Γενικευμένη παγκόσμια κρίση σε αλληλοτροφοδότηση με ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, με τους λαούς στο στόχαστρο
Η κατάρρευση των χρηματιστηρίων τους δύο πρώτους μήνες του 2016 που γεννά φόβους για γενικευμένο χρηματιστηριακό κραχ ή ακόμη και για πολεμική «εκτόνωση» κλίμακας, συμπλέκεται ήδη με γεωπολιτικές εξελίξεις σε μια σειρά πεδία αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων. Στην οικονομική βάση του πράγματος, η σοβαρότητα της κατάστασης τονίζεται με την αποκάλυψη της πολύ μεγαλύτερης φούσκας απ’ αυτή του 2008 στις τράπεζες και στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Με τα κράτη αυτή τη φορά πολύ περισσότερο υπερχρεωμένα, παρά την πλανητική λιτότητα, και τα εργαλεία διάσωσης από νέα ανεξέλεγκτα κραχ σχεδόν ανύπαρκτα. Το οικονομικό στόμωμα και οι απαντήσεις που δίνει η Κίνα διεκδικώντας το μερίδιό της από την παγκόσμια πίτα, τη φέρνουν σε σύγκρουση με τη Δύση με έκδηλη πλέον και τη στρατιωτική ένταση μεταξύ ΗΠΑ- Κίνας.
Όμως, παρά τον καθησυχασμό του Σόιμπλε, οι ευρωπαϊκές τράπεζες, με τη χρηματιστηριακή τους βύθιση και την αποκάλυψη της τεράστιας φούσκας τους (κυρίως μάλιστα της Deutsche Bank), αναδεικνύουν πολύ πιο έντονα την κρισιμότητα της κατάστασης και τους μελλούμενους κινδύνους, απ’ ότι αποκάλυψε ήδη η κινέζικη αναταραχή που και αυτή φυσικά δεν έκλεισε.
Η πτώση της τιμής του πετρελαίου μπορεί να πλήττει άμεσα τη Ρωσία (και να επιδρά και στη γεωστρατηγική της συμπεριφορά) και πολύ περισσότερο άλλες πετρελαιοπαραγωγές χώρες. Όμως κυρίαρχα αποτελεί δείγμα καταβύθισης της παγκόσμιας οικονομίας αλλά και πυροδότη των κραχ στα χρηματιστήρια με άμεσες αλλά και διαδοχικές επιδράσεις για μεγάλο ακόμα διάστημα. Παρόλα αυτά, το καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα πορεύεται με τη γενικευμένη και αθεράπευτη κρίση, στοιχείο της λειτουργίας του που το οδηγεί σε πρωτόγνωρο και ανάλογο της φάσης πρωταρχικής συσσώρευσης, σάρωμα δικαιωμάτων και κατακτήσεων των λαϊκών μαζών παγκόσμια. Οι εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις σε μια σειρά πανίσχυρες πολυεθνικές τον τελευταίο καιρό, η νέα επέλαση του κεφαλαίου στη γεωργία που οδηγεί στο μαζικό ξεκλήρισμα αγροτών και μικρομεσαίων στη χώρα και όχι μόνο και η ακατάπαυτη επίθεση στην εργατική τάξη, είναι τα σημεία των καιρών. Παράλληλα, η καταστροφή χωρών που γίνονται πεδίο ανταγωνισμού με στόχο και τη λεηλασία τους ή η λεηλασία άλλων μέχρι καταστροφής συμπληρώνουν την εικόνα της σύγχρονης καπιταλιστικής ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.
Η προσφυγική κρίση και η συνολικότερη τριγμοί στο οικοδόμημα της Ε.Ε.
Πριν αναφερθούμε στο δράμα ενός ακόμη λαού της πολύπαθης περιοχής μας, που χρόνια τώρα σαρώνεται από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ας δούμε συνοπτικά τα αδιέξοδα και τους τριγμούς που υφίσταται, με βάση τις αφόρητες πιέσεις που ασκεί η αναβάθμιση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στο στρατιωτικό επίπεδο, στο οποίο η Ε.Ε. υστερεί τόσο σαν Ε.Ε. όσο και σαν ξεχωριστά κράτη μπροστά σε ΗΠΑ- Ρωσία.
Σ’ όλο το τόξο από την Ουκρανία μέχρι τη Συρία και τον περσικό κόλπο, ΗΠΑ- Ρωσία καθορίζουν τους όρους του παιχνιδιού επιβάλλοντας η κάθε μια από την πλευρά της τους όρους τους. Η στάση των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών είναι κρίσιμη στο να μπορέσουν οι ΗΠΑ μέσω της δυτικής συμμαχίας να πάρουν το πάνω χέρι έναντι της Ρωσίας. Όμως δεν είναι δοσμένη και παραμένει αμφίσημη σε όλα τα μέτωπα, γιατί όποια κι αν είναι αποκλείει τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές από πρώτους ρόλους. ΗΠΑ- Ρωσία άλλοτε με στρατιωτικές κινήσεις που φτάνουν ένα βήμα πριν τη γενικευμένη σύγκρουση, όπως είδαμε να συμβαίνει ιδιαίτερα στην Ουκρανία, αλλά και στη Συρία με την πληθωρική και αποφασιστική μέχρι στιγμής παρουσία της Ρωσίας, και άλλοτε με ανακωχή και αναβολή της γενικευμένης αναμέτρησης, καθορίζουν το παιχνίδι.
Όσο κι αν οι εστίες των συγκρούσεων και ιδιαίτερα στη Συρία συμπεριλαμβάνουν περιφερειακούς παίχτες και προκαλούν την έντονη αγωνία Γαλλίας- Γερμανίας, άλλο τόσο και στο βαθμό που η κατάσταση ουσιαστικά οξύνεται συνεχώς, ΗΠΑ και Ρωσία απαιτούν τον καθοριστικό λόγο. Να ποια είναι η βασική αιτία του στριμώγματος των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών που βάζει σε βαθιά κρίση και δοκιμασία το ίδιο το σπουδαίο γι’ αυτούς οικοδόμημα της Ε.Ε.
Από το σκάνδαλο της Volkswagen φτάσαμε στην αποκάλυψη της τεράστιας φούσκας της Deutsche Bank και της επικίνδυνης αναταραχής σ’ όλο το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Όλα αυτά ενώ συνεχίζονται οι σκληρές αντιπαραθέσεις των τελευταίων χρόνων εντός της ευρωζώνης που έχουν οδηγήσει σε έντονους ευρωσκεπτικισμούς, με αποκορύφωμα την απειλή του Brexit που «αντιμετωπίστηκε» πρόσφατα υποσκάπτοντας τους όρους συγκρότησης της Ε.Ε., σε μια φάση που το οικοδόμημα χρειάζεται κινήσεις με αντίθετο πρόσημο.
Πάνω σε μια τέτοια κατάσταση, η όξυνση του προσφυγικού είναι η σταγόνα που σ’ αυτή τη φάση μπορεί να ξεχειλίσει το ποτήρι των αδιεξόδων και αντιφάσεων της Ε.Ε. Ήδη ο Τσέχος πρωθυπουργός βάζει υποψηφιότητα για έξοδο της Τσεχίας από την Ε.Ε., αν στις 23 Ιούνη οι Άγγλοι ψηφίσουν υπέρ Brexit επισημαίνοντας το αντι-Ε.Ε. κλίμα στη χώρα του που φούντωσε με βάση την εκμετάλλευση από κάποιες πλευρές της προσφυγικής κρίσης. Αλλά και στο σκληρό πυρήνα της Δυτικής Ευρώπης, οι Βέλγοι αναστέλλουν τη Σένγκεν προσωρινά στα σύνορα με τη Γαλλία, ενόψει της κατασταλτικής επέμβασης που προετοιμάζουν οι Γάλλοι στον καταυλισμό Καλαί. Οι ΗΠΑ από μακριά και με ασφάλεια αξιοποιούν στις κινήσεις τους την πίεση που δέχονται οι Ευρωπαίοι από τα εκατομμύρια των προσφύγων, που από κοινού η πολιτισμένη Δύση προκάλεσε.
Οι εξελίξεις στη Συρία, η Τουρκία και η διαχείριση της ελληνικής κρίσης
Η Τουρκία, από την πλευρά της, με βάση το γενικευμένο αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει, προσπαθεί να παίξει το χαρτί των προσφύγων αξιώνοντας κάλυψη στους τυχοδιωκτισμούς της από τη Γερμανία, η οποία επίσης πολύ θα ήθελε παρέμβαση στο Συριακό όμως δεν της βγαίνει. Το άνοιγμα του λεγόμενου ανατολικού ζητήματος που σαφέστατα ανοίγει θέμα νέων συνόρων μεταξύ Ιράκ- Συρίας, Κουρδικών περιοχών και Τουρκίας μέχρι στιγμής κρίνεται καθοριστικά από τις παρεμβάσεις των βομβαρδιστικών ΗΠΑ- Ρωσίας και τις συνολικότερες δυνατότητες που αυτές έχουν με βάση το γεωπολιτικό τους εκτόπισμα. Οι αναφορές του Πούτιν και του Μεντβέντεφ σε ενδεχόμενο χρήσης πυρηνικών και σε πιθανότητα παγκόσμιου πολέμου, όπως και η ανάλογη ευρεία συζήτηση για το ενδεχόμενο γενίκευσης του πολέμου μεταξύ ΝΑΤΟ – Ρωσίας, μετά από ενδεχόμενη χερσαία επέμβαση της Τουρκίας στη Βόρεια Συρία, τονίζουν το βαθμό πυράκτωσης της κατάστασης. Ταυτόχρονα αποκαλύπτουν τα ελλείμματα και τα ρίσκα για σοβαρές παρεμβάσεις από περιφερειακές δυνάμεις και από ιμπεριαλιστές δεύτερης γραμμής σαν τους Γάλλους και Γερμανούς.
Ωστόσο, τα πράγματα είναι σ’ εξέλιξη και τίποτα δεν έχει τελειώσει έστω και αν αντέξει η προσωρινή ανακωχή ΗΠΑ-Ρωσίας. Οι επόμενοι μήνες, παράλληλα με το πρόκριμα προέδρου στις ΗΠΑ, θα δείξουν και τις αντοχές της Ρωσίας με το πετρέλαιο χαμηλά, αλλά και την επίδραση κινήσεων όλων των παιχτών και των εξελίξεων σε άλλα μέτωπα που θα επιδράσουν και στους συσχετισμούς στη συριακή κρίση. Όπως και να έχει, η κατ’ αντιπαράταξη συσσώρευση στρατιωτικών δυνάμεων από τους ιμπεριαλιστές και γενικότερα η διαμόρφωση συσχετισμών στην περιοχή είναι και θα είναι στην ημερήσια διάταξη μέχρι τον επόμενο γύρο της αναμέτρησης, που σ’ αυτή την περιοχή είναι πλέον αναπόφευκτη και χωρίς επιστροφή.
Ένα τέτοιο πλαίσιο κίνησης των ιμπεριαλιστών στην περιοχή επιδρά καθοριστικά, όπως είναι φυσικό, στις εξελίξεις στη χώρα μας. Ο εκβιασμός της αξιολόγησης σήμερα και γενικότερα του χρέους τα τελευταία χρόνια είναι το εργαλείο γενικότερης συμμόρφωσης στο πλαίσιο του “ανήκομεν στη Δύση” καταρχήν και μέχρι τώρα δε χρειάστηκε κάτι παραπάνω για μια τέτοια συμμόρφωση. Τα όποια αλληθωρίσματα του Τσίπρα – Καμένου προς τη Ρωσία ήταν εκφράσεις του πνιγηρού αδιεξόδου που δημιούργησαν τα μνημόνια στην αστική τάξη. Όμως καθώς φαίνεται, τόσο οι χειρισμοί των ιμπεριαλιστών του περασμένου καλοκαιριού όσο και η μυρωδιά του μπαρουτιού στην ευρύτερη περιοχή προσγειώνουν τους πάντες. Και αυτό παρότι ο κορσές συνεχίζει να σφίγγει και παρότι οι λαϊκές δυνάμεις ξανά, μετά από τρία – τέσσερα χρόνια, αμφισβήτησαν εμπράκτως έστω και ατελώς και μέχρι ενός σημείου τις «ρεαλιστικές» επιλογές της μεγαλοαστικής τάξης και των διαχειριστών της.
Πιέσεις – εκβιασμοί και επικίνδυνες χωρίς τέλος παραχωρήσεις
Ανεξάρτητα από το αν και πόσο θα ισχύσει η ανακωχή στη Συρία, μέσα από τη συνοπτική μας αναφορά στα παγκόσμια πράγματα, μπορούμε να καταλήξουμε πως η φόρτιση στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς είναι τέτοια που η προσπάθειά τους για διαμόρφωση συσχετισμών θα τους οδηγεί σε ωμές απαιτήσεις και ενίοτε ιδιαίτερα σκληρές για τις εξαρτημένες αστικές τάξεις. Απ’ αυτή την πραγματικότητα δε μπορεί να ξεφύγει ούτε ο Ερντογάν ούτε ο Άσαντ, ούτε η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ, πόσο μάλλον η Κύπρος ή η ελληνική αστική τάξη της “πολυδιάστατης” εξωτερικής πολιτικής των Τσίπρα- Καμένου- Κοτζιά.
Ωφελούμενη στην αναμέτρησή της με τον εχθρό λαό, η αστική τάξη αξιοποιεί τα μνημόνια και παρά την ασφυξία που προκαλούν στην ίδια ελπίζει σε ρόλους υπό την εύνοια της Δύσης ρισκάροντας ακόμη και ζητήματα κυριαρχίας. Η ίδια και οι κάθε λογής πολιτικοί εκφραστές της κινούνται σε ολοένα και πιο αντιλαϊκή, αντιδραστική και επικίνδυνη για όλους τους λαούς της περιοχής κατεύθυνση. Η εκμετάλλευση των αντιθέσεων των ιμπεριαλιστών μόνο ως κακόγουστο αστείο ακούγεται την ώρα που η χώρα μετατρέπεται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των εγκλωβισμένων θυμάτων του ιμπεριαλιστικού πολέμου και ο νατοϊκός στόλος καταλαμβάνει το Αιγαίο παίρνοντας ουσιαστικά θέσεις μάχης και ενισχύοντας την πολεμική παρουσία της Δύσης στην εμπόλεμη περιοχή.
Η ίδια η εξέλιξη της αξιολόγησης θα καθοριστεί από τη συμμόρφωση της κυβέρνησης και συνολικά της αστικής τάξης στο προσφυγικό και συνολικά στις πιο άγριες και επικίνδυνες απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών τόσο στο βάρβαρο πόλεμο που διεξάγουν στη Συρία όσο και απέναντι στα θύματά του, τους πρόσφυγες. Αυτό κάθε άλλο παρά σημαίνει πως θα βάλουν κάποιοι νερό στο κρασί τους σ’ ότι αφορά τις απαιτήσεις του μνημονίου, στο πλαίσιο κάποιου συμβιβασμού.
Θα δείξουν έγνοια για να μπορεί η αστική τάξη να κάθεται στο σβέρκο του λαού, χωρίς πάλι να μπορούν να αποφύγουν ενδεχόμενες άγαρμπες απαιτήσεις αν χρειαστούν ή παρεκτροπές που μπορεί να προκύψουν από διαφορετικές απαιτήσεις των διαφόρων κέντρων της Δύσης. Όμως έγνοια και πολύ περισσότερο εύνοια για τη ζωή και το μέλλον του λαού μας αλίμονο αν περιμένουμε από τους φονιάδες και ληστές των λαών. Ήδη το σχετικό παραμύθιασμα έχει κοστίσει στο λαό μας και χωρίς άλλη καθυστέρηση πρέπει να το πετάξει και ν’ αναμετρηθεί με τη σκληρή πραγματικότητα. Να αντιληφθεί ότι μόνο με την πάλη του και με κοινό μέτωπο με τους γύρω λαούς, μπορεί να υπερασπιστεί την ίδια την ειρήνη, την ανθρωπιά, τη ζωή και το δίκιο του.
