Όπως όλα έδειχναν εδώ και καιρό, οι πρώτες χιλιάδες διαθεσιμότητες εξελίχθηκαν σε απολύσεις. Ακολουθούν και άλλες με απροσδιόριστο τελικά αριθμό. Τρόικα και κυβέρνηση είναι αποφασισμένες να καταργήσουν το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά με κάθε κόστος και κάνουν αυτή τους την πρόθεση φανερή. Άλλωστε και οι ίδιοι παραδέχονται ότι η κρίση αποτελεί πρόσχημα αφού “έπρεπε αυτές οι πολιτικές να έχουν εφαρμοστεί εδώ και δεκαετίες”, όπως λένε. Το ζήτημα είναι πολιτικό και ταξικό, χωρίς καμιά αμφιβολία.
Οι ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο είναι αδίσταχτοι και έχουν προσδώσει στην επίθεσή τους αυτή στρατηγικό χαρακτήρα. Το αστικό πολιτικό προσωπικό υλοποιεί τις κατευθύνσεις τους. Η κυβέρνηση όσο σκύβει τη μέση στους προστάτες της άλλο τόσο «τσαμπουκαλεύεται» στο λαό και τους εργαζόμενους. Ιδιαίτερα στο δημόσιο τομέα αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους ως “μελλοθάνατους” που το μόνο που θα μπορούσαν να κάνουν είναι να “αναμένουν” το πόσοι, πότε και με τι όρους θα οδηγηθούν στην εξόντωση.
Το κλείσιμο φορέων και υπηρεσιών του Δημοσίου, η μεθόδευση της διαθεσιμότητας για την ντε φάκτο κατάργηση της μονιμότητας, η “αξιολόγηση” ως μηχανισμός δημιουργίας μόνιμης δεξαμενής διαθεσίμων (εν δυνάμει απολυόμενων) είναι τα βασικά εργαλεία για το πέρασμα αυτής της πολιτικής. Απέναντι σ’ αυτές τις πολιτικές οφείλουν ν’ αντιπαρατεθούν ΟΛΟΙ οι δημόσιοι υπάλληλοι!
Στην εμπέδωση του κλίματος της a priori ήττας αποσκοπεί και η νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης να καθιερώσει -όπως λέει- “αποζημίωση απόλυσης” και να εντάξει τους απολυμένους στο ταμείο ανεργίας για το γνωστό επίδομα των 360 ευρώ το μήνα για ένα χρόνο. Σαν έτοιμη από καιρό η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σπεύδει να επικυρώσει και να σφραγίσει τη νίκη της. Άραγε, οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι οφείλουν να “ευχαριστήσουν” την κυβέρνηση για την τόση “μεγαλοψυχία” της;
Οι απολυμένοι του Δημοσίου, όπως και το 1.350.000 καταγεγραμμένοι άνεργοι, δεν μπορούν να αρκεστούν στα ψίχουλα και την ελεημοσύνη των ιμπεριαλιστών και της κυβέρνησής τους. Πρέπει να παλέψουν για το δικαίωμα στη δουλειά και τη ζωή. Και είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν έχουν πει ακόμη την τελευταία τους λέξη. Όσο κι αν ξεπουλιούνται από τη συμβιβασμένη και υποταγμένη συνδικαλιστική ηγεσία δεν πρέπει να υποστείλουν τις σημαίες του αγώνα και της αντίστασης, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι χωρίς δουλειά δεν υπάρχει ζωή.
Όσο κι αν οι “από πάνω” φαντάζουν ανίκητοι, η συνέλευση, η συγκέντρωση, η διαδήλωση, η απεργία, η κατάληψη, παραμένουν τα βασικά όπλα των εργαζομένων και πρέπει να τ’ αξιοποιήσουν για να υπάρξει νικηφόρο αποτέλεσμα στην πάλη τους. Αποφασιστικά και μαζικά σ’ αυτήν την κατεύθυνση οφείλουν να κινηθούν οι δυνάμεις και οι αγωνιστές που συνειδητοποιούν το χαρακτήρα της ολοένα κλιμακούμενης επίθεσης του ταξικού αντίπαλου. Οι “από κάτω” έχουν τη δύναμη του δίκιου για οδηγό και την οργάνωση που μπορούν και πρέπει να συγκροτήσουν.
Αν σε προεκλογική περίοδο προχωρά η πολιτική των απολύσεων και στο Δημόσιο, μπορεί ο καθένας να φανταστεί τι θα γίνει μετά απ’ αυτήν. Επομένως, καμιά αναβολή και κανένας δισταγμός δεν χωρούν. Ο αγώνας και η κλιμάκωσή του είναι η πραγματικά μοναδική διέξοδος. Σ’ αυτόν απαιτείται να συμβάλουν χωρίς ταλαντεύσεις όσοι τον πιστεύουν. Γι’ αυτόν κάνουμε ό,τι περνά απ’ το χέρι μας.
Καμιά αποδοχή των απολύσεων και των τετελεσμένων! Να γυρίσουν πίσω στη δουλειά όσοι απολύθηκαν! Ήδη γνωρίζουμε από ποιους χώρους θα επιχειρηθεί να προέλθουν οι επόμενες απολύσεις. Ήδη ξέρουμε ότι το σύνολο των εργαζομένων στο Δημόσιο είναι στο στόχαστρο. Η γραμμή του «κοινωνικού εταιρισμού» και της συνδιαλλαγής χρεοκόπησε. Μόνο η γραμμή της μαζικής οργανωμένης πάλης μπορεί να είναι νικηφόρα. Ας την περπατήσουμε!!!
