Οι 35.000 ψήφοι (0.48%) που πήραν οι συνδυασμοί της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στις εκλογές (ΜΕ.Ρ.Α., ΚΚΕ(μ-λ), Αντικαπιταλιστική Συμμαχία και Μ-Λ ΚΚΕ) έδειξαν μια δυναμική για το χώρο αυτό, για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς την τρέχουσα ορολογία. Η σωστή ανάγνωση αυτού του θετικού αποτελέσματος είναι, βέβαια, κάτι που θα πρέπει να συζητηθεί, όχι μόνο από τις οργανώσεις, αλλά και από τον κόσμο της αριστεράς.
Όσο μας αφορά, κάναμε μια προσπάθεια το τελευταίο διάστημα να αναζητήσουμε και να περιγράψουμε τα χαρακτηριστικά του κόσμου της αριστεράς. Κι αν βγάλαμε ένα συμπέρασμα, αυτό είναι ότι πρόκειται για κόσμο ο οποίος έχει απαιτήσεις, έχει αγωνιστική διάθεση, έχει όνειρα και ελπίδες. Για κόσμο, ωστόσο, που δεν έχει την απαιτούμενη εμπιστοσύνη στις ίδιες του τις δυνάμεις ώστε να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τις ηγεσίες των δυο μεγάλων κομμάτων της αριστεράς, του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, να απαιτήσει τις εξηγήσεις που ο ίδιος έχει ανάγκη για τη φάση στην οποία βρίσκεται και το σύστημα και το κίνημα, να απαιτήσει να τοποθετηθούν καθαρά οι ηγεσίες αυτές ως προς την προοπτική τη δική τους και της λαϊκής πάλης την οποία υποτίθεται πως υπηρετούν.
Σημαντικό κομμάτι του κόσμου αυτού έδειξε με την ψήφο του εμπιστοσύνη στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Έδειξε να θέλει να της δώσει μια ευκαιρία, δηλώνοντας, ταυτόχρονα, τη διάθεσή του να στηρίξει κάθε προσπάθεια για την ανασυγκρότηση του κινήματος και το πέρασμα των αγώνων σε ανώτερο επίπεδο. Κάνοντας, έτσι, και την κριτική του απέναντι στο ΚΚΕ και στο ΣΥΝ, σε μια εκλογική αναμέτρηση, μάλιστα, που είχε πολύ έντονους τους εκβιασμούς προς τον κόσμο της αριστεράς, όχι μόνο από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αλλά και από το ΚΚΕ και το ΣΥΝ για την ισχυροποίηση του πρώτου και την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του δεύτερου.
Για τις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, λοιπόν, το εκλογικό αποτέλεσμα είναι η απόδειξη ότι ο λόγος και η πρακτική τους μπορούν να έχουν ανταπόκριση στον κόσμο. Σε έναν κόσμο ο οποίος έχει την ανάγκη μιας άλλης αριστεράς. Μιας αριστεράς που όχι μόνο δε θα συμβιβάζεται και δε θα υποτάσσεται, αλλά και που δε θα προτάσσει τη λογική της εκπροσώπησης, τη λογική που βάζει τον αριθμό των βουλευτικών εδρών και των εκλογικών ποσοστών πάνω από τη λογική της μαζικής λαϊκής πάλης, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης.
Η αριστερά που έχει ανάγκη ο κόσμος, αυτή που, τουλάχιστον εμείς ως ΚΚΕ(μ-λ), θέλουμε να υπηρετήσουμε είναι η αριστερά των αγώνων, η αριστερά που είναι πρωτοπόρα στην κοινωνία, που αφυπνίζει συνειδήσεις, που ευνοεί τις αντιστάσεις, που έχει εμπιστοσύνη στη δύναμη της λαϊκής πάλης, που αγωνίζεται καθημερινά στις γειτονιές, στα συνδικάτα, στους συλλόγους. Αυτή που γεννά ο ίδιος ο λαός και τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει και τα οποία, όλο και περισσότερο, αντιλαμβάνεται ότι δε θα του τα λύσει κανένας πολιτικάντης με τις υποσχέσεις του.
Κι έτσι, δεν έχει ανάγκη από άλλη μια υπόσχεση, από την αριστερά αυτή τη φορά. Θέλει να δει αποτελέσματα. Έστω μικρά, αλλά διακριτά, που, τουλάχιστον, να του ανοίγουν δρόμους για το μέλλον. Σε αυτήν την κατεύθυνση οφείλουμε όλοι να συμβάλλουμε. Οφείλουμε να αφήσουμε στην άκρη τις παλιές αμαρτίες αυτού του χώρου και να προχωρήσουμε με βάση την πραγματική κατάσταση και με κριτήριο τις ανάγκες συνολικά της λαϊκής πάλης. Να ξεπεράσουμε τους φόβους για την πολιτική και ιδεολογική καθαρότητα των προσπαθειών μας. Να ξεπεράσουμε τους ηγεμονισμούς και τις μικροκομματικές σκοπιμότητες. Να ανατρέψουμε τις προτεραιότητές μας αν αυτό επιβάλλουν οι εξελίξεις. Να ενισχύσουμε στο μέτρο που είναι κάθε φορά μπορετό τις γέφυρες της επικοινωνίας, του συντονισμού και της κοινής δράσης ανάμεσά μας.
Το ζητούμενο για μας δεν είναι απλώς να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες του κόσμου που μας στήριξε με την ψήφο του. Είναι να τον καλέσουμε να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, να συμβάλλει κι αυτός σε μια άλλη πορεία της πάλης μας. Όμως για να το κάνουμε αυτό, πρέπει πρώτοι εμείς να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για μια τέτοια πορεία. Δεν είναι τόσο δύσκολο. Εμπιστοσύνη χρειάζεται και ανοιχτό μυαλό…
φ.497, 13/3/04
