότες αντιπαλεύουν την ΕΟΚ. Στις αγροτικές κινητοποιήσεις η μεγάλη πλειοψηφία φώναζε ε-νάντια στην ΕΟΚ, άσχετα με το τι παρουσίαζαν οι «στρατηγοί» και τα ΜΜΕ.

Οι αγρότες θέλουν και απαιτούν να πληρώνονται με την παράδοση των προϊόντων τους, γιατί απ’ αυτά ζουν και εκεί περιμένουν να καλύψουν τις ανάγκες τους.

Οι αγρότες απαιτούν φορολόγηση με βάση τα πραγματικά τους εισοδήματα και όχι τα πλαστά των α-ντικειμενικών.

Το ασφαλιστικό, δεν είναι ξεκομμένο απ’ τη συνολική πολιτική του συστήματος. Και αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κλάδος εργαζομένων, που να μη νοιώθει την απειλή για τα κατακτημένα ασφαλιστικά δικαιώματα και την υπέρογκη αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών. Ειδικά με τους αγρότες, ενώ ε-ξαγγέλλεται η εξαφάνισή τους επίσημα, το κράτος θα τους υποχρεώσει σε εισφορές, χωρίς καμιά δέσμευση για σύνταξη όταν γεράσουν.

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΑΔΕΙΞΟΥΝ ΙΚΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ.

Το σύστημα, παγκόσμια και στην Ελλάδα επιτίθεται μανιασμένα στα λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις. Οι λαοί, οι εργαζόμενοι ζουν τη «νέα τάξη» πραγμάτων με όλες τις συνέπειές της, αλλά και δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν αδιαμαρτύρητα αυτή την ιστορία. Οι λαοί αντιστέκονται και δείχνουν τη δική τους διάθεση όπως η εργάτες στην Ευρώπη, οι Αλβανοί στη γειτονιά μας. Οι αγρότες με τις εξε-γέρσεις τους βροντοφώναξαν ότι δεν θα αποφασίσουν άλλοι για την τύχη τους.

Οι αγρότες αντιπάλεψαν συνολικά την πολιτική του συστήματος μέσα απ’ τη διεκδίκηση των δικών τους αιτημάτων. Και άνοιξαν μια προοπτική για το λαϊκό μήνυμα. Υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα στη ζωή, όπως το κατάκτησαν με δεκάδες χρόνων αγώνες και θυσίες απ’ το Κιλελέρ ως τα τώρα, προει-δοποίησαν ότι δεν θα παραιτηθούν απ’ το αύριο και το μέλλον τους σαν τάξη.

Και αυτό το μήνυμα έχει μεγάλη σημασία. Αν και οι συσχετισμοί σήμερα είναι σε βάρος τους, οι αγ-ρότες έδειξαν ότι ο λαός και οι εργαζόμενοι έχουν θέση στο μέλλον ,έδειξαν, ότι η ολομέτωπη επίθεση του συστήματος δεν είναι παντοδύναμη και μπορεί να αποκρουστεί. Εγκαινίασαν με την εξέγερσή τους μια νέα φάση, που γεννάει ελπίδες, δίνοντας την αξία που έχει στη μαζική, συλλογική πάλη και αντί-σταση.

Και αυτοί οι αγώνες θα συνεχιστούν. Γιατί είναι μονόδρομος και οι αγρότες έχουν συνείδηση της αξίας της πάλης τους. Παρά τα μύρια εμπόδια και τα ξεπουλήματα.

Δεν είναι λίγοι οι αγρότες, που κοντραρίστηκαν με τις επιλογές των αγροτοπατέρων και κατάγγειλαν επώνυμα τη στάση τους. Κι ας τους είπαν «διασπαστές», «αριστεριστές» και ας δούλεψε το υπονομε-υτικό παρασκήνιο σε βάρος τους. Είναι ευχάριστο ότι αναδείχτηκαν αγωνιστές σε αυτές τις κινητοπο-ιήσεις. Και είμαστε σίγουροι, ότι στους μελλοντικούς αγώνες θα βγουν νέοι πρωτοπόροι αγωνιστές, ικανοί και άξιοι να σταθούν στο ύψος των αγροτικών διαθέσεων.

Έχουν ν’ αντιπαλέψουν το σύστημα και τους μηχανισμούς του, τους κομματικούς μηχανισμούς και τις επιρροές του στο αγροτικό κίνημα. Έχουν να αντιπαλέψουν αν θέλετε και κάποιες απογοητεύσεις και πικρίες, αλλά η ζωή σπρώχνει μπροστά, τα προβλήματα πιέζουν.

Δεν υπάρχουν «μυστικά» για το τι πρέπει να γίνει. Οι αγωνιστές αγρότες, πρέπει να προωθήσουν αυτά, που η μεγάλη πλειοψηφία των αγροτών απαιτεί και θα τους εκφράζουν.

Πρώτα και κύρια να ξαναγίνει ο αγροτικός σύλλογος το ζωντανό εκείνο κύτταρο, που θα μπει μπροσ-τάρης στον διεκδικητικό αγώνα. ΕΝΑΣ ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ για κάθε χωριό. Οι φτωχομεσαίοι αγρότες κινδυνεύουν το ίδιο ανεξάρτητα απ’ το τι ψηφίζουν. Αλλά αυτός ο σύλλογος θα είναι εκ-φραστής των διαθέσεων των αγροτών. Και σε επίπεδο αιτημάτων και μορφής πάλης, που μπορούν να διαμορφώνουν μέσα απ’ τη συζήτηση των προβλημάτων και την πείρα που έχει βγει απ’ τους αγώνες και ως το επίπεδο της λειτουργίας που δεν είναι ζήτημα τυπικό και απλά διαδικαστικό, αλλά πολύ ου-σιαστικό. Ανεξάρτητο συνδικαλιστικό κίνημα σημαίνει, ότι δεν έχει και δεν δέχεται κανένα επηρεασμό από το κράτος, τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Ίσα- ίσα ενάντιά τους διεκδικεί τα όποια αιτήματα. Το ίδιο πρέπει να γίνεται και με το σύνολο των κομμάτων και των παραγόντων της δημόσιας και πολιτικής ζωής. Άλλο η κομματική γραμμή και άλλο η συνδικαλιστική δουλειά. Στο σωματείο, σύλλογο, μόνο με τις σωστές απόψεις και με δημοκρατικές διαδικασίες μπροστά στον κόσμο, μπορείς να προσφέρεις και όχι με τις κομματικές παρεμβάσεις στο όνομα του κόμματος και της γραμμής του.

Θα πρέπει οι διοικήσεις και οι επιτροπές αγώνα να γνωρίζουν ότι ανά πάσα στιγμή εκτελούν τις εντο-λές της συνέλευσης και των μελών του συλλόγου και όχι να παίρνουν γραμμή από άλλα κέντρα, όπως επίσης ότι μπορούν να αντικατασταθούν αν δεν ενεργούν έτσι. Υπάρχουν τρόποι αρκεί αυτό να το θέ-λουν τα μέλη του συλλόγου.

Οι σχέσεις του συλλόγου με τα δευτεροβάθμια όργανα θα ρυθμίζονται με βάση τις αποφάσεις και θε-λήσεις των μελών του και της συνέλευσης και θα μπορούν να αλλάζουν με νέες αποφάσεις όταν υ-πάρχουν λόγοι γι’ αυτό. Δεν υπάρχουν «εξουσιοδοτήσεις εν λευκώ», αυτό έχει αποδειχθεί καταστρο-φικό για την πορεία των αγώνων.

Και βέβαια ο σύλλογος δεν είναι ένα «άχρωμο» όργανο, έχει απόψεις και θέσεις για την κυβέρνηση, το σύστημα, την ΕΟΚ, και για το λαϊκό κίνημα και τα προβλήματά του. Τα μέλη ενός σωματείου έχουν και πρέπει να έχουν πολιτικές απόψεις και θέσεις και αυτό καμιά σχέση δεν έχει με την κομματικοποί-ηση και τις εντολές «άνωθεν»¨.

Οι κομμουνιστές, οι αριστεροί δεν είναι δυνατόν να λένε στο σωματείο «αυτά είπε το κόμμα», αλλά «αυτό είναι το σωστό και έτσι πρέπει να γίνει», για να έχουν επιτυχία οι προσπάθειες του σωματείου,. Και αν δεν μπορούν να πείσουν, καμιά «κομματική γραμμή» δεν είναι δυνατό και πρέπον να τους βο-ηθήσει. Άλλο πολιτικοποίηση των αγώνων και άλλο κομματικοποίηση των συλλόγων.

Οι αγωνιστές αγρότες, γνωρίζοντας ότι δεν έχουν κάλυψη οι αγροτικοί αγώνες από τα επίσημα κόμ-ματα, ότι κανένα απ’ αυτά δεν εκφράζει την πάλη τους, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν, ότι η σύν-δεση των καθημερινών αγώνων με την προοπτική ανατροπής του συστήματος, περνάει μέσα από τη συνολική πορεία οικοδόμησης του λαϊκού κινήματος και συγκρότησης του επαναστατικού κινήματος. Τα προβλήματα σ’ αυτό το επίπεδο είναι κοινά για το σύνολο του λαϊκού κινήματος και της ταξικής πά-λης, άσχετα με το πού αναφέρονται και ποια τάξη αφορούν.

Οι αριστεροί και οι οργανώσεις που θέλουν να εμφανίζονται και να προσπαθούν να εκφράσουν το λαϊκό κίνημα γενικά, και το αγροτικό ιδιαίτερα, θα κριθούν τόσο από τη στάση τους στους καθημερι-νούς αγώνες, όσο και από την ικανότητα συγκρότησης του επαναστατικού κινήματος και της προοπ-τικής που θα ανοίξουν για το λαό και τη χώρα.