Το καλοκαίρι του 1992, λίγο μετά το τέλος του πολέμου στον Περσικό και πριν το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, συγκροτήθηκε η ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ. Μέσα στα 14 αυτά χρόνια συνέβησαν πολλά μα πάρα πολλά, που από τη μια δικαιώνουν και ενισχύουν την απόφαση συγκρότησης της Επιτροπής, από την άλλη, θέτουν τα αυξημένα καθήκοντα που το σήμερα απαιτεί.
Ζούμε στην εποχή του πιο επιθετικού ιμπεριαλισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα. Επικεφαλής ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός να προωθεί την πολιτική και στρατηγική του για παγκόσμια κυριαρχία. Οι επεμβάσεις και οι πόλεμοι είναι η μόνιμη πρακτική των ΗΠΑ. Οι βάσεις τους σε όλο τον κόσμο (σε πάνω από 100 χώρες με διάφορες μορφές) αποτελούν το στρατιωτικό αλλά και πολιτικό δίκτυο πάνω στο οποίο στηρίζονται και πατούν οι επιχειρήσεις τους. Μάλιστα στοχεύουν φανερά στην αναβάθμιση και ενίσχυση παραπέρα αυτού του δικτύου και συνολικά της στρατιωτικής τους παρουσίας σε όλον τον πλανήτη.
Ακόμη μια απόδειξη ότι δεν σκοπεύουν να παραιτηθούν από το στόχο τους, παρά το γεγονός, ότι έχουν «βαλτώσει» και στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Αν και έχουν αδιέξοδα και δυσκολίες, κάθε άλλο παρά δείχνουν να προσανατολίζονται σε άλλου είδους στρατηγική από αυτή που χάραξε ο Μπους και η κλίκα του. Απειλούν άμεσα το Ιράν, αλλά και τη Συρία, την Κορέα, αναμοχλεύουν αντιθέσεις –υπαρκτές και ανύπαρκτες– στα Βαλκάνια και τον Καύκασο, στηρίζουν το Ισραήλ στη γενοκτονία των Παλαιστίνιων. Μάλιστα ο Μπους απειλεί και με τη χρήση πυρηνικών όπλων (εκτός του Ιράν οι αποδέκτες είναι περισσότεροι…).
Βρισκόμαστε εν μέσω μιας μακράς περιόδου ανακατατάξεων και επαναπροσδιορισμών ρόλων και στόχων για κάθε ιμπεριαλιστή από τη Δύση μέχρι την Ανατολή. Βαθαίνει έτσι επικίνδυνα ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, τα σύννεφα ενός πιο γενικευμένου πολέμου σωρεύονται πάνω από τον πλανήτη.
Μ” αυτήν την έννοια δεν επιτρέπεται κανένας εφησυχασμός, καμιά αυταπάτη ότι οι ανάγκες και τα δικαιώματα των λαών θα έρθουν από μόνα τους ή θα τους τα χαρίσουν άλλοι ιμπεριαλιστές (όποιας απόχρωσης). Οι λαοί δεν μπορεί να στέκονται απ’ την πλευρά οποιουδήποτε ιμπεριαλιστή (ή συνασπισμού ιμπεριαλιστών) στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, δεν μπορεί να περιμένουν τη «σωτηρία» από τους «καλούς» ιμπεριαλιστές, για τον απλό λόγο ότι τέτοιοι δεν υπάρχουν.
Για να σταματήσουν οι πόλεμοι σε διάφορες γωνιές της γης, για ν’ αποτραπεί το γενικό μακελειό, που ετοιμάζουν οι ιμπεριαλιστές με πρώτους τους Αμερικάνους, δεν αρκεί η ηρωική Ιρακινή Αντίσταση, δεν αρκούν οι θυσίες των Παλαιστίνιων, χρειάζεται η κινητοποίηση δισεκατομμυρίων ανθρώπων σ’ όλον τον πλανήτη, αυτών των ανθρώπων που τους προετοιμάζουν να γίνουν κρέας στα κανόνια των ιμπεριαλιστών.
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΕΙΝΑΙ: να σταματήσει ο πόλεμος, ν’ αποτραπεί το γενικό μακελειό, μέσα από το φούντωμα του αντιπολεμικού–αντιιμπεριαλιστικού κινήματος που θα φέρει σε αδιέξοδο και απομόνωση τους ιμπεριαλιστές, μέσα από την ανάπτυξη του λαϊκού απελευθερωτικού κινήματος, παντού, όπου επεμβαίνουν οι ιμπεριαλιστές.
Και επειδή ο πόλεμος είναι ταξικός, όχι μόνο η αποτροπή του θα εμποδίσει την ανείπωτη φρίκη ενός γενικού πολέμου (με τα σημερινά δεδομένα και μέσα), αλλά και από την όλη αυτή εξέλιξη θα ευνοηθούν οι λαοί στον αγώνα τους για λευτεριά, ανεξαρτησία και κοινωνική πρόοδο, με το στρίμωγμα και τη συντριβή του ιμπεριαλισμού σε κάθε γωνιά της γης. Αν ιμπεριαλισμός σημαίνει πόλεμος –και αυτό σημαίνει– κάθε κίνημα που περιορίζει τον ιμπεριαλισμό, που τον στριμώχνει και τον ξωπετάει, φέρνει πιο κοντά και το καλύτερο μέλλον για τους λαούς και τους εργαζόμενους.
Μ’ αυτή τη λογική η συντονισμένη πάλη των λαών ενάντια στις βάσεις των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο θα δυσκολέψει τη ζωή των αρχιδολοφόνων, αλλά θα ενισχύσει τη μαζικοποίηση και τη συγκρότηση των λαϊκών κινημάτων στην πάλη τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Απαίτηση των καιρών, λοιπόν, είναι το άνοιγμα δρόμων για τη συγκρότηση ενός παγκόσμιου μετώπου των λαών ενάντια στους δυνάστες τους. Η Ιρακινή Αντίσταση δείχνει το δρόμο. Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι η θέληση και ο αγώνας για λευτεριά και εθνική ανεξαρτησία είναι ανώτερος απ” τα «έξυπνα» όπλα και τον υπερσύγχρονο στρατιωτικό εξοπλισμό. Αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους λαούς όλου του πλανήτη. Ας εμπνευστούμε από αυτή και στη χώρα μας, τώρα που ξανά τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ανοίγουν νέο κύκλο δεινών για το λαό μας και όλους τους λαούς των Βαλκανίων.
Το πλέγμα των σχέσεων εξάρτησης της χώρας μας από ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και Ε.Ε καθόριζε και καθορίζει τις βασικές κινήσεις της άρχουσας τάξης και των κυβερνήσεών της. Προστάζουν η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, οι Βρυξέλλες. Υπακούουν οι ντόπιοι παράγοντες. Θέλετε τα εδάφη και τον αέρα και τη θάλασσα να επιτεθείτε στη Γιουγκοσλαβία (όλοι μαζί ήταν τότε), πάρτε τα. Θέλετε τη Σούδα για τον πόλεμο στο Ιράκ, την έχετε. Θέλετε πολεμικά πλοία στον Κόλπο, τα στέλνουμε, στρατό στο Κόσσοβο, ναι, στρατό στο Αφγανιστάν και πάλι ναι. Πρόσφατα κυρώθηκε από τη βουλή πρωτόκολλο συμφωνίας «συναντίληψης» με το ΝΑΤΟ που ουσιαστικά καθιστά τη χώρα μας …μπανανία.
Αποτελεί, δίχως άλλο, καθήκον πρώτης γραμμής η ανασυγκρότηση και ανάπτυξη του αντιπολεμικού–αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στη χώρα μας.
Κόντρα σε κάθε κακομοίρικη, μικροκομματική, λογική ν’ απλωθεί το αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα που θα παλεύει για να κάνει ΕΧΘΡΙΚΟ το έδαφος της χώρας μας για τους ιμπεριαλιστές.
Κόντρα στο διαίρει και βασίλευε των ιμπεριαλιστών και το σωβινισμό να αντιτάξουμε το ενιαίο μέτωπο των λαών της περιοχής.
Κόντρα στην πολιτική της υποτέλειας είναι ανάγκη να συμβάλουμε όλοι στη συγκρότηση του λαϊκού κινήματος που με τη πάλη του θα ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ …ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ.
Η κρισιμότητα της περιόδου απαιτεί να τίθεται ξανά και ξανά το ζήτημα των βάσεων των Αμερικάνων στη χώρα, τόσο με την έννοια του να τεθούν εμπόδια και δυσκολίες στη δράση τους και καθυστερήσεις στους πολεμικούς τους σχεδιασμούς, αλλά και ως αναπόσπαστο κομμάτι της βελτίωσης της καθημερινής ζωής των εργαζόμενων στον τόπο μας, στην προοπτική της ανεξαρτησίας της χώρας.
Εμείς θα πούμε ότι το αντιπολεμικό–αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, αλλά και ειδικότερα το αντιβασικό, είναι πάρα πολύ πίσω, όχι μόνο από αυτό που απαιτούν οι εξελίξεις, αλλά, μιλώντας για τη χώρα μας, πολύ πίσω απ’ τα αντιιμπεριαλιστικά και αντιαμερικανικά αισθήματα και διαθέσεις του λαού μας. Αν έχουμε πρόβλημα, το έχουμε στην κατεύθυνση μαζικοποίησης, ενοποίησης και παραπέρα πολιτικοποίησης του αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Γιατί αυτή η υπόθεση δεν είναι ζήτημα μερικών δεκάδων ανθρώπων σε κάθε πόλη και νομό, αλλά αφορά χιλιάδες και χιλιάδες, αφορά όλον τον κόσμο.
Ακούμε συχνά στις παρεμβάσεις μας: «μα βρε αδερφέ, εκτός απ’ τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό, τις βάσεις και τους Αμερικάνους δεν υπάρχουν άλλα προβλήματα; Ο κόσμος πεινάει, η ανεργία σπάει κόκαλα, η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα θερίζει… οι δημοκρατικές και πολιτικές ελευθερίες περιορίζονται επικίνδυνα… η αγροτιά σβήνει…». Συμφωνούμε απόλυτα και επαυξάνουμε. Δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών δέχονται εδώ και χρόνια την εισβολή μιας αντιλαϊκής, αντιδραστικής πολιτικής. Μιας πολιτικής που βομβαρδίζει τους εργαζόμενους συνεχώς, με τη λιτότητα που πυροβολεί τα ασφαλιστικά δικαιώματα, που κατεδαφίζει τη δημόσια-δωρεάν παιδεία, που ξεριζώνει τους αγρότες από τα χωράφια τους.
Να θέσουμε το ερώτημα: Ευθύνεται ο ιμπεριαλισμός για τα δεινά των εργαζομένων και των λαών; Τα οικονομικά προβλήματα, οι εργασιακές σχέσεις, η ανεργία, τα δημοκρατικά δικαιώματα που χτυπιούνται έχουν σχέση με την εξάρτηση και τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της χώρας; Όλες οι ιμπεριαλιστικές χώρες, όλες οι καπιταλιστικές χώρες, στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας», ξεζουμίζουν τους λαούς και τους εργαζόμενους σε μια επίθεση χωρίς όρια. Η εξαφάνιση της αγροτιάς αποτελεί επιλογή της ΕΕ με την πλήρη συμφωνία της άρχουσας τάξης. Αντίστοιχα, για τη νεολαία, τα ζητήματα της στράτευσης και της συγκρότησης μισθοφορικού σώματος αποτελούν προσαρμογή στα δολοφονικά σχέδια των ΗΠΑ. Και βέβαια, επειδή ο Μπους θέλει να συνεχίσει την επίθεση, απαιτεί και την εξαφάνιση κάθε δημοκρατικού δικαιώματος, κάθε αντιιμπεριαλιστικής φωνής. Όλοι εμείς είμαστε «τρομοκράτες» γιατί είμαστε ενάντια στον πόλεμο και τον Μπους και τους πολεμόχαρους του Πενταγώνου. Όλοι εμείς είμαστε υποψήφιοι για τα Γκουαντανάμο και Αμπου Γκράιμπ ή τις περιφερόμενες πλωτές φυλακές των ΗΠΑ. Και να οι νόμοι οι τρομοκρατικοί, οι μηχανισμοί, οι παρακολουθήσεις, τα δικαστήρια. Ή, τέλος, η ίδια η ζωή και η υγεία δεν απειλείται από την ύπαρξη πυρηνικών όπλων δίπλα στα σπίτια του λαού.
Το χτύπημα του ιμπεριαλισμού και το σταμάτημα του πολέμου, των Αμερικάνων και κάθε ιμπεριαλιστή έρχεται σε πλήρη αντιστοιχία με τους αγώνες των εργαζόμενων για τα δικαιώματά τους. Ο αγώνας ενάντια στην εξάρτηση της χώρας, ενάντια στην συμμετοχή στους πολέμους των ιμπεριαλιστών, για το διώξιμο των βάσεων, για την περικοπή των εξοπλισμών, έχει και την οικονομική πλευρά, έχει σημασία και για τις δημοκρατικές και πολιτικές ελευθερίες.
Στην περιοχή που δρούμε δεν υπάρχουν στρατιωτικές βάσεις και το στρατηγείο του ΝΑΤΟ που υπήρχε σε γειτονικό νομό μεταφέρθηκε αλλού. Η Αντιπολεμική–Αντιιμπεριαλιστική Επιτροπή Καρδίτσας, τα τελευταία χρόνια, έχει κάνει σειρά εκδηλώσεων καταγγελίας του πολέμου, συμμετείχε σε αποστολές αλληλεγγύης στη Γιουγκοσλαβία (την περίοδο των βομβαρδισμών) και στην Παλαιστίνη. Έχει διοργανώσει εκδηλώσεις και συζητήσεις συμπαράστασης στους λαούς που δέχονται επίθεση. Εκδίδει το Αντιπολεμικό Δελτίο, εργαλείο για τη σωστή ενημέρωση του λαού της περιοχής. Συμμετείχε σε κινητοποιήσεις και με άλλες κινήσεις (πράγμα που επιδιώκει μόνιμα κατανοώντας τη σημασία του προβλήματος) τόσο στη Θεσσαλονίκη, με τον αποκλεισμό του λιμανιού το 1999, όσο και την άνοιξη του 2003 με συνεχόμενες διαδηλώσεις στο στρατηγείο του ΝΑΤΟ στον Τύρναβο.
Μόνο που οι αντιπολεμικές εκδηλώσεις, διαδηλώσεις, το ζήτημα των βάσεων, η διεθνιστική αλληλεγγύη, δεν είναι ζήτημα «μιας στιγμής». Τη Βαγδάτη, τη Ραμάλα δεν πρέπει να τις θυμόμαστε μόνο τη στιγμή που βομβαρδίζονται. Οι κινητοποιήσεις δεν είναι μόνο για τις ώρες που πέφτουν οι βόμβες ή όταν έρχονται στη χώρα γεράκια του πολέμου.
Απαιτείται:
Συνεχής πάλη, με σωστό προσανατολισμό, που μέρα τη μέρα θα αγκαλιάζει όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του λαού μπολιάζοντας τη συνείδηση των ανθρώπων με το χρέος του αντιπολεμικού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.
Καθημερινά να αποκαλύπτονται τα εφιαλτικά σχέδια των ιμπεριαλιστών σε βάρος της ανθρωπότητας και οι πραγματικές διαστάσεις του ενδοιμπεριαλιστικού καβγά.
Να αναδεικνύονται οι πραγματικοί αυτουργοί των δραματικών εξελίξεων που προωθούνται στα Βαλκάνια, φράζοντας έτσι το δρόμο σε μια νέα έξαρση του εθνικισμού, προτάσσοντας την αλληλεγγύη και τη φιλία των λαών.
Να ξεμπροστιάζεται ο «ρεαλισμός» των κυβερνήσεων και της άρχουσας τάξης που σέρνονται πίσω από «νικητές» αναμένοντας «ανταλλάγματα», επιφυλάσσοντας μεγαλύτερα δεινά για το λαό μας.
Όλα τα παραπάνω να συνδέονται-αναδεικνύουν το ζήτημα της ύπαρξης των βάσεων ως βασικό στοιχείο που ενισχύει τη θέση και τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών, αλλά και που το διώξιμό τους θα ανοίξει ελπιδοφόρες προοπτικές για την ειρήνη, την αποτροπή του πολέμου.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΩΞΙΜΟ ΤΩΝ ΒΑΣΕΩΝ.
Πριν 2,5 χρόνια εκπρόσωπος της Ιρακινής Αντίστασης, σε ομιλία του στην Καρδίτσα, είπε: Η Ιρακινή Αντίσταση δε χρειάζεται ούτε λεφτά ούτε όπλα από το κίνημα αλληλεγγύης. Χρειάζεται ένα μόνο πράγμα: Υπεράσπιση, αποκάλυψη της αλήθειας και νομιμοποίηση ενάντια στην προπαγάνδα των Αμερικάνων. Αυτό το καθήκον, τόσο για την Ιρακινή Αντίσταση όσο και για όλα τα κινήματα παντού στον κόσμο, πρέπει να αποτελεί σημαντικό στοιχείο της δράσης μας. Η ενημέρωση η προβολή ότι λαοί σε όλον τον κόσμο παλεύουν, αγωνίζονται, θυσιάζονται για τη συντριβή του ιμπεριαλισμού και το διώξιμό τους από κάθε γωνιά της γης τροφοδοτεί, τελικά, με νέα ορμή την πάλη και στη χώρα μας.
Τέλος, απαιτείται συντονισμός – κοινή δράση – συνεργασία δυνάμεων μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, τοπικών κινήσεων, επιτροπών και σχημάτων που δρουν στη χώρα, αλλά και ανάδειξη των διεθνών πρωτοβουλιών όπως αυτή που ξεκίνησε η ILPS με τη Διεθνή Καμπάνια Ενάντια στις Αμερικάνικες Βάσεις. Προϋπόθεση απαραίτητη για να ευνοηθεί και να δυναμώσει η λαϊκή πάλη.
Ο ιμπεριαλισμός μπορεί να οδηγήσει την ανθρωπότητα στον τάφο. Εξαρτάται από τους λαούς να αποτρέψουν αυτό το ενδεχόμενο.
Αυτή η «δύναμη του κακού» δεν πρόκειται να σταματήσει, δεν πρόκειται να διστάσει μπροστά σε νέα μεγαλύτερα εγκλήματα, αν δεν τη σταματήσουν οι λαοί με την πάλη τους.
Το μήνυμα από την Ιρακινή αντίσταση έχει σταλθεί:
Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ. ΟΙ ΛΑΟΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΝ Ν” ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΛΑΙΛΑΠΑ.
Σ’ αυτήν την κατεύθυνση να κινηθούμε, να ενώσουμε το αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό ποτάμι της χώρας μας, μέσα απ’ τα ρυάκια και χείμαρρους κάθε πόλης και χωριού, με τη μεγάλη θάλασσα του παγκόσμιου αντιπολεμικού κινήματος, όπου μέσα θα πνιγούν οι επίδοξοι κοσμοκράτορες και κάθε ιμπεριαλιστής.
