Η υποτιθέμενη τελευταία πρόταση (10/07) της ΑΠ (Αριστερή Πλατφόρμα) που «φιλοδοξούσε» να τιμήσει την αντίθεση του ελληνικού λαού στους ντόπιους μεγαλοκαρχαρίες και στους ιμπεριαλιστές, δεν ήταν τίποτα άλλο από μια απέλπιδα προσπάθεια να περισώσει την αξιοπιστία της που καταρρέει και να διαχύσει την ευθύνη της από πάνω.
Η υποτιθέμενη πρόταση της ΑΠ προσπαθεί να τετραγωνίσει τον κύκλο. Να μην χρεωθεί την άτακτη υποχώρηση του «όλου» ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και να μην φορτωθεί το ότι λειτούργησε στην κατεύθυνση της ανατροπής της κυβέρνησης.
Είναι μια πρόταση που δεν θέλει να δεσμεύσει τους επικεφαλής οι οποίοι γενικώς κινούνται θολά. Δεν υπόγραψε άμεσα ο Λαφαζάνης την πρόταση της ΑΠ, δεν υπόγραψε όμως και την πρόταση της κυβέρνησης. Έτσι όμως, το μόνο που επιβεβαιώνουν είναι ότι δεν είναι τίποτε περισσότερο από καιροσκόποι που ενδύονται την ιδεολογία της Αριστεράς όποτε τους εξυπηρετεί.
Σ’ αυτές τις στιγμές, όποιος είναι όντως άνθρωπος με αρχές (πολύ περισσότερο αριστερός) δεν δημοσιεύει «κείμενα», «προτάσεις», «ανησυχίες», «προβληματισμούς». Αντίθετα ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και καλεί όσους συμφωνούν να πράξουν προς μια ορισμένη κατεύθυνση και δεν συνεχίζει να κρύβεται πίσω από προτάσεις που απευθύνουν προς τρίτους να τις υλοποιήσουν. Πολύ απλά γιατί τέτοιες στιγμές οι μάσκες πέφτουν. Γιατί, πολύ απλά, το υποτιθέμενο πρόγραμμα (μεταβατικό το βάφτισαν) που θα προωθούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και όσοι τον στήριξαν στην κυβέρνηση, πολύ απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. ΕΙΝΑΙ ΑΕΡΑΣ ΚΟΠΑΝΙΣΤΟΣ, και αυτό το ομολογεί ανοιχτά η κυβερνητική πλειοψηφία φόρα παρτίδα προς το λαό. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ η πρόταση του μεταβατικού προγράμματος που ο «φορέας» της (έτσι πίστεψαν;), η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, το αφήνει στα αζήτητα, το εγκαταλείπει, ομολογεί ότι δεν μπορούσε να πάει πουθενά. Και δεν κάνει απλώς μια τακτική κίνηση για να επανέλθει, αλλά υποχωρεί ΑΤΑΚΤΑ, στηρίζοντας 100% και υιοθετώντας τα πιο σκληρά μέτρα για λογαριασμό του κεφαλαίου, της ΕΕ, και μην ξεχνάμε και των ΗΠΑ.
Το «μεταβατικό» πρόγραμμα, ανοιχτά και ωμά το τσαλακώνει και το πετάει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Όλοι όσοι απέδωσαν σ’ αυτό το πρόγραμμα στοιχεία ριζοσπαστικά, επαναστατικά, που θα άνοιγε το δρόμο σε ευρύτερες ανατροπές σε όφελος του λαού, πρέπει να δώσουν (είναι υπόλογοι) πειστικές απαντήσεις πρώτα και κύρια στους εαυτούς τους αλλά και σε χιλιάδες αριστερούς που από διάφορες αφετηρίες συναντήθηκαν στο μεγάλο πλειοψηφικό ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Τι έφταιξε; Γιατί;
Χρειάζονται συμπεράσματα!
Φταίνε οι ξένοι δανειστές; Μα αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Φταίει η αστική τάξη στο εσωτερικό; Αυτή, το πολύ-πολύ «έπαιξε» τακτικά με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αναγκαστικά, δοκιμάζοντας μετά την χρεοκοπία του παλιού αστικού προσωπικού μήπως πετύχει ένα χαλάρωμα στη θηλιά στο λαιμό της μέσω της «φρεσκάδας» ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει και η άρχουσα τάξη να κάνει τους λογαριασμούς της από τη δική της πλευρά, αν πετύχει περισσότερα με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση από ότι θα πετύχαινε με τους προηγούμενους. Αυτό όμως δεν το συζητάμε εδώ γιατί δεν είναι πρόβλημα του λαού.
Μήπως έφταιξε ο λαός; Θα το έλεγαν αμέσως αυτό οι ξεσκολισμένοι οπορτουνιστές, αλλά τώρα δεν τους έρχεται εύκολο μετά από το δημοψήφισμα. Σιγά-σιγά θα το ξεφουρνίσουν! Προς το παρόν, με την προτροπή διαφόρων πρώην τροτσκιστών (το χούι δεν φεύγει) θα θυμηθούν Μπρεστ-Λιτόφσκ και διάφορες άλλες ανοησίες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Η αλήθεια είναι μία! Φταίνε οι ίδιοι οι εμπνευστές αυτού του προγράμματος που φτιάχνεται και φτιασιδώνεται τόσο επίμονα εδώ και πάνω από πέντε χρόνια.
Πρώτα οι ίδιοι να απολογηθούν που ενώ, όπως οι ίδιοι διατυμπάνιζαν ότι είχαν τόσο ευνοϊκές συγκυρίες (δικά τους λόγια), τόσο στο εσωτερικό όσο και στην Ευρώπη, το μεταβατικό πρόγραμμα ΕΞΑΤΜΙΣΤΗΚΕ πριν εφαρμοστεί. Μήπως υπονοεί η ΑΠ ότι αυτή θα το σηκώσει, τσαλακωμένο και βρώμικο από το πάτωμα, και θα το αποκαταστήσει; Δηλαδή η ΑΠ έχει το know how του μεταβατικού προγράμματος και όλοι όσοι επί χρόνια συνεργάζεται αποδείχτηκαν ανίκανοι και άχρηστοι; Δεν το είχε διαβλέψει; Ή μήπως έκανε την πάπια για να κερδηθούν οι ψήφοι και μετά βλέπουμε;
Το πιθανότερο είναι ότι δεν έκαναν τίποτε απ’ αυτά. Θα λουφάξουν μήπως περάσει η μπόρα; (ίσως εμφανιστούν και κάποιοι φιλότιμοι). Το πολύ-πολύ όσοι ξεπεταχτούν έξω, να δοκιμάσουν για ένα διάστημα, με τίποτα κομμάτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλα ανεμομαζώματα, να παρουσιαστούν ως εγγυητές του μεταβατικού, χωρίς να απαντήσουν το ερώτημα γιατί χρησιμοποιούν τις ίδιες ξεφτισμένες σημαίες σε συνθήκες πιο αρνητικές. Δεν είναι ικανοί ούτε το βάρος των αποτυχιών τους να σηκώσουν. Όπως το έκαναν οι περισσότεροι από αυτούς το 1989-1990 που εμφανίστηκαν πιο μητσοτακικοί από τους μητσοτακικούς. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να μεταμορφώνονται επιφανειακά διαρκώς σαν τους χαμαιλέοντες, εκμεταλλευόμενοι την ήττα του κινήματος, να ενώνονται και να διασπώνται έξω από αρχές, να ιδιωτεύουν χωρίς αυτοκριτική και να επαναδραστηριοποιούνται χωρίς στέρεες εκτιμήσεις και αναλύσεις.
Στόχος τους να αναπαράγονται με διάφορους ιδεολογικούς μανδύες ακόμα και σφόδρα αντικομμουνιστικούς, ακόμα και αστικούς προκειμένου να τρυπώνουν και να μένουν στην επικαιρότητα.
Στόχος τους να ελαφραίνουν το «ειδικό τους βάρος» για να επιπλέουν (παντός καιρού). Είναι τόσο ηττημένοι μέσα τους, τόσο χτυπημένοι από την υποχώρηση του κινήματος που δεν διανοήθηκαν ούτε διανοούνται να πάνε κόντρα στο ρεύμα. Στο μόνο που είναι καλοί είναι να οσμίζονται την ευκαιρία, όχι όμως την «ιστορική» αλλά κάθε φορά τη δική τους ευκαιρία.
Κάτι τέτοιες η ταξική πάλη με τις καμπές της θα προσφέρει πολλές. Ευκαιρίες όπου το copyright του «διαρκώς ευπροσάρμοστου αριστερού» θα είναι το διαβατήριο για να τους αξιοποιεί η άρχουσα τάξη όπως το 1989, το 1990, το 2000 και μετά, όταν αυτή τα βρίσκει σκούρα. Κάποιοι χάνονται στα αζήτητα της ιστορίας. Άλλοι γίνονται στελέχη γενικώς. Άλλοι πάλι έχουν την τύχη των Κουβέληδων. Διάττοντες αστέρες που όμως είναι ετερόφωτοι και η λάμψη τους τελειώνει όταν τελειώνει και ο ρόλος τους. Περνάνε συνήθως στο περιθώριο και περιμένουν με το αζημίωτο να ξανάρθει η εποχή τους (αν έρθει).
Γιατί να ασχοληθεί κάποιος με το κείμενο της ΑΠ; Και αυτό το κείμενο θα είχε την τύχη τόσων και τόσων κειμένων της ΑΠ. Θα προσπαθεί ανεπιτυχώς να κρύψει πίσω από ακατάσχετη πολιτικολογία και «περισπούδαστη» ανάλυση την αγωνία τους να μη βρεθούν στην άκρη.
Προφάσεις εν αμαρτίαις!
Υ.Γ.:
1. Πάλι θα «σώσουν» την τιμή της «Αριστεράς» κάτι εθνικιστές τύπου Ραχήλ Μακρή; Το ‘χουμε ξαναδεί στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ το 2011.
2. Ξέχασα να αναφερθώ σ’ όλους εκείνους που τις τελευταίες στιγμές, κρυμμένοι πίσω από την ΑΠ, μετρούσαν και ξαναμετρούσαν τα κουκιά προκειμένου εκ του ασφαλούς να μην χρεωθούν την πτώση της κυβέρνησης, αλλά και να διασώσουν την «τιμή της συνιστώσας». Ρόλοι είναι άλλωστε, όπως είπαμε. Οι ηθοποιοί αλλάζουν. Άλλοτε είναι «προεδρικοί», άλλοτε Λαφαζανικοί, ανανήψαντες μαοϊκοί και κρυμμένοι (ως συνήθεις εισοδιστές) αμετανόητοι τροτσκιστές, τα μόνα που έχουν κρατήσει από την νεανική τους «επαναστατική» τρέλα είναι οι διάδρομοι, τα κόλπα, οι πόζες και τα πλασαρίσματα. Όλα τα υπόλοιπα δεν τους άγγιξαν.
