Σε αλλαγή του νόμου περί συνδικαλισμού προχωρά η κυβέρνηση Σαμαρά. Όπως γράφτηκε και στον Τύπο, έως το τέλος του έτους το υπουργείο Εργασίας θα έχει έτοιμο τον νέο νόμο. Προφανώς θα αντικαταστήσει τον νόμο 1264/1982 και θα μας πάει πίσω στον ν. 309 και ακόμη χειρότερα.
Βασική επιδίωξη της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης δεν είναι άλλος από το χτύπημα της συνδικαλιστικής δράσης και κυρίως της δυνατότητας κήρυξης απεργίας. Η λεγόμενη “ατζέντα” θα περιλαμβάνει πέντε βασικά σημεία:
-Τον τρόπο χρηματοδότησης του συνδικαλιστικού κινήματος. Θα τεθεί το κατά πόσον πρέπει να υπάρχει υποχρεωτική χρηματοδότηση από το κράτος ή αν θα πρέπει να χρηματοδοτείται από όσους εργαζόμενους το επιθυμούν
Τα παραπάνω έχουν διαρρεύσει στον Τύπο για να προετοιμάσουν το έδαφος. Εάν ο ν. 1264 ήρθε να νομιμοποιήσει την παρέμβαση του κράτους στα συνδικάτα και να υπονομεύσει τη δράση τους, το νέο έκτρωμα που ετοιμάζεται στοχεύει στον στραγγαλισμό των συνδικάτων.
Παράδειγμα, η κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου, μετά τον ν. 1264 νομοθέτησε μια σειρά “άρθρα” όπως το περιβόητο “άρθρο 4”, σύμφωνα με το οποίο, για να κηρυχθεί απεργία και να είναι νόμιμη θα έπρεπε να την ψηφίσουν πάνω από το 50% των εργαζομένων. Επίσης το “άρθρο 27” που απαγόρευε την κήρυξη απεργίας με αίτημα οικονομικές αυξήσεις.
Σήμερα, με το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα αποδυναμωμένο και με πιο δυσμενείς συσχετισμούς για τους εργαζόμενους, η κυβέρνηση και το σύστημα είναι αδίστακτοι και είναι στις προθέσεις τους να τσακίσουν κάθε δυνατότητα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζόμενων να αντισταθούν στη βάρβαρη πολιτική τους.
Τελευταία, αλλά και παλιότερα, μια σειρά απεργίες έβγαιναν από τα δικαστήρια παράνομες και καταχρηστικές. Μια σειρά αντεργατικοί νόμοι έδιναν και συνεχίζουν να δίνουν στην κυβέρνηση και στα δικαστήρια μια τέτοια δυνατότητα. Δεν ήταν επίσης λίγες οι φορές που παραβιάζονταν ακόμη και οι νόμοι για να βγουν παράνομες οι απεργίες. Βέβαια, σε αυτές τις περιπτώσεις, το πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση και τα αφεντικά της ήταν μεγαλύτερο.
Το ερώτημα όμως που τίθεται έχει να κάνει με τον χρόνο που επιχειρείται μια τέτοια σε βάθος επίθεση. Πιστεύουμε πως έχει να κάνει με την όξυνση της πολιτικής κρίσης και πιθανά, σε μια σύντομη πορεία, κυβερνητικής κρίσης.
Στις ευρωεκλογές, για ένα πράγμα μπορούν άπαντες να συμφωνήσουν: πως το ΠΑΣΟΚ θα το σφαλιαρίσει ο κόσμος και αυτό δεν μπορεί παρά να έχει συνέπειες στον κυβερνητικό συνασπισμό. Ο εκβιασμός του Βενιζέλου και άλλων της παρέας του δεν είναι στον αέρα, έχει και βάση αλήθειας και αποδέκτες. Άλλωστε δεν το κρύβει, το λέει ανοιχτά: Εγώ πλήρωσα το κόστος για να σωθεί η χώρα, εσείς τι κάνετε τώρα για μένα και το κόμμα μου;
Η περίοδος είναι κρίσιμη για το σύστημα. Και το μεγάλο κεφάλαιο εντός και εκτός της χώρας, και το πολιτικό προσωπικό τους βιάζονται να περάσουν το νέο αντεργατικό και αντισυνδικαλιστικό έκτρωμα και η κυβέρνηση του Σαμαρά είναι προθυμότατη να προσφέρει τις υπηρεσίες της.
Με αφορμή τις ευρωεκλογές, τα ΜΜΕ των καναλαρχών με τους δημοσιογράφους -παπαγαλάκια έπιασαν δουλειά. Άρχισαν τις στημένες ερωτήσεις του τύπου “τι θα κάνετε με τους συνδικαλιστές και τις απεργίες, που για ψύλλου πήδημα προχωρούν σε απεργίες και αναστατώνουν τη χώρα;” “Έχουμε γίνει ρεζίλι διεθνώς, είμαστε πρωταθλητές κόσμου στις απεργίες”. Αυτά τα ελεεινά παπαγαλάκια, όταν μιλάνε για συνδικαλιστές δεν εννοούν τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αλλά τους συνδικαλιστές των πρωτοβάθμιων οργανώσεων και όσους διαφοροποιούνται από τα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Γενικότερα στόχος της κυβέρνησης και του συστήματος είναι να χτυπήσουν τη συνδικαλιστική δράση και τη δυνατότητα να μπορούν οι εργαζόμενοι να απεργούν, να διεκδικούν και να αγωνίζονται. Η αστική τάξη της χώρας και γενικότερα το κεφάλαιο στον κόσμο, θεωρεί παντού και πάντοτε τις απεργίες των εργαζομένων παράνομες και καταχρηστικές και ότι βλάπτουν, όπως συνηθίζουν να λένε, το “κοινωνικό σύνολο”.
Απεργούν οι ναυτεργάτες και οι απολογητές του συστήματος μας λένε ότι βλάπτουν τον τουρισμό. Ότι θα κλείσουν τουριστικές επιχειρήσεις και θα μείνουν χιλιάδες εργαζόμενοι άνεργοι. Απεργούν οι ταξιτζήδες και δεν εξυπηρετούνται οι τουρίστες, το μαθαίνουν στο εξωτερικό και πηγαίνουν οι τουρίστες σε άλλες χώρες. Βέβαια, στο τέλος του χρόνου βγαίνει η κυβέρνηση και υπερηφανεύεται παρουσιάζοντας στοιχεία ότι και ο τουρισμός αυξήθηκε και τα έσοδα. Απεργούν οι εκπαιδευτικοί και τα παιδιά δεν μαθαίνουν γράμματα.
Με τέτοιου τύπου αθλιότητες βομβαρδίζουν καθημερινά τον κόσμο σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση.
Η συνδικαλιστική δράση και το συνδικάτο είναι η ενότητα της τάξης των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων από το σύστημα της αστικής τάξης. Οι αγώνες και οι απεργίες είναι μορφές πάλης των εργαζόμενων για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Την ιστορία την γράφουν οι λαοί με την πάλη τους, και οι απεργοί και οι διαδηλωτές μόνο περήφανοι μπορούν να αισθάνονται.
