«Η Νέα Δημοκρατία στέκεται μακριά από τα άκρα και τις ακρότητες(…) Η Νέα Δημοκρατία, λοιπόν, ακολουθεί το δρόμο που έχει χαραχθεί εδώ και χρόνια. Ακολουθεί το μεσαίο δρόμο. Το δρόμο του κοινωνικού και μεταρρυθμιστικού κέντρου. Το δρόμο που μας ενώνει, το δρόμο της ευθύνης και του αυτονόητου. Το δρόμο του μέτρου, της μετριοπάθειας. Το δρόμο της λογικής. Της κοινής λογικής…».
Η παραπάνω τοποθέτηση του Μεϊμαράκη στην Πολιτική Επιτροπή της ΝΔ στις 24 Ιουλίου, όπου αποφασίστηκε να παραμείνει στην προεδρία ως την άνοιξη, σηματοδότησε την επιστροφή της ΝΔ στη ρητορική Καραμανλή και τη διαφοροποίηση από αυτήν που είχε ακολουθήσει ο Σαμαράς από το 2009 και μετά.
Αποφεύγουμε επίτηδες να χαρακτηρίσουμε τις διαφοροποιήσεις αυτές ως ιδεολογικές ή ακόμα και πολιτικές, γιατί ο βίος και η πολιτεία όλων των τάσεων στο εσωτερικό της ΝΔ έχουν αποδείξει επανειλημμένα τις κοινές τους ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες και κατευθύνσεις, οι οποίες δεν είναι άλλες από την υποταγή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, την καταπίεση και την εκμετάλλευση του λαού σε όφελος του κεφαλαίου και τη βία και την τρομοκρατία απέναντι σε όποιον τολμά να αντισταθεί, με τον αντικομμουνισμό πάντα στον πυρήνα της πολιτικής της καταστολής και της συκοφάντησης των λαϊκών αγώνων.
Με αδιαπραγμάτευτες αυτές τις κατευθύνσεις εδώ και δεκαετίες, η παράταξη της δεξιάς είχε, φυσικά, τις διαφοροποιήσεις της, οι οποίες επιβάλλονταν από τους γενικότερους πολιτικούς και ταξικούς συσχετισμούς στον κόσμο και τη χώρα, αλλά και από τις παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστών που, συχνά με ωμό και απροκάλυπτο τρόπο, καθόριζαν την πολιτική της είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση.
Το βέβαιο είναι ότι η ΝΔ διατηρεί ισχυρές σχέσεις με τα ντόπια κέντρα εξουσίας, αλλά και με τα ξένα, τα οποία δεν έχουν δείξει τη διάθεση να την “κάψουν”. Οι τοποθετήσεις των Ευρωπαίων μετά την παραίτηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα μπορούσαν να ερμηνευτούν ως φιλικό χτύπημα στη πλάτη του Τσίπρα, ωστόσο δεν υπάρχει, προς το παρόν, κάποια σαφής ένδειξη εναντίον της ΝΔ. Αντίθετα, όλοι (και οι Αμερικάνοι) επαινούν το ελληνικό πολιτικό σύστημα που σχεδόν σύσσωμο ψήφισε το τρίτο μνημόνιο και είναι έτοιμο να προχωρήσει στην εφαρμογή του. Η στάση της ΝΔ είναι καθοριστική σε αυτό, αφού χωρίς τη στήριξή της τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά.
Επομένως, σε όποιο πόστο κι αν βρεθεί η ΝΔ μετά τις εκλογές θα υπηρετήσει αυτήν ακριβώς την αντιλαϊκή πολιτική του βάρβαρου τρίτου μνημονίου, όπως το έκανε με συνέπεια και με τα δυο προηγούμενα. Επομένως, οι όποιες διαφοροποιήσεις στη ρητορική της γίνονται ακριβώς για να υπηρετήσει καλύτερα αυτή τη βασική και αδιαμφισβήτητη κατεύθυνση.
Είναι, άρα, χωρίς σημασία η όποια διαφοροποίηση; Οχι βέβαια. Εχει ιδιαίτερη σημασία η αποκάλυψή της και η αντιπαράθεση σε αυτήν, ειδικά στις συνθήκες έλλειψης κινήματος και υποχώρησης της αριστεράς, οι οποίες αφήνουν χώρο σε αυταπάτες, ψεύτικες ελπίδες, απογοήτευση και παραίτηση.
Η πενταετία Σαμαρά έδωσε στη ΝΔ μυρωδιά …Πολιτικής Ανοιξης! Κοντά σε έναν νεοφιλελευθερισμό που ανταγωνιζόταν στα ίσα τους …πατριάρχες της οικογένειας Μητσοτάκη είδαμε εθνικιστικές και ρατσιστικές κορώνες, αλλά και σφοδρή επίθεση (με λόγια και με γκλομπς!) εναντίον κάθε αντίστασης από τη μεριά του λαού. Η στάση αυτή έφερε τη ΝΔ στην εξουσία, αλλά, ταυτόχρονα, δυνάμωσε τη Χρυσή Αυγή και δημιούργησε τους ΑΝΕΛ, κύρια στη βάση του “αντιμνημονίου”. Και φαίνεται, ίσως, παράδοξο το γεγονός ότι ενώ ο Σαμαράς το πήγαινε όλο και δεξιότερα, αντί να καταφέρει να κρατήσει τους ακροδεξιούς, τους έχασε.
Η παραίτηση Σαμαρά ήταν έκφραση της χρεοκοπίας της ρητορικής του στη συγκεκριμένη φάση. Ηδη είχε επικριθεί που δεν παραιτήθηκε μετά τις εκλογές, αλλά μετά και τη δεύτερη ήττα δεν είχε άλλα περιθώρια. Η ΝΔ έπρεπε να αλλάξει πρόσωπο. Κι εδώ συνέβη ένα ακόμα παράδοξο: Ο Μεϊμαράκης ορίστηκε από τον ίδιο το Σαμαρά ως προσωρινός πρόεδρος, ο οποίος θα οδηγούσε το κόμμα στην εκλογή νέου αρχηγού. Μόνο που οι εξελίξεις έτρεχαν πολύ πιο γρήγορα. Το τρίτο μνημόνιο ήταν, βέβαια, προ των πυλών και ήταν βέβαιο ότι ο …προσωρινός θα το αντιμετώπιζε. Οι εκλογές ήταν επίσης πολύ πιθανές και πάλι ο …προσωρινός θα έπρεπε να κατέβει ως υποψήφιος πρωθυπουργός.
Προφανώς ο Μεϊμαράκης ήταν ένας συμβιβασμός ανάμεσα στις ομαδοποιήσεις της ΝΔ, παρά τις γκρίνιες Γεωργιάδη και Βορίδη που επιμένουν Δεξιά και δε θέλουν να ακούσουν περί Κέντρου. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού; Θα δούμε. Το βέβαιο είναι ότι, προς το παρόν, δείχνει η επιλογή αυτή να βγαίνει, ειδικά μετά τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που δείχνουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ περίπου ισόπαλους.
Αυτό που επίσης είναι βέβαιο είναι ότι το αν αυτή η επιλογή θα είναι μόνιμη ή όχι θα εξαρτηθεί και από το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά και από τις προθέσεις Ευρωπαίων και Αμερικάνων, οι οποίοι θέλουν και μια ισχυρή ΝΔ αλλά και συνολικά ένα “ισορροπημένο” πολιτικό σύστημα σε αναλογία με τις δικές τους αντιθέσεις και συσχετισμούς.
Σε αυτές τις εκλογές, λοιπόν, η ΝΔ φαίνεται να στοχεύει κατά βάση στο χώρο του Κέντρου, ο οποίος γίνεται ξανά “το μήλον της Εριδος” για τους δυο πρωταγωνιστές, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Για το ΣΥΡΙΖΑ η επιλογή αυτή είναι μονόδρομος, μετά και το οριστικό του διαζύγιο από το λαό και το κίνημα. Η ΝΔ επιλέγει να ρίξει εκεί το βάρος, επαναφέροντας τον όρο “κεντροδεξιά”, ακριβώς γιατί εκεί θα μπορέσει να χτυπήσει το ΣΥΡΙΖΑ.
Προκύπτει, βέβαια, το εξής ερώτημα: Ρίχνοντας η ΝΔ το βάρος στο Κέντρο, αφήνει το Δεξιό της κομμάτι στη Χρυσή Αυγή; Η αλήθεια είναι ότι οι μέχρι τώρα προσπάθειες περιορισμού του ναζιστικού μορφώματος και επαναπατρισμού των ακροδεξιών ψηφοφόρων στη …νομιμότητα της ΝΔ έχουν αποτύχει. Το κακό είναι ότι με τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και την ένταξή του στο μνημονιακό μπλοκ δεν αποκλείεται η Χρυσή Αυγή να ενισχυθεί περισσότερο, στη βάση του αντιμνημονιακού. Πιθανόν η ΝΔ να έχει μια τέτοια εκτίμηση και να θεωρεί ότι σε αυτό το ανιμνημονιακό κομμάτι δεν έχει έτσι κι αλλιώς απήχηση. Οπότε να θεωρεί ότι μπορεί να διεκδικήσει με πολύ καλύτερες προϋποθέσεις το κομμάτι του Κέντρου, στο οποίο μπορεί να παίξει ευκολότερα το δόγμα του μονόδρομου της ΕΕ και του ευρώ.
Αν τα πράγματα είναι έτσι, θα πρέπει να περιμένουμε ενίσχυση της Χρυσής Αυγής; Γενικά οι εκτιμήσεις δεν είναι εύκολες σε αυτές τις εκλογές. Εχει περάσει λίγος χρόνος από τις εκλογές του Γενάρη και ακόμα λιγότερος από το δημοψήφισμα. Ωστόσο, ο χρόνος αυτός ήταν πολύ πυκνός σε εξελίξεις, οι οποίες έχουν σίγουρα επηρεάσει τις συνειδήσεις του κόσμου, αλλά δε μπορούμε να ξέρουμε σε ποιο βαθμό και προς ποια κατεύθυνση. Τα μεγάλα ποσοστά αναποφάσιστων στις δημοσκοπήσεις ίσως δικαιολογούν την επιλογή της ΝΔ.
Πάντως, ένας νέος δικομματισμός είναι ήδη παρών και φαίνεται πως η μάχη θα δοθεί κατά βάση στο Κέντρο. Μια μάχη, ωστόσο, που δε γίνεται για λογαριασμό του λαού, αλλά του συστήματος, το οποίο αναζητά τις καλύτερες δυνατές επιλογές ώστε να προχωρήσει όσο πιο αποτελεσματικά η αντιλαϊκή επίθεση. Σε αυτό το στόχο συγκλίνουν και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ και αυτό το στόχο υπηρετούν τα δημαγωγικά τους τερτίπια και οι διαφοροποιήσεις. Για το λαό, η μόνη επιλογή που δίνει διέξοδο είναι να τους μαυρίσει και να αναζητήσει τον άλλο δρόμο, αυτόν της ανάπτυξης των αγώνων και των αντιστάσεών του απέναντι στη βάρβαρη επίθεση που δέχεται.
