ΜΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΜΕΡΕΣ
ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ
ΕΚΛΟΓΕΣ – Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
Οι εκλογές που προκηρύχτηκαν, αυτό που κυρίως έρχονται να κάνουν είναι να προσδώσουν επίφαση «νομιμότητας» στη νέα επίθεση ενάντια στο λαό, στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων, στην κατάργηση των δικαιωμάτων του λαού και της νεολαίας.
Αυτή η αντιδραστική πολιτική δεν θα κριθεί στις κάλπες. Έχει ήδη αποφασιστεί από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και τα κέντρα εξουσίας εντός και εκτός Ελλάδας.
Θα εφαρμοστεί είτε με το ΠΑΣΟΚ είτε με τη ΝΔ. Είτε «αυτοδύναμα» είτε με τη στήριξη από μαύρα ή και «πράσινα» δεκανίκια.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ
Το φόντο της επίθεσης χαρακτηρίζεται από την ιδιότυπη τρομοκρατία που ασκείται στο όνομα της οικονομικής κρίσης. Στόχος, η διαμόρφωση του κατάλληλου κλίματος ώστε να προωθηθεί όσο γίνεται πιο ανεμπόδιστα.
Εδώ χρειάζεται να έχουμε καθαρό ένα ζήτημα: δεν πρόκειται για κρίση των παραγωγικών δυνατοτήτων της ανθρωπότητας. Πιο απλά, οι παραγωγικές δυνάμεις που έχει αναπτύξει η ανθρωπότητα σήμερα είναι ακόμα σε θέση να προσφέρουν αυτά που παρήγαγαν πριν την κρίση και ακόμα περισσότερα. Το πρόβλημα βρίσκεται στο καπιταλιστικό σύστημα και στον τρόπο λειτουργίας του.
Το όλο ζήτημα -συνοπτικά- περιστρέφεται βασικά γύρω από έναν παράγοντα αυτής της λειτουργίας: το κέρδος. Οι καπιταλιστές, επιδιώκοντας το μέγιστο δυνατό και άμεσο κέρδος, αυτό που «κατορθώσανε» ήταν να «εξαντλήσουν» τις πηγές και τους όρους πραγματοποίησης… κέρδους. Στον παροξυσμό αυτής της τάσης δημιούργησαν τη γνωστή φούσκα. Εκεί μπλοκάρανε, ενώ οι συνέπειες άρχισαν να μεταφέρονται και στο πεδίο της πραγματικής οικονομίας.
Τα άμεσα μέτρα που πάρθηκαν στόχευαν καταρχήν στην αποφυγή της κατάρρευσης.
Τα «μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης» που ακολούθησαν είχαν και έχουν έναν και μοναδικό στόχο: τη διαμόρφωση των όρων μιας νέας κερδοφορίας για το κεφάλαιο και βασικά αυτό των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων.
α) Μέσα από την ακόμα μεγαλύτερη, την ανελέητη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Με την προώθηση των λεγόμενων ελαστικών σχέσεων εργασίας, τη μείωση των αμοιβών, με τις περικοπές στα ασφαλιστικά δικαιώματα, την επιβολή μεσαιωνικών συνθηκών εργασίας.
β) Με την επέκταση της επίθεσης στην αγροτιά, τους μικρομεσαίους, τη νεολαία, αλλά και στα μεσοστρώματα. Με το κλείσιμο επιχειρήσεων και την εκτεταμένη ανεργία, ώστε να δημιουργηθεί πρόσφορο «παρθένο» έδαφος για την κερδοφορία του κεφαλαίου.
γ) Με τον πιο οδυνηρό τρόπο για τους λαούς τους επιβάλλονται αυτές οι πολιτικές στις εξαρτημένες χώρες, ορισμένες από τις οποίες έχουν οδηγηθεί σε επίπεδα οικονομικής «ερήμωσης». Έκφρασή της και το μεταναστευτικό ρεύμα.
Με τα νέα μέτρα επιχειρείται η διαμόρφωση όρων και πεδίου ακόμα πιο ληστρικής εκμετάλλευσης αυτών των χωρών από τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις.
Έκφραση αυτής της πολιτικής αποτελεί και η επιβολή στη χώρα μας μιας σειράς περιορισμών από τα επιτελεία της ΕΕ και για λογαριασμό των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
δ) Μέσα από τις προσπάθειες υφαρπαγής υπεραξίας του ενός ιμπεριαλιστή από τον άλλον και στα πλαίσια ενός ανταγωνισμού που οξύνεται ολοένα και περισσότερο. Μαίνεται ήδη ο πόλεμος των «αγορών». Γίνονται πραγματικοί πόλεμοι για τον έλεγχο των πηγών ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς τους. Παροξύνεται ο ανταγωνισμός και οι προσπάθειες της κάθε δύναμης να ενισχύσει τις «μετοχές» της στο διεθνές χρηματιστικό πεδίο. Αθρόα απ’ όλους η διάθεση κεφαλαίων «απ’ το πουθενά» διαμορφώνοντας όρους μιας νέας «φούσκας». Μιας φούσκας ακόμα πιο επικίνδυνης, μιας και η αντιμετώπιση της προηγούμενης εξάντλησε όλες τις διαθέσιμες εφεδρείες (νομισματικά αποθέματα, κρατικές εγγυήσεις κ.λπ.)
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ
Οι κίνδυνοι για τους λαούς γίνονται ακόμα μεγαλύτεροι, καθώς η επίθεση ενάντιά τους εκτυλίσσεται, σε σύνδεση και στα πλαίσια μιας διαδικασίας αναδιάταξης δυνάμεων που συντελείται εδώ και καιρό.
Μια διαδικασία που θα προσδιορίσει τη θέση και το ρόλο της κάθε δύναμης στη νέα διάταξη και «ιεραρχία» δυνάμεων που διαμορφώνεται.
Ολοφάνερα πρόκειται για ένα ζήτημα που δεν πρόκειται να κριθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ή με «διάλογο». «Λύνεται» (θα λυθεί) στη βάση ενός ανταγωνισμού που γίνεται όλο και πιο άγριος και σε όλα τα πεδία: το οικονομικό, το πολιτικό, το στρατιωτικό, το στρατηγικό, το… εδαφικό.
Μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, η κάθε δύναμη επιδιώκει να θωρακιστεί προς κάθε κατεύθυνση:
Με τη διαμόρφωση στο εσωτερικό των χωρών τους ενός σιδερένιου πλέγματος αντιδραστικών νομοθετημάτων και ενίσχυσης των μηχανισμών και δυνάμεων καταστολής. Στόχος, οι αναπόφευκτες και δίκαιες αντιδράσεις των λαών τους.
Με τη συγκρότηση στρατιωτικών δυνάμεων ταχείας αντίδρασης. Στόχος, η υποταγή –ακόμα και μέσω στρατιωτικών «ειρηνευτικών» επεμβάσεων – των λαών των εξαρτημένων χωρών ώστε να αποδεχτούν την επιβολή όρων ακόμα πιο ληστρικής εκμετάλλευσης των χωρών τους.
Ο ανταγωνισμός έχει εδώ και καιρό περάσει στις πιο επικίνδυνες εκφράσεις του (στρατιωτικές, εδαφικές) όπως μας δείχνουν οι αιματηρές στρατιωτικές επεμβάσεις και το κομμάτιασμα σειράς χωρών.
Για την ώρα, αποφεύγονται οι άμεσες αναμετρήσεις ανάμεσα στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Τίποτα, ωστόσο, δεν εγγυάται ότι αυτό θα συνεχίσει να ελέγχεται, ιδιαίτερα αν συνυπολογίσουμε την κρισιμότητα των ζητημάτων που τίθενται.
Αυτός είναι ο κόσμος, όπως διαμορφώνεται με βάση την κυριαρχία του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, αυτό είναι το μέλλον που αυτή η κυριαρχία προσφέρει στην ανθρωπότητα.
Ένας κόσμος ανελέητης εκμετάλλευσης, φτώχειας και εξαθλίωσης των λαϊκών μαζών.
Ένας κόσμος καταπίεσης και κατάργησης των πιο στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Ένας κόσμος αποτρόπαιων ιμπεριαλιστικών-στρατιωτικών επιδρομών που κομματιάζουν χώρες και μακελεύουν λαούς.
Μια επελαύνουσα βαρβαρότητα που καταστρέφει τις ίδιες τις πηγές ζωής του πλανήτη και δημιουργεί κινδύνους ακόμα και συνολικής ανάφλεξης.
Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΔΙΕΞΟΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Την απάντηση σε αυτές τις αρνητικές εξελίξεις δεν μπορούν και ούτε θέλουν να την δώσουν οι αστικές τάξεις και το πολιτικό προσωπικό των πιο αδύναμων χωρών, παρ’ όλες τις πιέσεις που και αυτές δέχονται.
Για κάτι τέτοιο θα χρειαζόταν να στηριχτούν στο λαό, πράγμα που είναι αντίθετο με τη φύση και το χαρακτήρα τους. Αντίθετα, στρέφονται ενάντια στο λαό και αναζητούν τη στήριξή τους στο κεφάλαιο και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα ισχύος. Συνακόλουθα, ευθυγραμμίζονται με τις υπαγορεύσεις αυτών των κέντρων τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό πεδίο, όπως άλλωστε δείχνει και στη χώρα μας η πολιτική τάση τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ.
Η απάντηση σ’ αυτή την αντιδραστική και επικίνδυνη εξέλιξη μπορεί να δοθεί μόνο από τους λαούς. Από τις τεράστιες δυνάμεις που εμπεριέχονται στα εκατομμύρια των εκμεταλλευομένων και καταπιεζόμενων της γης.
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΗΘΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
Βασικές προϋποθέσεις γι’ αυτό, η συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων και σε επίπεδα που θα τις καθιστούν ικανές να αναμετρηθούν με το σύστημα.
Σε διαλεκτική συνάρτηση με αυτό, η -σε μια πορεία- ανασύσταση-ανασυγκρότηση του εργατικού- επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και στη βάση των απαιτήσεων της εποχής μας.
• Η αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων συνδέεται άμεσα με τις απαντήσεις που οφείλονται στο ζήτημα της Αριστεράς. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά, στο μεγαλύτερο μέρος τους, ούτε θέλουν ούτε μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στο λαό και το κίνημα.
Αυτή η Αριστερά αποτελεί προϊόν και έκφραση της οπισθοχώρησης και -τελικά- της ήττας του εργατικού, επαναστατικού κινήματος. Αποτελεί προϊόν και έκφραση των οπορτουνιστικών αντιλήψεων και δυνάμεων που αναπτύχθηκαν στο έδαφος αυτής της ήττας.
Οι ανατροπές του 1989-1991 επισφράγισαν αυτήν την αρνητική εξέλιξη και ανέδειξαν σε «αριστερές αξίες» ό,τι πιο σάπιο είχε διαμορφωθεί σ’ αυτό το διάστημα.
Το πιο σημαντικό είναι ότι οδήγησαν στην αποδοχή-υποταγή στην άποψη πως ο καπιταλισμός είναι «μονόδρομος». Συνακόλουθα, οδήγησαν στην παραίτηση από την προοπτική της αναμέτρησης με το σύστημα και ανέδειξαν σε άξονα της πολιτικής τους την αναζήτηση ρόλων σ’ αυτό τον καπιταλιστικό «μονόδρομο».
• Αυτά είναι που ορίζουν και στη χώρα μας τις ιδεολογικές αντιλήψεις και την πολιτική γραμμή των ηγεσιών της εγχώριας Αριστεράς.
Τον προσδιορισμό σαν κύριου πεδίου «πάλης» τον κοινοβουλευτικό δρόμο και τις κάθε φορά εκλογές.
Γύρω απ’ αυτόν τον άξονα περιστρέφονται και σ’ αυτόν συγκλίνουν όλες οι προσπάθειές τους.
Αντίθετα, αδιαφορούν, εναντιώνονται ή ακόμα και υπονομεύουν κινήσεις και προσπάθειες αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Ακριβώς επειδή η ανάπτυξη αυτών των αγώνων θα τις «εξέτρεπε» από την βασική τους -κοινοβουλευτική- κατεύθυνση και θα τις έβαζε μπροστά στο πρόβλημα να αναμετρηθούν πραγματικά με τις δυνάμεις του συστήματος, πράγμα για το οποίο, δεν είναι καθόλου διατεθειμένες.
ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ, ΣΤΟ «ΔΡΟΜΟ»
Όμως, ούτε το πρόβλημα του λαού, ούτε το ζήτημα του κινήματος και της Αριστεράς μπορούν να απαντηθούν στα πεδία και με τους όρους που ορίζει το σύστημα. Οι απαντήσεις βρίσκονται εκεί όπου ήδη ο λαός και η νεολαία αναπτύσσουν την αντίστασή τους και την πάλη τους.
Αυτό που πρώτα και πάνω απ’ όλα απαιτείται είναι η πλήρης και ουσιαστική συνειδητοποίηση της πραγματικής κατάστασης. Το ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου η ταξική πάλη οξύνεται ολοένα και περισσότερο. Ταξική πάλη που οι δυνάμεις του συστήματος την διεξάγουν με τον πιο αποφασιστικό και ανελέητο τρόπο.
Το πρόβλημα για το λαό και το ζήτημα για την Αριστερά δεν είναι άλλο από το να αντιμετωπίσει αποφασιστικά και αποτελεσματικά αυτή την κατάσταση.
Αυτό δεν μπορεί να γίνει ούτε με τις αυταπάτες για έναν καπιταλισμό με «ανθρώπινο πρόσωπο» (πού να το βρει;), ούτε με γελοιότητες τύπου «αντεπίθεση τώρα», ούτε με φαεινές «ταχύρρυθμης ανάπτυξης», ούτε με «ενότητες» του ποδαριού και άλλες τέτοιες «χρήσιμες» εφευρέσεις. Αντίθετα, προϋποθέτει το πέταγμα στα σκουπίδια όλης αυτής της ιδεολογικής και πολιτικής σαβούρας που έχει συσσωρευτεί επί χρόνια και δυναστεύει το κίνημα.
Όσο περισσότερο και όσο πιο αποφασιστικά ξεκολλάμε από αυτό το τέλμα τόσο και θα απελευθερώνονται δυνάμεις που θέλουν και μπορούν να υπηρετήσουν τον λαό, απαντώντας με αυτό τον τρόπο και στο ζήτημα της Αριστεράς.
• Σ’ αυτή τη βάση και με αυτή την λογική, αυτό που μπαίνει σαν άμεσο και επιτακτικό καθήκον είναι η στήριξη, η ανάπτυξη και ο πολλαπλασιασμός των εστιών αντίστασης, των μορφών συγκρότησης που υπηρετούν αυτή την πάλη.
Αυτό που απαιτείται ως προς αυτό, είναι η Κοινή Δράση όλων των δυνάμεων που θέλουν πραγματικά να υπηρετήσουν τον λαό και να αντιπαρατεθούν στο σύστημα.
Βασικός στόχος για την περίοδο που διανύουμε, η συγκρότηση ενός πλατιού και πολύμορφου Μετώπου Αντίστασης των εργαζόμενων και της νεολαίας, απέναντι στην επίθεση του συστήματος.
Μόνο στο πεδίο που διαμορφώνει αυτή η Αντίσταση και αυτή η πάλη μπορεί να προχωρήσει αποτελεσματικά η διαδικασία της παραπέρα συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων. Μέσα από την ενότητα, την πάλη αλλά και τους απαραίτητους διαχωρισμούς
μπορούν να διαμορφώνονται οι όροι ανασύστασης-ανασυγκρότησης του εργατικού, επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος και σε σύνδεση με την προοπτική της συνολικής και πραγματικής διεξόδου: της ανατροπής του καπιταλιστικού- ιμπεριαλιστικού συστήματος και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας δικαίου, μιας κοινωνίας που θα αντιπροσωπεύει τις προσδοκίες των λαών, μιας κοινωνίας σοσιαλιστικής!
Η συμμετοχή στις εκλογές η ψήφος που θα ρίξουμε στην κάλπη, ένα και μόνο νόημα μπορεί και πρέπει να έχει: τη στήριξη και την προώθηση μιας τέτοιας πολιτικής κατεύθυνσης και των δυνάμεων που την υπηρετούν με συνέπεια και αποφασιστικότητα εδώ και χρόνια.
ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΤΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ!
ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ!
ΣΤΗΡΙΞΤΕ – ΨΗΦΙΣΤΕ
