Η ΝΔ εδώ και καιρό έχει κάνει σημαία της και σήμερα επικεντρώνει το «ενδιαφέρον» της στο γεγονός ότι η «μεσαία τάξη» έχει πληγεί ανεπανόρθωτα από τον ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα στο θέμα της φορολογίας και των ασφαλιστικών εισφορών και υπόσχεται χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές και κατάργηση του ν. Κατρούγκαλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας και απολογισμό της ήττας των ευρωεκλογών, «ομολογεί» ότι ξέχασε τη «μεσαία τάξη» και είναι έτοιμος να αλλάξει την «ταξικά μεροληπτική πολιτική» του (όπως με περίσσιο θράσος την αποκαλούσε ο Τσακαλώτος) εξαγγέλλοντας νέα μέτρα, ενόψει εκλογών.
Είναι φανερό ότι και οι δύο διεκδικητές της αστικής διαχείρισης, της επίθεσης και της εξάρτησης, έχουν βάλει στο κέντρο της στόχευσής τους αυτό που λένε «μεσαία τάξη» και σκοπεύει ο καθένας να την τραβήξει προς το μέρος του σαν αποφασιστικό παράγοντα που θα κρίνει και την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση.
Από άποψη ουσίας και ανεξάρτητα από τα μέτρα που εξαγγέλλονται προεκλογικά, είτε από ΣΥΡΙΖΑ, είτε από ΝΔ, το ερώτημα που ζητάει απάντηση είναι εάν στα πλαίσια του εξαρτημένου καπιταλιστικού συστήματος της χώρας μας υπάρχει το έδαφος και η δυνατότητα να συναφθεί ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» ανάμεσα στα μικροαστικά και μεσοαστικά στρώματα και την κεφαλαιοκρατική αστική τάξη. Και φυσικά, ποια πολιτική δύναμη, για λογαριασμό του συστήματος, μπορεί να συμβάλλει στην επίτευξή του.
Τα δεδομένα που υπάρχουν και αυτά που αναμένονται με βάση την κρίση που δεν ξεπερνιέται και τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, δεν δείχνουν στον ορίζοντα κάποια σοβαρή αναβάθμιση των μεσοστρωμάτων. Αντίθετα, θα συνεχίσει η φτωχοποίησή τους, στο μεγαλύτερο μέρος των στρωμάτων αυτών και ιδιαίτερα αυτών που έχουν οικονομικές σχέσεις, που καθορίζει και το εισόδημά τους, με τους εργαζόμενους. Όσο οι εργαζόμενοι βυθίζονται στη φτώχεια και την ανεργία, τόσο και τα μεσαία στρώματα και ιδιαίτερα τα χαμηλότερα από αυτά θα αντιμετωπίζουν ζήτημα επιβίωσης. Ταυτόχρονα, όσο το μονοπωλιακό κεφάλαιο θα απολαμβάνει φοροαπαλλαγές εκ μέρους των αστικών πολιτικών δυνάμεων που το υπηρετούν, τόσο θα μεγαλώνουν τα φορολογικά βάρη για τα μεσοστρώματα. Αυτό ήδη έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη. Στο πλαίσιο αυτό για τον εξαρτημένο ελληνικό καπιταλισμό, υπάρχουν και άλλα «δεδομένα», όπως το τεράστιο εξωτερικό και εσωτερικό χρέος, η επιτροπεία των πλεονασμάτων μέχρι το 2060 και η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια ενώ δεν πρέπει να βγάλουμε από το «λογαριασμό» τις γεωπολιτικές εξελίξεις οι οποίες διαμορφώνουν και αυτές τα δικά τους «δεδομένα».
Με βάση όλα τα παραπάνω, η εκτίμηση ότι δεν μπορεί να υπάρξει ένα ισχυρό και με προοπτικές «κοινωνικό συμβόλαιο» και ιδιαίτερα με τα χαρακτηριστικά που του είχε δώσει η διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, είναι κάτι παραπάνω από σίγουρη. Από την άλλη μεριά, όμως, για το αστικό πολιτικό σύστημα, τα μεσοστρώματα θεωρούνται προνομιακό «ακροατήριο» και βασικό κοινωνικό και πολιτικό στήριγμα του συστήματος της εκμετάλλευσης. Η περίοδος που άνοιξαν τα μνημόνια με τη μαζική αποστοίχιση από τα αστικά πολιτικά κόμματα, η οποία δημιούργησε σοβαρές αναταράξεις και στρίμωξε τις δυνάμεις του συστήματος μέσα και έξω από την χώρα, είναι ανάγκη να κλείσει και να μπούμε σε μία «κανονικότητα». Αυτή θα είναι και η βάση των μέτρων «ανακούφισης» των μεσοστρωμάτων, ανεξάρτητα από την όποια κυβέρνηση προκύψει.
Στο σημείο αυτό, οφείλουμε να αναδείξουμε ένα κρίσιμο ζήτημα που έχει να κάνει με την κλιμάκωση της επίθεσης στην εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους συνολικά από την μεριά των δυνάμεων του συστήματος. Και αυτό έχει να κάνει με το μύθο της δημιουργίας «νέου πλούτου», από την εκμετάλλευση των εργαζόμενων φυσικά. Σε αυτό το στόχο για επενδύσεις και ανάπτυξη, η ντόπια κεφαλαιοκρατία και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι επιχειρούν να κάνουν «κοινωνική συμμαχία» με τα μεσοστρώματα σε βάρος της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Μία αντιδραστική συμμαχία που θα μεγαλώσει και θα βαθύνει το μέτωπο της επίθεσης στο δικαίωμα στη δουλειά και τη ζωή για τους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου.
Το κατά πόσο θα πετύχει αυτή η αντιδραστική πολιτική δεν είναι μόνο υπόθεση των δυνάμεων του συστήματος, μέσα και έξω από την χώρα. Έχει να κάνει και με το επίπεδο της πολιτικής και οργανωτικής συγκρότησης του εργατικού-λαϊκού κινήματος και με το δρόμο στον οποίο αυτό θα κατευθυνθεί. Σήμερα, η συζήτηση για τη «μεσαία τάξη» έχει πάρει κεντρικό χαρακτήρα, καθώς οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι έχουν μπει στη «σκοτεινή πλευρά της σελήνης». Έχουν περιθωριοποιηθεί με κύρια ευθύνη των ξεπουλημένων εργατοπατέρων, αλλά και της ρεφορμιστικής αριστεράς και δέχονται από τη μία τα απανωτά χτυπήματα ενώ από την άλλη περιμένουν να ζήσουν από την επιδοματική πολιτική.
Η ανάπτυξη του εργατικού-λαϊκού κινήματος σε μια αγωνιστική κατεύθυνση αντίστασης και διεκδίκησης, για τη ζωή και τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας, θα δημιουργήσει νέα δεδομένα στην ταξική πάλη και σίγουρα θα κερδίσει κύρος και επιρροή και στα μεσοστρώματα, ιδιαίτερα σε αυτά που είναι πιο κοντά, από οικονομική άποψη, στους εργαζόμενους. Θα δημιουργήσει, με τον τρόπο αυτό, πολιτικά και κοινωνικά ρήγματα στην αντιδραστική συμμαχία που επιχειρεί να συγκροτήσει η ντόπια κεφαλαιοκρατία και το πολιτικό της προσωπικό.
