Μετά τις 12 Μαΐου και την απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών που δικαίωσε τις καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών, κρίνοντας παράνομη και άκυρη την απόλυσή τους, εκδόθηκε και δεύτερη απόφαση, ευνοϊκή και πάλι, από τον Άρειο Πάγο αυτή τη φορά, η οποία και απορρίπτει το αίτημα του δημοσίου να παγώσει η επαναπρόσληψή τους.
Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση επιμένει και δεν τις επαναπροσλαμβάνει. Είναι φανερό ότι προκειμένου να εξυπηρετήσει την πολιτική της και τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών αφεντικών της, δεν έχει καμία αναστολή να καταφεύγει και να επικαλείται την αστική δικαιοσύνη, όταν οι αποφάσεις της την ευνοούν, και εξίσου εύκολα να την αγνοεί επιδεικτικά όταν της δημιουργούν προβλήματα.
Επιμένει στην αδιάλλακτη στάση της, διαλύοντας όποιες αυταπάτες δημιουργήθηκαν και καλλιεργήθηκαν περί δικαίωσης των αγώνων στις δικαστικές αίθουσες, λογική που αναβιώνει έντονα τον τελευταίο καιρό και για το ζήτημα της αξιολόγησης. Η στάση της κάνει απροκάλυπτα ξεκάθαρο ότι η επίθεση συνεχίζεται και μετά τα …ελπιδοφόρα, για κάποιους, εκλογικά αποτελέσματα και οι όποιες ελπίδες στηρίχθηκαν στη κάλπη εξανεμίζονται λίγες μόλις ημέρες μετά τις εκλογές.
Όμως οι 545 απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών επιμένουν. Επί 8 μήνες δίνουν έναν συνεχή και επίμονο αγώνα κόντρα στη κυβέρνηση και την καταστολή, υπερασπιζόμενες το δικαίωμά τους στη δουλειά και την αξιοπρέπεια. Εδώ και μέρες έχουν προχωρήσει σε κατάληψη της εισόδου του υπουργείου οικονομικών και βρίσκονται παντού όπου εμφανίζονται στελέχη του, αναγκάζοντας τον γενικό γραμματέα δημοσίων εσόδων, Θεοχάρη, να αναβάλει εκδήλωσή του αρχικά στη Θεσσαλονίκη και στις 4 Ιουνίου στην Αθήνα. Η νίκη τους έχει τεράστια σημασία για όλους μας. Διεκδικούν την ανατροπή της πολιτικής των απολύσεων, δείχνουν το δρόμο του αγώνα σε όλους μας και η δικαίωσή τους είναι και νίκη δική μας.
Οι καθαρίστριες, οι αγωνίστριες που έκαναν τη σκούπα σύμβολο του αγώνα για τη ζωή!
Αυτές τις γυναίκες τις μάθαμε όλοι με τα μικρά τους ονόματα, τη Σεβαστή, τη Βαγγελιώ, την Ειρήνη, τη Ντίνα, τη Βάσω, τη Λίνα και τις καμαρώνουμε. Θαυμάζουμε τον τρόπο που αντιστέκονται στην βαρβαρότητα, την δύναμη με την οποία αποκρούουν τα ΜΑΤ, την τόλμη τους να διεκδικούν τη ζωή τους, το χαμόγελό τους όταν βρίσκουν καινούριο σύνθημα, τη χαρά τους όταν σχεδιάζουν το επόμενο βήμα. Με τιμή για την εφημερίδα μας και χαρά, γιατί έχουμε σμίξει αρκετές φορές σε πορείες, στο κέντρο αγώνα, σε συζητήσεις, καλωσορίζουμε τη Σεβαστή, καθαρίστρια από την Θεσσαλονίκη.
ΠΣ: Σεβαστή, είστε πολλούς μήνες στον δρόμο.
Σεβαστή: Θέλω να πω δυο λόγια για το πώς φθάσαμε εδώ. Είμαστε στον δρόμο από τις 18 του Σεπτέμβρη του 2013, τη μέρα που δημοσιεύθηκαν οι διαπιστωτικές. Αυτή η μέρα θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου, γιατί ένιωσα ότι παίρνοντάς μου τη δουλειά, μου πήρανε τη ζωή. Ευτυχώς δεν έμεινα πολύ μόνη, γρήγορα το «εγώ» έγινε «εμείς», βρεθήκαμε, γνωριστήκαμε, γιατί, μη ξεχνάμε, ότι δουλεύαμε μία ή δυο και δεν γνωριζόμασταν καλά καλά. Όλα έγιναν γρήγορα, αντί να βουτήξουμε στην κατάθλιψη, κάναμε συνελεύσεις, αποφασίσαμε, βγήκαμε στον δρόμο. Βγήκαμε στο δρόμο πιστεύοντας ότι είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να φέρει λύση στο πρόβλημα. Δημιουργήθηκε ένα πανελλαδικό συντονιστικό καθαριστριών για τη καλύτερη οργάνωση του αγώνα. Σμίξαμε με τους σχολικούς φύλακες, τους απολυμένους της ΕΡΤ, τους διαθέσιμους καθηγητές, τους απεργούς της ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ. Επιδιώξαμε τον συντονισμό με τους υπόλοιπους κλάδους. Εκτός από τις πανελλαδικές κινητοποιήσεις στην Αθήνα, συμμετείχαμε στις απεργιακές κινητοποιήσεις με όλους τους εργαζόμενους.
Στις 7 του Μάη κατασκηνώσαμε έξω από το Υπουργείο Οικονομικών και πιέζαμε να μας δεχτεί. Στις 16-5 κοινοποιήθηκε η απόφαση του δικαστηρίου που έκρινε παράνομες τις απολύσεις μας και απαιτούσε άμεση επαναπρόσληψη. Ακολούθησε η προσφυγή του Υπουργείου Οικονομικών στον Άρειο Πάγο για να μη γίνει εκτελεστή η απόφαση. Στις 10 του Μάη εκδικάζεται η προσφυγή στον Άρειο Πάγο. Αποφασίσαμε να κλιμακώσουμε τον αγώνα ώστε να ακουστεί η φωνή μας.
ΠΣ: Όλο αυτό το διάστημα είστε αντιμέτωπες με την βάρβαρη καταστολή από τη μεριά της κυβέρνησης, ζείτε την κρατική τρομοκρατία στο πετσί σας.
Σεβαστή: Τα έχουμε δει όλα! ΜΑΤ, ΥΜΕΤ σε κάθε παρέμβαση, σε κάθε εκδήλωση. Σπρώξιμο, κλωτσιές, ασπιδιές στο κεφάλι, στο πρόσωπο, η βαρβαρότητα των δυνάμεων καταστολής στο μεγαλείο της. Χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να μας φοβίσουν, να μας γυρίσουν πίσω στα σπίτια μας. Δεν θα τους κάνουμε το χατίρι. Τελευταία κόψαν το ρεύμα. Τις τραυματισμένες τις πήγαιναν, συνοδεία, δυο ματατζήδες στην τουαλέτα. Ακόμη και τραυματισμένες μας φοβούνται! Μετά από κάθε επίθεση είμαστε πιο δυνατές, τα χτυπήματά τους μας πεισμώνουν, μας δυναμώνουν, μας ατσαλώνουν. Είμαστε ενωμένες και αποφασισμένες, είμαστε μια γροθιά. Στην Αθήνα, η συμμετοχή των συναδέλφων είναι καλή, η αλληλεγγύη που έχει αναπτυχθεί μάς δίνει δύναμη. Αυτοί οι άνθρωποι της δουλειάς, που κατεβαίνουν να συμπαρασταθούν και φέρνουν από το κέικ ως την καραμελίτσα, μάς ενισχύουν.
ΠΣ: Πώς βλέπεις τη πορεία σας μέσα στον αγώνα και τι νομίζεις ότι μπορεί να ενισχύσει τον αγώνα;
Σεβαστή: Είμαστε στον δρόμο. Σ’ αυτό το δρόμο είδαμε τις αλλαγές στον τρόπο αντιμετώπισης των δυσκολιών. Και να πω για μένα. Απέκτησα δύναμη που δεν ήξερα ότι την είχα, έχω ελπίδα, πιστεύω ότι μπορούμε να αντισταθούμε, μπορούμε να διεκδικήσουμε, μπορούμε να νικήσουμε. Την αλλαγή την βλέπουν και άλλοι. Δεν μιλούσα, δεν αντιδρούσα, θεωρούσα ότι αυτά κάποιοι άλλοι τα ξέρουν καλύτερα, σήμερα ξέρω ότι μπορώ και ότι είναι ανάγκη να το κάνω. Έχω αυτοπεποίθηση, παλεύω για την αξιοπρέπειά μου. Είναι καθήκον μου να λέω την άποψή μου, να την υπερασπίζομαι, να παλεύω και να διεκδικώ το δίκιο μου. Κανείς δεν θα το κάνει για μένα χωρίς εμένα. «Δεν θα καθίσω να κλάψω, δεν θα φοβηθώ, δεν θα γυρίσω πίσω αν δεν δικαιωθώ».
Νομίζω ότι τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη τα σωματεία των χώρων δουλειάς όλων των διαθέσιμων-απολυμένων, να κάνουν συνελεύσεις, να συζητήσουν και να αποφασίσουν, να οργανώσουν τον αγώνα των συναδέλφων. Να συντονιστούμε και να αγωνιστούμε από κοινού, εργαζόμενοι και απολυμένοι, για να διεκδικήσουμε πίσω τις δουλειές μας και αποτρέψουμε τις επόμενες απολύσεις. Ιδιαίτερα τώρα που η επιθετικότητα της κυβέρνησης αγριεύει, εν όψει των νέων μέτρων που ετοιμάζεται να περάσει. Είναι ανάγκη να μαζικοποιηθεί ο αγώνας.
Θα αγωνιστούμε «για να πάρουμε πίσω τη δουλειά μας και τη ζωή μας».
