Η κατάληψη του Αφρίν, της πρωτεύουσας της ομώνυμης κούρδικης περιοχής στη βορειοδυτική Συρία, από τις τούρκικες δυνάμεις και τον ελεγχόμενο από την Τουρκία «Ελεύθερο Συριακό Στρατό», αναμφίβολα αποτελεί μια σημαντική εξέλιξη στον εφτάχρονο πόλεμο που έχει κοστίσει τη ζωή σε 500 χιλιάδες ανθρώπους και έχει δημιουργήσει πολλά εκατομμύρια πρόσφυγες. Μόνο η τούρκικη εισβολή δημιούργησε επιπλέον 300 χιλιάδες πρόσφυγες και έχει αφήσει πίσω της εκατοντάδες νεκρούς και δεκάδες κατεστραμμένα χωριά.
Η κατάληψη του Αφρίν έγινε πολύ πιο γρήγορα και από τους σχεδιασμούς των Τούρκων επιτελαρχών, διότι η κουρδική ηγεσία αποφάσισε την αλλαγή της έως τότε τακτικής σε ανταρτοπόλεμο. Έτσι και από αυτήν την άποψη η κατάληψη του Αφρίν, αν ειδικότερα σηματοδοτεί μια μεγαλύτερη βύθιση της Τουρκίας στη συριακή δίνη, πράγμα που μπορεί να της επιφυλάσσει και δυσάρεστες εκπλήξεις, γενικότερα σηματοδοτείμια μεγαλύτερη περιπλοκή της κατάστασης στη Συρία. Πολύ περισσότερο που η «επόμενη μέρα» θα βάλει σε ακόμη πιο έντονη τις κινήσεις και τις τακτικές συμμαχίες όλων. Πράγμα που σημαίνει ότι,χωρίς να αποκλείουμεεντελώς την πιθανότητα πρόσκαιρων και εύθραυστων συμβιβασμών, οι εξελίξεις θα κινηθούν στην κατεύθυνση της έντασης. Διότιμπορεί η τούρκικη εισβολή να έγινε με την ανοχή των ΗΠΑ και της Ρωσίας, για διαφορετικούς λόγους από την κάθε μια, ενώ η αντιμετώπισή της (ή η μη αντιμετώπισή της) αποτέλεσε και αντικείμενο παζαριού μεταξύ Δαμασκού καικουρδικής ηγεσίας, αλλά αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι τα πράγματα θα κυλήσουν έτσι από δω και πέρα.
Πριν απ’ όλα, πρέπει να επισημάνουμε πως η Τουρκία βρίσκεται σε μια διαδικασία διαπραγμάτευσης με τις ΗΠΑ για τον ρόλο και τη θέση της στην περιοχή, όντας φανερά δυσαρεστημένη με τις αμερικανικές επιλογές τόσο στα νότια σύνορά της όσο και στο ζήτημα της ενεργειακής-και όχι μόνο- μοιρασιάς και ελέγχου στην Ανατολική Μεσόγειο. Ωστόσο, είμαστε ακόμη -πολιτικά- μακριά από μια διαδικασία όπου θα τίθοντανθέμα αυτονόμησής της ή στρατηγικού αναπροσανατολισμού της όπως σωστότερα θα την ονομάζαμε εμείς. Μια τέτοια διαδικασία κάθετης ρήξης και αναζήτησης άλλου προστάτη απαιτεί άλλους όρους και εάν και όταν συμβεί δεν θαείναι «παίξε γέλασε».
Έτσι,με την εισβολή τηςκαι την κατάληψη του Αφρίν, τη δεύτερη μετά την επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη», απάντησε με αποφασιστικό τρόπο σε αυτό που θεωρεί ως υπαρξιακή απειλή: τηδημιουργία ενός κρατικού ή ημικρατικούκούρδικου μορφώματος στα νότια σύνορά της, που με βάση τη δική της εθνολογική σύσταση (20 με 25% υπολογίζονται οι Κούρδοι στην Τουρκία), θα λειτουργούσε σαν ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του τούρκικου κράτους. Και ακριβώς επειδή θεωρεί πως αυτή η απειλή δεν έχει λήξει, θέτει ήδη και πρώτα –αν και όχι αποκλειστικά-προς τις ΗΠΑ, το ζήτημα της πόλης Μανμπίτζ και της γύρω περιοχής (βόρεια Συρία- δυτικά του Ευφράτη), στην οποία εδρεύουν δυνάμεις του κουρδικού YPGκαι της αραβοκουρδικής συμμαχίας των SDF καθώς και αμερικάνικες στρατιωτικές δυνάμεις. Μάλιστα η τουρκική ηγεσία επικαλείται συμφωνία/συνεννόηση κατά τη συνάντηση «κεκλεισμένων των θυρών» του (αποπεμφθέντος) Τίλερσον με τον Τσαβούσογλου, που προέβλεπε την από κοινού (από τις τουρκικές και τις αμερικανικές δυνάμεις) επιτήρηση της αποχώρησης των δυνάμεων των SDFαπό την περιοχή και μετά την από κοινού διοίκηση της περιοχής. Επιπλέον,ο Ερντογάν, σε ομιλία του,το πήγε ακόμα μακρύτερα, θέτοντας στο στόχαστρο τα άλλα δύο κουρδικά καντόνια της Ροζάβα, τουΤζαζίρα και του Αΐν αλ-Αράμπ. Ενώ στην ίδια ομιλία, έριξε στο τραπέζι και το ζήτημα της επαρχίας Σιντζάρ τουΙράκ, που ελέγχεται, όπως είπε,από τους «τρομοκράτες του PKK» και κάλεσε την κυβέρνηση του Ιράκ να τους διώξει, ειδάλλως θα το πράξει η Τουρκία «σε μία νύχτα»!
Κατ΄αρχήν και για το ζήτημα του ελέγχου της Μανμπίτζ, δεν είναι καθόλου σίγουρο, πως ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θα διακινδυνέψει παραπέρα την τακτική του συμμαχία με τους Κούρδους, το πιο αποτελεσματικό μέχρι τώρα «εργαλείο εδάφους» για την προβολή των συμφερόντων και των αντιρωσικών του σχεδιασμών στην Συρία. Πολύ περισσότερο δεν νομίζουμε πως είναι διατεθειμένος να την τινάξει στον αέρα,αποδεχόμενος τα σχέδια Ερντογάν για άλλα δύο κουρδικά καντόνια. Φανερά λοιπόν η αμερικανική ηγεσία και ενώ υφίσταται μια σειρά μεταβολές στη σύνθεσή της, ενδεικτικό των συνεχιζόμενων διχασμών του αμερικανικού κατεστημένου, καλείται να πάρει δύσκολες αποφάσεις και να κινείται σε ολοένα και πιο λεπτές γραμμές ισορροπιών. Ενώ δεν γνωρίζουμε ακόμη τι ακριβώς θα σημάνει όσον αφορά την αντιμετώπιση του Ιράν η επιλογή του νέου αμερικανού ΥΠΕΞ, γεγονός που αναπόφευκτα θα επηρεάσει την διαπάλη για τον έλεγχο της Συρίας αλλά και τις επιλογές της Τουρκίας.
Από την άλλη, ο ρώσικος ιμπεριαλισμός, χωρίς αυταπάτες νομίζουμε για την στρατηγική στοίχιση της Τουρκίας με τη Δύση, ιεράρχησε την πριμοδότηση της κρίσης στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις ως στοιχείο που διευρύνει τα περιθώρια των κινήσεών του στην περιοχή. Ωστόσο και η Ρωσία θα είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτεί μια παραπέρα επέκταση και μονιμοποίηση της τούρκικης παρουσίας, πράγμα που βάζει σε δοκιμασία τη συμμαχία της με τον Άσαντ αλλά και που αντίκειται στη γενική της κατεύθυνση ενιαιότητας της Συρίας. Που αποτελεί με τη σειρά της όρο για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των αμερικανικών σχεδιασμών αποπομπής της από την περιοχή.Από κοντά και το ίδιο το καθεστώς του Άσαντ. Μπορεί να άφησε ουσιαστικά αβοήθητο το Αφρίν, αφού πρώτα παζάρεψε ανεπιτυχώς μετην κουρδική ηγεσία τη στήριξη τουΑφρίνμε αντάλλαγμα την επανένταξη του καντονιού στη συριακή επικράτεια. Αλλά ήδη έχοντας κλείσει ένα σημαντικό γι’ αυτήν μέτωπο, μετά και την κατάληψη της Ανατολικής Γούτα από το ίδιο και τους συμμάχους της, κάλεσε ξανά την Τουρκία «να αποσύρει αμέσως τα στρατεύματά της». Έτσι, μια ενδεχόμενη επέκταση της τούρκικης εισβολής ανατολικότερα θα αγγίξει τα όρια ανοχής της Ρωσίας, του καθεστώτος Άσαντ, αλλά και του Ιράν.
Παράλληλα, συνεχίζεται η προσπάθεια των ΗΠΑ και της Γαλλίας, με αφορμή ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες για «ρίψη χημικών στην Ανατολική Γούτααπό τον Άσαντ», να δημιουργήσουν κλίμα για την «ανάληψη στρατιωτικής δράσης» εναντίον της πρωτεύουσας Δαμασκού. Αυτό προκάλεσε την σφοδρή αντίθεση της Ρωσίας, που προειδοποίησε πως σε περίπτωση απειλής της ζωής για Ρώσους στρατιωτικούς στη Συρία θα απαντήσει ανάλογα! Διαπιστώνουμε λοιπόν πως και εδώ αρχίζουν να αγγίζονται κόκκινες γραμμές και να ανοίγονται εφιαλτικά σενάρια.
Ανοίγοντας περισσότερο την «εικόνα», διαπιστώνουμε πως την ίδια στιγμή στην Ανατολική Μεσόγειο, με το βλέμμα να επικεντρώνεται στη Συρία, αλλά να «απλώνεται» συνολικά στην Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, αλλά και προς το Βορρά, συσσωρεύεται σταδιακά σ’ αυτήν την σχετικά μικρή περιοχή,μια θηριώδης δύναμη πυρός από κάθε είδους όπλα, που αντιπροσωπεύουν τον παροξυσμό του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών. Όλες οι βασικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν ή στέλνουν αεροπλανοφόροστην Ανατολική Μεσόγειο (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα,Γαλλία). Οι ΗΠΑ έχουν ενισχύσει σημαντικά τους τελευταίους δύο μήνες τον 6ο στόλο, με υπερσύγχρονα πολεμικά πλοία, ενώ διοργανώνουν την μία μετά την άλλη στρατιωτικές ασκήσεις στην περιοχή. Έτσι, μόνο μέσα στον Μάρτη είχαμε δύο ναυτικές στρατιωτικές ασκήσεις, μία με το Ισραήλ και μία πολυεθνική, την «Ηνίοχος 2018», με βάση την Ανδραβίδα, στην οποία συμμετέχει η χώρα μας, το Ισραήλ, η Βρετανία, η Ιταλία, τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτακαι με παρατηρητή την Αίγυπτο. Ενώ πάλι μέσα στον Μάρτη είχαμε ναυτική άσκηση του ΝΑΤΟ στην Αδριατική και τοΙόνιο και παραλίγο εμπλοκή με ρώσικο υποβρύχιο. Η Ρωσία συνεχίζει να διατηρεί αξιόλογες δυνάμεις στη ναυτική βάση Ταρτούςκαι στην αεροπορική βάση Χμεϊμίμ στη Λατάκεια της Συρίας. Η Γαλλία ζητάει επέκταση των εγκαταστάσεων της στο Μαρί της Κύπρου, ζητώντας ουσιαστικά την αναβάθμισή τους σε βάση, ενώ οι βρετανικές βάσεις στο νησί συνεχίζουν να εξυπηρετούν τους αμερικανοΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς. «Τέλος», επεκτείνεται συνεχώς η αμερικανοΝΑΤΟϊκή παρουσία στη χώρα και η μετατροπή της σε ορμητήριο πολέμων, με την συνεχώς αναβαθμιζόμενη επιχειρησιακάβάση της Σούδας και τη συζήτηση που έχει ανοίξει για βάσεις σε Άραξο, Ανδραβίδα, Σύρο, Αλεξανδρούπολη.
Σε μια τελευταία εξέλιξη, το Ισραήλ, τελείως τυχαία (!), αποχαρακτήρισε απόρρητα έγγραφα που «ομολογούσαν» πως η αεροπορία του,το 2007, βομβάρδισε εγκατάσταση στη Συρία,διότι πίστευε πως εκεί κατασκευαζόταν πυρηνικός αντιδραστήρας! Τι άλλο να προσθέσουμε για να καταδειχθεί η ανάγκη να πάρουν οι λαοί την υπόθεση της ειρήνης στα χέρια τους ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τις ντόπιες τυχοδιωκτικές αστικές τάξεις;
