Πολύ συζήτηση γίνεται τους τελευταίους μήνες για το τι πρέπει να κάνουν οι κομμουνιστές όταν γίνει πόλεμος. Και αυτό όχι τόσο με αφορμή τους πολέμους που γίνονται εδώ και χρόνια στην περιοχή μας -αυτή που ορίζεται από την Ουκρανία και τα Βαλκάνια ως τη Βόρεια Αφρική, την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, καθιστώντας τη χώρα μας το επίκεντρο των πολεμικών συρράξεων-όσο με αφορμή κατ’ αρχάς το «μακεδονικό» αλλά κατά κύριο λόγο την επιθετικότητα της Τουρκίαςπρος την Ελλάδα. Η οποία, κατά την άποψη πολλών στα πλαίσια της Αριστεράς (κομμουνιστικής και μη αναφοράς),είναι αμυνόμενη και έχει κάθε δικαίωμα να διεκδικεί τα δικαιώματά της και «πέραν των σημερινών ορίων» -όπως διακήρυξε ο Καμένος από την Ικαρία- στα πλαίσια πάντα του …διεθνούς δικαίου.Και ας προχωρεί σε συμμαχίες με κάθε είδους αντιδραστικό καθεστώς της περιοχής,με μια λογική αποκλεισμού της Τουρκίας. Αμυντικά πάντα και όχι επιθετικά, μιας και η επιθετικότητα μιας αστικής τάξης μάλλον περιορίζεται στα στρατιωτικά μέσα και ελάχιστα ως καθόλου δεν καθορίζεται από τις συμμαχίες της -στρατιωτικές, πολιτικές και οικονομικές- ή από τις πλάτες που χρησιμοποιεί -ή μάλλον που νομίζει ότι χρησιμοποιεί- για να περάσει τις επιδιώξεις της κόντρα στον «αιώνιο» αντίπαλό της. Το περίεργο(;) εδώ είναι ότι, λίγο ως πολύ, σε αυτού του είδους την άποψη καταλήγουν δυνάμεις που μπορεί να θεωρούν την Ελλάδα είτε ιμπεριαλιστική χώρα είτε εξαρτημένη, ενώ όλες δηλώνουν αντιιμπεριαλιστικές!
Το αποτέλεσμα; Η όλη συζήτηση να περιορίζεται στο ζήτημα ενός ενδεχόμενου ελληνοτουρκικού πολέμου, ενώ το ζήτημα του πολέμου που ήδη πραγματοποιείται μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και απουσιάζει σχεδόν απόλυτα η αναγκαία συζήτηση για το τι πρέπει να κάνει ο λαός. Για το ποιος είναι ο ρόλος του. Για το τι πρέπει να κάνουν οι κομμουνιστές πριν τον πόλεμο!
Η πανσπερμία των απόψεων στην Αριστερά είναι τόσο μεγάλη που αν κάποιος, με αφορμή τα γεγονότα των τελευταίων μηνών και χρόνων,αποφασίσει να στραφεί προς αυτή αναζητώντας απαντήσεις και διέξοδο θα μπερδευτείκαι θα δυσκολευτείπολύ! Ακόμη και ως προς την κατηγοριοποίησή τους. Διαφορετικές απόψεις για το τι είναι ιμπεριαλισμός, για τη θέση και της επιδιώξεις της Ελλάδας στο παγκόσμιο σκηνικό και για το ρόλο της ελληνικής αστικής τάξης, για το αν είναι αμυνόμενη ή όχι, για τον ρόλο, τα όρια και τις επιδιώξεις της Τουρκίας, για τους συμμάχους που θα πρέπει να διαλέξει η χώρα, για το αν είναι υποτελής ή όχι, για το τι συμβαίνει στη Συρία και ευρύτερα στην Ανατολική Μεσόγειο, για το διεθνές δίκαιο και τα «δικαιώματα» -ακόμη και για τις «ευκαιρίες»- που αυτό αναδεικνύει για κάθε χώρα και για το αν θα πρέπει να τα εκμεταλλευτεί, για τον χαρακτήρα του ανταγωνισμού και ενός ενδεχόμενου πολέμου μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας και πάει λέγοντας.Τόσες που θα χρειάζονταν κάμποσες σελίδες για να καταγραφούν λεπτομερώς. Ακόμη και στα πλαίσια οργανώσεων,κομμάτων και συνεργατικών σχημάτων υπάρχουν φανερές ή καλυμμένες διαφορές που δυσκολεύουν την κατάσταση ακόμη περισσότερο. Ακόμη και στη περίπτωση του ΚΚΕ, που υποτίθεται ότι έχει ξεκαθαρισμένα τα πράγματα και παρουσιάζεταινα έχει διαμορφώσει ένα ενιαίο σώμα απόψεων,κάποιος όχι ιδιαίτερα προσεκτικός μπορεί να βρει αντιφάσεις για όλα τα ζητήματα που ήδη αναφέραμεκαι ακόμα περισσότερα.
Το γιατί συμβαίνει αυτό το έχουμε εξηγήσει αρκετές φορές και εδώ δεν χρειάζεται να το επαναλάβουμε.Οι διαφορές απόψεων πάντα υπήρχαν και ήταν εμφανείς, αυτό όμως δεν εμπόδισε το λαό μας, με την Αριστερά μπροστά, να προχωρήσει στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για τις επεμβάσεις στο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία, για τον Οτσαλάν, στις διαδηλώσεις του 2003 κ.λπ.
Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς πού είναι όλες αυτές οι δυνάμεις που ξεσήκωναν τότε το λαό μας; Πού είναι τα κοινωνικά φόρουμ και αυτοί που τα στήριζαν, πού είναι η πλειοψηφία των δυνάμεων που δεν εντάχθηκαν σε αυτά και πραγματοποιούσαν τις δικές τους αντιιμπεριαλιστικές διεθνείς συναντήσεις στηνΠάντειο και αλλού; Πού είναι όλοι αυτοί που με μαζικές κινητοποιήσεις εκτρέπανε και εμπόδιζαν τα αμερικάνικα στρατεύματα; Πού είναι όλοι αυτοί που συγκροτούσαν σχετικές επιτροπές ειρήνης και αντιπολεμικές πρωτοβουλίες στις γειτονιές, που προκαλούσαν αποφάσεις συνελεύσεων και ΔΣ σωματείων, συλλόγων φοιτητών και μαθητικών 15μελών; Οι διαφορετικές μας αντιλήψεις έχουν αμβλυνθεί από τότε που -έστω καταναγκαστικά για ορισμένους- κατεβαίναμε χιλιάδες στους δρόμους μετατρέποντας τα πολλαπλά καλέσματα σε μια λαοθάλασσα αντιπολεμική και αντιιμπεριαλιστική, απαιτώντας το σταμάτημα των πολεμικών επεμβάσεων, την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων.
Σε μια χώρα που ο λαός της τα προηγούμενα χρόνια έγινε παράδειγμα προς αποφυγήν για τους αμερικάνους και δυτικοευρωπαίους ιμπεριαλιστές, που επί δεκαετίες πάλευε για την ανεξαρτησία του και θα είχε νικήσει αν, ανάμεσα στα άλλα, δεν υπήρχαν και οι άμεσες επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών που δοκίμασαν τις πρώτες βόμβες ναπάλμπάνω του (για να μη ξεχνάμε και τη συμβολή του Τρούμαν στη χώρα μας), που μέχρι και πριν έξι χρόνια διαδήλωνε μαζικότατα και συγκρουόταν με τις δυνάμεις καταστολής καταγγέλλοντας ντόπιες κυβερνήσεις και ιμπεριαλιστές, τώρα θα “πρεπε να γίνεται αντιπολεμικός χαμός!
Από τότε όμως έχουν μεσολαβήσει πολλά. Το παγκόσμιο πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό σκηνικό είναι αρκετά διαφορετικό. Αρκετά διαφορετικό είναι και το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό και αυτό δεν αφορά μόνο το αστικό στρατόπεδο, αλλά και την Αριστερά. Πολύ διαφορετική είναι και η κατάσταση του λαού και του κινήματός του. Αρνητική βεβαίως. Έχουμε δώσει τις εξηγήσεις μας και γι’ αυτό. Μεγάλες είναι οι ευθύνες της Αριστεράς που τα προηγούμενα χρόνια περιόρισε τους «αντιιμπεριαλιστικούς» της στόχους στη συζήτηση γύρω από την ΕΕ, το νόμισμα και τους πιθανούς όρους αποδέσμευσης από αυτήν, βγάζοντας σχεδόν ολοκληρωτικά από το κάδρο τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Για να έρθουμε στο σήμερα, λοιπόν, που η πραγματικότητα ανάγκασε πολλούς να δουν μπροστά τους ξανά τον ιμπεριαλισμό και τις επεμβάσεις του, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Δύσκολα και πάλι τα πράγματα. Φτάσαμε ακόμα και στο σημείο να απουσιάζουν δυνάμεις από διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις που έγιναν με δική τους πρωτοβουλία!Δύσκολα περνάνε ακόμη και …απλά αντιπολεμικά ψηφίσματα από ΔΣ σωματείων, τα οποία επιπλέον χρησιμοποιούνται μέσω των διάφορων μετωπικών σχημάτων και συντονισμών ως κινηματικό άλλοθι, ενώ τα μέλη τους δεν έχουν πάρει χαμπάρι για κινητοποιήσεις. Για τις γειτονιές δεν το συζητάμε, ακόμη δεν έχει γίνει επί της ουσίας τίποτακαι παρά το «έκτακτο» και το «επείγον» της κατάστασης, παρά το ότι ήδη έχουν γίνει τρεις διαδηλώσεις στην Αθήνα -έτσι όπως έγιναν και με τη μαζικότητα που είχαν- και πολλές σε όλη την Ελλάδα και απ’ όλες τις δυνάμεις, επί της ουσίας αυτό που βλέπουμε είναι μια ισχυρή τάση παραπομπής της όποιας συνέχειας των κινητοποιήσεων είτε στην Πρωτομαγιά είτε στην επέτειο της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης είτε και στα δύο, εντάσσοντας τις όποιες κινήσεις σε στενά κομματικούς και προγραμματικούς στόχους.
Τα πράγματα,όμως, δεν είναι μη αντιστρέψιμα. Και αυτό γιατί,δυστυχώς για όλους αλλά κυρίως για τον λαό μας, οι κίνδυνοι που μεγαλώνουν μέρα με την μέρα από τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, τις επεμβάσεις και τους πολέμους θα μεγαλώνουν και δεν θα αφήσουν κανέναν στην «ησυχία» του και τα «σχέδιά» του. Η πραγματικότητα θα αναγκάσει πολλούς να βγουν στους δρόμους, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούν να δικαιολογηθούν ούτε στον κόσμο τους, ο οποίος είτε τους γυρίζει την πλάτη είτε τους αναγκάζει να κρατούν τα προσχήματα, και κυρίως γιατί οι ανησυχίες και οι φόβοι στα πλαίσια του λαού είναι υπαρκτά φαινόμενα, ξεπερνούν σε μεγάλο βαθμό τις συστημικές ανησυχίες σε σχέση με την Τουρκία και τα Βαλκάνια και έχουν την ανάγκη να βρουν το πεδίο έκφρασής τους και στο κίνημα.
Χρειάζεται όμως και σπρώξιμο. Και εδώ σημαντικό ρόλο καλούνται να παίξουν οι δυνάμεις, τα σχήματα και οι αγωνιστές που συγκροτούν τη Λαϊκή Αντίσταση- Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία. Που παρά και τα δικά τους προβλήματα έχουν δείξει ότι έχουν τη δυνατότητα να συμβάλουν σημαντικά στην ανάπτυξη αντιπολεμικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, με τις επίμονες παρεμβάσεις και τις πρωτοβουλίες τους για τη διοργάνωση συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στις άλλες πόλεις. Δεν είναι δα και πολύ πίσω στο χρόνο η περίπτωση των διαδηλώσεων για τον Ομπάμα, δεν είναι άσχετη με την επιμονή τους η πραγματοποίηση των τελευταίων διαδηλώσεων.
Οι πρωτοβουλίες αυτές πρέπει να βρουν την έκφρασή τους και στις γειτονιές, αλλά και σε εργασιακούς ή νεολαιίστικους χώρους, με παρεμβάσεις, συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, με απεύθυνση σε άλλες δυνάμεις για κοινές δράσεις. Έτσι θα συμβάλλουν στην ανατροπή των αντιλήψεων και των πρακτικών που καθηλώνουν τον λαό και το κίνημα.
