Τις ώρες που η κυβέρνηση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους ιμπεριαλιστές ετοιμάζουν μιαν ακόμα σφαγή των δικαιωμάτων του λαού, εμφανίζεται η αδυναμία υπεράσπισης των κατακτήσεων μας, μιας και εκείνες οι μορφές οργάνωσης του λαϊκού και εργατικού κινήματος είναι νεκρά εργαλεία στα χέρια των συνδικαλιστικών ηγεσιών και οι διαθέσεις αντίστασης πέφτουν στο κενό.
Το κενό αυτό όμως μπορεί καλύψει κάθε λογής ακτιβισμός ο οποίος οργανώνεται κυρίως από δυνάμεις ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές οι οποίες το μόνο που προσπαθούν είναι να δικαιολογήσουν την θέση τους στο κίνημα χωρίς όμως αυτό να εξασφαλίζει και την ύπαρξη τέτοιου κινήματος που να έχει την δυνατότητα να απαντά οργανωμένα στην επίθεση.
Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτές οι δυνάμεις (πρώτος διδάξας ο ΣΥΡΙΖΑ) δίνουν την λύση στην κινηματική νηνεμία με θεαματικές ενέργειες η οποίες μάλιστα θα γίνουν η σπίθα που θα έβαζε φωτιά στον κάμπο, όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική και κάθε φορά που γίνεται ο απολογισμός τέτοιων ενεργειών η αναγκαιότητα του οργανωμένου μαζικού λαϊκού κινήματος επιβάλλεται από τις καταστάσεις.
Σαν τέτοια πράξη θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την απόφαση του δήμου Πάτρας (ο οποίος παραμένει καλλικρατικός για να μην ξεχνιόμαστε) για την μεγάλη πορεία που ξεκίνησε με στόχο να ολοκληρωθεί στην πλ. Συντάγματος την Κυριακή 10/4. Πορεία ενάντια στην ανεργία με εκείνα τα αιτήματα (751 βασικός, 600 επίδομα κτλ) που βρίσκονται μακριά από εκείνα της εποχής της αντεπίθεσης που το ΚΚΕ δεν διαπραγματευόταν σε σωματεία και συλλόγους.
Πέρα από το περιεχόμενο των συνθημάτων, που έχουν μια βάση μιας και η Αχαΐα έχει καταγεγραμμένη ανεργία 38% και οι μισθοί και οι συντάξεις συμπιέζονται από τις ορέξεις του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, το θέμα που μας απασχολεί είναι η μορφή αλλά και η οργάνωση της «μεγάλης πορείας».
Έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις και συμπυκνωμένα απαντάμε με το ότι ο αγώνας διεξάγεται στον τόπο που ζει και εργάζεται ο λαός, πουθενά αλλού. Καμία μεταφορά στα «κεντρικά» λοιπόν είτε με λεωφορεία, είτε με τα πόδια είχε σαν αποτέλεσμα την κλιμάκωση των αγώνων, τις περισσότερες φορές μάλιστα είχε χαρακτήρα τερματισμού ενός κύκλου κινητοποιήσεων.
Μια κινητοποίηση σαν αυτή που την καλεί ο δήμος μιας πόλης, όσο «κόκκινος» και να είναι, δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις μορφές εργατικής και λαϊκής οργάνωσης. Αυτό που ενισχύεται είναι η ατομική πρωτοβουλία (βλ. δηλώσεις πατρινών που στηρίζουν την πορεία) και η συνδικαλιστική απραξία όταν τα Δ.Σ., και όχι οι συνελεύσεις των σωματείων και των συλλόγων της περιοχής, δεν έχουν πρόβλημα να βάλουν την σφραγίδα τους στο πλαίσιο που προτείνει ο δήμος δίπλα από αυτή του Ε.Κ. Πάτρας που για μια στιγμή η διοίκηση του σταμάτησε να είναι με το κεφάλαιο και τάχτηκε στο πλευρό των εργατών και των ανέργων.
Στο πλευρό των ανέργων είναι και οι δημοτικές αρχές Αχαΐας και Κορινθίας που υποδέχτηκαν τους πορευόμενους θέλοντας με την φιλοξενία τους να σκεπάσουν την δικιά τους ευθύνη για την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων μέσα από την οργάνωση και διαχείριση των καλλικρατικών δήμων.
Ο αριστερός βερμπαλισμός και η επαναστατική φρασεολογία δεν μπορεί να κρύψει την αδυναμία του ΚΚΕ αλλά και την απροθυμία του να συμβάλει σοβαρά στην ανάπτυξη κινηματικών διαδικασιών. Πίσω από την πολιτική της ΚΚΕδικης «επίθεσης» κρύβεται η υποταγή στην νομιμότητα και η αναχώρηση από την ταξική πάλη. Οι προτάσεις νόμου που καταθέτει στην βουλή αλλά και η υπακοή στον Δημοτικό Κοινό Κώδικα (απευθείας ανάθεση σε ΑΕ των οικονομικών του δήμου Πατρέων) αναβαθμίζουν τη θέση του ΚΚΕ ως ρεφορμιστικό κόμμα στην διαχείριση αυτού του συστήματος. Τελειώνοντας θα πρέπει να αναφερθούμε στην απαράδεκτη στάση του ΠΑΜΕ Αχαΐας που στην απεργία της ΑΔΕΔΥ έλαμψε δια της απουσίας του καλώντας τον κόσμο στην απεργιακή συγκέντρωση στην Κόρινθο!!!
Η δράση των κομμουνιστών δεν χωράει σε λογικές κινηματικού ακτιβισμού, δεν χωράει σε κινήσεις πυρόσβεσης των λαϊκών διαθέσεων μέσα από κοινοβουλευτικούς και διαχειριστικούς δρόμους . Ο δικός μας δρόμος δεν καταγράφεται χιλιομετρικά, ο δικός μας δρόμος ξεκινά από την οργάνωση της λαϊκής πάλης περνά μέσα από την αντίσταση, την αντίσταση και την διεκδίκηση. Είναι δύσκολος αλλά μόνο αυτή την διαδρομή ξέρουμε για να αναμετρηθεί ο λαός με την βαρβαρότητα αυτού του συστήματος.
