Εισαγωγή
Είναι γνωστό και δεδομένο εδώ και πολύ καιρό όχι μόνο στο δυναμικό που βρίσκεται γύρω από τη ΛΑ-ΑΑΣ αλλά και ευρύτερα στον κόσμο του κινήματος, ότι το εγχείρημα βρίσκεται σε κατάσταση αδράνειας. Από τον περασμένο Μάρτη, που ξεκίνησε η πρώτη καραντίνα και σε συνθήκες μεγάλων και αυξημένων απαιτήσεων δεν έχει καταφέρει να εκδηλώσει καμιά πρωτοβουλία αλλά και καμιά συμμετοχή στο κίνημα. Αλλά και μήνες πριν από το ξεκίνημα της πανδημίας και όσα δραματικά εξελίσσονται μέσα σε αυτήν ενάντια στο λαό και στη νεολαία, ήδη από το 2019, ήταν έκδηλα τα σημάδια μπλοκαρίσματος της λειτουργίας της και της δράσης της.
Η κατάσταση αυτή έχει προφανώς πολιτικές αιτίες και όρους που διαμορφώθηκαν μέσα σε μια διαδρομή. Όροι και αιτίες που σύμφωνα με τη δική μας εκτίμηση και θέση δεν μπορούν να ξεπεραστούν από μια νέα προσπάθεια συμφωνίας μεταξύ των δύο Οργανώσεων- KKE(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ - που υπήρξαν οι πολιτικές δυνάμεις που συγκρότησαν αυτό το εγχείρημα πολιτικής και κινηματικής συνεργασίας.
Σε κάθε περίπτωση για το δυναμικό που όλα τα προηγούμενα χρόνια αγωνίστηκε στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ, για έναν κόσμο που παρακολούθησε τις πρωτοβουλίες της και τη δράση της, αλλά και συνολικά για τον κόσμο του αγώνα και της Αριστεράς, είναι αναγκαία και οφειλόμενη μια πολιτική τοποθέτηση για τη διαδρομή αυτής της προσπάθειας και το πώς αυτή στις συγκεκριμένες συνθήκες που εξελίχτηκε έφτασε στα όρια της. Ας δούμε λοιπόν συνοπτικά, ορισμένα βασικά στοιχεία αυτού του αναγκαίου πολιτικού απολογισμού.
1. Τον Οκτώβρη του 2011 το Κ.Ο. του ΚΚΕ(μ-λ) κατέθεσε την «Πρόταση Μετωπικού Συντονισμού Κοινής Δράσης και Αγώνα» (εδώ). Μια πρόταση που είχε ως βάση της το μεγάλο λαϊκό ξεσηκωμό της περιόδου εκείνης και που επεδίωκε τη διαμόρφωση μιας ευρύτερης πολιτικής και κινηματικής συνεργασίας που θα αγωνιζόταν μέσα στο κίνημα για την πολιτική και οργανωτική συγκρότηση των λαϊκών εργατικών μαζών στο επίπεδο που απαιτούσε η επίθεση του συστήματος. Μια πρόταση που επεσήμανε τα μεγάλα και ανοιχτά ζητήματα του κινήματος, χωρίς ίχνος αυταπατών για «ειδικές» ή και εύκολες «λύσεις». Μια πρόταση που επεσήμανε ότι «η όποια καταρχήν διαμόρφωση μπορέσει να προκύψει από την πρότασή μας πρέπει να είναι διαρκώς ανοιχτή στη δυναμική που θα διαμορφώνει το κίνημα και η ταξική πάλη». Σε ένα τοπίο που η μεγάλη πλειοψηφία των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αναζητούσε τις απαντήσεις για το λαό και το κίνημα στην κατεύθυνση των λεγόμενων «μεταβατικών κυβερνήσεων» και κάποιες δυνάμεις της πλαισίωναν ήδη το ΣΥΡΙΖΑ, η πρόταση μας αυτή παλεύτηκε επίμονα και για μήνες. Ακόμα και μετά τη θετική ανταπόκριση του Μ-Λ ΚΚΕ στην πρόταση μας αυτή διαμορφώθηκε την άνοιξη του 2012 ως πρώτο βήμα η ΠΑΑΣ για να μείνει ανοιχτό και να παλευτεί το ενδεχόμενο διεύρυνσης της συνεργασίας και με άλλες δυνάμεις. Η ΛΑ-ΑΑΣ συγκροτήθηκε τελικά τον Οκτώβρη του 2013 με την πρώτη πανελλαδική της σύσκεψη και ενώ είχε ήδη επιβληθεί, ουσιαστικά από το Φλεβάρη του 2012, η «παύση του κινήματος» και είχαν φουντώσει οι εκλογικές απάτες και αυταπάτες. Δεν είναι χωρίς αξία αυτή η επισήμανση καθώς όπως φάνηκε και στη συνέχεια το μεγαλύτερο μέρος από τα αγωνιστικά καύσιμα του ξεσηκωμού του 2010-12 είχαν καταναλωθεί και καεί για χάρη αυτών των απατών και αυταπατών. Ενώ η ίδια η ΛΑ-ΑΑΣ από τη μια δεν βρέθηκε μέσα στην πραγματική δοκιμασία των μεγάλων αγώνων και από την άλλη αντιμετώπισε από την πρώτη στιγμή της συγκρότησης της ένα αρνητικό πολιτικό τοπίο στο οποίο από «αριστερά» κυριαρχούσε ο κυβερνητισμός ως διέξοδος για το κίνημα.
2. Με αυτά τα πολιτικά δεδομένα η ΛΑ-ΑΑΣ από την πρώτη στιγμή με καμπάνιες, πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις αγωνίστηκε για να συμβάλλει στη λαϊκή πάλη. Να συγκροτήσει ένα ευρύτερο δυναμικό και να αναδείξει τα σχήματα της ως όργανα πάλης που στη βάση της πολιτικής συμφωνίας της Συνεργασίας παίρνουν πρωτοβουλίες κίνησης, κινητοποίησης και αγώνα. Ωστόσο το κύριο ζήτημα που σε όλη την πρώτη περίοδο αντιμετώπιζε η Συνεργασία ήταν αυτό που ήδη επισημάναμε. Η γραμμή του κυβερνητισμού, οι απάτες και οι αυταπάτες για την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ που λειτουργούσαν διαλυτικά για το λαό και την πάλη του. Απέναντι σε αυτό η Συνεργασία έδωσε πολλές και σημαντικές μάχες με αποκορύφωμα την πρωτοπόρα στάση της ΑΠΟΧΗΣ στο δημοψήφισμα του 2015. Η πάλη της αυτή αποτέλεσε πολιτική βάση στήριξης για έναν κόσμο και σε συνθήκες απογείωσης των συγχύσεων. Αλλά και δημιούργησε «καύσιμα» και δεδομένα για την κατοπινή περίοδο, ώστε να παρθούν από την Συνεργασία και με δική μας επιμονή, σημαντικές πρωτοβουλίες κοινής δράσης όπως αυτή για τους πρόσφυγες ή την διαδήλωση για τον Ομπάμα.
Σε αυτή τη βάση οι σημαντικές διαφορές των δύο Οργανώσεων που ήταν γνωστές και δεδομένες από την αρχή, παρέμεναν σε δεύτερο πλάνο και δεν είχαν αποτελέσει αιτίες σοβαρών τριβών και μπλοκαρισμάτων της Συνεργασίας. Εξάλλου στη βάση αυτής της ανάγκης, δηλαδή του πολιτικού μετώπου ενάντια στον κυβερνητισμό, του πολιτικού μετώπου υπεράσπισης της ανάγκης οργάνωσης και πάλης του λαού χωρίς την προσδοκία «σωτήρων» και εκλογικών «λύσεων» υπήρξε και η εκλογική συνεργασία των δύο Οργανώσεων. Τόσο στις διπλές εκλογές του 2012 και ενώ ήταν σε εξέλιξη η προσπάθεια συγκρότησης της Συνεργασίας με την ΠΑΑΣ, όσο και στις δύο εκλογές του 2015. Εμείς τουλάχιστον ως ΚΚΕ(μ-λ) κρίναμε σε εκείνη τη συγκυρία ότι ήταν επιβεβλημένο αυτό για το οποίο αγωνιζόμασταν στο πεδίο του κινήματος, να το υπερασπιστούμε και στις εκλογικές-πολιτικές μάχες μαζί με το Μ-Λ ΚΚΕ. Βέβαια αυτές οι απανωτές εκλογικές συνεργασίες είχαν και τις αρνητικές παρενέργειες τους μέσα και έξω από τη Συνεργασία. Από έξω χρησιμοποιήθηκαν για να παρουσιάζεται η Συνεργασία ως μια «κλειστή υπόθεση» των «δύο Οργανώσεων». Αλλά και το Μ-Λ ΚΚΕ θεώρησε τις εκλογικές αυτές συνεργασίες μια «δικαίωση» της πολιτικής λογικής με την οποία εκείνο ανταποκρίθηκε στην πρόταση μας. Μια «δικαίωση» στη βάση της οποίας θα μπορούσε πιο απαιτητικά να βλέπει τη Συνεργασία ως βήμα για την «ενότητα» των δύο Οργανώσεων, ως μια υπόθεση κλειστή σε κάθε επιδίωξη και δυνατότητα κοινής δράσης και κινηματικών πρωτοβουλιών.
3. Οι εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 και η σταθεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβερνητικής δύναμης στην υπηρεσία του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, ανέδειξαν, με επώδυνο και για το λαό τρόπο, την ήττα της γραμμής των «μεταβατικών κυβερνήσεων». Οι φορείς της υποχρεώνονται σταδιακά να την εγκαταλείψουν ως μια άμεση πολιτική γραμμή «διεξόδου» για τη λαϊκή υπόθεση και να αναζητούν τροποποιήσεις και προσαρμογές στα νέα δεδομένα.
Παράλληλα και μπαίνοντας στο 2016, η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ αλλά και το δημοψήφισμα του brexit στη Βρετανία, αποτελούν εξελίξεις που οξύνουν τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, πολλαπλασιάζουν τις εντάσεις διεθνώς και φέρνουν επικίνδυνες εξελίξεις στην περιοχή. Στην Αριστερά μας σε σχέση με όλα αυτά επικρατούν λανθασμένες, επιφανειακές και βεβιασμένες αναγνώσεις. Αναγνώσεις που υιοθετούν θεωρήματα για «απομονωτισμό» των ΗΠΑ, που «χάνουν» την αντίθεση ΗΠΑ-Ρωσίας ως δεσπόζουσα στον ενδοιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, που ανακηρύσσουν την Κίνα περίπου ως «πρώτη» ιμπεριαλιστική δύναμη στον πλανήτη, που χαιρετίζουν το brexit ως μια «νίκη» της εργατικής τάξης και του λαού της Βρετανίας.
Στη βάση αυτών των εσωτερικών και διεθνών εξελίξεων ξεκινά θα λέγαμε μια δεύτερη περίοδος για τη ΛΑ-ΑΑΣ που δοκιμάζεται πολιτικά και κινηματικά. Πολιτικά γιατί οι προϋπάρχουσες σημαντικές διαφορές των δύο Οργανώσεων σε μια σειρά κρίσιμα ζητήματα, με πιο χαρακτηριστικό αυτό του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, βαθαίνουν κάτω από το βάρος της έντασης των εξελίξεων στην περιοχή. Η άρνηση, μέχρι τέλους, από τη μεριά του Μ-ΛΚΚΕ για παρέμβαση της ΛΑ-ΑΑΣ στην επίσκεψη Νετανιάχου στη Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο του 2017, είναι όχι το μοναδικό αλλά οπωσδήποτε ένα χαρακτηριστικό και «μελανό» στίγμα των προβλημάτων αυτής της περιόδου. Χαρακτηριστικό των πολιτικών ζητημάτων που είχαν προκύψει στη Συνεργασία που το υπόβαθρο τους δεν ήταν άλλο από τις λάθος , επιφανειακές και βιαστικές αναγνώσεις των διεθνών εξελίξεων.
Κινηματικά, γιατί μετά τη δεύτερη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, την προώθηση του 3ου μνημονίου, την πλήρη στοίχιση του ΣΥΡΙΖΑ στη γραμμή των αξόνων και τις απαιτήσεις που πρόβαλλαν οι ΗΠΑ και ο «διαβολικά καλός» Τραμπ οι πολιτικοί φορείς της γραμμής του κυβερνητισμού (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) υποχρεώνονται σε τροποποιήσεις και σε αναζητήσεις μιας κάποιας κινηματικής δράσης. Οι δυνάμεις αυτές δηλαδή υποχρεώνονται από τις ίδιες τις εξελίξεις να εγκαταλείψουν την προβολή των εκλογών ως μια «διέξοδο» όπως έκαναν όλα τα προηγούμενα χρόνια και να «επιστρέψουν» στο κίνημα. Μια «επιστροφή» που διατηρούσε βέβαια τα βασικά ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά τους αλλά είχε αποβάλλει την απαίτηση της συνυπογραφής του «μεταβατικού τους προγράμματος» που ήταν απαράβατη προϋπόθεση για οποιοδήποτε συντονισμό και κοινή δράση όλα τα προηγούμενα χρόνια. Σε αυτή λοιπόν τη βάση διαμορφώνονταν δυνατότητες –όχι χωρίς δυσκολίες- να επιδιώξει η ΛΑ-ΑΑΣ ένα ευρύτερο κινηματικό ρόλο. Το Μ-Λ ΚΚΕ ωστόσο επέλεγε να μείνει οχυρωμένο στη λογική της άρνησης να ανοιχτεί η Συνεργασία σε προσπάθειες κοινής δράσης και επιδίωξης συντονισμού με άλλες δυνάμεις στο πεδίο του κινήματος. Κι αυτό δεν το αναιρεί το γεγονός ότι κάποιες φορές κατορθώθηκε να πραγματοποιηθούν κοινές συσκέψεις της ΛΑ-ΑΑΣ με άλλες δυνάμεις, για κεντρικά ζητήματα, μετά από δική μας επιμονή. Πρακτικά με αυτή τη λογική της «κλειστής» ΛΑ-ΑΑΣ και σε συνθήκες μεγάλης υποχώρησης του κινήματος και των αγώνων, αρνούνταν κάθε δυνατότητα διεύρυνσης του ρόλου και της δράσης της ΛΑ-ΑΑΣ αλλά και διευκόλυνε τους οπορτουνισμούς και τους μικροηγεμονισμούς των άλλων δυνάμεων. Την ίδια στιγμή κι ενώ η λειτουργία των σχημάτων αποτελούσε ένα θετικό, έως και πρωτόγνωρο, γεγονός για οποιαδήποτε ως τότε συνεργασία, με τη λογική του «βέτο» που έθετε πολλές φορές, στη λήψη αποφάσεων, το Μ-Λ ΚΚΕ ακύρωνε αυτή τη λειτουργία.
Μαζί με όλα τα παραπάνω στην περίοδο αυτή στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ αναδεικνύεται πιο έντονα από τις ίδιες τις εξελίξεις (όπως πχ με το ασφαλιστικό Κατρούγκαλου το 2016) το πρόβλημα μιας λογικής που το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα το υπάγει και το ταυτίζει με τις αποφάσεις της ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ, των Ομοσπονδιών και των Εργατικών Κέντρων! Η αναντιστοιχία της προσέγγισης αυτής με την πραγματικότητα γίνεται διαρκώς πιο φανερή καθώς αυτές οι «ηγεσίες» κατρακυλούν ανοιχτά στην υποταγή και στην ενεργητική στήριξη της αντεργατικής επίθεσης. Και η οχύρωση αυτής της λογικής πίσω από το επιχείρημα «δεν υπάρχουν άλλες έτοιμες λύσεις» αρνούνταν και στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ κάθε προσπάθεια που επιχειρεί να κάνει βήματα στην κατεύθυνση συγκρότησης των αντιστάσεων των εργαζομένων πέρα και έξω από τα πλαίσια που προσδιορίζουν οι εργατοπατέρες.
4. Για όλα αυτά τα ζητήματα που αναδείχθηκαν στη διάρκεια αυτής που ονομάσαμε ως δεύτερη περίοδο της ΛΑ-ΑΑΣ από το 2016 και μετά, υπήρξε έντονη αντιπαράθεση στα πλαίσια της. Στην Γραμματεία της Αθήνας , με τις συγκλήσεις του Πανελλαδικού Συντονιστικού αλλά και με τον ανοιχτό Πολιτικό Διάλογο στο μπλογκ της Συνεργασίας (εδώ) ο οποίος έγινε δεκτός μετά από τη δική μας επιμονή, επιδιώξαμε μια ανοιχτή, ουσιαστική, συντροφική πολιτική συζήτηση και αντιπαράθεση. Μια αντιπαράθεση που για το ΚΚΕ(μ-λ) δεν είχε ως αντικείμενο κάποια «εσωτερική» συζήτηση δύο Οργανώσεων που στόχευαν «να τα βρουν» και να διαμορφώσουν μια «δική τους ενότητα». Αλλά μια αντιπαράθεση που αφορούσε (και αφορά) στα ζητήματα της πάλης και του κινήματος και γι αυτό πρέπει να είναι ανοιχτή σε κάθε αγωνιστή , εργαζόμενο , νέο. Μια αντιπαράθεση που για το ΚΚΕ(μ-λ) εκκινούσε από το δεδομένο της δικαίωσης και της ίδιας της συγκρότησης και της γραμμής της ΛΑ-ΑΑΣ την περίοδο 2013-16. Όχι βέβαια με την έννοια ότι δεν είχε αδυναμίες και καθυστερήσεις στην περίοδο αυτή αλλά στη βάση ότι σωστά στάθηκε και πάλεψε απέναντι στο κύριο ζήτημα (κυβερνητισμός) που είχε τεθεί την περίοδο αυτή. Σε αυτή τη βάση το ΚΚΕ(μ-λ) επεδίωκε μέσα από την αντιπαράθεση η ΛΑ-ΑΑΣ να ανταποκριθεί στις νέες απαιτήσεις που τίθονταν, να επιδιώξει ευρύτερο ρόλο και ευθύνες στο κίνημα. Με αυτή την κατεύθυνση και επιδίωξη φτάσαμε και στη 2η Πανελλαδική Σύσκεψη της ΛΑ-ΑΑΣ το Μάρτιο του 2018 και η οποία αποτέλεσε και την κορύφωση των αντιπαραθέσεων αυτής της περιόδου. Μια σύσκεψη που αποτύπωσε έναν πολιτικό συμβιβασμό στα επίμαχα ζητήματα που σε εκείνη τη συγκυρία κρίθηκε ικανοποιητικός, αλλά που δεν άντεξε τελικά κάτω από το βάρος των εξελίξεων που ακολούθησαν. Εξελίξεις έντονες και σε όλα τα ζητήματα (από την ένταση-όξυνση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού ως την ένταση της άγριας καπιταλιστικής επίθεσης και της φασιστικοποίησης) που βάθαιναν ακόμα περισσότερο τις διαφορές των δύο Οργανώσεων. Εξελίξεις που στη δική μας οπτική απαιτούσαν και απαιτούν μια κεντρική πολιτική Συνεργασία να αναδείξει και να ξεδιπλώσει την πολιτική των «τριών αντί» (αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική-αντισυνδιαχειριστική κατεύθυνση πάλης) με τις ευρύτερες δυνατές πρωτοβουλίες συντονισμού στο κίνημα και στη μαζική πάλη. Αντί να γίνονται όμως βήματα σε αυτή την κατεύθυνση στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ συνέχιζαν και μεγάλωναν οι δυσκολίες να υπάρξουν αποφάσεις και να παρθούν πρωτοβουλίες ακόμα και στις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις όπως αυτή της διαδήλωσης για την Παλαιστίνη στις 15/5/18 στην Αθήνα. Μια διαδήλωση όπου, όπως αναφέραμε σε τοποθέτησή μας («Αυτή η τακτική δεν ασκεί μετωπική πολιτική, δεν χτίζει συμμαχίες», 16/5/18 - εδώ) « «έπρεπε» να έχουμε 55 νεκρούς στην Παλαιστίνη για να υπάρξει συμφωνία για τη συμμετοχή της Λαϊκής Αντίστασης- ΑΑΣ». Σε μια πρωτοβουλία που πάρθηκε από άλλες δυνάμεις («Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό»), όπου υπήρχε αρχικά άρνηση απ΄ το Μ-Λ ΚΚΕ να συμμετάσχει η ΛΑ-ΑΑΣ, για να συμφωνήσει μια ημέρα πριν! Συνολικά μιλώντας για τη φάση αυτή, το Μ-Λ ΚΚΕ όχι μόνο αρνούνταν ο συμβιβασμός της 2ης Πανελλαδικής Σύσκεψης να λειτουργήσει προωθητικά για την υπόθεση της ΛΑ-ΑΑΣ, αλλά ακόμα περισσότερο έδειχνε ότι δεν «άντεχε» αυτό το συμβιβασμό και επεδίωκε να πάει πίσω από αυτόν.
5. Η κριτική του Μ-Λ ΚΚΕ για την επιλογή μας για αυτοδύναμη κάθοδο στις βουλευτικές εκλογές του 2019 ως μια επιλογή που ήταν «πλήγμα» στη ΛΑ-ΑΑΣ ουσιαστικά ομολογεί και επιβεβαιώνει τη δικιά του λαθεμένη αντίληψη για το τι ήταν και γιατί υπήρξε η ΛΑ-ΑΑΣ. Όσον μας αφορά θεωρήσαμε επιβεβλημένο να παρέμβουμε αυτοδύναμα ως πολιτική Οργάνωση σε πολιτικές συνθήκες ιδιαίτερα «φορτωμένες» και να απευθύνουμε στο λαό χωρίς κανένα περιορισμό τις δικές μας κατευθύνσεις και εκτιμήσεις. Στη δεδομένη συγκυρία αυτών των εκλογών δεν υπήρχε κανένας ειδικός πολιτικός λόγος που να αφορούσε στην υπεράσπιση της ΛΑ-ΑΑΣ ο οποίος θα επέβαλλε την κοινή εκλογική κάθοδο των δύο Οργανώσεων. Αντίθετα και με την αυτοδύναμη εκλογική μας παρέμβαση υπερασπιστήκαμε τη ΛΑ-ΑΑΣ ως μια ανοιχτή πολιτική-κινηματική Συνεργασία, όπως εξάλλου είχαμε διακηρύξει και με τις αποφάσεις της 9ης Συνδιάσκεψης μας λίγους μήνες πριν τις εκλογές, το Μάρτη του 2019.
Στις εξελίξεις που ακολούθησαν τις εκλογές του Ιούλη του 2019 το Μ-Λ ΚΚΕ επέδειξε την πλήρη άρνηση του να στηρίξει τη ΛΑ-ΑΑΣ ως ένα πολιτικό και κινηματικό εγχείρημα ανοιχτό στις απαιτήσεις της ταξικής πάλης. Είναι πολύ χαρακτηριστική η ανακοίνωση της Γραμματείας της 18/12/19 (εδώ) όπου στην πρόταση μας για ανάληψη κινηματικής πρωτοβουλίας της ΛΑ-ΑΑΣ απέναντι στην καταιγίδα των απαγορεύσεων που προωθούνται ενάντια σε σωματεία, συλλογικότητες και Οργανώσεις, η πλευρά του Μ-ΛΚΚΕ αντιπροτείνει την «αυτοδύναμη πολιτική δράση» της ΛΑ-ΑΑΣ!
Στη βάση αυτής της γραμμής και κατεύθυνσης του Μ-Λ ΚΚΕ, στις συνθήκες της πανδημίας και της μεγάλης κλιμάκωσης των απαγορεύσεων και της φασιστικοποίησης η ΛΑ-ΑΑΣ «εξαφανίζεται» καθώς απορρίπτονται όλες οι προτάσεις μας για προσπάθεια συνεννόησης που έγιναν κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας (Μάρτη - Απρίλη 2020). Ακόμα χειρότερες όμως είναι στις δοσμένες συνθήκες οι επιλογές και η στάση του ίδιου του Μ-Λ ΚΚΕ. Από την επιλογή της Καισαριανής την περασμένη Πρωτομαγιά ως την …κριτική του για τη «συμπόρευση μας με τον αντικαπιταλιστικό χώρο» σχετικά με την κινητοποίηση τον Ιούλιο του 2020 ενάντια στην ψήφιση του νόμου που απαγορεύει τις διαδηλώσεις! Ούτε λίγο-ούτε πολύ δηλαδή, σε συνθήκες που το σύστημα και το κράτος του επιτίθεται με τον πιο άγριο τρόπο στα δημοκρατικά δικαιώματα των μαζών το Μ-Λ ΚΚΕ επιλέγει από θέσεις «καθαρότητας» να σταθεί απορριπτικά σε προσπάθειες δημιουργίας όρων μαζικής αντίστασης στην επίθεση αυτή! Και την ίδια ώρα που μένει «αμόλυντο» από κάθε προσπάθεια κοινής δράσης που έχει καταγγείλει, βρίσκει περιεχόμενο και πεδίο παρέμβασης ακριβώς στα πλαίσια της διαδήλωσης που καλέστηκε από αυτή την «καταγγελτέα» κοινή δράση!
Το Μ-Λ ΚΚΕ αρνούνταν πεισματικά και επί της ουσίας την προσπάθεια της ΛΑ-ΑΑΣ να υλοποιήσει την κοινή δράση μέσα στο κίνημα, σαν μια από τις προϋποθέσεις για να μπορέσουν τα όποια αγωνιστικά τμήματα του λαού και της εργατικής τάξης – σε εποχές ήττας και πολυδιάσπασης – να αναβαθμίσουν τη δυνατότητα παρέμβασης και κίνησης. Για να βρεθούν αγωνιστικές διέξοδοι για τα λαϊκά προβλήματα. Ακόμα και όταν αναγκαζόταν να αποδεχθεί τα καλέσματα της ΛΑ-ΑΑΣ για κοινή δράση και πρωτοβουλίες, η όλη στάση μέσα στις κοινές συναντήσεις, η στάση του να μην υπογράφει κανένα κοινό κάλεσμα, η όλη του παρέμβαση στην αρθρογραφία του «Λαϊκού Δρόμου», και στο διάλογο της ΛΑ-ΑΑΣ, ουσιαστικά υπονόμευε την προσπάθεια.
6. Με την πρόταση μας το 2011 και στις συγκεκριμένες συνθήκες εκείνης της περιόδου θεωρήσαμε ότι έπρεπε να αναλάβουμε την ευθύνη προώθησης μιας κεντρικής πολιτικής – κινηματικής συνεργασίας. Προωθήσαμε με επιμονή την πρόταση αυτή ως την πρώτη μορφοποίηση της. Σε όλη τη συνέχεια αγωνιστήκαμε για να κάνει βήματα στη βάση της υπηρέτησης των απαιτήσεων του κινήματος και της μαζικής πάλης. Το γεγονός ότι δεν μπόρεσε το εγχείρημα της ΛΑ-ΑΑΣ να διευρυνθεί και με άλλες αριστερές δυνάμεις είτε κεντρικά, είτε στα τοπικά σχήματά της που λειτουργούσαν αποτέλεσε ένα αρνητικό σημείο που δυσκόλευε ακόμα περισσότερο την λειτουργία και έβαζε εμπόδια στην δράση της. Δίνοντας την εντύπωση ότι η ΛΑ-ΑΑΣ αποτελούσε υπόθεση μόνο των "δύο μ-λ". Τέλος δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να αποφύγουμε την αυτοκριτική μας για την εξέλιξη ενός πολιτικού εγχειρήματος του οποίου τη συγκρότηση προτείναμε και παλέψαμε. Έχουμε και το δικό μας μερίδιο ευθυνών για την κατάληξή του και κυρίως στο πόσο αποφασιστικά προσπαθήσαμε να του δώσουμε τα πολιτικά χαρακτηριστικά και την λειτουργία που θα έκαναν την ΛΑ-ΑΑΣ ένα μαζικό και σημαντικό όργανο πάλης στα πλαίσια του εργατικού – λαϊκού κινήματος.
Η όλη διαδρομή της ΛΑ-ΑΑΣ επιβεβαίωσε ότι οι δύο Οργανώσεις είναι τελείως διαφορετικές (πέραν των συμβόλων και των ονομάτων), με σοβαρές πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές στην αντίληψη, στην παρέμβαση, στην πρακτική. Διαφορές που οδήγησαν, σταδιακά, σε παράλυση τη ΛΑ-ΑΑΣ. Διαφορές, που, ακύρωναν ένα από τα υποτιθέμενα αρχικά «δυνατά» σημεία της κοινής προσπάθειας, τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα δηλαδή και την ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα της ντόπιας αστικής τάξης.
Το Μ-Λ ΚΚΕ σ’ όλη του τη διαδρομή (και πριν τη ΛΑ-ΑΑΣ) έβαζε το κεφάλι μέσα στην άμμο, σαν τη στρουθοκάμηλο, κι ενώ στα λόγια αναγκαζόταν να παραδέχεται την ύπαρξη των διαφορών, για να αποφύγει την ουσία, παρουσιάζονταν ότι αυτές οι διαφορές δεν είναι και τόσο σοβαρές. Εγκλωβισμένο στη λογική της «ενότητας των μ-λ» είχε ανάγκη ένα τέτοιο αφήγημα. Εγκλωβισμός, που δεν το άφηνε να κάνει καμιά άλλη πρόταση προς το ΚΚΕ(μ-λ) και άλλες Οργανώσεις, όταν ήταν πλέον φανερό ότι η γραμμή της ενότητας χρεοκόπησε. Την ίδια παρελκυστική τακτική κράτησε και στην τελευταία μας συνάντηση, στις 13 Δεκέμβρη, όπου του προτείναμε οι δύο Οργανώσεις να ανακοινώσουν ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ότι η ΛΑ-ΑΑΣ έχει πιάσει πλέον τα όριά της, σαν έκφραση κυρίως και κατ’ αρχάς των σοβαρών πολιτικών διαφορών. Ακόμα και τώρα παρουσιάστηκαν οτι οι διαφορές επιτρέπουν ξανά να γίνουν νέοι συμβιβασμοί, όπως έγιναν στη σύσκεψη του 2018, παραβλέποντας τα δεδομένα που η ζωή έχει αναδείξει.
Σ’ αυτή τη συνάντηση για μια ακόμα φορά απαξίωσε τις προσπάθειες κοινής δράσης που έγιναν όλο αυτό το διάστημα, προσπερνώντας καιροσκοπικά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι οι πρωτοβουλίες αυτές, όλους τους προηγούμενους μήνες, με τις αδυναμίες τους, έδωσαν ωστόσο δυνατότητες έκφρασης και παρέμβασης σ’ ένα ολόκληρο αγωνιστικό δυναμικό, και φυσικά έδωσαν πεδίο παρέμβασης στο ίδιο το Μ-Λ ΚΚΕ. Δυνατότητες που δεν θα είχε, ούτε κατά διάνοια, αν περίμενε τα «σωματεία» των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ.
Στη βάση των δεδομένων που παραπάνω καταγράψαμε εκτιμούμε ότι δεν μπορεί να διαμορφωθεί εκ νέου ένας συμβιβασμός που θα επαναφέρει και θα δώσει ώθηση στο εγχείρημα της ΛΑ-ΑΑΣ για ικανό διάστημα, όπως απαιτεί μια προσπάθεια που αφορά σε κεντρική Συνεργασία. Σε αυτή τη βάση θεωρούμε ότι το εγχείρημα της ΛΑ-ΑΑΣ έκλεισε τον κύκλο του και επιλέξαμε αντί για την αναζήτηση «τακτικών απεγκλωβισμού» μια ευθεία πολιτική τοποθέτηση στο ζήτημα και όπως βέβαια εμείς το θεωρούμε και το αντιλαμβανόμαστε.
Η ολοκλήρωση του κύκλου της ΛΑ-ΑΑΣ δεν σημαίνει για μας την εγκατάλειψη γενικά της λογικής στη βάση της οποίας κάναμε την πρόταση μας το 2011, δε σημαίνει τη γενική απόρριψη της λογικής των κεντρικών πολιτικών-κινηματικών συνεργασιών. Και με το εγχείρημα της Μαχόμενης Αριστεράς τη δεκαετία του 1990 και με το εγχείρημα της ΛΑ-ΑΑΣ (το οποίο καταφέραμε να έχει και τη δική του υπόσταση και λειτουργία) θεωρούμε ότι συμβάλλαμε σε ανάγκες του κινήματος ότι διαμορφώθηκαν θετικές παρακαταθήκες.
Στις σημερινές συνθήκες και με τα πολιτικά δεδομένα που υπάρχουν στο τοπίο των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, είναι παραπάνω από φανερό ότι δεν υπάρχουν για μας όροι αναζήτησης μιας κεντρικής πολιτικής συνεργασίας. Ακόμα και η παραπάνω από αναγκαία προώθηση της κοινής δράσης και του συντονισμού δυνάμεων αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες εξ αιτίας των πολιτικών γραμμών, αντιλήψεων, συγχύσεων και καιροσκοπισμών που επικρατούν. Θα επιμείνουμε παρόλα αυτά στην κατεύθυνση της κοινής δράσης γιατί αποτελεί αναγκαίο όρο συγκέντρωσης και συγκρότησης δυνάμεων πάλης και αγώνα απέναντι στην άγρια καπιταλιστική επίθεση στη ζωή, την υγεία και τα δικαιώματα του λαού, απέναντι στην πολιτική της φασιστικοποίησης και των απαγορεύσεων, απέναντι στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, τους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς σχεδιασμούς και τους αστικούς τυχοδιωκτισμούς που απειλούν το λαό μας και τους λαούς της περιοχής.
